<สามปีก่อน หนึ่งสัปดาห์หลังพิธีปฐมนิเทศของโรงเรียนเรย์เมย์ หอพักสำหรับ "ไม่ใช่นักเรียนทุน" ของโรงเรียนเรย์เมย์ ชื่อเรียก "ห้องโหลยโท่ย">
จุน: (ญี่ปุ่นยกเลิกระบบชนชั้นวรรณะมากี่ร้อยปีแล้ว ไอ้เราก็ไม่ได้เรียนมาเลยไม่ค่อยรู้ก็จริง)
(แต่ในโรงเรียนเรย์เมย์นี้ มีการใช้ระบบชนชั้นอย่างชัดเจนเลย)
(แค่สัปดาห์เดียว เราก็ได้รับรู้เรื่องนั้นซึ้งถึงกระดูกแล้ว)
(ทันทีที่เข้าเรียนในโรงเรียนเรย์เมย์ ก็จะถูกสำรวจตรวจสอบถึงคุณสมบัติและความสามารถในฐานะไอดอลอย่างละเอียดถี่ถ้วน และถูกจับแบ่งเป็น "นักเรียนทุน" และ "นอกเหนือจากนั้น" )
(และ ในโรงเรียนเรย์เมย์นี้ "นักเรียนทุน" จะถูกให้ท้ายเป็นอย่างมาก)
(ไม่สิ สำหรับที่นี่แล้ว คนที่เป็นนักเรียน คนที่เป็นไอดอล มีแค่ "นักเรียนทุน" เท่านั้น)
(ส่วนพวกเราที่ "นอกเหนือจากนั้น" จะไม่ได้รับการยอมรับจากเจ้าพวกดิเลิศประเสริฐศรีพวกนั้นว่าเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ)
(ตั้งแต่ตื่นยันนอน พวกเราถูกบังคับให้ต้องคอยดูแล "นักเรียนทุน" อย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น)
(ทั้งการเตรียมอาหาร เตรียมชุดเปลี่ยน หรือกระทั่งทำความสะอาดและเก็บกวาดห้องซ้อมที่ "นักเรียนทุน" ผู้แสนยิ่งใหญ่ใช้งาน)
(จะที่อยู่อาศัย ห้องเรียน เนื้อหาการเรียนการหรืออื่นๆ ทุกอย่างแตกต่างกับ "นักเรียนทุน" ราวฟ้ากับเหว)
(พวกเราเอาแต่โดนใช้งานเพื่อให้ "นักเรียนทุน" ได้ใช้ชีวิตและทำกิจกรรมไอดอลกันได้อย่างสุขสบาย)
(ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า! ก็พวกเรามันใช้ไม่ได้ในฐานะไอดอลเองนี่นา!)
(ก็มันโดนตัดสินเป็นอย่างนั้นไปแล้วนี่นา! ทั้งที่ยังไม่ได้มีผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยแท้ๆ!)
(...นี่เรา คงจะไร้พรสวรรค์ในฐานะไอดอลมากกว่าที่ตัวเองคิดสินะ ก็เราไม่ได้เป็น "นักเรียนทุน" นี่นา)
(ทั้งที่พยายามมาตั้งขนาดนั้น ในขณะที่เด็กวัยเดียวกันมีพ่อแม่ใจดูคอยดูแลประคบประหงม นั่งเล่นเกมสบายใจเฉิบ)
(ทั้งที่ทุกวัน เราพยายามสายตัวแทบขาดโดยไม่อิดออดเลยแท้ๆ แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย)
ทัตสึมิ: .........
จุน: ......!?
...เอ๊ะ? อ๊ะ? หือ?
ทัตสึมิ: อรุณสวัสดิ์ครับ♪
จุน: นาย เออ... คาเซฮายะ ทัตสึมิー เซมไป
ทัตสึมิ: ฮึฮึ ขอบคุณนะครับ รู้จักผมด้วยสินะ
จุน: นาย เมื่อตอนปฐมนิเทศ...
ทัตสึมิ: อ๋อ จะว่าไปแล้วก็แนะนำตัวไปเมื่อตอนนั้นนี่นะครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดีใจอยู่ดีครับที่คุณจำได้
ที่สำคัญกว่านั้น นี่น่าจะได้เวลาที่ "พวกคุณ" จะต้องเตรียมตัวเสร็จแล้วเข้าร่วมมีทติ้งตอนเช้าแล้วไม่ใช่เหรอครับ
ถ้าไม่รีบตื่นล่ะก็ จะไม่เหลือแม้แต่เวลาทานข้าวนะครับ
จุน: มันก็ใช่อยู่หรอกครับ... คือผม ก่อนหน้านี้ก่อเรื่องไว้นิดหน่อยก็เลยถูกอาจารย์ต่อว่าแล้วพักการเรียนอยู่น่ะ
ทัตสึมิ: อ๋อ จำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องทำนองนั้นอยู่นะครับ ที่ว่ามีนักเรียนใหม่ใจห้าว ใช้กำลังกับ "นักเรียนทุน" อะไรนี่แหละ
จุน: ใช้กำลังซะที่ไหนเล่า! แค่เถียงกันนิดๆ หน่อยๆ เองนะเฮ้ย! นี่มันยังไงเนี่ย ในหมู่พวกคุณเรื่องมันบิดกลายเป็นว่าผมเป็นฝ่ายไปต่อย "นักเรียนทุน" งั้นเหรอ!?
