(ณ ตัวเมือง)
มาโคโตะ: เฮ้อ~! เหนื่อยจัง ขยับตัวไม่ไหวแล้ว!
เสียงก็แหบ คอแห้งไปหมดเลย~! เพราะเพิ่งฝึกซ้อมหนักมาหยกๆ แล้วมาทำงานหลังขดหลังแข็งนี่นะ~
แถมยังทำงานฟรีอีก แต่ก็ได้ประสบการณ์ดีๆ แหละนะ♪
โทโมยะ: อะฮะฮะ เหนื่อยหน่อยนะครับ ยูกิเซมไป
สมแล้วที่เป็นปีสอง ขนาดผมยังหมดแรงกลางทางจนต้องไปพักเลย...
แต่พวกรุ่นพี่ ก็ยังทำงานที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จลุล่วงไปได้สินะครับ
สุดยอดจริงๆ ครับ นับถือเลย! สมกับที่เป็นพวกพ้องของโฮคุโตะเซมไป...☆
มาโคโตะ: ไม่หรอกๆ ผมก็ถ่วงแข้งถ่วงขาทุกคนใน [Trickstar] ตลอดนั่นแหละ เธอเองก็เหนื่อยหน่อยนะ มาชิโระคุง♪
ผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านงานพิเศษธรรมดาๆ แบบนี้เท่าไหร่ รู้สึกแปลกใหม่มากเลยล่ะ
การทำงานนี่ลำบากจังนะ~ รู้สึกผิดเลยที่ทำประโยชน์ไม่ค่อยได้
โทโมยะ: ไม่หรอกครับ ช่วยได้มากเลยล่ะ เพราะพวกรุ่นพี่ลูกค้าถึงได้แน่นร้านขนาดนี้ คุณเจ้าของร้านเองก็ยินดีมากๆ เลยด้วยครับ
เห็นว่าได้กำไรมาอื้อซ่า จนมีเงินจ่ายค่าจ้างพนักงานทุกคนเลยล่ะครับ
มาโคโตะ: ดีใจจังเลย ถ้าทำงานเสียแรงเปล่ามันก็รู้สึกท้อหน่อยๆ ล่ะนะ ถึงจะได้ประสบการณ์ดีๆ ก็จริง แต่ประสบการณ์อย่างเดียวมันกินไม่ได้นี่นา
เพราะทางบ้านผมเป็นครอบครัวแม่เลี้ยงเดียว เลยค่อนข้างขัดสนน่ะสิ
พอเลิกเป็นโมเดลก็เลยทำให้ลำบากขึ้นด้วย... ไว้จากนี้ลองหางานพิเศษเพื่อหาเงินเข้าบ้านดูบ้างดีไหมนะ?
แต่ว่า ก่อนหน้านั้นต้องประสบความสำเร็จในฐานะไอดอลก่อนล่ะนะ
เพราะว่าผมเลือกเส้นทางนี้เอง... โดยต้องล่ะทิ้งหลายสิ่งหลายอย่างแล้วสร้างปัญหาให้ใครหลายคนด้วนี่นา
...โอ๊ะ โทษทีนะ เผลอคุยเรื่องเครียดๆ ไปหน่อยใช่ไหม? คงไม่อยากฟังเรื่องแบบนี้สินะ
พอเหนื่อยแล้วมันก็ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยน่ะ~?
โทโมยะ: ไม่หรอกครับๆ ทุกคน ต่างล้วนแบกรับอะไรเอาไว้อยู่สินะครับ...
มีแต่ผมที่เดินในหนทางชีวิตแบบ [ธรรมดา] จนรู้สึกละอายใจเลยครับ
ถ้าอยากทำงานพิเศษล่ะก็ ผมช่วยแนะนำหลายๆ ที่ให้ได้นะครับ~?
