(ณ ตัวเมือง)
มาโคโตะ: เฮ้อ แหม อากาศช่วงปลายฤดูร้อนนี่มันโหดจังเลยนะ ผมชักจะเพลียหน้าร้อนขึ้นมาซะแล้วสิ... (夏バテ อาการอ่อนเพลียในหน้าร้อน ทำให้รู้สึกไม่อยากทำอะไร ความอยากอาหารลดลง)
อันสึจังกับฮิดากะคุย ดูท่าทางเย็นสบายอยู่ตลอดเวลาเลย น่าอิจฉาจังนะ?
โฮคุโตะ: หืม อันสึเป็นยังไงไม่รู้หรอกนะ แต่ใช่ว่าฉันเองจะรู้สึกร้อนไม่เป็นสักหน่อย แค่เหงื่อออกยากเท่านั้นเอง เพราะเป็นพวกที่ร่างกายไวต่อความเย็นน่ะ
เพราะอุณหภูมิร่างกายต่ำหรือเปล่านะ ทำให้เจ้าอาเคโฮชิถึงชอบโผเข้ามากอด พลางบอก "เย็นสบายจัง~☆" แบบไม่มีความเกรงใจไม่เว้นแม้แต่ตอนเรียน น่ารำคาญมากเลย
มาโคโตะ: อะฮะๆ ทั้งสองคนสนิทกันจังนะ~
โฮคุโตะ: ยูกิกับอันสึเอง... ถ้าทนร้อนไม่ไหวล่ะก็ มาจับมือฉันไว้ก็ได้นะ ถ้าตัวเย็นๆ ของฉันมันทำประโยชน์ให้ได้ก็ดีแล้ว
แต่ยิ่งเกาะติด จะยิ่งร้อนมากกว่าเดิมแทนหรือเปล่านะ?
แต่ว่า ช่วงเทอมแรกก็มีแต่เรื่องการปฏิวัติบ้างล่ะ ดรีมเฟสบ้างล่ะ รู้สึกไม่ได้พักหายใจหายคอเลยก็จริง แต่พอขึ้นเทอมใหม่แล้วสงบสุขยิ่งขึ้น กลับจะทำให้ประมาทแทนนะ
จะมัวปล่อยเนื้อปล่อยตัว เพลินกับวันหยุดฤดูร้อนไม่ได้สินะ ต้องมุ่งมั่นตั้งใจเข้าไว้
มาโคโตะ: ฮิดากะคุงเนี่ยจริงจังจังเลยนะ แต่ผมชอบบรรยากาศสงบสุขแบบนี้มากกว่า...
ถ้าได้สร้างความสนิทสนมอย่างสบายใจกับทุกคนตลอดไปก็คงดีสิ♪
โฮคุโตะ: จะมัวพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก เปิดเทอมใหม่มาก็มีกำหนดการดรีมเฟสแน่นเอียดแล้ว
ต้องสั่งสมประสบการณ์ ขัดเกลาให้ Trickstar เป็นยูนิตที่กล้าแกร่งให้ได้
เพื่อการนั้นเราถึงได้ฝึกซ้อมอยู่ทุกวันไม่ใช่หรือไง อย่าสะเพร่าสิ ยูกิ
ปลาไหลแก้อาการเพลียหน้าร้อนได้ดีนะ คุณย่าเคยบอกเอาไว้
มาโคโตะ: อะฮะๆ การซ้อมวันนี้ก็หฤโหดน่าดูเลยนะ วันหยุดแท้ๆ
ถึงทุกคนอาจจะแค่ "ตามน้ำไปแบบสบายๆ" ก็จริง แต่สำหรับผมแค่ตามให้ทันก็เต็มกลืนแล้วล่ะ~?
