(ณ ห้องซ้อมเต้น)
วาตารุ: Amazing! ทุกวันช่างเป็นวันที่แสนสงบสุข...☆
เอ้า เชิญมองดูด้านนอกหน้าต่างเถิด! เหล่าวิหคกำลังโผบิน ราวกับอวยพรให้แก่เส้นทางของพวกเราอยู่เลยนะครับ...!
1 2 3...☆
หุหุหุ เป็นอย่างไรล่ะครับ? วิเศษไปเลยใช่ไหมล่ะ...!
ห้องซ้อมเต้นเต็มไปด้วยดอกกุหลาบเลย☆ เท่านี้สวนพฤกษชาติขนาดย่อมก็เป็นอันเสร็จสมบูรณ์แล้วล่ะครับ...!
เอ้าๆ เชิญรับชาได้เลยครับ~♪ ชาฝรั่งที่ดื่มด่ำท่ามกลางดอกกุหลาบล้อมรอบ จะมีรสชาติล้ำเลิศยิ่งขึ้นไปอีกนะ
อ๋อ ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะมีให้เติมเพิ่มอยู่แล้ว☆ อันสึซังจะรับเป็นชานมไหมล่ะครับ?
เช่นนั้นจะขอชงชาดิมบูล่าให้เองครับ! โปรดดื่มได้เลย~☆
เคย์โตะ: ............
วาตารุ: โอ๊ะโอ เคย์โตะคุง ทำหน้าตาราวกับสะกดกลั้นอาการปวดหัวไว้เช่นนั้น เป็นอะไรไปหรือครับ?
เคย์โตะ: ...แกนี่มันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ
โปรยดอกกุหลาบไปทั่วแบบนี้ แล้วใครจะเป็นคนเก็บกวาด? แค่ขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บเพราะโดนหนามกุหลาบตำแล้ว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมแกถึงยังดื่มชาอย่างสบายใจเฉิบได้อีก
เฮ้ย อันสึ รีบหยุดการกระทำพิลึกพิลั่นของเจ้านี่เดี๋ยวนี้เร็วเข้า จะลงไม่ลงมือบ้างก็ไม่ว่ากัน แต่ช่วยเอาเจ้านี่ไปให้พ้นๆ จากสายตาของฉันทีเถอะ
วาตารุ: หุหุหุ โดนรังเกียจเสียแล้วสิครับ? ทว่า ยิ่งใจร้ายใจดำแบบนั้นมากเท่าไหร่ ก็ทำให้ผมยิ่งอยากโชว์ของอีกเยอะๆ เลยล่ะครับ☆
เคย์โตะ: สร้างปัญหาเก่งซะจริง... ชักเริ่มไม่เข้าใจความคิดของเอย์จิที่เอาแกมาใช้งานขึ้นมาซะแล้ว
วาตารุ: ผมไม่เข้าใจความคิดของฝ่าบาท "จักรพรรดิ" หรอกครับ เพราะผมเป็นเพียงแค่ "ตัวตลก" เท่านั้นนี่นา
วันนี้เองก็จะขอเต้นระบำอย่างหรรษา เพื่อไม่ให้ฝ่าบาท "จักรพรรดิ" ต้องทรงเบื่อหน่ายนะครับ...! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
เคย์โตะ: น่ารำคาญชะมัด อยู่กับเจ้านี่แล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ เลย
อันสึ ฉันขอกลับก่อนล่ะ
...เฮ้ ไม่ต้องมาดึงแขนเสื้อเลย ...เออ เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วน่า ปล่อยมือได้แล้ว
อยากจะบอกว่า ถ้าไม่ซ้อมร่วมกับฮิบิกิก็จะไม่ยอมให้กลับงั้นสิ
ยังไงก็สัญญากับแกเอาไว้แล้วด้วย ฉันเองก็เตรียมใจจนมาถึงตรงนี้แล้ว
แต่ว่า ฮิบิกิก็เมินเรื่องการซ้อมแล้วโปรยดอกกุหลาบไปซะทั่วเลยนี่นา แถมยังช่วนให้มาดื่มชากันอีก... ให้ตายเถอะ เหลือจะเชื่อจริงๆ
ไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องเรียนรู้จากเจ้าคนแบบนี้หรอก ฉันจะคอยชี้นำ [อาคัตสึกิ] ในแบบของฉันเอง นั่นแหละคือคำตอบที่ฉันได้
วาตารุ: ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
เคย์โตะ: !? อะ อะไรเนี่ย จู่ๆ ก็หัวเราะเสียงสูง... ในที่สุดก็เป็นบ้าไปจริงๆ แล้วสินะ?