ทัตสึมิ: หืม ก็ได้ยินข่าวลือแบบนั้นอยู่นะครับ แต่เหมือนจะผิดจากความเป็นจริงจริงๆ ด้วยสินะ
แค่มองตาคุณก็รู้แล้วล่ะครับ ว่าคุณคงไม่ใช่คนเลวร้ายที่จะสร้างปัญหาให้ผู้อื่นไปทั่วเป็นแน่
จุน: นายจะมาเข้าใจอะไรผมกัน... เป็นท่าน "นักเรียนทุน" ผู้แสนพรั่งพร้อมไม่ใช่หรือไง?
ทัตสึมิ: ก็จริง ที่ผมเองก็เป็น "นักเรียนทุน" เหมือนกันก็เถอะ
จุน: ไม่ต้องมาก็จริงอะไรเลย ในโรงเรียนเรย์เมย์นี้ มีแค่ฐานะนั้นที่สำคัญที่สุดไม่ใช่หรือไงー
ทัตสึมิ: ไม่หรอกครับ ถึงคุณจะพูดแบบนั้น แต่เชื่อว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ เหรอครับ?
จุน: หา?
ทัตสึมิ: ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ช่างน่าเศร้าจริงๆ ครับ ที่สภาพแวดล้อมนี้ทำให้คุณต้องคิดเช่นนั้น
จุน: ...ว่าแต่ นายเป็น "นักเรียนทุน" แท้ๆ มีธุระอะไรที่ห้องโหลยโท่ยนี่ล่ะ
เข้ามาในที่แบบนี้ ไม่โดน "เพื่อนพ้อง" คนอื่นมองตาขวางเอาเหรอ
ทัตสึมิ: เดิมทีผมกับ "นักเรียนทุน" คนอื่นก็เข้าหน้ากันไม่ค่อยติดอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับว่าจะโดนมองตาขวางไหมแล้วล่ะครับ
แล้ว ถึงนี่เองก็จะเป็นความจริงอันน่าเศร้าเหมือนกันก็เถอะ แต่ถึง "นักเรียนทุน" จะคิดทำอะไร ก็ไม่ค่อยเป็นปัญหาสำหรับโรงเรียนเรย์เมย์เท่าไหร่หรอกครับ พูดกลับกันก็คือ ถึงจะประพฤติผิดระดับที่ต้องลงโทษสถานหนักก็ตามー
ตัวอย่างเช่น แม้จะใช้กำลังกับคนอื่น แต่ถ้าอีกอีกฝั่งไม่ใช่ "นักเรียนทุน" เหมือนกันล่ะก็ บางทีพวกเราก็คงไม่ถูกซักถามความผิดเลยด้วยซ้ำ
จุน: ...อา ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็เข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ ทำเอาตกใจมากกว่าด้วยซ้ำ ที่ถึงจะไปฟ้องอาจารย์ว่าโดน "นักเรียนทุน" ต่อยมา ก็ยังไม่หือไม่อืออะไรด้วยซ้ำ
กลับกันแล้ว แค่ผมไปปากดีใส่ "นักเรียนทุน" เข้าหน่อย ก็โดนพักการเรียนซะเฉย เฮงซวยโคตรๆ ไม่เห็นเข้าใจเลย ไม่ว่าใครหน้าไหนก็สมองเพี้ยนกันไปหมดแล้วหรือไงー
ทัตสึมิ: ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่นะครับ แต่เราก็ไม่ควรพูดจาว่าร้าย หรือประนามหาว่าผู้อื่นเป็นปีศาจนะครับ
"เจ้าพวกนั้นเป็นมนุษย์ที่แตกต่างจากพวกเรา" การแบ่งแยกเริ่มต้นขึ้นจากความคิดเช่นนั้นครับ
และ การแบ่งแยกนั้น ก็จะกลายเป็นเมล็ดพันธ์แห่งโศกนาฎกรรมนับไม่ถ้วน
จุน: ที่แบ่งแยกน่ะมันทางนั้นมากกว่ามั้ง? ที่ใช้ยศ "นักเรียนทุน" กดหัวคนอื่นน่ะ?
ทัตสึมิ: ดังนั้นแล้ว การแบ่งพรรคแบ่งพวก จึงเป็นจุดด้อยที่พวกเรามนุษยชาติทั้งมวลสมควรแก้ไขอย่างไรล่ะครับ
พวกเรานั้นเท่าเทียมกันภายใต้พระเจ้า ไม่มีพรรคไม่มีพวกอะไรทั้งนั้นครับ ทั้งผมและคุณต่างก็เป็นมนุษย์ที่มีทั้งข้อดีและข้อเสียเหมือนๆ กัน
จุน: อะไรเนี่ย... นี่นายมาเพื่อเทศนาคำสอนน่าสงสัยแบบนั้นกับผมเหรอ?
ทัตสึมิ: เปล่าหรอกครับ หากทำให้รู้สึกไม่ดีก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ คงเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เติบโตมา ก็เลยซึมซับวิธีการพูดเช่นนี้ไปแล้ว
อันที่จริง ผมไม่ได้มาเพื่อพูดเรื่องนี้หรอกครับ แค่ว่าหลังจากวันนี้ผมก็จะมาอาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกัน ก็เลยอยากจะมาทักทายพวกคุณที่เป็นผู้อยู่อาศัยเดิมน่ะครับ
จุน: หา? มาอาศัยอยู่ที่นี่? พวกนายน่าจะมีหอพักสุดเวอร์วังโดยเปล่าประโยชน์สำหรับ "นักเรียนทุน" อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
ทัตสึมิ: ครับ แต่ผมย้ายจากที่นั่นมาอยู่ที่นี่แทนแล้วล่ะ
จุน: ทำไมถึงต้องจงใจทำแบบนั้นด้วย...?
ทัตสึมิ: ไม่ใช่ว่าผมเพี้ยนหรืออะไรหรอกนะครับ ผมเองก็มีความคิดของผม หรือจะเรียกว่ามีแผนอยู่ก็ได้
จุน: ...?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น