<พักกลางวันของวันนั้น>
จุน: ฮ้าว...♪
(เฮ้อ~ จะนอนเท่าไหร่ก็ไม่หายเหนื่อยจริงๆ แฮะ ทั้งที่ก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ ชักจะเริ่มน่ารำคาญแล้วสิ)
(ยังไงก็ต้องเอาความกระปรี้กระเปร่ากลับมาให้ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อน)
(ฉะนั้นแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาแห่งการเยียวยาเพียงหนึ่งเดียวภายในคืนวันที่เหมือนกับนรก พักกลางวันนั่นเอง~♪)
(ถึงตามตึกเรียนจะมีพวก "นักเรียนทุน" เกะกะขวางตา ที่ชอบสั่งนู่นสั่งนี่จนไม่ได้พักอยู่ด้วยก็จริง)
(แต่ "นักเรียนทุน" ชอบคิดว่าห้องโหลยโท่ยสกปรกโสโครกก็เลยไม่เข้ามาเฉียด ค่อยนอนกลางวันได้สบายใจหน่อย...♪)
(แล้วก็ ไม่รู้หรอกนะเพราะอะไร แต่ช่วงนี้คาเซฮายะเซมไปชอบทำอาหารหรือขนมอร่อยๆ มาจากจ่ายทุกคนด้วย)
(นั่นเองก็เป็นความตื่นเต้นในทุกๆ วันเหมือนกัน...)
(เพราะ "ไม่ใช่นักเรียนทุน" ทุกคนต่างก็ลำบากเรื่องค่าเทอมกัน แค่ได้ข้าวฟรีก็น่าขอบคุณมากแล้ว แล้วการนั่งล้อมวงกินข้าวพลางคุยเรื่องสัพเพเหระกันก็สนุกดีด้วย)
(พักกลางวันนี่แหละคือการเยียวยาเพียงหนึ่งเดียว! เป็นการพักผ่อนโดยแท้จริง~♪)
(...ที่จริงก็อยากใช้เวลาว่างในการฝึกซ้อมอยู่หรอก แต่แทบจะไม่มีโอกาศได้ทำแบบนั้นอยู่แล้ว แบบว่า คนจนก็ไร้ทางเลือกงี้แหละ)
ทัตสึมิ: .........
จุน: หืม? อ้าว คาเซฮายะเซมไป...?
ทำอะไรเหรอครับ ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าออกแบบนั้นมันเกะกะคนอื่นนะ
ทัตสึมิ: อา จุนซัง สวัสดีครับ
จุน: อุส ดีคร้าบ~
ทัตสึมิ: ครับ จุนซังเริ่มทักทายคนอื่นเป็นแล้ว เก่งมากเลยนะครับ เด็กดีๆ
จุน: ...ก็ไม่ได้ทำอะไรให้น่าโดนชมซักหน่อยครับ
ทัตสึมิ: ไม่หรอกครับ มีแต่เรื่องควรชมทั้งนั้นเลยนะ พวกคุณน่ะ เก่งแล้วที่เดินด้วยขาของตัวเองได้ เก่งแล้วที่เอื้อนเอ่ยคำพูดได้ เก่งแล้ว ที่มีลมหายใจอยู่...♪
เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน นี่มันเกิดเรื่องอะไรเหรอครับ? ทำความเข้าใจสถานการณ์ไม่ได้ จนทำเอาลังเลที่จะเข้าห้องเลยนะครับ?
จุน: หือ? หมายถึงเรื่องอะไร... เออ เหวอ!?
คานาเมะ: อ๊าาาาาาาาา
อ๊าาาาาาา อ๊าาาาาาาาาาาา อ๊าาาาาาาาาาา
จุน: นี่อะไรเนี่ย!?
ทัตสึมิ: นั่นน่ะสิ... มันเรื่องอะไรกันนะครับ ทุกคนก็ดูท่าทางสับสน เลยเอาแต่มองห่างๆ อย่างกลัวๆ น่ะ
เหมือนว่าจะไม่มีใครรู้ต้นสายปลายเหตุเลย แย่จังนะครับ
จุน: งะ งั้นก็เรียกอาจารย์มาน่าจะดี... ก็คงเปล่าประโยชน์สินะ พวกอาจารย์ไม่มีทางจะเคลื่อนไหวเพื่อ "ไม่ใช่นักเรียนทุน" อยู่แล้ว
ทัตสึมิ: ไม่ได้มีแต่อาจารย์แบบนั้นหรอกนะครับ แต่ว่า ตัดสินใจลำบากน่าดูเลยว่าจะเรียกอาจารย์มาให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ดีหรือเปล่า
ทำแบบไหนถึงจะได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับเขาー สำหรับ HiMERUซังนั้น ต้องคิดให้ถี่ถ้วนก่อนค่อยตัดสินใจ
จุน: ฮิเมรุ...?
