Main Story - บท Revolution ตอนที่ 55 [เปิดม่าน]

 

(ณ ห้องสภานักเรียน)

โทริ: "ฮัลโหลฮัลโหล~ รองประธาน?"

"ทางนี้ฮิเมะมิยะ โทริครับ ในที่สุด S1 ก็ถึงวันจริงแล้วเนอะ~♪"

"เป็นวันแห่งเทศกาลเฉลิมฉลองที่พวกเราสภานักเรียนจะได้แสดงความยิ่งใหญ่ต่อผู้เกี่ยวข้องและเหล่าประชาชนผู้ไร้ความสามารถได้ชม~☆"

"แล้วก็ ขอแจ้งรายงานสถานการณ์ครับ ที่หน้าประตูโรงเรียนยูเมะโนะซากิ หรือหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์นั้นไม่มีอะไรผิดปกติ!"

"จำนวนแขกร่วมงานเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ หากเทียบกับงานคราวก่อนถือว่าจำนวนผู้ชมพอๆกันเลย ดรีมเฟสทางการของโรงเรียนยูเมะโนะซากิเนี่ย เป็นที่จับตามองของทั้งคนในทั้งคนนอกจริงๆเลยนะครับ~♪"

"จำนวนผู้ชมในหอประชุมมีมากเสียจนต้องยืนชมกันเบียดเสียดเลยครับ แต่เหมือนว่าตอนนี้ยังไม่ต้องถึงกับจำกัดจำนวนผู้เข้าชมหรอกครับ~♪"

"แต่คาดการณ์ว่าเดี๋ยวเจ้านวนผู้ชมจะเพิ่มยิ่งขึ้นกว่านี้เรื่อยๆอีก จึงได้ทำการติดตั้งจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่เอาไว้ที่สนามกีฬาแล้วล่ะครับ! คำสั่งของรองประธานเนี่ยเหมาะเหม็งสุดๆไปเลย"

"สมแล้วเชียว☆"

"ทั้งที่เป็นแค่การแสดงไลฟ์ของพวกนักเรียนแท้ๆ คนยังมารวมตัวกันเยอะขนาดนี้เชียว~"

"พวกคนจากรายการทีวีหรือกองนิตยสารก็ค่อยๆทยอยเข้ามากันเรื่อยๆเลย แน่นอนว่าเชิญไปยังที่นั่งชั้นดีที่สุดแล้วล่ะครับ~♪"

"ผู้ชมทั่วไปเอง ก็รักษากฎที่ว่า หากก่อเหตุวุ่นวายขึ้นมาโดยไม่จำเป็นจะโดนสั่งห้ามเข้า ดีครับ"

"สงบสุขสุดๆ ไร้ซึ่งเหตุชุลมุนอะไรเล็กๆน้อยๆเลยครับ!"

"ฝูงชนแออัดกันตระการตาสุดๆ! แหม เหมือนกำลังดูแปรขบวนอยู่เลยล่ะครับ☆"

"พวกนักเรียนโรงเรียนเราเอง ก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวกันผิดคาดเลย~"

"ดรีมเฟสที่เปิดให้ผู้ชมทั่วไปเข้าชมนั้น จะให้ผู้ชมภายนอกได้นั่งเก้าอี้ชั้นดีในหอประชุม ส่วนนักเรียนก็ให้รับชมจากในห้องเรียนของตัวเอง...."

"เหมือนจะรักษากฎนั้นที่ว่าได้อย่างดีนะครับ"

"อืม~ แต่รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย ทั้งที่มีข่าวลือน่าสงสัยอยู่เต็มไปหมดแท้ๆ แต่รู้สึกว่าตอนนี้ก็กำลังราบรื่นดีนะครับ!"

"ขอจบการรายงานแต่เพียงเท่านี้ มีคำถามอะไรหรือเปล่าครับ?"

เคย์โตะ: ไม่มีคำถาม ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดีแล้วล่ะ

ขอโทษที่ต้องให้ช่วยทำงานตอนวันหยุดนะ ฮิเมะมิโยะ

ฉันเองก็กังวลมากเกินไปหน่อย เอย์จิ..... ประธานก็ยังเข้าโรงพยาบาลอยู่ด้วย แล้วเหมือนอิซาระยังเข้าร่วมแสดงในดรีมเฟสคราวนี้อีก

กำลังลำบากใจเรื่องคนไม่พออยู่เลย ช่วยได้มากเลยล่ะที่ฮิเมะมิยะขยันขันแข็งแบบนี้

โทริ: "ฮึฮืม~ ชมมากกว่านี้อีกหน่อยก็ได้นะครับ♪"

"ยังไงพวกงานยุ่งยากน่ารำคาญ ผมก็โยนไปให้คนใช้ทำทั้งหมดอยู่แล้ว สบายๆมากครับ"

"ก็ยูนิตของเรา พักงานชั่วคราวเนื่องจากประธานที่เป็นลีดเดอร์เข้าโรงพยาบาลนี่นา~☆"

"แต่รองประธานเองก็เถอะ... วันนี้ก็มีคิวจะลงแข่งดรีมเฟสด้วยนี่นา มาทำงานหลังคดหลังแข็งแบบนี้จะดีเหรอครับ?"