โฮคุโตะ: เพราะแบบนั้นถึงต้องพยายามตั้งใจโดยไม่ประมาทไงล่ะ อย่าเผลอวางใจจนได้รับบาดเจ็บเชียวล่ะ
อันสึเองก็พูดอะไรสักอย่างกับยูกิที่ชักจะหมดไฟทีสิ เป็นโปรดิวเซอร์ไม่ใช่เหรอ?
...หืม? มองอะไรอยู่น่ะ อันสึ?
นั่นมัน... ในตรอกซอกซอยที่ซับซ้อนขนาดนั้น ยังจะมีร้านอาหารจีนอยู่ด้วยเหรอเนี่ย
มาโคโตะ: อ๋อ ร้านนั้นถึงทำเลจะไม่น่าไว้วางใจก็จริง แต่เห็นว่าทั้งถูกทั้งอร่อยเลยนะ เป็นร้านประเจ้าของเหล่านักเรียนยูเมะโนะซากิเลยล่ะ
นานๆ ทีจะได้ทำตัวเป็นตัวละครสายข้อมูลสักทีนะเนี่ย♪
โฮคุโตะ: หืม... หิวแล้วเหรอ อันสึ? ก็เล่นซ้อมกันตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยนี่นะ
ต้องหาอะไรรองท้องสักหน่อยแล้ว เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อนถึงบ้านเอา
มาโคโตะ: พอดีเลย ไปหาซื้ออะไรกินในร้านนั้นกันเถอะ อย่างพวกซาลาเปางี๋ น่าจะมีพวกของว่างขายอยู่นะ
ส่วนผมมีอาการเพลียหน้าร้อนอยู่ จนอาหารจีนออกจะหนักท้องไปหน่อยก็เถอะ~♪
โฮคุโตะ: หืม "เวรพาอันสึไปส่งบ้าน" ของวันนี้คือยูกินี่นา ก็ตามใจยูกิเถอะ ฉันแค่ตามมาด้วยเฉยๆ
แล้วแต่ยูกิก็แล้วกัน แต่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของอันสึด้วยนะ
มาคุโตะ: จะว่าไปแล้วถึงจะเพิ่งมาถามเอาป่านนี้ก็เถอะ ฮิดากะคุงไม่ใช่เวรแท้ๆ แต่ทำไมถึงกลับด้วยกันเหรอ?
อ๊ะ แต่ไม่ได้คิดว่า "อยากอยู่กับอันสึจังสองต่อสองจังน้า~" อะไรแบบนั้นหรอกนะ?
โฮคุโตะ: แก้ตัวกับใครอยู่น่ะนั่น?
ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก แค่ต้องซื้อของนิดหน่อย... แถวบ้านฉันไม่ค่อยมีร้านรวงอะไรด้วย ก็เลยว่าจะถือโอกาสซื้อตอนขากลับจากโรงเรียนเฉยๆ น่ะ
สถานีที่ขึ้นบ่อยก็อยู่ใกล้ๆ ด้วย แค่ต้องอ้อมนิดหน่อยเท่านั้นเอง
แถวนี้ เป็นแหล่งรวมร้านค้าที่ใกล้โรงเรียนเราที่สุดแล้วนี่?
ฉันเองก็ไม่ค่อยได้ซื้อของเท่าไหร่ด้วย เลยคิดว่าถ้าได้ความเห็นจากอันสึหรือยูกิบ้างก็คงดีน่ะ...?
มาโคโตะ: อา ฮิดากะคุงดูท่าทางไม่ใช่คนที่จะมาซื้อข้าวซื้อของนี่นะ น่าจะเติมเชื้อเพลิงที่ปั๊มน้ำมันทุกวันมากกว่า (ล้อเค้าเป็นหุ่นยนต์เหรอ5555)
โฮคุโตะ: อะไรน่ะนั่น... หรือฉันควรจะทำตัวให้เหมือนชาวบ้านมากขึ้นกันนะ เดี๋ยวนี้เค้านิยมไอดอลติดดินกันซะด้วยสิ
แต่ก็ ยากจังแฮะ อืม...
