(ณ ตัวเมือง)
ฮินาตะ: เอ้า ทุกคนรวมตัว~☆
แล้วจงเรียกฉันว่าซือฝุด้วยล่ะ ฮึฮึ้ม~♪
โฮคุโตะ: อยู่แค่ปีหนึ่งแต่ปีนเกลียวจังนะ แต่ทำไมหลังผ่านการฝึกนรกแตกนั่นมาแล้วเราก็ขัดสองแฝดไม่ได้ก็ไม่รู้...
เอาเป็นว่าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เท่านี้พอไหม?
โทโมยะ: ว้าวว สง่างามสุดยอดมากเลยครับฮิดากะเซมไป! ขอกอดหน่อยคร้าบ~☆
เหมือนกับพระเอกหนังกังฟูเลยครับ หรือไม่ก็นักฆ่าฝีมือฉกาจจากจีนที่ชอบโผล่บ่อยๆ ในหนังฮอลลีวู้ด...!
ใช้เข็มปักเข้ามาที่หัวใผมที ตุ้บตับๆ ผมด้วยกระบอกสองท่อนทียยย~♪
โฮคุโตะ: ใจเย็น โทโมยะ
ไม่ได้ดูแปลกใช่ไหม? พอดีฉัน ชอบถูกบอกว่าหน้าตาเป็นญี่ปุ่นจ๋ามาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วน่ะ...?
ก็เลยไม่ค่อยมั่นใจว่าจะเข้ากับชุดจีนแบบนี้เท่าไหร่
โทโมยะ: จะคนญี่ปุ่นหรือคนจีนก็เหมือนๆ กันนั่นล่ะครับโฮคุโตะเซมไป เพราะโฮคุโตะเซมไปเป็นโฮคุโตะเซมไปอย่างที่โฮคุโตะเซมไปเป็นนี่แหละถึงได้ดีเลิศ เด็ดขาด อันดับหนึ่งไปเลยครับ!
กรี๊ด ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยครับ~☆
โฮคุโตะ: โทโมยะ นี่นาย นับวันท่าทีก็ยิ่งเหมือนเจ้าหน้ากากโรคจิตนั่นเข้าไปทุกทีแล้วนะ? ได้รับผลกระทบอะไรแย่ๆ มาหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงนะเนี่ย...?
โทโมยะ: เดี๋ยวสิ ถอนคำพูดเลยนะครับ! ถึงจะเป็นโฮคุโตะเซมไปผมก็ไม่ยอมปล่อยผ่านที่พูดเมื่อกี๊ไปง่ายๆ หรอกนะ!
มาโคโตะ: อะฮะฮะ ชมรมการแสดงนี่สนิทกันดีจังนะ~
ทำเอาอิจฉาเลยล่ะ ส่วนตัวผมน่ะฝั่งคณะกรรมการกระจายเสียงก็ว่าไปอย่าง แต่ชมรสเทสนิสรู้สึกไม่ค่อยเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเท่าไหร่...?
การทำกิจกรรมไอดอลกับเพื่อนใน [ยูนิต] เดียวกันมันก็สนุกอยู่หรอก
แต่ยังไงกับเพื่อนร่วมชั้น ชมรมหรือคณะกรรมการเอง ก็ให้บรรยากาศที่ต่างกันไปด้วยล่ะนะ~♪
โฮคุโตะ: โห ยูกิ สมแล้วเชียว "ใส่ขึ้น" สุดๆ เลยนะ
จะใส่อะไรก็ดูเข้าไปหมดเลย สมแล้วที่เป็นผู้มีประสบการณ์ด้านโมเดล...♪
มาโคโตะ: ยังไงกันนะ~ แต่ก็ ถ้าเป็นคอสเพลย์ผมก็ไม่ค่อยรู้สึกต่อต้านเท่าไหร่ด้วย
ฮิดากะคุงเองอยู่ชมรมการแสดงก็คงได้สวมชุดแปลกๆ บ่อยใช่ไหมล่ะ น่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ?
โฮคุโตะ: อืม~ ก็รู้สึกไม่ค่อยสงบใจเท่าไหร่หรอก ถึงจะอยู่ชมรมการแสดงแต่นอกจากตอนแสดงจริงแล้วก็สวมแต่ชุดซ้อมน่ะ
จะว่าไป ทีแรกฉันก็เข้าชมรมการแสดงเพราะนึกว่าจะได้พัฒนาฝีมือด้านการแสดงนี่นะ...