เคย์โตะ: ก็การดูแลส่วนต่างๆใน S1 เป็นหน้าที่ของสภานักเรียนนี่นา ไม่สามารถวางมือได้หรอก

มีทั้งงานเอกสาร ทั้งจัดการเรื่องรักษาความปลอดภัยใน S1 แล้วต้องติดต่อกับนักเรียนหรืออาจารย์อีก.... รวมงานยิบย่อยต่างๆ ก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวแล้ว

อยากจะยืมแม้แต่มือแมวเลยล่ะ แต่จะให้คนอื่นเป็นคนจัดการจนอาจเกิดปัญหาตามมาก็คงไม่ดี เพราะงั้นจะไปขอให้ใครช่วยไม่ได้หรอก

พวกเราสภานักเรียน ต้องจัดการ "ทุกอย่าง" กันเอง

ยังไงซะ เหมือนว่าตอนนี้อะไรๆก็ดำเนินการไปได้โดยไม่มีสิ่งใดขัดข้อง โรงเรียนยูเมะโนะซากิในวันนี้เอง ก็ยังคงสงบสุข

รักษาไว้ซึ่งความเป็นระเบียบแบบแผน ตราบที่ยังมีฉันคนนี้อยู่ ก็จะไม่ยอมปล่อยให้พวกบ้านั่นทำตามใจตัวเองได้หรอก

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 54 [ตัดสินใจ]

 

(ณ ห้องซ้อมกันเสียง)

โฮคุโตะ: ในที่สุดวันพรุ่งนี้ก็จะถึงวันแข่ง S1 แล้วล่ะ

ทุกคนคงจะกระสับกระส่ายกันเพราะนี่เป็นจุดแตกหักของชีวิตพวกเราเลยสินะ แต่ว่าคืนนี้ ขอให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตัวเองเถอะ

ร่างกายคือพื้นฐานของไอดอลนะ โดยเฉพาะอิซาระ ยูกิ แล้วก็เท็นโคเซย์.... เหมือนว่าช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาจะฝืนกันเกินไปหน่อยนะ

ถ้าดันล้มหมอนนอนเสื่อขึ้นมาในวันจริงก็แย่สิ ฉันจะต้องให้พวกนายกลับไปนอนบ้านให้ได้ถึงจะต้องเอาเชือกมักพวกนายเอาไว้ก็ตาม

มาโอะ: เข้าใจแล้วล่ะ

สัปดาห์ที่ผ่านมา พวกเราพยายามฝึกให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว

ถ้าทำถึงขนาดนี้แล้วยังไปไม่รอดล่ะก็ ถือว่าเป็นโชคชะตาของพวกเราก็แล้วกัน

เราจะตัดใจยอมแพ้แต่โดยดี.... ไม่สิ ขอแค่เราพยายามเต็มที่ ก็รู้สึกเหมือนว่าทำสำเร็จแล้วล่ะ

ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ที่เหลือก็แค่แสดงผลลัพธ์จากความพยายามของพวกเราบนเวทีเท่านั้น

มาพยายามกันเถอะ ทุกคน

มาโคโตะ: อื้ม ถึงผมจะยังหวั่นๆใจอยู่บ้างนิดหน่อยก็เถอะ.... แต่จะมาบ่นเอาป่านนี้ก็คงไม่ได้หรอก

พวกเราจะต่อสู้กับสภานักเรียนแล้วคว้าชัยชนะมาให้ได้ เลือด เหงื่อและน้ำตาที่หลั่งรินมาก็เพื่อวันนี้ จะไม่มีทางทำให้มันต้องสูญเปล่าเด็ดขาด

มาพยายามกัน พวกเราเปลี่ยนแปลงโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ได้นะ

สุบารุ: อย่าเพิ่งดีดกันมากเกินไปนักล่ะ~ มาตื่นเต้นเอาซะตั้งแต่ตอนนี้ก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่าๆ

ให้ฮกเก้เล่นตลกแบบที่เรียนมาให้เราดูเพื่อเป็นการผ่อนคลายกันดีกว่า☆ เอ้า ฮกเก้ เชิญเลย! ตื่นเต้นตื่นเต้น♪

โฮคุโตะ: มา "เชิญเลย" แบบนี้ก็แย่สิ ฉันไม่เล่นด้วยหรอกน่า เดี๋ยวจะตลกเกินไปจนคืนนี้พวกนายขำจนนอนไม่หลับกันพอดี

สุบารุ: อะฮะฮะ อะไรอ่ะนั่น โคตรตลกไปเลย มุกของฮกเก้นี่มันช่างเย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจเหลือเกิน☆

โฮคุโตะ: ไม่ได้เล่นมุกซักหน่อย แต่การทำอะไรเพื่อปลุกความสามัคคีเผื่อวันพรุ่งนี้เอาไว้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

ทุกคน มาล้อมวงเป็นวงกลมกัน

อาเคโฮชิ อิซาระ ยูกิ เท็นโคเซย์เองก็มาด้วยสิ

พรุ่งนี้ เราจะต้องชนะให้ได้

สุบารุ: แหงอยู่แล้ว! ก็เราพยายามกันมาเพื่อการนั้นนี่นา~☆

มาโคโตะ: มาพยายามกันเถอะ ซัดสภานักเรียนให้ปลิวไปเลย!

