(ณ เวทีจั๊จเมนท์)
ริทสึ: .........
สึคาสะ: อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ ริทสึเซ็มไป
เหล่าเซ็มไปน่ะ ปกติเอาแต่ทำตัวเฉื่อยแฉะ อวดเบ่ง แถมยังไม่น่าคบ...
แต่ก็เพราะมีแต่ชนะตลอดมา ถึงทรนงตนได้ไม่ใช่เหรอครับ?
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม ภาพลักษณ์อันทรงเกียรติที่เต็มไปด้วยความสามารถ... ผมน่ะ หลงไหลเหล่าเซ็มไปที่เป็นเช่นนั้นนะครับ
ดังนั้น ได้โปรดอย่าก้มหน้าลงเหมือนว่าแพ้ไปแล้วแบบนั้นสิครับ
ขอร้องล่ะครับ ริทสึเซ็มไป วันนี้พวกเรา Knights ก็จะชนะอย่างแน่นอนเหมือนกับที่ผ่านๆ มา ใช่ไหมล่ะครับ?
ริทสึ: .........
...งั้นเหรอ พวกเรา ถูกเห็นเป็นแบบนั้นสินะ
ปกติซูจังเอาแต่คอยบ่นจ้ำจี้จ้ำไชอยู่ตลอด ก็เลยไม่นึกว่าจะเป็นที่หลงไหลอะไรด้วย
งั้นเองเหรอ เป็นแบบนั้นเองสินะ งั้น ในฐานะโอนี่จังแล้ว จะแสดงด้านน่าอายให้เห็นไม่ได้สิเนอะ~...
ต้องตื่นขึ้นมาพยายามแล้วสิ อันสึ ขอดื่มเลือดให้ตื่นตัวหน่อยสิ♪
ให้มันหยดลงมาจากปลายนิ้วเลยสิ จะดื่มให้เหมือนกับอัศวินยามให้สัตย์ว่าจะจงรักภักดีเลยล่ะ
สึคาสะ: เดี๋ยวเถอะ ริทสึเซ็มไป! อย่าใช้ช่องว่างพยายามหาเรื่องดูดเลือดสิครับ น่าเกลียดที่สุด!
ทั้งเลือด เนื้อ กระดูก ทุกอย่างของโอเน่ซามะ ก็เป็นของโอเน่ซามะแค่คนเดียวเท่านั้นครับ!
ริทสึ: เอ๋~... จริงจังเหลือเกินนะ แต่ก็ช่างเถอะ
ยังไงก็สัญญากันไว้แล้วนี่นะว่าเดี๋ยวจะให้ดื่ม~ เกี่ยวก้อยสัญญาน่ะ♪
ซูจังนี่ก็เป็นเด็กประหลาดจริงๆ เลยนะ ในตอนที่มาเข้ากลุ่ม Knights ที่ถึงคราวตกต่ำแล้ว ด้วยสายตาที่เป็นประกายน่ะ...
ทั้งสุภาพเกินเหตุแต่ก็ยังเป็นแค่เด็กกะโปโล คิดเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่พบกันแล้วล่ะนะ ว่าเป็นคนที่น่าสนใจมากเลย
มีแค่ซูจังที่เป็นแบบนั้นเท่านั้น ที่แม้แต่ "ราชา" คนนั้นเองก็ยังไม่รู้จัก
แม้แต่ "ราชา" คนนั้นก็ยังคาดเดาไม่ได้ เป็นความหวังสุดท้าย... เป็น "อาวุธ" ของพวกเรา
ดังนั้นแล้วคราวนี้ ซูจังถึงได้เป็น "ราชา" ไงล่ะ
จริงอยู่ที่ซูจังยังอ่อนหัด ก็ยังเพิ่งปีหนึ่งเองนี่นะ เป็นตัวภาระ
แล้วคิดว่าทำไมพวกเราที่ขี้รำคาญถึงขนาดนั้น ถึงยอมหอบสัมภาระชิ้นเบ้งขนาดนี้มาด้วยกันล่ะ?