เพราะพวกเรา [Ra*bits] ทำ [งานพิเศษในโรงเรียน] บ่อยๆ ก็เลยพอมี [เส้นสาย] อยู่บ้างน่ะครับ♪
มาโคโตะ: อื้ม ไว้ถึงตอนนั้นจะมาหวังพึ่งนะ ถ้าจากนี้ [Trickstar] กับ [Ra*bits] ยังสนิทสนมกันต่อไปได้ก็คงดีนะ~ แน่นอนว่า [2wink] ด้วย♪
โฮคุโตะ: ขอขัดหน่อยนะยูกิ รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ฮินาตะคุงของ [2wink] นั่นอยู่ไหน?
มาโคโตะ: เหวอ ตกใจหมดเลย!?
อย่าเรียกกันกระทันหันสิ ฮิดากะคุง ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำเอานึกว่าเป็นผีมาหลอกแล้วนะ~?
โฮคุโตะ: นี่ไม่ใช่ฤดูเล่าเรื่องสยองขวัญแล้วนะยูกิ นายปอดแหกเกินไปแล้ว
คุณย่าเคยพูดไว้ว่า [เป็นชายต้องเด็ดเดี่ยว เป็นหญิงต้องมีเสน่ห์] นะ (สำนวนญี่ปุ่น)
มาโคโตะ: นานๆ ทีจะโผล่มาบ้างสินะ คำสอนคุณย่าเนี่ย
อ้าว ว่าแต่ฮิดากะคุงเปลี่ยนกลับเป็นชุดนักเรียนแล้วเหรอ? ทั้งที่ใส่ชุดจีนขึ้นแท้ๆ~?
โฮคุโตะ: อืม เพราะต้องทำอาหารน่ะ จะให้ชุดที่ได้มาเปื้อนไม่ได้ด้วย
เอ้า ยูกิ โทโมยะด้วย... เราทำอาหารเตรียมไว้แล้วล่ะ กินสิ ได้เวลาพอดีด้วย คงหิวแล้วใช่ไหมล่ะ?
โทโมยะ: ขอบคุณมากครับ! หิวจนท้องแทบกิ่วแล้วเนี่ย~
หวา อาหารทำมือของโฮคุโตะเซมไป...☆
โฮคุโตะ: หึ ไม่ค่อยชินกับการทำอาหารเท่าไหร่ เพราะงั้นไม่รับประกันเรื่องรสชาตินะ
เพราะปกติอาหารที่เป็นของว่าง จะฝากให้อันสึเป็นคนทำตลอดเลยน่ะ... แต่ถ้าฉันหัดทำได้บ้างล่ะก็ ยัยนั่นจะได้ลดภาระลงบ้าง
เอาเป็นว่า ฉันทำโดยมีอันสึช่วยสอนอยู่ข้างๆ นั่นแหละ
มาโคโตะ: หวา ละสายตาไปแป๊ปเดียวก็เล่นบทเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันกันแล้ว! ประมาทไม่ได้เลยนะ ฮิดากะคุง!
"เจ้าเล่ห์" กว่าที่คิดนะ เอาแต่เสนอตัวอย่างเดียวเลย...!
โฮคุโตะ: พูดเรื่องอะไร ไม่เห็นเข้าใจ
ก็ลองทำตามสูตรแล้วนะ ถูกปากหรือเปล่าล่ะ? ถึงอันสึจะทานอย่างยินดีแล้วพูดว่า "อร่อยๆ" ก็เถอะ
ที่ทำก็มีข้าวผัด เกี๊ยวซ่า บะหมี่จีนแล้วก็หมูผัดเปรี้ยวหวานน่ะ
มาโคโตะ: หวา ทำมาเยอะแยะเลยนะ จะกินหมดไหมเนี่ย~
ถ้างั้นลองหาอะไรห่อแล้วเอาไปเป็นของฝากคุณย่าดูสิ ท่านอาจจะดีใจยิ่งกว่าได้ของขวัญแพงๆ อีกนะ~♪
โฮคุโตะ: อืม? นั่นก็อาจใช่...
พวกนายเนี่ย มักจะสอนสิ่งสำคัญให้กับฉันเสมอเลยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น