มาโอะ: ยังไงก็ยังรู้สึกน่าตื่นเต้นอยู่ดีแฮะ~ ไม่ได้ขึ้นแสดงไลฟ์ตั้งนานแล้วด้วย ขอให้เต็มที่ไปเลยก็แล้วกัน♪

โฮคุโตะ: เหมือนว่าชุดแสดงของพวกเราที่เท็นโคเซย์เป็นคนช่วยทำ จะเสร็จวันพรุ่งนี้นะ

ตั้งตารอเลยล่ะ..... วันนี้น่าจะหลับฝันดีแน่ๆเลย

สุบารุ: ความฝันของพวกเรานั้นไร้ขีดจำกัด! ต้องชนะให้ได้เลย~ เอ้ เอ้ โอ้ว☆

เรย์: หืม ทั้งๆที่เป็นคืนก่อนศึกตัดสินแท้ๆ ร่าเริงกันดีเสียจริงเชียว

ช่างน่าอุ่นใจเสียจริงที่ได้เห็นพวกเจ้ายิ้มแย้มเช่นนี้ก่อนจะก้าวเท้าเข้าสู่ลานประหาร คึคึคึ♪

สุบารุ: อ๊ะ ซาคุมะเซ็มไป ทั้งๆที่ล็อคห้องนี้เอาไว้แล้วแท้ๆ เข้ามาจากทางไหนกันล่ะเนี่ย?

เรย์: ก็เพราะข้าเป็นผีดูดเลือดนี่นา ล็อคประตูไปก็ไม่มีความหมายอันใดหรอก... ว่าไปนั่นล่ะ พอดีว่ามีกุญแจผีที่ทำเอาไว้ตั้งแต่สมัยยังซนๆน่ะ

ว่าไปแล้ว นี่คงจะทำตัวผ่อนคลายกันก่อนจะถึงแสดงจริงสินะ.... ท่าทางจะเติมกำลังใจเอาไว้พร้อมแล้วล่ะสิ?

ช่างน่าอุ่นใจเสียจริง เท่านี้ข้าก็คงจะพอคาดหวังกับพวกเจ้าได้บ้างแล้วสิ เหล่า Trickstar♪

โฮคุโตะ: อืม สองสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้คุณช่วยเอาไว้เยอะเลย.... ซาคุมะเซ็มไป

ตามตรงแล้วไม่ได้คาดหวังเอาไว้เลยว่าคุณจะให้การช่วยเหลือเราถึงขนาดนี้ ให้ขอบคุณอีกกี่ครั้งก็คงไม่พอ ขอบคุณจริงๆ

เรย์: ไม่จำเป็นต้องเอ่ยขอบคุณหรอก ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย แค่ช่วยผลักดันพวกเจ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง

พอเห็นเด็กหนุ่มสาวร่าเริงกันเช่นนี้แล้ว ทำเอาข้ารู้สึกราวกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาให่เลยล่ะ ข้าต่างหากล่ะที่ควรจะต้องขอบคุณ♪

เดิมทีพวกเจ้าก็มีความสามารถกันอยู่ก่อนแล้วล่ะ เป็นดั่งต้นกล้าแห่งความหวังอันทอประกาย ข้าไม่อยากจะเห็นมันถูกสภานักเรียนขยี้จนเละแล้วล่ะ

ข้าเบื่อที่จะต้องเห็นเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้ว

การที่เด็กหนุ่มวัยละอ่อนเช่นพวกเจ้า ไม่ถูกให้ค่าและโดนกลบฝังดินไปเช่นนั้น.... มันน่าหงุดหงิดใจเหลือเกิน

เป็นความสูญเสียของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ ของวงการไอดอล... ไม่สิ ของมนุษยชาติเลยก็ว่าได้

การทำให้สมบัติล้ำค่าต้องแปดเปื้อน และโยนทิ้งลงถังขยะเช่นนั้นช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลายิ่งนัก นี่ก็คงถือว่าเป็นการชดใช้บาปของข้าด้วย

พวกข้าที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่า "ห้าประหลาดนั้น" เคยเป็นดั่งร่างจำแลงแห่งความชั่วร้าย

เอาแต่เที่ยวเล่นไปตามใจชอบ เปลี่ยนโรงเรียนยูเมะโนะซากิให้กลายเป็นเบ้าหลอมแห่งความไร้ระเบียบและผิดศีลธรรม

ผู้ที่กำราบพวกข้าที่เป็น "ความชั่วร้าย" และนำพาโรงเรียนยูเมะโนะซากิสู่ความสงบสุขนั้น ก็คือสภานักเรียน

เหมือนดั่งพวกเจ้า ในตอนนี้...