นั่นก็คง เพื่อวันนี้นั่นล่ะ ว่าไปนั่น~...♪
ศึกแรกใกล้จะจบลงแล้วสิ
จะชนะหรือแพ้ คนต่อไปที่จะขึ้นมาก็น่าจะเป็น "จักรพรรดิ" เทนโชอิน เอย์จิ... เอ็จจังสินะ
ถึง Knights ทุกคนรวมพลังกัน ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาชนะได้ไหม
แต่ว่า จะต้องชนะแน่ อย่างน้อยก็จะเอาให้เสมอให้ได้ สัญญาเลยล่ะ
ฉันน่ะนะ ถึงจะเป็นพวกทำอะไรแบบขอไปทีก็จริง... แต่มีแค่คำสัญญาเท่านั้นที่ถึงตายก็จะรักษาเอาไว้ให้ได้
จากนั้น สุดท้ายก็จะเป็นการสู้ตัวต่อตัวระหว่างซูจังกับ "ราชา" แล้วล่ะ ชนะให้ได้นะ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็คงตายอย่างสูญเปล่า
ก้าวข้ามซากศพของพวกเรา แล้วไปคว้าอนาคตมาให้ได้นะ
ริทสึ: ถ้าหากคนที่เหมือนจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ไปตลอดกาลอย่างฉัน จะสามารถช่วยในการสร้างอนาคตได้ล่ะก็...
สมดังหวังแล้วล่ะ ถึงจะต้องถูกประกายแสงเจิดจ้าของอนาคตแผดเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านไป ก็พอใจแล้ว♪
ไปก่อนน่ะ เดี๋ยวกลับมา
สึคาสะ: คะ ครับ! ริทสึเซ็มไป ขอให้โชคดี!
...ทำไมกันนะครับ โอเน่ซามะ ทั้งที่สถานการณ์เหมือนจะสิ้นหวังแล้วแท้ๆ แต่กลับรู้สึกปลอดโปร่งอย่างประหลาด
ได้รู้จักกับสายสัมพันธ์ร่วมกับพวกพ้อง ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนแล้วล่ะครับ
รู้สึกราวกับว่าพวกเรานั้น วันนี้ เวลานี้ ได้กลายเป็น "Knights" เป็นครั้งแรกเลยล่ะครับ
มุ่งหน้าไปสู่ที่ตาย เข้าโรมรันอย่างองอาจ... ฟาดฟันคมดาบ แล้วเป็นอัศวิน ผู้ทรงเกียรติ
ราชาของพวกเรา Leader น่ะ... กลายไปเป็นศัตรู ก็เพื่อการนี้หรือเปล่านะ? ที่มายั่วยุ ที่รับบทตัวร้าย ก็เพื่อไล่ต้อนพวกเราให้เจอกับความยากลำบากหรือเปล่านะครับ?
ที่เผลอคิดไปเช่นนั้น เป็นเพราะความอ่อนหัดของผมเองหรือเปล่านะครับ...
นี่ โอเน่ซามะ แต่การคิดว่า "ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็คงจะดีนะ" น่ะ มันก็คงไม่ผิดอะไรใช่ไหมครับ?
อ้าว หัวเราะเหรอครับ โอเน่ซามะ
สุดท้ายแล้ว [จั๊จเมนท์] ก็เป็นเพียงแค่ปัญหาภายในน่าอึดอัดใจเท่านั้นเอง คงจะเยาะเย้ยพวกเรา ที่อยู่ในสภาพน่าอับอายใช่ไหมล่ะครับ?
ไม่หรอก โอเน่ซามะน่ะ ไม่ใช่คนที่ไร้หัวจิตหัวใจถึงขนาดนั้นสินะครับ Producer ที่พวกเรารัก และคอยรับใช้น่ะ...
คุณน่ะ ไม่มีวันที่จะหัวเราะเยาะเราอย่างแน่นอน พวกเราน่ะ เอาแต่สนใจแต่เรื่องงี่เง่าไร้สาระ และทุ่มเทแรงใจไปกับมัน...
หลั่งหยาดเหงื่อ เผาไหม้จิตวิญญาณ และมีชีวิตอยู่ คงจะกำลังอวยพรให้ พวกเราที่เป็นเช่นนั้นสินะครับ
อา โอเน่ซามะ นี่คือวัยรุ่นสินะครับ...☆
คุณเป็นผู้ที่คอยชี้นำ และมอบมันให้พวกเรายังไงล่ะครับ ทั้งมอบความรัก และประดับประดามันด้วยรอยยิ้ม
ขอบพระคุณมากครับ ......ขอ จุมพิตได้หรือเปล่าครับ
มอบความกล้าให้ทีเถอะครับ แก่สุโอ สึคาสะคนนี้
ไม่ได้สินะครับ เฮ้อ... ไม่เป็นไรครับ แค่อยากลองขอดูเฉยๆ
ฮุๆ นานๆ ทีก็แค่อยากจะลองพูดจาเอาแต่ใจอย่างเด็กๆ ดูบ้างน่ะครับ แต่พอได้พูดล้อเล่นแล้ว ก็รู้สึกว่าความตึงเครียดก็คลายลงไปเหมือนกัน♪
แค่ได้เห็น ใบหน้าที่เหมือนจะตกใจแกมเขินอาย...
อันแสนน่ารักและหาชมได้ยากของโอเน่ซามะ ตอนนี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น