มาโคโตะ: อะฮะๆ ถ้าเผลอไปทำให้กังวลอะไรเข้าก็ขอโทษนะ ฮิดากะคุงช่วงนี้ให้ความรู้สึกอ่อนโยนขึ้นกว่าครั้งแรกที่เจอกันมากเลยนะ~?
ก็เมื่อก่อน เหมือนเป็นหุ่นยนต์จริงๆเลยนี่นา♪
โฮคุโตะ: ยูกิเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง เป็นๆเหมือนกันทั้งคู่นั่นล่ะ แต่ช่วงนี้ก็พยายามแสดงอารมณ์อย่างคนทั่วไปมากขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
ก็ก่อนหน้านี้ โดนฝาแฝดจากชมรมดนตรีติเรื่องนั้นจนต้องฝึกพิเศษเอาเป็นเอาตายเลยนี่นา
ไม่อยากจะสัมผัสนรกแบบนั้นอีกแล้ว แล้วฉันเองก็อยากมีคาแรกเตอร์สดใสร่าเริงให้ผู้คนรักใคร่ด้วย
มาโคโตะ: ยอมรับเรื่องความพยายามเลยล่ะฮิดากะคุง ฟังแล้วตื้นตันจนน้ำตาจะไหลเลย...
การฝึกพิเศษนั่นโหดหินสุดๆไปเลยนี่นา ผมเองถ้าเอาแต่บ่นว่าเพลียหน้าร้อน แล้วอู้ไม่กินหรือฝึกซ้อมเยอะๆล่ะก็ เดี๋ยวโดนโอกามิคุงโกรธเอาแน่
โฮคุโตะ: หึๆ เป็นแผลใจกันทั้งคู่เลยนะ...
แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีน่าดู ถึงจะไม่ขอมีรอบสองแล้วก็เถอะ
มาโคโตะ: จะว่าไปแล้ว ของที่ฮิดากะคุงจะซื้อนี่อะไรล่ะ? ให้ผมใช้โทรศัพท์ค้นหาร้านให้ไหม?
ผมถนัดเรื่องคำนวนต้นทุนนะ ข้อมูลของลดราคาเองก็มีหมดเลย♪
โฮคุโตะ: เปล่าหรอก ก็ไม่ใช่ของใหญ่โตอะไรขนาดนัน้... ถ้าเป็นไปได้ อยากได้คำแนะนำจากอันสึมากกว่ายูกิน่ะ
เพราะมันเป็น ของขวัญที่จะให้ผู้หญิงด้วย
มาโคโตะ: เอ๊ะ อะไรนะ? หวา ฤดูใบไม้ผลิของฮิดากะคุงจะเบ่งบานแล้วเหรอ?
ดีจังเลยน้า ฮิดากะคุงนี่วัยรุ่นดีจริงๆเลย...♪
โฮคุโตะ: เปล่า ไม่ใช่ในเชิงนั้นสักหน่อย อันสึเองก็อย่าเพิ่งเข้าใจผิดล่ะ...
พอดีใกล้จะถึงวันเกิดของคุณย่าแล้ว ก็เลยอยากจะให้ของขวัญท่านน่ะ
มาโคโตะ: เฉลยเร็วจังล่ะ ฮิดากะคุง!?
โฮคุโตะ: คุณย่ากับอันสึช่วงอายุต่างกัน ความชอบก็อาจจะต่างกันด้วยก็จริง...
แต่ฉันค่อนข้างหัวทึบในด้านนี้ ก็เลยอยากได้คำแนะนำน่ะ
มาโคโตะ: งี้นี่เอง~ งั้นไปหาซื้ออะไรกินแล้วตะลอนเดินดูกันดีไหม?
แต่ถ้าอันสึจังมีธุระอื่นอยู่ล่ะก็ เดี๋ยวผมพาไปส่งบ้านให้ก่อนนะ...?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น