<เวลาเดียวกัน ห้องโหลยโท่ยของโรงเรียนเรย์เมย์>
ทัตสึมิ: ーครับ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ
คานาเมะ: .........
ทัตสึมิ: ผมขอให้ทุกคนออกไปข้างนอกก่อนแล้วล่ะครับ
แถมล็อกประตูเข้าออกเอาไว้อย่างแน่นหนา ตั้งบาริเคทเผื่อเอาไว้ แล้วก็แน่นอนว่าปิดหน้าต่างเอาไว้แล้วด้วยครับ
ตอนนี้ที่นี่เป็นห้องลับที่เหมือนกับห้องสารภาพบาปแล้วล่ะครับ ไม่ว่าคุณจะกล่าวอะไร ผู้ที่ฟังอยู่ก็จะมีเพียงพระเจ้ากับผมเท่านั้น
โปรดวางใจ และระบายปัญหามาเถอะครับ
คานาเมะ: .........
ทัตสึมิ: อย่ากลัวไปเลยนะครับ นี่ไง ที่นี่ไม่มีคนอื่นนอกจากผมกับคุณเลยนะครับ
แล้วก็ ผมจะไม่ขยับไปไหน จนกว่าคุณจะเปิดปากพูดอะไรครับ จะกี่วันหรือกี่สัปดาห์ ก็ขอนั่งรออยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะเริ่มพูดเอง
คานาเมะ: เพื่ออะไร...? อะไรของเธอครับเนี่ย...?
ทัตสึมิ: ในที่สุดก็เปิดปากพูดแล้วสินะครับ ต้องแบบนั้นสิ♪
แล้วก็ อาจจะแนะนำตัวช้าไปหน่อย แต่ผมชื่อคาเซฮายะ ทัตสึมิครับ
จำว่าเป็น สายลมอันรวดเร็วที่พัดพามาจากฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ก็ได้ อ๋อ ส่วนทัตสึมิ(巽) ก็หมายถึงมังกรกับงู(辰巳) สมัยก่อนสื่อถึงตะวันออกเฉียงใต้น่ะครับ
ฮึฮึ ตะวันออกเฉียงใต้(Tounan) ฟังเหมือนคำว่าขโมย(Tounan) ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยสินะครับ
คานาเมะ: คาเซฮายะ ทัตสึมิー
ทัตสึมิ: ครับ เชิญเรียกตามที่สะดวกได้เลยนะ จะ "คาเซฮายะเซมไป" หรือ "ทัตสึมิคุง" ก็ได้ แต่ช่วงนี้ตาม TV ชอบเรียกผมว่า "คุณนักบวช" ซะด้วย
เหมือนแนวศาสนาจะได้รับความนิยมน่ะครับ ฮะๆๆ ถึงตามนิกายผมจะไม่เรียกกันว่านักบวชก็เถอะ แต่ใช้คำเรียกแบบนั้นมันเป็นที่รู้จักกันมากกว่าน่ะครับ
คานาเมะ: ทำไมเธอ ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ...?
ทัตสึมิ: คุณเองก็เหมือนกัน เออ รู้สึกว่า HiMERUซัง จะเป็น "นักเรียนทุน" นี่นา น่าจะได้รับห้องส่วนตัวหรูหราที่หอพักใหม่ไม่ใช่เหรอครับ
ถึงเรื่องนั้นผมเองจะเหมือนกันก็เถอะ ได้ห้องกว้างขวางขนาดนั้นมาก็ไม่รู้จะใช้ทำอะไรอยู่ดี ช่วงนี้ก็เลยปรับปรุงให้เป็นห้องฝึกซ้อมสำหรับให้ทุกคนได้ใช้น่ะครับ
แล้วก็เปิดให้ใช้งานแบบฟรีๆ เป็นสถานที่พบปะและฝึกซ้อมของทุกคน ถึงเด็กในหอพักคนอื่นๆ จะไม่ค่อยพอใจที่มีคนเข้าออกมากๆ จนเกิดเสียงดังอึกทึกก็เถอะ
คานาเมะ: อา เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนั้นอยู่ครับ ว่ามี "นักเรียนทุน" ที่ไปกลับจากบ้านมากขึ้นเพราะหอพักเริ่มไม่น่าอยู่น่ะ
ทัตสึมิ: อย่างนั้นสินะครับ อืม~ ผมก็ตั้งใจทำให้มีบรรยากาศน่าอยู่เท่าที่ทำได้แล้วเชียวนะ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ความเห็นของผมกับ "นักเรียนทุน" คนอื่นก็ไม่ค่อยลงรอยกันเลยนะครับ ถึงจะมีเด็กที่ยอมเข้าใจการกระทำของผม ค่อยๆ เพิ่มขึ้นมาทีละนิดก็เถอะ
หนทางยังอีกยาวไกล บททดสอบยังคงไม่มีสิ้นสุดครับ
ฮึฮึ น่าตื่นเต้นจังเลยนะครับ
คานาเมะ: .........
