(ณ ห้องสภานักเรียน)
โทริ: โอ๊ย~ ไม่เอาๆ น่ารำคาญอ่า! ทำไมผมถึงต้องโดนยัดเยียดงานเอกสารด้วยเนี่ย~?
เวลาแบบนี้เจ้าขี้ข้าก็ไม่อยู่อีก! ตอนอยากให้อยู่ก็ดันไม่อยู่ ตอนไม่อยากให้อยู่ก็ดันอยู่ หาประโยชน์ไม่ได้จริงๆ เลย~?
เคย์โตะ: ฮิเมะมิยะ ก่อนจะบ่นก็ขยับมือทำงานด้วย มีงานที่ต้องทำให้เสร็จในวันนี้กองเป็นภูเขาเลยนะ?
โทริ: รู้แล้วน่าคร้าบ~ แต่ก็ขอบ่นหน่อยไม่ได้หรือไง
ก็ถ้าต้องต้องทำงานไปเห็นหน้ารองประธานไปด้วยตลอดเวลา มันก็อึดอัดใจนี่ครับ
เฮ้อ... ถ้าอันสึอยู่ตรงนี้ด้วย คงจะรู้สึกสนุกขึ้นซักหน่อยแท้ๆ เชียว ถ้าเป็นอันสึล่ะก็จะคอยตามใจผมตลอดนี่นา
อาจจะช่วยทำงานเอกสารให้ ท๊าง~หมดเลยก็ได้♪
เคย์โตะ: อันสึไม่ใช่คนของสภานักเรียน ถึงขอร้องไปก็ฝากให้ทำไม่ได้หรอก
โทริ: เอ๋~ รองประธานนี่หัวแข็งจังนะ~? หัดเรียนรู้ที่จะพึ่งพาคนอื่นบ้างก็ดีนะครับ?
เพราะผมเองก็ยัดงานน่ารำคาญทั้งหมดให้ลูกน้องเหมือนกัน♪
เคย์โตะ: ถ้าฝากทุกอย่างให้คนอื่นจัดการ ซักวันจะมาเสียใจที่หลังเอานะ... แกเองถ้าเป็นหนึ่งใน [fine] ล่ะก็ ทำตัวให้ไม่เสียชื่อซะด้วยสิ
ถ้าตั้งใจจะทำตัวอย่างเอย์จิล่ะก็ อย่างแกยังเร็วไปร้อยปี อย่าแยกความแตกต่างระหว่าง [จักรพรรดิ] กับ [ทรราช] ผิดไปล่ะ
โทริ: คร้าบๆ ขอบพระคุณที่ตักเตือนคร้าบ~♪
วาตารุ: Amazing! วันนี้ก็มาร้องเพลงให้มันกึกก้องกันเถอะ...! ใช่แล้ว ฮิบิกิ วาตารุของคุณเองครับ...☆
โทริ: เหวอ!? จะ เจ้าผมยาว!?
คนเค้ากำลังยุ่งๆ อยู่นะ มีธุระอะไรล่ะ~? พวกเราไม่ว่างมาคอยเอาอกเอาใจเจ้าผมยาวหรอกนะ?
วาตารุ: โอ๊ะโอ อารมณ์ไม่ดีสินะครับองค์หญิง? เช่นนั้นจะขอมอบเมจิคโชว์แห่งศตวรรษให้องค์หญิงได้รับชมเองครับ☆
เอ้าๆ ดูภายในกล่องนี้นะครับ ข้างในไม่ได้ใส่อะไรไว้ใช่ไหมเอ่ย?
เคย์โตะคุงก็อย่ามัวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิ เชิญเข้ามาดูใกล้ๆ กว่านี้ได้เลยครับ...☆
เคย์โตะ: อย่ามาพูดจาเหมือนเรียกเด็กสิ แล้วก็มันเกะกะการทำงานนะ ไม่ว่างมาเล่นกับแกหรอก
วาตารุ: โอ๊ะโอ ล่อเคย์โตะคุงไม่ได้สินะครับเนี่ย...☆ หุหุหุ ฮาสึมิ เคย์โตะคุง อายุสิบแปดขวบสินะครับ ราวกับเป็นเด็กตัวน้อยๆ เลยนะ...!