ทัตสึมิ: อ้าว ไม่ทราบหรอกเหรอครับ เขาเป็นเหมือนตัวแทนของ "นักเรียนทุน" ในหมู่นักเรียนเข้าใหม่ ไอดอลชื่อดัง HiMERUซังไงครับ
จุน: อ้าว? ชื่อนั้นหรอกเหรอเนี่ย...?
(ไม่สิ เหมือนตอนพิธีปฐมนิเทศน์จะแนะนำตัวเองว่าชื่อโทโจ คานาเมะนี่นา? หรือคนละคน? ไม่สิแต่ว่า ดูยังไงก็คนเดียวกันชัดๆ...?)
(...ว่าไปแล้วถึงจะไม่เกี่ยวกับตอนนี้ก็จริง "โทโจเซมไป" ที่หน้าตาเหมือนโทโจ คานาเมะคนนั้นเค้าไปทำอะไรอยู่ที่ไหนแล้วกันนะ? หลังเข้าเรียนมาก็ไม่เคยเจอกันเลย?)
(ที่ไม่เคยเจอแถวห้องโหลยโท่ย แปลว่าคนๆ นั้นเองก็เป็น "นักเรียนทุน" เหรอ?)
ทัตสึมิ: ฮึฮึ เหมือนว่า HiMERU จะเป็นชื่อในวงการนะครับ ถึงที่ยูเมะโนะซากิจะมีธรรมเนียมให้ใช้ชื่อจริงก็เถอะ แต่โรงเรียนเราก็มีอยู่เยอะเลยนะครับー ไอดอลที่ใช้ชื่อในวงการน่ะ
แล้วก็ในโรงเรียนเรย์เมย์นี้ บุคคลใดที่มีความน่าเคารพนับถือในฐานะไอดอล เราก็จะเรียกเขาด้วยชื่อในวงการน่ะครับ
จุน: งั้นเหรอครับเนี่ย งี้นี่เองー ชื่อในวงการสินะ?
ทัตสึมิ: แล้ว จุนซังเนี่ย ใช้ชื่อจริงตามปกติเลยสินะครับ?
จุน: ครับ เพราะว่าเข้าเรียนมาด้วยชื่อจริงโดยไม่ได้คิดอะไร เลยโดนหัวเราะเยาะว่าเป็น "ลูกชายของหมาขี้แพ้" เลยเนี่ย แม่งเอ้ย
ไม่รู้หรอกนะว่าใครเอาไปป่าวประกาศ แต่ข่าวลือแย่ๆ แบบนั้นมันแพร่กันเร็วจังนะครับ
ทัตสึมิ: นั่นสินะครับ ในโรงเรียนเรย์เมย์ที่เข้มงวดเรื่องการแบ่งชนชั้น "ความเป็นจริงที่มีไว้เหยียดหยามผู้อื่น" ถือเป็นอาวุธเพื่อให้ตนเองไต่เต้าขึ้นสูงได้น่ะครับ
เป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียว ที่เปลียนแปลงสถานการณ์ปัจจุบันได้เลย
ดังนั้นเรื่องถึงแพร่ไปไกลไงล่ะครับ ไม่ดีเลยนะครับ ไม่ดีเลยจริงๆ
ยังไงก็ต้องเปลี่ยนแปลงจริงๆ ด้วย โลกอันแสนเศร้าใบนี้ที่ไม่ว่าใครต่างก็ทำร้ายกันและกันได้โดยง่าย
จุน: ...?
ทัตสึมิ: ที่สำคัญกว่านั้น ทุกคนดูจะลำบากใจกันอยู่ด้วย เดี๋ยวขอลองไปคุยกับ HiMERUซังดูก่อนนะครับ
ถ้าเค้ามีปัญหาอะไร ก็อยากจะช่วยให้คำปรึกษาน่ะครับ
จุน: แบบว่า อย่าไปยุ่งมากนักจะดีกว่าหรือเปล่าครับ? ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าหมอนั่นเอาแต่ส่งเสียงแปลกๆ แล้วอาละวาดไม่หยุดเลย
ทัตสึมิ: ไม่ว่าใครสมัยเป็นทารกยามแรกเกิดก็เป็นแบบนั้นกันทั้งนั้นล่ะครับ และหากอีกฝ่ายเป็นทารก การจะยื่นมือไปโอบอุ้มก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วครับ
ผม อยากจะทำเรื่องธรรมดาๆ แบบนั้นล่ะครับ ถือเป็นเรื่องแน่นอนในฐานะมนุษย์
HiMERUซัง ผมจะขอมอบในสิ่งที่คุณปรารถนา ให้จงได้เลยครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น