(ณ ตัวเมือง)
ฮินาตะ: เอ้าๆ ลืมไปซะสิ! ลืมเรื่องที่จำมาตลอดให้หมดซะ ลบทิ้งให้เหี้ยนไปเลย!
ให้ประสาทสัมผัส ชี้นำเส้นเลือดที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย! อย่าใช้ความคิด ใช้ความรู้สึก!
ไหน ลองเลียนแบบซิ? อี เอ้อ ซาน ซื่อ~♪
โทโมยะ: โห ท่าดึกดึ๋ยนั่นมันอะไรน่ะ? ทำได้ยังไงกันล่ะเนี่ย?
อิ อีเอ้อ? กังฟู...?
ฮินาตะ: ใช้ไม่ได้ ใช้ไม่ได้เลยซักนิด! ถ้าถามว่าใช้ไม่ได้ระดับไหน ก็ใช้ไม่ได้ระดับหมูผัดเปรี้ยวหวานที่ใส่สัปปะรดเลย!
โทโมยะ: แต่ฉัน ก็ชอบหมูผัดเปรี้ยวหวานใส่สัปปะรดพอดูนะ...?
ฮินาตะ: อื้มๆ ก็มันทำให้เนื้อนุ่มขึ้นด้วยนี่นะ!
ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ มีใจจะทำไหมเนี่ย! มุ่งมั่นหน่อยสิ โทโมะคุง!
สู้เค้าสิ สัมผัสถึงพลังธรรมชาติให้ยิ่งกว่านี้!
อัป ดาว์น! อัป ดาว์น! อุปุปุ~☆
โทโมยะ: ทะ ทำแบบนี้แล้วมันได้อะไรเหรอ? ดูยังไงก็เป็นแค่การทำท่าทางแปลกๆ แล้วก็ส่งเสียงร้องประหลาดๆ อย่างเปล่าประโยชน์เองนี่นา...
ฮือ โดนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจ้องใหญ่เลย!
ฮินาตะ: ก็นั่นเป็นเป้าหมายของเรานี่นา! นึกให้ออกสิโทโมะคุง! เป้าหมายหลักของพวกเราน่ะ!
โทโมยะ: ฮือ บอกให้ "ลืมไปซะ" แล้วยังบอกว่า "นึกให้ออก" เนี่ยนะ~?
ฮินาตะ: ใช่แล้ว พวกเรากำลังทำงานพิเศษที่ร้านอาหารจีนอยู่ไง! แล้วงานตอนนี้ก็คือการเรียกลูกค้า การทำให้สะดุดตาก็เป็นหลักในการค้าขายนะ!
ทำตัวงี่เง่าให้มากกว่านี้อีก โดดเด่นแล้วบ้าบอเข้าไว้~☆
เอ้าๆ เชิญเข้ามารับชมได้เลย แล้วก็เชิญซื้อกลับไปซักอันได้เลย!
รับข้าวกล่องอาหารจีนหน่อยไหมคร้าบ~ มันจูเนื้อก็มีนะ☆
โทโมยะ: อะ อือ... สุดยอดไปเลยนะ ฮินาตะเนี่ย
ทั้งที่ฉันอยู่ชมรมการแสดงแท้ๆ... ไม่สิ ทั้งที่เป็นไอดอลแท้ๆ ยังไม่ได้เรื่องเลย แก้อาการตื่นเวทีไม่หายซะที
แค่คิดว่ากำลังโดนมองอยู่ ก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาแล้ว~?
ฮินาตะ: จงเป็นไอ้บ้าสิ โทโมะคุง! โยนศักดิ์ศรีอะไรนั่นให้หมูกินซะ แล้วเอาไปผัดพริกหยวกกับเห็ดทำเป็นหมูผัดพริกซะเลย!
แล้วที่ปลายทางนั้นจะมีแก่นแท้อยู่ไงล่ะ มุ่งสู่กังฟูมาสเตอร์☆
โทโมยะ: เหมือนจะมีบางอย่างแปลกๆ เลยแฮะ... นี่พวกเรากำลังมุ่งไปทางไหนอยู่กันแน่เนี่ย
แล้วก็ ถึงจะเพื่อเรียกลูกค้าก็เถอะ แต่ชุดนี้มันอะไร?
ฮินาตะ: เท่ใช่ไหมล่ะ เหมือนหนังกังฟูเลย☆ ฮัดโช่~ ฮัดช่า~!
โทโมยะ: หยุดนะ อย่าดึกลูกตุ้มออกมาจากแขนเสื้อแล้วขว้างไปมามั่วๆ สิ!
อะไรน่ะนั่น อาวุธลับเหรอ? อย่ามาทำตัวเหมือนหัวหน้าชมรมฉันสิ!
ฮินาตะ: อ๋อ~ ฮิบิกิเซมไปเหรอ? ในชุดนักเรียนของคนๆ นั้น ยัดอะไรไว้เยอะแยะเลยนี่เนอะ~ อยากขโมยวิชานั้นจัง?
นี่โทโมะคุง คราวหน้าขอไปเที่ยวชมชมรมการแสดงได้ไหม?