เคย์โตะ: มาต่อยกันเลยดีกว่า ฮิบิกิ
วาตารุ: เข้าไม่ถึงมุกเหรอครับเนี่ย...? มาหัวเราะกันดีกว่าครับ ให้ดังกึกก้อง!
ขอแค่หัวเราะเข้าไว้ เดี๋ยวเรื่องอะไรๆ ก็จะไหลไปกับสายน้ำเองล่ะครับ! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
โทริ: โอ๊ย~ โถ่ น่ารำคาญจริง! ถ้าจะมาเกะกะการทำงานล่ะก็ จะไปไหนก็ไปเลยนะ
เคย์โตะ: เห็นด้วยเลย ไสหัวไปซะ
วาตารุ: โอ๊ะโอ เข้มงวดจังนะครับ แต่ว่า เห็นนี่แล้วยังจะพูดแบบนั้นได้อยู่ไหมน้า...?
เอ้า ทุกท่านกล่าวพร้อมกัน 1 2 3...!
เคย์โตะ: ห๊ะ...!
วาตารุ: หุหุหุ ตกใจไหมล่ะครับ? ตกใจใช่ไหมล่ะ! คงไม่มีใครคาดคิดแน่ว่าจะมีอันสึซังโผล่ออกมาจากข้างใน ช่างวิเศษจริงๆ เชียว...!
เชิญจับมือไว้ได้เลยครับ เจ้าหญิง ขอประทานอภัยด้วยที่ต้องขังเอาไว้ในกล่องอันแสนอุดอู้
...อภัยให้ผม งั้นเหรอครับ? อันสึซังนี่ช่างมีใจที่กว้างขวางดุจท้องทะเลจริงๆ ☆
ทำเอาฮิบิกิ วาตารุผู้นี้ แทบจะเผลอหลงใหลอันสึซังไปชั่วครู่เลยล่ะครับ...!
โทริ: หยุดเลยนะ เจ้าผมยาว! อันสึแปดเปื้อนหมดแล้ว~!!
อันสึเองก็เถอะ ทำไมถึงมาอยู่กับเจ้าผมยาวล่ะ?
ถูกขอให้มาร่วมเล่นมายากลใหม่หน่อย...?
โถ่ อันสึนี่ใจดีเกินไปแล้วนะ♪
เคย์โตะ: ท่าทางมีความสุขจังนะ ฮิเมะมิยะ ...มีอะไร อันสึ จ้องหน้าฉันแบบนั้น มีอะไรอยากจะพูดหรือไง?
ไม่ต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่จับแกกินหรอก ...ถึงจะแค่เล็กน้อย แต่ฉันก็ให้ความยอมรับแกแล้ว เอาเป็นว่า มีอะไรก็ลองพูดมาซิ
.........
อะ เออ ขอโทษด้วย เพราะพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกินไปหน่อย สติก็เลยหลุดไปชั่วขณะ
จะให้ฉันคนนี้ร่วมซ้อมกับฮิบิกิเนี่ยนะ ฝันร้ายชัดๆ แค่จินตนาการก็รู้สึกจะวูบแล้ว...
โทริ: รองประธาน นี่ไม่ใช่ฝันร้ายแต่เป็นความจริงนะครับ~? เหมือนว่าอันสึอยากจะให้รองประธานกับเจ้าผมยาวตรงนั้น คอยช่วยชี้แนะกันและกันเพื่อดึงความเป็นไปได้ใหม่ๆ ออกมาแน่ะ♪
เคย์โตะ: .........
โทริ: รองประธาน? รองประธาน~?
เฮ้อ~ ช็อกจนใจลอยไปซะแล้ว รองประธานนี่แพ้ให้กับเรื่องนอกความคาดหมายจริงๆ นะครับ~
เอาเถอะ ถ้าผมโดนบอกให้ซ้อมร่วมกับเจ้าผมยาวบ้างล่ะก็... ถึงจะเป็นคำขอของอันสึก็คงต้องปฏิเสธเหมือนกัน
วาตารุ: หุหุหุ โดนเกลียดซะแล้วสิครับ...☆ แต่ก็มีคำกล่าวว่า "ถึงจะบอกรังเกียจแต่ในใจเริ่มคล้อยตาม" อยู่เหมือนกันนะครับ!