เมื่อก่อนสภานักเรียนนั้น ราวกับเป็นผู้กอบกู้ที่จำแลงร่างมาจากคำอธิฐาน เป็นความหวังของเหล่านักเรียนที่ถูกพวกข้า "ห้าประหลาด" กดขี่

ประวัติศาสตร์จะต้องซ้ำรอยอย่างแน่นอน นั่นล่ะคือสัจธรรม การที่ตอนนี้ มีพวกเจ้าลุกขึ้นยืนขึ้นมาเพื่อโค่นล้มสภานักเรียนที่กลายเป็นทรราชผู้หยิ่งผยองนั้น ก็ถือเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

เพื่อที่จะปฏิรูปโรงเรียนยูเมะโนะซากิที่เสื่อมโทรมและเป็นดั่งบ้านป่าเมืองเถื่อน สภานักเรียนจึงได้เข้าควบคุมโรงเรียนนี้ด้วยกฎเหล็ก

ผลสุดท้าย ถึงโรงเรียนนี้จะเข้มงวดเสียจนน่าอึดอัด แต่ก็กลายเป็นโรงเรียนอันสงบสุขได้จริงๆ

และตอนนี้ล่ะ คือสถานการณ์ที่พวกข้า ห้าประหลาด รอคอย

เป็นเพราะพวกข้าในยามเยาว์วัยนั่นช่างแสนโง่เขลา เอาแต่อาศัยความเป็นไอดอลที่เจิดจรัส ใช้ความนิยมและชื่อเสียงเล่นสนุกจนเกินเลยไปวันๆ นั่นล่ะ

หากจะวิ่งหนีหางจุกตูด และฝากฝังทุกอย่างให้พวกเจ้าผู้ไร้ความผิดล่ะก็ข้าคงจะเจ็บใจเป็นแน่ ดังนั้นข้าจึงได้คอยช่วยเหลือเท่าที่ข้าจะทำให้ได้

ศึกตัดสินในวันพรุ่งนี้.... ใน S1 เอง ข้าก็จะขอร่วมแรงกับพวกเจ้าในการโค่นล้มสภานักเรียนด้วยเช่นกัน

แต่ว่า เพียงแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ขอให้พวกเจ้าจงเชื่อ

ข้าไม่ได้เข้าร่วมศึกเพราะเคียดแค้นที่ถูกสภานักเรียนกดขี่ หรือเพื่อที่จะทวงคืนความรุ่งโรจน์ในครั้งอดีตกลับมา....

ในอดีต พวกข้าเคยเป็น "ความชั่วร้าย" มิได้ไร้ยางอายพอจะมาบอกว่าตัวเองคือ "ความยุติธรรม" เอาป่านนี้หรอก

ข้าเหนื่อยหน่ายกับการแย่งชิงอำนาจแล้ว ไม่ใช่คนหนุ่มสาวเลือดร้อนที่จะมาสนุกกับการแก่งแย่งชิงดีแล้วล่ะ

ดังนั้น นี่คือ "ความรับผิดชอบ" อย่างไรล่ะ และในขณะเดียวกันพวกเจ้าก็เริ่มนำไปสู่ความเปลี่ยนแปลง..... ที่ข้าอยากจะเห็นโรงเรียนยูเมะโนะซากิโฉมไหม ก็เป็นเพียงความอยากรู้อยากเห็นของคนมีอายุเท่านั้นล่ะ 

ฝากด้วยล่ะ ทำให้เข็มนาฬิกาที่หยุดนิ่งมาเนิ่นน่านนี้เริ่มออกเดินอีกครั้งด้วยเถิด

บรรเลงความฝันของพวกเจ้าให้ข้าผ่านเสียงร้องเพลงและดนตรีให้ข้าได้ฟังทีเถิด

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 53 [เอาจริง]

(ณ ห้องซ้อมกันเสียง)

มาโอะ: ......เฮ้ มาโคโตะ อะไรของหมอนี่เนี่ย คนรู้จักของนายเหรอ?

มาโคโตะ: .....ก่อนหน้านี้ฉันบอกไปใช่ไหมล่ะ ว่าดันไปเจอกับ "คนน่ารำคาญ" เข้า

นี่ละคนที่ว่า สมาชิกของหนึ่งในยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน..... Knights เซนะ อิซึมิซัง

ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบเข้ามาหาเรื่องผมตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ

อิซึมิ: นี่ อย่าเอาแต่พูดซุบซิบนินทากันอยู่สองคนได้หรือเปล่า? น่ามคานจริงๆเลย!

แล้วก็อย่าทำตัวห่างเหินกันอย่างนั้นสิ ฉันแค่ตั้งใจจะให้กำลังใจรุ่นน้องที่น่ารักเท่านั้นเอง แต่ยูคุงกลับเผ่นหนีไปซะนี่ โหดร้ายจริงๆเลย เสียใจนะเนี่ย~♪

กะว่าจะให้คำแนะนำเสียหน่อยน่ะ ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเกิดมีไฟขึ้นมา แต่ว่า.....

