(ณ ทางเดิน)
ชิโนบุ: ♪~♪~
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยล่ะขอรับ ว่าจะได้รับการไหว้วานจากอันสึโดโนะด้วย~♪
เพราะปกติต้องรบกวนอันสึโดโนะอยู่แล้ว ก็เลยขอร้องว่า หากต้องการนินจาเมื่อไหร่ล่ะก็โปรดเรียกหาได้เลย! แต่นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว...
อันสึโดโนะก็ไม่เคยจะเรียกหา พอข้าน้อยเป็นฝ่ายถามว่าไม่มีอะไรให้ช่วยบ้างเลยเหรอ ก็เอาแต่หลบเลี่ยงสายตา...!
ทำเอาซึมไปเลยล่ะขอรับ ไม่รู้ว่าจะพยายามทำประโยชน์ในฐานะนินจาดี หรือจะพยายามไม่สร้างปัญหาให้ดี...
แต่ในที่สุดอันสึโดโนะผู้นั้น! ก็บอกว่ามีเรื่องจะไหว้วานข้าน้อยแล้ว...! ฮือ ดีใจซะจนแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยล่ะขอรับ~
ยูตะ: หืม? มีอะไรน่ะ เสียงดังจัง?
เออ เซนโกคุคุง? มานั่งกอดเข่าทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ? ถ้าไม่สบายล่ะก็ให้พาไปห้องพยาบาลไหม?
ชิโนบุ: อะ เออ คือว่า...
(รู้สึกว่า... จะเป็นอาโออิคุงใช่ไหมนะขอรับ? แต่ว่า อาโออิคุงเป็นฝาแฝดนี่นา)
(แยกไม่ออกเลยว่าผู้ที่อยู่ตรงนี้คือฮินาตะคุงที่เป็นคนพี่ หรือยูตะคุงที่เป็นคนน้องกันแน่~)
(ทะ ทะทะทะทำยังไงดีล่ะ!?)
(เดิมทีก็ไม่ถนัดการพูดคุยกับคนที่ไม่ค่อยรู้จักอยู่แล้ว ถ้าพูดชื่อผิดไปล่ะก็ต้องดูไม่จืดแน่เลยขอรับ~!)
(แบบนี้มีแต่ต้องแกล้งตายให้ผ่านๆ ไปแล้วสินะขอรับ) (แล้วน้องก็หลัยตาแกล้งตายจริงๆ ...)
ยูตะ: นี่ เป็นอะไรไหมเนี่ย? ยังมีชีวิตอยู่ไหมเอ่ย~?
ชิโนบุ: .........
ยูตะ: เฮ้! ...แย่ล่ะสิ ไม่ขยับเลยซักติ๊ด
หืม? ไม่ หายใจแล้วด้วย...?
เอ๋!? เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่กลางฤดูร้อนแล้วนะ ไม่เอาพวกเรื่องลี้ลับแล้ว~
อ๊ะ เก็ตล่ะ นี่คงเป็นการแกล้งอำของอานิกิอีกแล้วสินะ~?
อานิกิ พอว่างเข้าหน่อยก็ก่อเรื่องอีกแล้ว... อุตส่าห์พูดไว้ว่าถ้ายังทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกจะตัดพี่ตัดน้องแล้วแท้ๆ
อานิกิ! คงจะแอบอยู่แถวนั้นใช่ไหมล่ะ~!? คราวนี้จะไม่ยอมจริงๆ แล้วนะ! จะตัดพี่ตัดน้องจริงๆ แล้วนะะะ~!!
ชิโนบุ: อุฮ่า...! แฮ่ก...... แฮ่ก......
นะ นึกว่าจะตายซะแล้ว... ขอรับ...
ยูตะ: เหวอ ฟื้นคืนชีพแล้ว!? นี่ก็การจัดฉากของอานิกิเหรอ!?
ชิโนบุ: นินจาอย่างข้าน้อยเอง... ถ้าต้องกลั้นหายใจนานๆ มันก็มีขีดจำกัดอยู่นะขอรับ... ถ้ายังกลั้นหายใจต่อซักนาทีนึงล่ะก็ คงมิวายไปสวรรค์เป็นแน่...