ไอดอลเอง ก็มีโอกาสที่จะได้ไปแสดงหนังหรือละครด้วยใช่ไหมล่ะ?
แต่ไม่นึกเลย ว่าจะเป็นชมรมประหลาดๆ ที่มีเจ้าคนพิลึกนั่นเป็นคนคุม
ตามตรงนะ... ตอนนี้อยากย้อนเวลากลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน แล้วคว้าคอเสื้อตัวเองในอดีตที่คิดจะยื่นใบสมัครเข้าชมรมการแสดงมากๆ เลยล่ะ
โทโมยะ: อย่าพูดอะไรน่าเศร้าแบบนั้นสิครับ โฮคุโตะเซมไป!
ก็ถ้าโฮคุโตะเซมไปไม่ได้เข้าชมรมการแสดง เราก็จะไม่ได้เจอกันนี่ครับ~?
ก็แปลว่า คนผิดก็คือเจ้าหน้ากากโรคจิตนั่นคนเดียวเลย เจ้านั่นแหละครับคือต้นตอของความชั่วร้ายทั้งมวล! รีบๆ ลอบสังหารมันทิ้งเลยดีกว่า ด้วยเข็มพิษอะไรงี้...☆
โฮคุโตะ: อืม~ แต่ดูทรงแล้วเจ้านั่น ถึงฆ่าไปก็ไม่น่าตายนะ...? (วาตารุผู้ไม่ตายเมื่อถูกฆ่า)
เอาเถอะ มาทำงานกันดีกว่า ก็คือให้พวกเราช่วยเรียกลูกค้าก็พอสินะ?
ฮินาตะ: ใช่ๆ แล้วเหมือนว่าคุณอันสึจะคอยบริการลูกค้าที่ร้านให้เองน่ะครับ!
เหมือนว่าญาติของซือฝุก็มาช่วยงานด้วย ปล่อยไว้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ~♪
โฮคุโตะ: นั่นสินะ อันสึก็ทำอาหารเก่งด้วย ของว่างที่ทำมาให้ก็อร่อยหมดเลย ฝากงานในครัวหรืองานบริการลูกค้าให้ยัยนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว
แต่ถึงยังไง พอลูกค้าเยอะเข้าก็คงจัดการไม่ไหว เอาไว้เรียกลูกค้าได้ระดับนึงแล้วเรากลับไปรวมตัวกันที่ร้านดีกว่า
ฉันเอง ถ้าแค่ทำความสะอาดหรือล้างจานก็ทำได้อยู่
ฮินาตะ: ฮึฮื้ม~? ทำเป็นพูด ที่จริงแล้วอยากส่องอันสึซังในชุดจีนใช่ไหมล่ะครับ?
ฮิดากะเซมไป คนหื่นหลบใน~♪
โฮคุโตะ: ใครหื่นกัน เดี๋ยวปั๊ดโกรธเลยนี่
จะว่าไป พวกเราจำเป็นต้องเปลี่ยนชุดด้วยเหรอ? อันสึก็ด้วย พอโดนบอกให้ใส่ชุดน่าอายแบบนั้นก็ใส่เลยเนี่ยนะ...?
อยากให้ยัยนั่นให้ความสำคัญกับตัวเองกว่านี้หน่อยน่ะ เป็นที่เป็นโปรดิวเซอร์ของพวกเราแล้วก็เป็นคนน่ายกย่องที่สุดแท้ๆ ฮึ้มๆ
โทโมยะ: ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ ออร่าจับออกจะตาย! การเข้าถึงบทบาทก็ต้องเริ่มจาก [รูปลักษ์] ใช่ไหมล่ะครับ โฮคุโตะเซมไป~♪
โฮคุโตะ: ลามปามจังเลยนะ... แต่ก็ จริงอย่างที่โทโมยะว่า
นายเองก็ค่อยๆ พัฒนาขึ้นแล้วนะ เก่งมาก ฉันเองก็ต้องเรียนรู้ แล้วแสดง [ตัวเองในแบบจีน] อย่างสุดกำลังหน่อยแล้ว
ฮินาตะ: งั้นก็ต้องลงท้ายว่า [น้อ] สินะ นั่นแหละคือพื้นฐานของทุกอย่างล่ะน้อ...☆
โฮคุโตะ: สมัยนี้ไม่มีตัวละครจีนที่ไหนลงท้ายว่า [น้อ] แล้วนะ... เอาเถอะ อย่างน้อยก็จะทำงานแบบไม่เป็นตัวถ่วงแล้วกัน
มาโคโตะ: อื้มๆ กินข้าวหลังทำงานจะอร่อยเป็นพิเศษเลยล่ะ มาตั้งตารอแล้วพยายามกันดีกว่า!
