(ณ เวทีจั๊จเมนท์)
สึคาสะ: (อา......)
(ชั่วพริบตาที่ได้มายืนบน Stage ไม่ว่ากี่ครั้งก็ทำเอาเกร็งไปทั้งตัวตลอดเลย ราวกับจะชาไปจนถึงปลายนิ้ว)
(ถ้าหากว่าทำพลาดล่ะ ถ้าหากว่าดันเผยให้เห็นสภาพน่าอดสูล่ะ... ไม่สบายใจ เสียจนอยากจะวิ่งหนีไป)
(แต่ว่า มันก็มีความยินดีอยู่เหนือความรู้สึกพวกนั้นอยู่ ใช้ดาบฝ่าทะลวงปีศาจที่มีชื่อน่ารังเกียจว่าความทุกข์และความหวาดกลัว พิชิตมันให้ได้และแข็งแกร่งยิ่งขึ้น)
(การตระหนักเช่นนั้น ทำให้ผมยังยืนหยัดอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้ไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม)
(และยังมีเหล่าผู้ชม ที่รอคอยการร้อง การเต้นและ Performance ของพวกเรา ด้วยรอยยิ้มอยู่)
(จะหนีไปไม่ได้สินะ ถึงแม้จะเป็นการต่อสู้ที่ไม่มีโอกาสชนะก็ตาม)
(เพื่อที่จะรับโอกาสชนะหนึ่งในหมื่น ไม่สิ แม้ผลลัพธ์จะเป็นการที่ต้องล้มลุกคลุกคลานอย่างน่าสังเวชก็ตาม...)
(แต่เพื่อทุกท่านที่อุตส่าห์มาชมพวกเรา ได้มีช่วงเวลาอันแสนสุขแม้เพียงนิด)
(กระผม สุโอ สึคาสะ... แม้จะยังอ่อนหัดอยู่บ้าง แต่จะขอยืนหยัดในสนามรบล่ะนะครับ)
(ไปล่ะนะครับ โปรดเฝ้ามองดูด้วยนะ โอเน่ซามะ)
เลโอ: ยะโฮ่~ เจ้าเด็กใหม่ ใบหน้าดูดีขึ้นมาหน่อยแล้วนี่
ตอนที่เจอครั้งแรก... ให้อารมณ์เหมือนเป็นคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูฟูมฟักมาอย่างไข่ในหินแท้ๆ
อะไรเนี่ยเจ้านี่ ท่าทางอ่อนปวกเปียกจังนะ~? แค่แตะก็น่าจะซี้แหงแก๋แล้วหรือเปล่า เป็นเจ้าหญิงมากกว่าอัศวินซะล่ะมั้ง?
อะไรเทือกนั่นน่ะ~ แต่เป็นห่วงจริงๆ นะเนี่ย!
วะฮ่าฮ่าฮ่า☆ ขอยอมรับเลย นายเองก็เป็น Knights เหมือนกัน! เป็นอัษวินผู้ทรงเกียรติ ถึงจะเป็นแค่ลูกเจี๊ยบก็เหอะ♪
กล้าขึ้นมาบนเวทีโดยไม่หนีสินะ ทั้งที่ไม่เหลือใครเป็นพวกแล้วแท้ๆ?
ทั้งริสสึ ทั้งเซนะทั้งนารุ... ก็ล้มหายไปหมดแล้ว ถึงจะสู้อย่างสุดกำลัง แต่ก็หมดคิวซะแล้ว
ถึงทางฝั่งนี้นอกจากฉันเองก็ไปกันหมดแล้วเหมือนกันก็เถอะ แต่ว่า พวก "ไนท์คิลเลอร์" ก็อุตส่าห์มาช่วยให้ความร่วมมือด้วยความหวังดีทั้งที่นี่นะ
จะไปขอร้อง ให้เดิมพันด้วยชีวิตก็คงไม่ได้ล่ะเนอะ?
หรือบางทีพวกนั้นอาจจะช่วยสร้างสถานการณ์ให้พวกเราเผชิญหน้ากันก็ได้นะ ก็มีแต่พวกใจดีทั้งนั้นเลยนี่นา พวกคนของโรงเรียนยูเมะโนะซากิน่ะ
ในวงการบันเทิงที่มีแต่การชิงดีชิงเด่นกัน เป็นแบบนั้นมันจะดีแล้วหรือเปล่านะ?
แต่ก็ช่างเถอะ! ยังไงฉันก็ชอบคนแบบนั้นที่สุดอยู่แล้วนี่นา!