ยูตะ: บังคับให้เซนโกคุคุงต้องทำขนาดนี้... แค่เพื่อแกล้งฉันให้ตกใจเนี่ย มันเกินไปแล้วนะ อานิกิ~!
รอเดี๋ยวเถอะ จะรีบไปจัดการอานิกิเดี๋ยวนี้ー
ชิโนบุ: คะ คือว่า คือว่าคือว่าคือว่า!
(ปะ ไปรั้งเค้าเอาไว้แล้วจากนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะขอรับ~! ฮือ ข้าน้อยนี่มัน งี่เง่าๆๆ!)
(ถ้าปล่อยผ่านไปเฉยๆ เรื่องคงจบโดยไม่มีอะไรไปแล้วแท้ๆ~ ในเมื่อแกล้งตายไม่ได้ผล ก็มีแต่ต้องพร้อมรับเท่านั้นแล้วขอรับ!)
(แต่ว่าๆ ไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรดี! อันสึโดโนะ ช่วยด้วย~)
ยูตะ: มาคราวนี้ก็อาละวาดเหรอ!? เจ้าอานิกิ ทำอะไรกับเซนโกคุคุงกันเนี่ย~?
เซนโกคุคุง ใจเย็นนะ หายใจเข้าลึกๆ... แล้วผ่อนออก...
ชิโนบุ: อึ... อือ...
ยูตะ: ทำตามฉันนะ ซู้ด ฮ่า...
ชิโนบุ: ซู้ด ฮ่า...
ยูตะ: อื้มๆ ใจเย็นลงหรือยัง?
ชิโนบุ: จะ ใจเย็นลงพอควรแล้วขอรับ... อาโออิคุงนี่ ถึงจะเป็นคนไม่น่าไว้วางใจอย่างข้าน้อยก็ยังใจดีด้วยสินะขอรับ♪
ยูตะ: อืมมม แค่ปล่อยผ่านคนที่อานิกิไปสร้างปัญหาไว้ให้ไม่ได้เฉยๆ แหละ ดูเหมือนอานิกิจะไปสร้างปัญหาอะไรไว้ให้นายด้วยสิ ขอโทษนะ?
ชิโนบุ: ระ เรื่องนั้น.... ข้าน้อยไม่ได้ถูกพี่ชายของอาโออิคุงขอให้ทำอะไรหรอกนะขอรับ~
เมื่อกี๊ก็แค่แบบว่า แกล้งตายเพื่อให้อาโออิคุงผ่านไปเฉยๆ เท่านั้นเอง!
ยูตะ: เอ๊ะ งั้นหรอกเหรอ? นี่ฉัน ไปทำอะไรให้เซนโกคุคุงรังเกียจหรือเปล่า?
ชิโนบุ: หามิได้ขอรับ~! ใดๆ ก็เป็นเพราะว่าข้าน้อยเข้ากับคนอื่นได้ยากเฉยๆ! อาโออิคุงไม่ได้ทำอะไรผิดนะขอรับ!!
ยูตะ: ค่อยยังชั่ว~ เผลอกังวลเลยล่ะว่าฉันเองก็เป็นพวกชอบสร้างปัญหาให้คนอื่นอย่างอานิกิเหมือนกันหรือเปล่า
ก็อานิกิเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีนี่นา ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นด้วยหรอก
ชิโนบุ: พี่น้องเองก็นานาจิตตังเหมือนกันสินะขอรับ... เออ อาโออิคุง เช่นนั้นข้าน้อย ขอตัวเพียงเท่านี้ー
ยูตะ: อ๊ะ เดี๋ยวก่อน ขออะไรเป็นอย่างสุดท้ายได้ไหม?
ชิโนบุ: อะไรเหรอขอรับ? หรือว่า ต้องการเรียกใช้นินจา?
ยูตะ: ไม่ใช่ๆ เห็นเรื่องฉันว่า [อาโออิคุง] มาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เรียกด้วยชื่อจริงน่ะ
เพราะอานิกิเองก็เป็นอาโออิเหมือนกัน พอถูกเรียกชื่อตอนอยู่ด้วยกันกับอานิกิแล้วมันชวนสับสนว่าเรียกใครกันแน่น่ะ
ชิโนบุ: ถ้างั้น ให้เรียกว่ายูตะคุงได้เหรอ?
