(ณ ห้องชมรมดนตรี)
ยูตะ: เอ้าเท็นโคเซย์ซัง หมุนตัวตรงนั้นนะ♪
ฮินาตะ: ลองเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเรานะ แล้วจะเต้นได้เจ๋งสุดๆไปเลยล่ะ!
เอ้า ยกแขนขวาขึ้น♪ ยกขาขวาขึ้น♪
ยูตะ: ยกแขนซ้ายขึ้น♪ ยกขาซ้ายขึ้น♪
ฮินาตะ&ยูตะ: ลอยกลางอากาศ!
ยูตะ: อะฮะฮะ ร่วงไปซะแล้ว เชื่อฟังกันดีจังเลยนะ โอเน่ซัง~
ฮินาตะ: แต่เท่าที่เห็น ทั้งการร้องการเต้นก็อยู่ในระดับคนธรรมดาทั่วไปเองนา~ คนๆนี้จะเจ๋งอย่างที่ซาคุมะเซมไปบอกจริงๆน่ะเหรอ?
ยูตะ: ถึงคำพูดกับการกระทำของซาคุมะเซ็มไปจะเป็นแบบนั้นแต่เค้าไม่ใช่คนชอบพูดโกหกหรอก คิดว่างั้นนะ ถ้าไปข้องใจเรื่องนั้น เค้าก็กลายเป็นแค่ "คนประหลาด" ธรรมดาๆน่ะสิ?
โฮคุโตะ: นั่นมัน.... เท็นโคเซย์นี่นา กำลังทำอะไรอยู่กันเนี่ย?
สุบารุ: โดนจับใส่ชุดน่ารักๆด้วยแฮะ~ อะไรน่ะนั่น ระยิบระยับจังเลย~♪
มาโคโตะ: เด็กผู้หญิงเนี่ย เข้ากับชุดพริ้วๆดีจังเลยเนอะ~?
ตอนเด็กๆผมก็เคยโดนจับใส่ชุดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน อือออ ดันไปกระทบแผลใจซะแล้วสิ!
โฮคุโตะ: ซาคุมะเซ็มไป ให้เท็นโคเซย์ของพวกเราทำอะไรกันเนี่ย จะยกโทษให้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์นะ
เรย์: ระวังปากเสียบ้างก็ดีนะ เจ้าหนู
คำพูดคำจาสร้างศัตรูเช่นนั้นไม่น่าดูชมเอาเสียเลย...... เพื่อที่จะต่อสู้กับสภานักเรียนแล้ว ตอนนี้ก็ควรจะหาพรรคพวกให้มากขึ้นกว่าเดิมแม้ซักคนเดียวมิใช่หรือ?
โฮคุโตะ: ......? ทำไม ถึงรู้ได้ล่ะว่าพวกเราคิดจะต่อกรกับสภานักเรียน?
เรย์: หากเป็นเรื่องในโรงเรียนนี้แล้ว ข้ารู้ทุกสิ่งนั่นล่ะ
เพราะพวกเจ้าไม่ค่อยระวังตัวเองไงเล่า แม้แต่คนโง่ยังมองออกเลย เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังมากหน่อยนี้เสียเถอะ
แต่ความกล้าบ้าบิ่นที่กล้าหันคมดาบเข้าหาสภานักเรียนที่เป็นดั่งกษัตริย์ของโรงเรียนแห่งนี้เนี่ย ขอกล่าวชื่นชมเลย นี่ข้ากำลังประเมินพวกเจ้าอยู่นะ
แต่ว่า หากจะก่อกวนกฎระเบียบของโรงเรียนด้วยการเตรียมใจครึ่งๆกลางๆเช่นนั้นไม่ได้หรอก
ข้าเองก็ไม่อยากทำอะไรๆในยามกลางวันเช่นนี้หรอก แต่หากรอบข้างมีแต่เสียงอึกทึกครึกโครมก็คงไม่อาจหลับลงได้เป็นแน่
ดังนั้น จึงคิดจะวัดความสามารถของพวกเจ้าเสียหน่อย ถึงได้เชื้อเชิญมายังห้องชมรมดนตรีที่เป็นคฤหาสน์ของข้าเช่นนี้ไงเล่า
แล้วก็ยังมีอยู่อีกเหตุผลหนึ่ง เหมือนว่าเด็กของทางนี้จะสร้างปัญหาให้พวกเจ้า เลยต้องให้เขาได้ขอโทษเสียบ้าง
ดรีมเฟสเมื่อวาน เจ้าลูกหมาพันธ์ทางของเราไปก่อเรื่องให้ใช่ไหมเล่า.....?