ทัตสึมิ: โอ๊ะ ตอนนี้เรื่องของผมจะอย่างไรก็ช่างเถอะครับ ยิ่งไปกว่านั้น HiMERUซัง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอครับ?
คิดว่าถ้ามัวแต่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน เด็กหอคนอื่นๆ จะลำบากเพราะไม่มีที่ให้นอนเอานะครับ อ๋อ ไม่ได้จะว่าอะไรคุณหรอกนะครับ แค่ตั้งคำถามเฉยๆ
คานาเมะ: ...เธอนั่นล่ะครับที่ทำอะไรอยู่? ถ้าบอกว่าปรับปรุงห้องส่วนตัวในหอไปแล้ว ก็แปลว่าไม่มีที่ให้นอนแล้วน่ะสิ?
ทัตสึมิ: สงสัยเรื่องของผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ
สำหรับผมแล้ว ขอแค่มีถุงนอนไม่ว่าที่ไหนก็หลับได้ทั้งนั้น ช่วงนี้มักทำกิจกรรมจนดึกดื่นเลยจะไปนอนที่คาตาคอมส์(สุสานใต้ดิน) น่ะครับ
สนุกเหมือนได้ตั้งแคมป์ทุกวันเลยล่ะครับ ได้ทำบาร์บีคิวกับทุกคนด้วย
คานาเมะ: ถึงผมจะไม่ได้บ้าแต่ไม่เข้าใจคำที่เธอเลยซักนิดเดียวครับ ฟังดูไม่เหมือนเรื่องของคนที่เรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกันได้เลย
ทัตสึมิ: ฮึฮึ สำหรับ "นักเรียนทุน" แล้ว คงทนมองคนที่ไม่ได้เป็นอย่างตัวเองได้ยากสินะครับ
ดังนั้นผมจึงอภัยให้ตัวเองที่เคยเป็นแบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้ถึงพยายามข้องเกี่ยวกับพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ไงล่ะครับ
คานาเมะ: ...เธอ เกลียดการที่ตัวเองเป็น "นักเรียนทุน" เหรอครับ
ทัตสึมิ: ก็ไม่ได้ถึงกับเกลียดหรอกครับ แต่โครงสร้างของโรงเรียนเรย์เมย์อันไม่เป็นธรรมที่มั่นคงได้จากการที่ผู้อ่อนแอถูกเหยียบย่ำนั้น ผมคิดว่ามันจำเป็นต้องเปลี่ยนครับ
การกระทำของผมในตอนนี้ ก็เป็นการประท้วงเล็กๆ น้อยๆ ต่อโครงสร้างนั้นเช่นกัน
คานาเมะ: ถ้าเกลียดการที่เป็น "นักเรียนทุน" ถึงขนาดนั้นล่ะก็ー
ทัตสึมิ: ......!?
หวา... โดนผลักจนล้มซะแล้วสิ ปกติไม่ค่อยได้ใกล้ชิดผู้อื่นถึงขนาดนี้เท่าไหร่ ทำเอาใจเต้นเลยนะครับ ฮึฮึ
คานาเมะ: คาเซฮายะ ทัตสึมิ、คาเซฮายะ ทัตสึมิ、คาเซฮายะ ทัตสึมิー
ทัตสึมิ: ครับ ผมคือคาเซฮายะ ทัตสึมิครับ ดีใจจังที่จำชื่อกันได้
คานาเมะ: หนึ่งในจุดสูงสุดของนักเรียนไอดอล ผู้โดดเด่นที่สุดแม้ในหมู่ "นักเรียนทุน" ของโรงเรียนเรย์เมย์ด้วยกันเอง เด็กอัจฉริยะผู้เดินอยู่ในเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์อันเปล่งประกาย ยอดคนแห่งยุคสมัย
ทัตสึมิ: ก็รู้อยู่แล้วล่ะครับว่าตัวเองมีชื่อเสียงในแบบนั้น
คานาเมะ: ชื่อเสียงนั้น ยศฐานั่น ทั้งที่มันคู่ควรกับผมมากกว่าแท้ๆ
ทัตสึมิ: จำได้ว่าคุณเอง ก็มีชื่อเสียงพอๆ กันนะครับ
คานาเมะ: ขอเถอะ ขอทีเถอะครับ... ขอร้องล่ะ ขอจุดยืนนั้นของเธอให้ผมทีเถอะ
ทัตสึมิ: .........?
คานาเมะ: ...ถ้าไม่ได้เป็น "นักเรียนทุน" แล้วล่ะก็ ผมก็ไม่มีค่าจะมีชีวิตอยู่หรอก