หากปากกล่าวว่ารังเกียจ ก็เป็นหลักฐานว่ายังมีความสนใจในตัวอีกฝ่าย และถ้าหากสนใจในตัวอีกฝ่าย ก็จะยังเหลือที่ว่างให้ความรักได้งอกเงยเช่นกัน...☆
โทริ: หวา คิดบวกโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ เลย~? ถ้าต้องอยู่กับเจ้าผมยาวตลอด 24 ชม. ล่ะก็ ต้องเครียดลงกระเพาะแหงๆ เลย!
รองประธาน ดื่มยาแก้โรคกระเพาะไหมครับ~? มียาแก้โรคกระเพาะที่เจ้าลิง... ไม่ใช่สิ ที่อิซาระเซมไปวางทิ้งเอาไว้อยู่นะ
เคย์โตะ: ...ซักหน่อยก็ดี
เฮ้อ... ค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย แต่ว่า จะมัวแต่หนีความจริงไปตลอดก็ไม่ได้
อันสึ ช่วยอธิบายให้ฟังตรงนี้เลยที ว่าการให้ฉันกับฮิบิกิร่วมซ้อมด้วยกันมันจะส่งผลดียังไง
...นั่นก็จริง ที่ฉันยังขาดความโดดเด่นอย่างฮิบิกิอยู่ แต่ว่า การแสดงพื้นบ้านมันก็เป็นแบบนี้นั่นล่ะ ไม่ยอมให้ทำลายภาพลักษณ์แบบเดิมไปหรอก
ถ้าเป็นฉันก่อนที่จะได้เจอกับแก คงหัวเราะแล้วตอบไปแบบนั้นก็จริง
แต่ว่าพอได้เจอกับแก และเห็นผลงานมากมายที่ทำมาในฐานะ [โปรดิวเซอร์] แล้ว... ก็ทำให้เปลี่ยนความคิด
ในโรงเรียนนี้คงไม่มีใครที่จะเยาะเย้ยแกว่าเป็น [โปรดิวเซอร์] มือสมัครเล่นแล้วล่ะ ...ฉันเองก็เช่นกัน
ดังนั้น หากแกพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็... จะยอมซ้อมร่วมกับฮิบิกิก็ได้ หากเพื่อความก้าวหน้าของ [อาคัตสึกิ] ล่ะก็ ฉันจะขอลิ้มรสความขมขื่นอย่างยินดี
โทริ: สมกับเป็นรองประธาน เป็นผู้ใหญ่จังเลย~
อา~ แต่ก็ค่อยยังชั่ว เท่านี้ฮิบิกิเซมไปก็หมดธุระแล้วใช่ไหม? งั้นก็รีบๆ ไปซ้อมคู่อะไรนั่นกับรองประธานได้แล้ว
ระหว่างนั้น ผมก็จะให้อันสึคอยช่วยงานไงล่ะ~♪
เอ๋? คิดการซ้อมของผมให้ด้วยเหมือนกัน...?
ยะ อย่าบอกนะว่าซ้อมกับเจ้าผมยาวด้วย!? ไม่เอาๆๆ ถึงอันสึเป็นคนขอก็ไม่เอาเด็ดขาดดด!
ไม่ใช่เจ้าผมยาว? อะ อะไรกัน~ รีบบอกให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ
ฮึฮึ้ม ถึงอย่างนั้น คนที่จะได้ซ้อมคู่กับผมเนี่ย ช่างเป็นสามัญชนที่โชคดีจริงๆ เลยนะ! จะช่วยจดจำชื่อเอาไว้ให้เป็นพิเศษก็ได้♪
เพราะงั้นก็ เออ ช่วยบอกชื่อของคู่ซ้อมให้ทีสิ...?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น