ไอ้อาการเนือยๆ ในหน้าร้อนเองก็หายไปแล้วเหมือนกัน ชักเริ่มหิวสุดๆ แล้วล่ะ~♪
ฮินาตะ: อะฮะฮะ ยังไงก็เป็นแค่ร้านจนๆ คงไม่มีเงินจ่ายค่าจ้างพวกรุ่นพี่ก็จริง...
แต่ก็ตกลงกันไว้ว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นให้พุงกางเป็นการตอบแทนแล้วล่ะครับ~♪
กินกันให้จัดหนักจัดเต็มไปเลยนะครับ จะหูฉลาม รังนกนางแอ่น หรือเป็ดปักกิ่งก็ได้หมดเลย☆
โฮคุโตะ: งั้นเหรอ เดิมทีพวกเราก็มาขัดระหว่างพวกนายทำงานด้วย ไม่ได้หวังสูงอะไรหรอก ถึงไม่ได้ค่าจ้างแต่พวกเราก็จะช่วยหมดทุกเรื่องอยู่แล้ว
เรียกว่าทำดีได้ดีไงล่ะ จากนี้เองถ้ามีปัญหาอะไรล่ะก็มาพึ่งพากันได้ทุกเมื่อ ยังไงพวกเราก็เป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนเดียวกันนี่นา
โทโมยะ: จะคอยพึ่งพาเสมอเลยล่ะครับ♪
โฮคุโตะ: ขอบใจนะ โทโมยะ ทั้งที่พวกเราบอกว่าจะก่อปฏิวัติและเปลี่ยนแปลงโรงเรียนยูเมะโนะซากิ... แล้วก็ยังทำลายความสงบสุขของพวกนายด้วย
ไม่นึกเสียใจเอาที่หลังหรอก แต่ก็รู้สึกผิดอยู่
อย่างน้อย ก็ภาวนาว่าชัยชนะในตอนนี้ที่พวกเราพยายามสู้เพื่อให้ได้มา... จะกลายเป็นเวทีแห่งวัยรุ่นอันแสนสุขสำหรับพวกนายได้
ไม่สิ หวังว่าจะให้พวกนายภาคภูมิ และยิ้มได้มากกว่า
ฮินาตะ: ใช่ๆ โชคลาภจะเข้ามาหาคนที่มีรอยยิ้มไงล่ะ! เร่เข้ามาๆ โชคลาภอยู่ทางนี้น้อ!
คุณยักษ์เร่มาทางนี้~ มาเลยทุกคน! คุณลูกค้าเร่มาทางนี้ ตามเสียงมาเลย~♪
อะฮะฮะ ฮิดากะเซมไป... มีรอยยิ้มอ่อนโยนได้ โดยไม่ต้องฝึกพิเศษแล้วสินะ!
ในฐานะซือฝุแล้วปลื้มปิติอย่างยิ่งน้อ จากนี้ก็อย่าได้ลำพองใจแล้วหมั่นฝึกฝนต่อไปล่ะ~☆
โฮคุโตะ: รู้แล้วล่ะ จะพยายาม สั่งสมประสบการณ์ แล้วมุ่งไปยังจุดที่สูงยิ่งกว่านี้อีก
ถ้าเป็นไปได้ ก็จะไปด้วยกันกับทุกคนเลย
ฮินาตะ: จากนั้นก็ไปตีลังกากลับหลังที่จุดสูงสุดของโลก แล้วชูสองนิ้วขึ้นสูงด้วยรอยยิ้มสินะ☆
ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ~! เอ้าๆ ลองแวะเข้ามาเชิญชมกันได้เลย การแสดงกายกรรม☆โรงเรียนยูเมะโนะซากิจ้า!
มีอาหารจีนอร่อยๆ ด้วยนะ เชิญเลยจ้าๆ~♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น