วาตารุ: ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็ให้อารมณ์เช่นนี้เสมอล่ะครับ...☆
แต่ว่า จะคอยชี้นำ [อาคัตสึกิ] อย่างคนเป็นมือขวางั้นหรือครับ ความมุ่งมั่นนั้นช่างแสนวิเศษจริงๆ...!
ทว่า มีแค่ความมุ่งมั่นเพียงอย่างเดียวนั้นมันกินไม่ได้!
หมายถึงเคย์โตะคุงผู้หัวดีนั่นล่ะครับ ได้คำตอบอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ว่าตนควรจะทำอย่างไรกันแน่...?
ผมเชื่อมั่นนะครับ ว่าคุณไม่ใช่ผู้ที่จะปล่อยให้อนาคตของ [อาคัตสึกิ] และความพยายามที่ทำมาต้องสูญเปล่า เพียงเพราะเหตุผลที่ว่ารังเกียดผมน่ะ☆
เคย์โตะ: ...พอเริ่มเข้าใจที่จะสื่อก็ชักจะทำเอาหงุดหงิดขึ้นมายังไงไม่รู้สิ แต่ที่แกพูดมามันก็ถูก
ฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ถ้าเพื่อ [อาคัตสึกิ] ล่ะก็ ถึงต้องขายวิญญาณให้กับปีศาจฉันก็จะทำ
วาตารุ: หุหุหุ แววตาดูดีนี่ครับ...☆ ต้องแบบนี้สิจึงจะเป็นมือขวาของฝ่าบาท "จักรพรรดิ"!
เช่นนั้นก็ รีบๆ เปลี่ยนเป็นชุดนี้เถอะครับ☆
เคย์โตะ: นี่มัน... ชุดของ [fine] ?
วาตารุ: ครับ เพราะคิดว่าเริ่มต้นจากรูปลักษณ์น่าจะดีกว่าน่ะ☆ เอ้าๆ เชิญเลยครับ~♪
เคย์โตะ(ถอดแว่น): เดี๋ยว อย่าถอดแว่นสิ มันมองไม่เห็น...!
วะ แว่นตาสำรอง... ฮึ้ย กระเป๋าอยู่ตรงไหนยังไม่รู้เลย!
อันสึ ระหว่างที่พวกเราเปลี่ยนชุดช่วยหากระเป๋าฉันให้หน่อยได้หรือเปล่า?
ขอโทษที แต่ฝากด้วยล่ะ
วาตารุ: อันสึซัง โปรดตั้งตารอได้เลยครับ! แม้จะเป็นชุดของ [อาคัตสึกิ] ก็จะขอส่วมใส่อย่างสง่างามให้ได้เห็น☆ ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...☆
เคย์โตะ: ...แว่นอยู่ไหน?
แว่นฉัน อยู่ไหน...?
เคย์โตะ(ใส่แว่น): อะ อ้อ อันสึ ขอบคุณมาก... พอไม่มีแว่นแล้วใจมันอยู่ไม่สุขจริงๆ
ฉันที่โดนขโมยแว่น ก็เหมือนนกที่โดนขโมยปีกไปนั่นแหละ
เอาเถอะ ที่สำคัญกว่า ฮิบิกิ ถ้าเริ่มสอนแล้วล่ะก็ฉันจะไม่มีทางยอมโอนอ่อนให้เด็ดขาด เตรียมใจเอาไว้ซะ
วาตารุ: หุหุหุ อย่างที่ต้องการเลยครับ...☆
เคย์โตะ: ก่อนอื่นก็ตั้งขลุ่ยไว้ให้ขนานกับริมฝีปาก... ใช่ แบบนั้นแหละ
ส่วนวิธีเล่นให้เกิดเสียงก็ ให้เอาปากไปแนบไว้ด้านข้างー ฮะ เฮ้ย ถึงจะพยายามเป่าแบบทันทีทันใด เสียงมันก็ไม่ออกมาหรอกน่า
แกยังเป็นแค่มือใหม่อยู่นะ? หัดทำไปตามขั้นตอนสิ แล้วค่อยๆ คุ้นชินกับวิธีเล่นเอา
อย่าคิดที่จะกระโดดข้ามขั้นเชียว เฮ้ย นี่ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย...?