ยูคุงน่ะไม่มีความสามารถหรอก เลิกทำอะไรเปล่าประโยชน์อย่างการพยายามทำตัวเป็นไอดอลเถอะ

ยูคุงมีดีแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นล่ะ ทิ้งแว่นตาเฉิ่มๆนั่น และความฝันความหวังไป แล้วกลับสู่โลกของนายแบบดีกว่า

จู่ๆก็เลิกเป็นนายแบบไปโดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพฉันซักคำ..... แถมยังสร้างปัญหา ทำให้ทุกคนต้องเศร้าอีก ไม่คิดว่ามันออกจะเสียมารยาทไปบ้างเหรอ?

คนที่เอาแต่หนีทันทีที่เจอปัญหาน่ะ ไม่มีทางทำอะไรสำเร็จหรอก ฉันก็บอกไปจนปากเปียกปากแฉะแล้วใช่ไหม?

กลับมาเถอะ รูปลักษณ์อันงดงามนั่น เป็นของขวัญเพียงหนึ่งเดียวที่พระเจ้าประทานให้ยูคุงเลยนะ

ถ้านายทอดทิ้งสิ่งนั้น แล้วหันไปทำในสิ่งที่ไม่มีใครหวังให้นายทำล่ะก็ จะทำให้ความสามารถและชีวิตของตัวเองไร้ความหมายไปนะ?

คนเป็นนายแบบน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีหัวใจหรอก ไม่จำเป็นต้องมีความฝันและความหวัง ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน....

ขอแค่หน้าตาดีก็พอแล้ว และยูคุงเมื่อก่อนน่ะ งดงามมากเลยนะ?

แต่ตอนนี้กลับทนดูไม่ได้เลย น่าเสียใจชะมัด ผิดหวังจริงๆ

แต่ว่า ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปหรอกนะ เลิกทำเป็นเล่นแล้วกลับมายังโลกฝั่งนี้ดีกว่า

ยูคุงน่ะ คือ "ตุ๊กตาแสนงดงาม" ที่เปล่งประกายได้จากการถูกตั้งประดับตกแต่งเอาไว้ ถ้าหากตุ๊กตานั่นเกิดขยับด้วยความตั้งใจของตัวเองขึ้นมาล่ะก็ คงน่าขยะแขยงแย่เลยน่ะสิ?

มาโคโตะ: ........ผมไม่ได้ทำเป็นเล่น หรอกนะครับ

ผม เอาจริง

ไม่สิ นอกจากที่นี่แล้ว ไม่มีที่ไหนที่ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีชีวิตอยู่เลย

Trickstar น่ะ เป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นแรกที่ผมค้นพบ ในชีวิตที่กลวงเปล่า

ไม่อยากจะสูญเสียไป อย่างเด็ดขาด

ผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ โดยปิดกั้นหัวใจตัวเองอีกต่อไปอีกแล้วล่ะครับ

อิซึมิ: หืม.....?

ก็แล้วแต่เถอะ ยังไงซะก็คงทำอะไรไม่ได้ ล้มเหลว ผิดหวัง แล้วก็กระเสือกกระสนกลับมาอยู่ดี เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นล่ะ

ทั้งที่ช่วยเตือนแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังจะมัวแต่ทำอะไรเปล่าประโยชน์อยู่ดีสินะ

ถึงจะพยายามเลี่ยงยังไง แต่ก็หนีจากความสามารถและโชคชะตาของตัวเองไม่พ้นหรอก

มาโอะ: เฮ้ย นายน่ะ จู่ๆมาพูดจาหมาๆแบบนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่หะ?

ไม่รู้หรอกนะว่านายกับมาโคโตะมีความสัมพันธ์กันยังไง.... แต่อย่ามาทำเป็นพูดเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลย

หมอนี่พยายามอย่างเต็มที่ และถึงแม้จะมีส่วนไหนขาดตกไป พวกเราก็จะเป็นคนช่วยอุดรอยรั่วให้ดูเอง

มาโคโตะน่ะ ไม่ใช่ "ตุ๊กตาแสนงดงาม" อะไรนั่นหรอก หมอนี่เพิ่งจะเริ่มได้ใช้ชีวิตในฐานะของมนุษย์! อย่าเข้ามาเกะกะเขานะ!

มาโคโตะ: .....อิซาระคุง

อิซึมิ: หึ น่าหงุดหงิดจริงๆ คิดว่าแค่มีความพยายามและความมุ่งมั่น จะเอาตัวรอดโลกของไอดอลได้งั้นเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ

ความเป็นจริงมันทั้งเย็นชา ทุกอย่างถูกควบคุมด้วยจำนวนตัวเลข พอผลออกมาเดี๋ยวหัวใจเขาก็พังทลายลงไปได้อย่างง่ายดายแล้วล่ะ

รับรู้ถึงเรื่องนั้นแล้วรีบกลับมาได้แล้วล่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็พร้อมต้อนรับเสมอนะ ยูคุง

.....ทั้งที่ฉันคิดว่านายเป็นเหมือนกับน้องชายแท้ๆเชียว

มาโคโตะ: อิซึมิซัง มาแค่เพื่อพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด แล้วก็จากไปเหรอเนี่ย....?