รักเลยล่ะ วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...☆
มนุษย์นี่ดีจังนะ ถึงจะถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยของไร้สาระอย่างคณิตศาสตร์หรือกำแพงอะไรก็เถอะ!
พวกแบบนั้นน่ะเห็นมาจนเอียนแล้ว ทั้งน่าเบื่อจนรังเกียจขึ้นมาเลย
แต่พวกงี่เง่าที่อยู่ในโรงเรียนยูเมะโนะซากิตอนนี้ ต่างพากันขับขานความเป็นวัยรุ่นกันอย่างอิสระเสรีเต็มที่เลย! ดีจริงๆ ที่กลับมา นี่เป็นใจจริงเลยล่ะ!
อา น่าจะเขียนเพลงเลื่องชื่อได้เยอะแยะเลย☆
สึคาสะ: Leader... นี่คุณคำนวนเอาไว้ถึงขนาดไหนกันครับ?
ตั้งแต่แรกแล้ว [จั๊จเมนท์] นี้น่ะ...
คือการทะเลาะวิวาทของผมกับคุณ เป็นรูปแบบที่คุณใช้ในการเผชิญหน้าต่อผม ที่ไม่พอใจต่อ "วิธีการ" ของคุณ
พอลองมองดูสุดท้ายก็เป็นแบบนี้... เป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างผมกับคุณไปแล้ว นั่นล่ะองค์ประกอบของการทะเลาะวิวาทในครั้งนี้ ที่ถูกดัดแปลงอย่างง่ายให้มันสุดขั้ว
คาดการณ์เอาไว้หมดเลยเหรอครับ? เพื่อช่วงเวลานี้ เพื่อที่จะแสดงฉากปิดม่านนี้...
ถึงได้รวบรวมพวกพ้องที่จำเป็น วางตัวหมาก และตระเตรียมทุกสิ่งให้พร้อมเสร็จสรรพอย่างนั้นเหรอครับ?
แม้แต่ [จั๊จเมนท์] นี้เอง ก็มีไว้เพื่อสร้างตอนจบแบบนี้...
คุณน่ะ ดูเหมือนจะส่งสมาชิก Knight Killers ออกมาอย่างมีประสิทธิภาพ
ทั้งคอยสนับสนุน "อาวุธ" ให้ ก็เพื่อควบคุมทิศทางของสนามรบโดยสมบูรณ์ และชี้นำให้แบบนี้ใช่ไหมล่ะครับ?
ทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนจบ อยู่บนฝ่ามือของคุณมาโดยตลอดเลยงั้นเหรอครับ? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...
ผม จะตื้นตันอย่างยิ่งเลยล่ะครับ แต่ยังไม่ถึงขนาดเหล่าเซ็มไปหรอกนะ?
เลโอ: ...ยอกันเกินไปแล้ว เจ้าเด็กใหม่ ฉันน่ะ ไม่ใช่เทพเจ้าที่ล่วงรู้ทุกสิ่งได้สักหน่อย
แน่นอนว่าถึงจะเป็นยอดอัจฉริยะที่ได้รับความรักจากพระเจ้าก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่ "ตัวเทพเจ้าเอง" นี่นะ
เมื่อก่อนน่ะ ฉันดันเข้าใจใน "เรื่องนั้น" ผิดไป
คิดผิดว่าตนเองสามารถทำได้ทุกอย่าง และรู้ได้ทุกเรื่อง
เอาแต่ทำในสิ่งที่อยากทำ จนทำให้คนมากมายต้องเจ็บปวด
พอก่อความผิดพลาดที่ไม่อาจแก้ไขได้ จนในที่สุดก็รู้สึกตัวก็จริง แต่มันก็สายเกินไปมากแล้วล่ะ
พอสูญเสียทุกสิ่ง ฉันก็เลยวิ่งหนีจากภาระหน้าที่ความรับผิดชอบไปแล้วครั้งนึง อันที่จริง ไม่มีคุณค่าพอที่จะมายืนอยู่ตรงนี้ซะด้วยซ้ำ
ฉันมันเป็นคนที่น่าสมเพช น่าอับอายถึงขนาดนั้นนั่นล่ะ
เป็นแค่ราชาผู้เปลือยเปล่า ที่แม้แต่เรื่องง่ายๆ ที่ขนาดเด็กทารกยังเข้าใจ ก็ยังไม่รู้สึกตัว
ไม่มีค่าพอจะให้อัศวินมารับใช้ หรือถวายความจงรักภักดีให้หรอกนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น