โคงะ: อื้ออออ!? อื้อ อื้ออออออ!
โฮคุโตะ: อ๊ะ โอกามิ เจ้านั่น ไหงโดนจับมัดมือมัดปากอยู่ตรงมุมห้องอย่างนั้นล่ะ?
เรย์: คึคึคึ พอดีว่าวังโกะเค้ายังไม่ได้เรียนเรื่องมารยาทน่ะ เผลอทีไรเป็นกัดตลอด
ทั้งที่บอกให้ขอโทษแท้ๆ แต่ก็เอาแต่สะอึดสะอื้นประมาณว่า "ไม่มีวันขอโทษเด็ดขาด" ลูกเดียวเลย
ปากที่เอ่ยขอโทษไม่ได้คงไม่จำเป็นต้องมีแล้วกระมัง ก็เลยให้ใส่ตะกร้อครอบปากไปเช่นนั้นแล♪
สิ่งที่สุนัขทำลงไป ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของข้าที่เป็นเจ้าของด้วย ข้าจะเป็นฝ่ายขอโทษแทนวังโกะที่เอาแต่เขินแทนก็แล้วกัน
ขอโทษด้วยนะ แบบนี้ข้าก็เป็นหนี้เจ้าอย่างหนึ่งแล้วใช่ไหมเล่า?
โฮคุโตะ: นี่จะขอโทษที่เมื่อวานโอกามิพุ่งกระแทกใส่เท็นโคเซย์อย่างแรงจนเธอสลบไปน่ะเหรอ?
ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาบอกพวกเราหรอก ไปพูดคำนั้นกับเท็นโคเซย์เถอะ
ฉันเองก็ปกป้องเท็นโคเซย์เอาไว้ไม่ได้ จนทำให้เธอต้องเจ็บตัว เพราะงั้นฉันเองก็เป็นผู้ร่วมกระทำผิดด้วยเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาขอโทษฉันหรอก
เรย์: หืมหืม อย่างนี้นี่เอง จริงจังเสียเหลือเกินนะ แต่ก็ยังคงอ่อนหัดอยู่ ดั่งผลไม้ที่ยังไม่สุกงอม ตอนนี้คงยังเร็วไปที่จะเก็บเกี่ยวสินะ?
แต่เจ้าเองก็ออกจะใจแคบไปเสียหน่อยนะ แม่หนูเท็นโคเซย์เองก็ไม่ใช่ตุ๊กตาไร้ความคิดจิตใจ ที่มีไว้ตั้งโชว์เฉยๆ ไม่อาจทำอะไรได้ใช่ไหมเล่า?
เธอเองก็มีความคิด ความตั้งใจของเธอเอง จึงมาอยู่เคียงข้างพวกเจ้าไงเล่า ผู้ที่ไม่รู้สึกตัวหรือทำเป็นมองไม่เห็นในสิ่งนั้น ก็นับว่าโง่เขลาเต็มที
หรือว่าพวกเจ้า ลังเลใจที่จะพึ่งพาแม่หนูเท็นโคเซย์ที่เป็นเพียงเด็กสาวอ่อนแอตัวน้อยๆกันล่ะ
เธอเองก็คงรู้สึกโดดเดี่ยว ที่ไม่อาจช่วยเหลือพวกเจ้าได้เช่นกัน
ลังเลที่จะต้องทำร้ายเธอแล้วยั้งตัวเองเอาไว้เช่นนั้น แล้วยังเรียกกล้าเรียกว่าตัวเองพรรคพวกหรือเพื่อนพ้องของเธอได้อีกงั้นหรือ
มันก็เป็นเพียงถ้อยคำกลวงเปล่าเท่านั้นล่ะ ทั้งที่ "เรื่องนั้น" จำเป็นสำหรับพวกเจ้าแท้ๆ?