สรุปแล้วคนๆนั้นเค้าต้องการอะไรกันแน่เนี่ย?

มาโอะ: ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน แต่เหมือนว่า Knights จะไม่ได้เข้าร่วมใน S1 ซะด้วยสิ ต้องไม่ใช่ศัตรูของเราแน่ ถึงจะเรียกว่าเป็นพวกเดียวกันไม่ได้ก็เถอะ

แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องเล็กน้อยหรอก พวกเราเองก็มาพยายามทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้กันเถอะ

ไม่ว่าเราจะยินดีหรือไม่ก็ตาม แต่ S1 ก็จะถูกจัดขึ้นในอีกสัปดาห์ให้หลังอยู่ดี ที่นั่นล่ะจะเป็นฉากสำคัญของพวกเรา

เรามาแสดงหลักฐานยืนยันว่าชีวิตที่นายเลือกไม่ได้ "ผิดพลาด" อะไรบนเวทีนั่นกันเถอะ เนอะ มาโคโตะ

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 52 [เป็นห่วง]

 

(ณ ห้องซ้อมกันเสียง)

มาโอะ: ....เจ้ามาโคโตะ กลับมาช้าจังแฮะ

บอกว่าจะไปวิ่ง แล้วก็หายไปเลย คงไม่ได้ไปเป็นลมอยู่ตรงไหนซักที่ใช่ไหมเนี่ย?

น่าเป็นห่วงชะมัด เดี๋ยวฉันขอออกไปดูก่อนนะ

มาโคโตะ: ~♪

อ้าว ทั้งสองคนยังอยู่กันอีกเหรอ? นี่มันข้ามวันมาแล้วนะ?

มาโอะ: มาโคโตะ.... นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก นายนั่นล่ะยังไม่กลับไปอีกเหรอ?

แล้วนี่ไปเดินทอดน่องอยู่ที่ไหนมาล่ะเนี่ย อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงนักสิ กำลังจะออกไปตามหาแล้วเนี่ย

มาโคโตะ: แบบว่า ตอนออกไปวิ่ง ดันไปเจอะเจอกับ "คนน่ารำคาญ" เข้าน่ะ

ก็เลยรีบวิ่งหนีมาอย่างสุดชีวิตเลยล่ะ เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วสิ!

แต่เดิมผมก็กะจะมาค้างที่นี้อยู่แล้วด้วย ก็เลยกลับบ้านไปเอาฟูกกับเสบียงอาหารมาน่ะ

ตั้งใจว่าจะมาค้างที่ห้องซ้อมเก็บเสียงนี่ทุกคืนจนกว่าจะถึง S1 เลยน่ะ♪

มาโอะ: ค้างคืนเลยงั้นเหรอ..... มันก็ไม่ได้ผิดกฎอะไรหรอก ยังไง Trickstar ก็เช่าห้องเก็บเสียงนี่ไว้ตลอด 24 ชั่วโมงเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วด้วย

ฟิตจริงๆเลยนะมาโคโตะ เดี๋ยวก็ไม่เหลือแรงไว้ใช้ใน S1 หรอก ไม่ต้องฝืนมากนักก็ได้

แต่ฉันที่อยู่จนถึงดึกดื่นป่านนี้ก็คงว่าอะไรนายไม่ได้ล่ะนะ

มาโคโตะ: อะฮะฮะ ถ้าเรื่องแรงล่ะก็ไม่ต้องห่วง ผมพอจะพัฒนาจากการฝึกพิเศษกับโอกามิคุงแล้วล่ะ แล้วถ้าไม่ทำแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนทุกคนทิ้งห่างกันพอดีสิ?

แล้วก็ การค้างคืนที่โรงเรียนเนี่ย ให้อารมณ์เหมือนเข้าค่ายดีนี่นา น่าสนุกจะตายไป อยากลองมานานแล้วล่ะ~ ฟังดูสมเป็นวัยรุ่นดีใช่ไหมล่ะ?

มาโอะ: งี้นี่เอง แต่อยู่คนเดียวนายคงจะเหงาใช่ไหมล่ะ ฉันอยู่ค้างด้วยดีกว่าไหมนะ ?

มาโคโตะ: ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ แล้วผมก็เข้ากับที่บ้านไม่ค่อยได้เท่าไหร่ด้วย.....

ถึงกลับบ้านไปก็มีแต่จะอึดอัด ค้างที่นี่สบายใจกว่าเยอะ

มาโอะ: อืม.... ยังไงฉันว่าค้างด้วยดีกว่า บางทีนายก็ชอบฝืนตัวเองด้วย ต้องมีใครคอยช่วยเฝ้าอยู่ข้างๆนี่นา

แถมยิ่งคนเยอะ ก็ยิ่งฝึกได้ดีขึ้นใช่ไหมล่ะ?