วาตารุ: ♪~♪~
เคย์โตะ: ...!
(อัจฉริยะมากความสามารถ ที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำได้เหนือกว่าคนทั่วไป)
(แปลว่าแม้แต่ตอนนี้เอง ชื่อของ "สามประหลาด" ก็ไม่ได้มีดีไว้แค่อวดสินะ... ถึงจะน่าเจ็บใจ แต่ก็ต้องยอมรับความสามารถของเจ้านี่)
วาตารุ: เป็นอย่างไรบ้างล่ะครับ? ทำเอาเผลอเคลิ้มตามเลยใช่ไหมล่ะ...!
แต่ว่า ขลุ่ยนี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ☆ นับแต่คราวหน้าลองปรากฎตัวบนเวทีพร้อมกับเป่าขลุ่ยไปด้วยดีกว่า...!
เคย์โตะ: หยุดเถอะ อย่าทำตัวแปลกไปมากกว่านี้เลย
วาตารุ: แหม น่าเสียดายจัง ถ้าเช่นนั้นก็ ต่อไปถึงตาของเคย์โตะคุงแล้วนะครับ...!
เคย์โตะ: ............
วาตารุ: ยิ่งรังเกียจเท่าไหร่ก็ยิ่งทำเอาอยากแกล้งขึ้นเท่านั้นนะครับ☆ หุหุหุ คงอยากจะพูดความใจในตอนนี้ออกมาให้หมดเปลือกเลยสินะครับ!
เคย์โตะ: ช่างเถอะน่า จะทำอะไรก็รีบเข้า
วาตารุ: โอ๊ะโอ ทำให้โกรธซะแล้วเหรอครับเนี่ย? ขอเรียกนกพิราบออกมาเป็นการไถ่โทษนะครับ!
เคย์โตะ: เหวอ... อุ๊บ... กะ แก ทำอะไรー
วาตารุ: ลืมไปแล้วเหรอครับ? ว่าเคย์โตะคุงมาที่นี่เพื่อเรียนรู้เรื่องความโดดเด่นจากผมน่ะ
ดังนั้นแล้ว ก็เลยจะขอให้เคย์โตะคุงเรียนมายากลเสียหน่อยน่ะครับ...☆
แต่ว่า ถ้าให้เล่นเทคนิคยากๆ ในปุ๊ปปั๊ปเลยก็จะมาตรฐานสูงไปหน่อย เอาเป็นว่าลองเรียกนกพิราบออกมาจากหมวกนี้ดูสิครับ...!
เคย์โตะ: ถึงจะมาบอกให้เรียกนกพิราบออกมาก็เถอะ... โอ๊ย เจ็บ! เฮ้ย อย่าใช้จงอยปากจิกสิ! มันเจ็บนะ...!
วาตารุ: เคย์โตะคุง ให้ผมสอนเรื่องดีๆ ให้ไหมล่ะครับ? นกพิราบน่ะ พออยู่ในที่มืดแล้วจะสงบเสงี่ยมนะ
หรือก็คือ แค่ย้ายพวกนกพิราบเข้ามาอยู่ในหมวกนี้ได้ก็พอแล้ว ง่ายดายใช่ไหมล่ะครับ...☆
เคย์โตะ: อึก... เอาหมวกนั่นมาซะ! ถ้าแกทำได้ ก็ไม่มีทางที่ฉันจะทำไม่ได้
ฮึ ไอ้เจ้านกพิราบ จะทำให้เสียใจไปจนถึงชาติหน้าเลย ที่บังอาจมาแข็งข้อกับฉัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น