โฮคุโตะ: .........
เรย์: ในระหว่างที่เจ้ายังไม่เข้าใจความหมายที่ข้าบอกไปนี้ ข้าก็ไม่อาจมอบให้พวกเจ้าดูแลวัตถุอันตรายขนาดเท็นโคเซย์ได้หรอก♪
จริงสิ งั้นขอให้เธอคนนั้นเข้าร่วม "UNDEAD" ของข้า หรือ "2wink" ของสองแฝด เป็นไงเล่า?
ไม่มีปัญหาใช่ไหมเล่า? แม่หนูเท็นโคเซย์ ยังไม่ได้เข้าร่วมยูนิตไหนเลยนี่นา
ที่จริงคือ ยังไม่ได้เป็นเพื่อนของพวกเจ้าเลยเสียด้วยซ้ำ
หากเธอยินยอมล่ะก็ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ยูนิตของพวกข้าเลยล่ะ ทางฝั่งของพวกข้า จะใช้ประโยชน์จากแม่หนูเท็นโคเซย์ได้ดีกว่าพวกเจ้าเสียอีกนะ?
โฮคุโตะ: เรื่องนั้นฉันฟังผ่านไปเฉยๆไม่ได้หรอกนะ และจะขอคัดค้านจนถึงที่สุด
จริงอยู่ที่พวกเรานั้นขาดแคลน ทั้งในด้านทักษะหรืออะไรอื่นๆด้วย
แต่ว่า เท็นโคเซย์คือความหวังของพวกเรา ไม่ยอมปล่อยให้ชิงตัวไปได้หรอก ถึงจะเป็นคุณที่เป็น "สามประหลาด" ก็ตาม
ฉันไม่คิดจะยอมทำตามคำสั่งของผู้มีอำนาจเหนือกว่างกๆอีกแล้วล่ะ
เรย์: คึคึคึ หากมีปัญหาล่ะก็ลองดูสิ ลองมาชิงเท็นโคเซย์ที่อยู่ในฝ่ามือของข้ากลับคืนไปด้วยความบ้าระห่ำดูสิ
หากเป็นเด็กผู้ชายล่ะก็ ต้องคว้าความฝันเอาไว้ด้วยสองมือคู่นั้นของตัวเองนะ
หากไม่อาจเอาชนะแม้แต่พวกข้าได้ล่ะก็ การจะไปสู้กับสภานักเรียนก็ยิ่งกว่าฝันเสียอีก
เหล่าหนุ่มน้อยเอ๋ย ลองมาช่วยเหลือเท็นโคเซย์ที่ถูกลักพาตัวมายังชมรมดนตรีของพวกเรากลับคืนไปอย่างสง่างามดูสิ
หากเธอสำคัญนักล่ะก็ คงจะคิดกับเธอเหมือนเป็นเพื่อนร่วมชะตาชีวิตใช่ไหมเล่า
ผู้กล้าที่กำราบปีศาจได้นั้น ย่อมได้รับคำอวยพร อาวุธอันแกร่งกล้า และพลังในฝ่าฟันความยากลำบากเพื่อมุ่งไปสู่อนาคต
หากปรารถนาเช่นนั้นล่ะก็ เข้ามาเสียสิ เข้ามาท้าทายข้าอย่างองอาจเสีย
หากไม่อาจออกเดินก้าวแรกไม่ได้แล้วล่ะก็ ถึงจะเติบโตไปอีกซักเท่าไหร่ เจ้าหนูก็ยังเป็นแค่เจ้าหนูอยู่ดี
ไม่อาจกลายเป็นผู้กล้าได้ และไม่ได้รับสิ่งใดทั้งนั้น มีแต่ต้องตายไปอย่างสุนัขข้างถนนเท่านั้นล่ะ
ข้าคาดหวังในตัวของพวกเจ้าอยู่นะ เหล่าหนุ่มสาวผู้เปี่ยมไปด้วยอนาคตเอ๋ย ได้โปรด ช่วยแสดงอนาคตอันส่องสว่างอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนให้ได้เห็นทีเถิด♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น