มาโคโตะ: ไม่ต้องก็ได้แท้ๆน้า...... อิซาระคุงเนี่ยจุ้นจ้านจริงๆเลยนะ แต่ว่านายไม่ได้เอาฟูกมานี่นา แล้วจะทำยังไงล่ะ?

มาโอะ: ฉันเองก็จะกลับบ้านไปเอาฟูกมาเหมือนกัน

แล้วตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วย.... ไปส่งเท็นโคเซย์แล้วกลับไปเอาฟูกที่บ้านแล้วกัน ประมาณนี้โอเคใช่ไหม? ตกลงนะ!

มาโคโตะ: พูดจากมัดมือชกจริงๆเลยน้า

....เอ๊ะ เท็นโคเซย์จังก็อยากค้างด้วยเหมือนกัน? ไม่ได้หรอก เราเป็นเพศตรงข้ามกันนะ นอนห้องเดียวกันแบบนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไงเล่า?

มาโอะ: ใช่ๆ รีบกลับบ้านดีๆได้แล้ว ถ้านอนค้างกับเท็นโคเซย์ล่ะก็ ถ้าโฮคุโตะหรือสุบารุรู้เข้าจะโดนว่าอะไรบ้างก็ไม่รู้

เดี๋ยวพ่อกับแม่เธอจะเป็นห่วงเอานะ เอ้าๆ รีบกลับได้แล้ว

ไปก่อนนะมาโคโตะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ ฝากเฝ้ายามด้วยล่ะ

มาโคโตะ: คร้าบคร้าบ ระวังถนนหนทางตอนกลางคืนด้วยล่ะทั้งสองคน .......หืม?

อิซึมิ: ยูคุง

หนีกันแบบนี้โหดร้ายชะมัดเลยนะ ฉันเสียใจนะเนี่ย?

มาโคโตะ: หยึย!? อิ.....อิซึมิซัง!

อิซึมิ: "หยึย" อะไรกัน ร้องอย่างกับเห็นผีเลยนะ? น่ามคานจริงๆ♪

มาโอะ: เหวอ นายเป็นใครเนี่ย ห้องซ้อมกันเสียงนี้ Trickstar เช่าเอาไว้แล้วนะ ผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า!

อิซึมิ: หืม~? ไม่ได้คุยกับนายซักหน่อย อย่ามาขวางได้หรือเปล่า?

แล้วก็ช่วยพูดสุภาพๆหน่อยได้ไหม เจ้ารุ่นน้อง เด็กอวดดีน่ะเอาชีวิตรอดในโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ไม่ได้หรอกนะ?

อยากโดนฉันเหยียบขยี้จนเละหรือไง เจ้าหนอนแมลง♪

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 51 [ร่วมแรง]

 

(ณ ห้องซ้อมกันเสียง)

มาโอะ: ~♪

.....อ้าว เท็นโคเซย์ ยังไม่กลับไปอีกเหรอ นี่มันเลยเที่ยงคืนแล้วนะ?

ฉันยังอยากซ้อมต่ออีกหน่อยน่ะ ต้องทบคืนส่วนของที่โดดซ้อมไปทั้งสัปดาห์ด้วย

ถ้าทำให้เทียบเท่าคนอื่นไม่ได้ ก็เอาชนะใน S1 ไม่ได้หรอก

ถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องชนะให้ได้ ฉันน่ะ.....

ถึงจะต้องเป็นศัตรูกับสภานักเรียน แต่ตราบใดที่แข่งขันกันอย่างเท่าเทียมตามกฎกติกา รองประธานเค้าก็คงไม่ว่าอะไรหรอก

แถมพอบอกไปว่าจะมาฝึกกับยูนิต ก็ดันพูดให้กำลังใจว่า "พยายามเข้าล่ะ" ซะอีก

เค้าคงแทบไม่คิดว่าเราเป็น "ศัตรู" เลยล่ะมั้งเนี่ย~?

แต่ว่าก็ยังมีโอกาสชนะอยู่ ถึงแม้ว่าจะเหลือเวลาไม่มากจนกว่าจะถึง S1 และพลังของพวกเราเองจะยังไม่เพียงพอก็ตาม

อีกสัปดาห์จากนี้ ต้องพยายามให้ล้มประดาตายเลยล่ะ แต่ถ้าฝืนอดนอนทั้งคืนมันก็ไม่ดีต่อร่างกายด้วยนี่นะ

เหมือนว่าฉันจะจัดลำดับความสำคัญได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ถึงฉันคิดว่าพอจะจัดการตัวเองได้ก็เถอะ แต่ที่จริงดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นซะแล้วสิ

สุบารุกับโฮคุโตะกลับบ้านไปเพื่อเตรียมตัวสำหรับการซ้อมวันพรุ่งนี้แล้วล่ะ แบบนั้นแหล่ะถูกแล้ว ไม่ควรจะไปฝืนตัวเองหรอก

แต่คนที่จะสานต่อความฝันและความหวังของตัวเองไปจนถึงวันพรุ่งนี้ได้ มีแค่คนที่เชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้นล่ะ