โทโมยะ: อย่าดีกว่าน่า ถ้าไปยุ่งกับหน้ากากโรคจิตนั่นเป็นจะเป็นบ้าไปจริงๆ...
อ้าว จู่ๆ ร่างกายก็รู้สึกเบาแปลกๆ ?
ฮินาตะ: ฮึฮึ้ม เพราะใช้ลูกตุ้มเหล็กกดจุดไงล่ะ! ถ้าเกร็งมากเกินไปร่างกายเลยตึง~ ต้องผ่อนคลายกล้ามเนื้อบ้าง!
ฉันเรียนนวดมาด้วยนะ~♪
โทโมยะ: ฮินาตะสุดยอดเลยนะ ทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ... ฉันที่ไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเทือกนั้นทำเอานับถือเลยล่ะ อยู่ปีหนึ่งเหมือนกันแท้ๆ
ฉันเองก็ต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วสิ♪
ฮินาตะ: ถ้างั้นไม่ลองให้ฮิบิกิเซมไปช่วยสอนให้ล่ะ? เขาน่าจะสอนให้ด้วยความยินดีสุดๆ เลยนะ
เหมือนว่าคนๆ นั้นจะถูกใจโทโมะคุงแปลกๆ ด้วย♪
ไอ้ฉันน่ะส่วนใหญ่เรียนรู้ด้วยตัวเองก็จริง แต่ฮิบิกิเซมไปท่าทางจะเป็นคนที่สอนได้ลึกอยู่นะ?
ถึงภายนอกจะดูประหลาดก็เถอะ แต่ก็น่าจะเป็นพวกสอนตามตำราได้อย่างมั่นคงเลย~?
ตอนที่ทำ [เซอคัส] ด้วยกันเอง ก็เคลื่อนไหวแบบที่ดูไม่ออกว่าเป็นมนุษย์เหมือนกันกับเราๆ เลย! สุดยอดเลยนะ~ สมกับที่เป็น "สามประหลาด"♪
โทโมยะ: อย่างงั้นเหรอ? หืม หรือจะเป็น "คนที่ได้เรื่องได้ราว" ยิ่งกว่าที่คิด...?
ฮินาตะ: แต่ก็ช่างมันเถอะ เราต้องทำงานให้คุ้มเงินค่าจ้างนะ
โทโมยะ: ว่างั้นก็เหอะ แต่ร้านอาหารจีนนี่มันตั้งอยู่ห่างไกลความเจริญออกจะตาย~? ที่หน้าร้านเองก็แทบไม่มีคนเดินผ่านไปมาเลยนะ?
ฮินาตะ: เพราะแบบนั้นเราถึงได้มายืนเรียกลูกค้าอยู่ที่ถนนใหญ่ไง! พอเจอคนที่ท่าทางให้ความสนใจเมื่อไหร่ค่อยฉุดกระชากลากถูไปที่ร้าน
ใช้ลูกตุ้มโซ่นี่ลากคอไปเลย♪
โทโมยะ: เห้ย อย่าทำอะไรรุนแรงนักสิ...
แต่ว่า ถ้าแค่ขายข้าวกล่องมันก็ได้อยู่หรอก แต่ฉันทำอาหารจีนไม่เป็นหรอกนะ?
ถึงจะลากลูกค้าไปที่ร้านได้ แต่ก็ไม่มีอาหารไปเสิร์ฟเค้าไม่ใช่เหรอ?
ฮินาตะ: อ๋อ... เจ้าของร้านเค้าแค่ร่างกายอ่อนแอจนออกจากร้านไม่ได้เฉยๆ แต่เหมือนจะทำอาหารเองได้อยู่น่ะ
ถ้าข้าวกล่องอาหารจีนพวกนี้หมด ก็กลับร้านให้เขาเติมให้ได้นะ?
ถ้ามีลูกค้าเข้าร้านจำนวนมากเกินไป ก็อาจทำไม่ทันก็จริง แต่ในกรณีแย่สุด ฉันก็ยังพอทำอาหารง่ายๆ ได้อยู่นะ~♪
โทโมยะ: อ๋อ คุณเจ้าของร้านเค้าก็สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ด้วยนี่นะ... คนๆ นั้นเค้าเป็นอะไรกันน่ะ? หรือจะเป็นโรคอะไรแปลกๆ?
ฮินาตะ: อะฮะๆ พอดีว่าร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ~ แต่ฝีมือการทำอาหารนี่ของจริงเลย
เมื่อตอนเป็นเด็กตัวเล็กๆ ฉันกับยูตะคุงเคยแสดงมายากลอยู่ตามข้างทางด้วยกัน ก็เลยได้รู้จักกันตั้งแต่ตอนนั้นน่ะ
ตอนที่พวกเรายังอยู่ข้างถนนหาเงินมาจ่ายไม่ไหว เขาก็ให้มันจูเนื้อมากินบ่อยๆ ด้วยล่ะ...♪ ถือเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเลย!
เหมือนว่าเมื่อก่อนจะเคยอยู่คณะละครด้วย ก็เลยได้รับการสอนวิชานู่นนี่มาเยอะแยะ
นี่ไงๆ ตีลังกากลับหลัง! หมุนๆ~☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น