ยูตะ: อื้ม เรียกแบบนั้นจะดีใจกว่านะ~ งั้น ฉันจะเรียกว่าชิโนบุคุงด้วยเหมือนกันนะ
ชิโนบุ: ...!?
ยูตะ: อ๊ะ หรืออยากให้เรียกเซนโกคุคุงมากกว่า? อยู่ห้องเดียวกันทั้งทีเลยว่าจะถือโอกาสนี้สร้างความสนิทสนมน่ะ
ชิโนบุ: ระ เรียกชิโนบุ! เรียกชิโนบุเถอะขอรับ!
ยูตะ: หวาๆ ตกใจหมดเลย! เพราะเป็นนินจาสมรรถภาพทางกายถึงสูงหรือเปล่านะ~ ขนาดฉันยังกระโดดสูงขนาดนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำมั้ง
...โอ๊ะ ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย มีคนกำลังรอฉันอยู่น่ะ ต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะชิโนบุคุง♪
ชิโนบุ: ......
...อ๊ะ! ข้าน้อยเองก็ลืมสนิทเลยขอรับว่ากำลังปล่อยให้อันสึโดโนะรออยู่~!!
อันสึโดโนะ จะรีบแจ้นไปเดี๋ยวนี้ล่ะ รอก่อนนะขอรับ~
(ณ ห้องซ้อมเต้น)
ชิโนบุ: แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก...
อันสึโดโนะ ขออภัยด้วยที่ให้คอย! แล้ว เรื่องที่จะไหว้วานข้าน้อยคืออะไรหรือขอรับ?
หืม? อ้าว ทำไมยูตะคุงถึงมาอยู่นี่?
ยูตะ: ฉันโดนอันสึซังเรียกมาน่ะสิ... เอ๋? มีธุระกับทั้งฉันแล้วก็ชิโนบุคุงเลยเหรอ?
ชิโนบุ: เช่นนั้น ที่บอกว่ามีเรื่องจะไหว้วานข้าน้อยนี่โกหกกันหรือขอรับ~!? ใจร้าย ข้าน้อยเจ็บช้ำไปหมดแล้ว~
...ไม่ได้โกหก? หืมๆ ถูกคุนุกิเซนเซย์ขอร้องให้คิดการฝึกพิเศษงั้นเหรอขอรับ
เพราะงั้นก็เลยอยากให้ยูตะคุงช่วยชี้แนะเรื่องทักษะให้ข้าน้อย แล้วให้ข้าน้อยชี้แนะเรื่องเพอฟอร์แมนซ์แบบนินจาให้ยูตะคุงสินะขอรับ!
รับทราบแล้วขอรับ~ หากนั่นคือคำไหว้วานของอันสึโดโนะล่ะก็ ข้าน้อยไม่มีขัดข้อง~♪
ยูตะ: ถ้างั้น ให้เปลี่ยนเป็นชุดที่เคลื่อนไหวคล่องน่าจะดีกว่าสินะครับ
...ให้แลกชุดกัน? จริงด้วย ถ้าจะไปอยู่ในจุดยืนของอีกฝ่าย แบบนั้นก็อาจจะดีเหมือนกัน
แล้วก็ การแลกชุดเนี่ยก็ดูท่าทางน่าสนุกด้วย~♪
ชิโนบุ: แต่ว่าวันนี้ ข้าน้อยไม่ได้นำชุดของ [ริวเซย์ไต] มานะขอรับ...?
ยูตะ: งั้น วันนี้ซ้อมในชุดซ้อมไปก่อน แล้ววันหลังค่อยเอาใหม่แล้วกัน~♪ อันสึซังเอง แบบนั้นโอเคใช่ไหมครับ?
ชิโนบุ: แลกชุดกันซ้อมงั้นเหรอ น่าตื่นเต้นจังเลยนะขอรับ~♪ ข้าน้อย ต้องตื่นเต้นจนนอนไม่หลับแน่เลย♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น