แต่คนที่อยากจะทำในสิ่งที่ทำได้ในวันนี้ให้หมดในขณะยังตื่นอยู่แบบคนใจเสาะอย่างฉันก็ยิ่งมีแต่ความกังวลเท่านั้นล่ะ

คนทุกคนมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่าเทียมกัน แต่ฉันกลับใช้มันได้ไม่เต็มที่ซะนี่ เธอเองก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกันสินะ เท็นโคเซย์

เป็นคนธรรมดานี่น่าปวดใจจังแฮะ โดยเฉพาะยิ่งถ้ามีพวกอัจฉริยะอยู่ใกล้ๆตัวด้วย

ฉันมันก็เก่งแค่เฉพาะการเอาตัวรอดด้วย.... น่าจะยังพอทำอะไรได้บ้าง

ปัญหาก็คือมาโคโตะนั่นล่ะ หมอนั่นยิ่งเป็นพวกคิดมากอยู่ด้วย

ลำดับเพลงของพวกเรา Trickstar ที่จะนำไปใช้ใน S1 นั้น ขึ้นอยู่กับความเห็นของเธอนะ เท็นโคเซย์

ทั้งหมดหกเพลง และจะต้องเลือกหนึ่งเพลงจากในนั้นเป็นเมนหลัก

เพลงแรกที่เล่นนั้นเป็นเพิ่งที่เริ่มเล่นหลังเปิดม่าน ต้องเป็นเพลงที่มีความมั่นคง มีบทให้คนร้องทุกคน

จากนั้น เราจะเอาเพลงเดิมที่มีอยู่แล้วหนึ่งเพลง และเพลงจากชมรมดนตรีอีกสามเพลง.... รวมทั้งสิ้นสี่เพลง แบ่งให้พวกเราร้องเป็นเมนหลักกันคนละเพลง

ลำดับคือสุบารุ→โฮคุโตะ→ฉัน→มาโคโตะ.... มาโคโตะที่ยังมีความสามารถไม่พอนั้น จะให้ร้องเป็นเพลงเดิมที่มีอยู่แล้วของ Trickstar

แล้วถึงหมอนั่นจะทำพลาดไป แต่ว่าเพลงสุดท้าย.... เพลงที่เราทุกคนต้องร้องร่วมกัน จะต้องกู้หน้าให้เราคืนได้แน่

ไม่ได้จะบอกว่าดูถูกมาโคโตะหรอกนะ เหมือนว่าเราออกจะใส่ใจเขาซะมากกว่า ตัวมาโคโตะเองก็เข้าใจเรื่องนั้นดี และรู้ด้วยว่าตัวเองนั้นไร้พลังถึงขนาดไหน

และเพราะแบบนั้น หมอนั่นถึงได้กดดันตัวเองว่า "ห้ามทำพลาดเด็ดขาด"

หมอนั่นจะคิดว่าทั้งที่คนอื่นใส่ใจตัวเองถึงขนาดนี้แต่ก็ยังทำพลาดและทำตัวเป็นภาระอีก คิดว่าตนไม่จำเป็นต่อ Trickstar หรือเอาแต่คอยขัดแข้งขัดขาคนอื่น....

หมอนั่นจะคิดไปในทางนั้นเอา เขาเคยทำล้มเหลวมาก่อน ก็เลยประเมินค่าตัวเองเสียต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

มาโคโตะเป็นคนมีความสามารถ มีอาวุธอันแข็งแกร่งอยู่กับตัว หมอนั่นเองก็มีความจำเป็นต่อ Trickstar เหมือนกัน แต่เป็นเจ้าตัวเองนั่นล่ะ ที่ไม่เชื่อใจในตัวเองที่สุด

รับมือยากสุดๆไปเลยล่ะ แต่เพราะอย่างนั้นนั่นล่ะ เราถึงจะต้องเอาชนะใน S1 ให้ได้

หากชนะ หมอนั่นก็จะมีความเชื่อมั่นในตัวเองขึ้นมาได้ นั่นล่ะคือสิ่งจำเป็นสำหรับมาโคโตะ

แม้หนทางสู่ชัยชนะจะเป็นราวกับนรกก็ตาม แต่พวกเราก็จะต้องคอยตักเตือนและสนับสนุนเขา

ถึงหมอนั่นจะอ่อนประสบการณ์และขี้กลัวไปด้วย แต่ก็มีความสามารถ ไม่ควรจะต้องมัวแต่หลบอยู่ใต้ร่มเงาเพราะความขลาดกลัวของตัวเองหรอก ควรจะขึ้นไปเปล่งประกายอยู่บนเวทีเสียมากกว่า ฉันคิดแบบนั้น

ถ้าเธอคิดแบบนั้นเหมือนกันล่ะก็คงช่วยได้มากเลยล่ะ เท็นโคเซย์

.....โอ๊ะ กำลังทำงานอยู่งั้นเหรอเท็นโคเซย์ ขอโทษที่ชวนคุยซะยาวเลยนะ ฉันมันเป็นพวกพูดมากด้วยน่ะ

แล้วนั่นกำลังทำอะไรอยู่นะ? เย็บผ้า?

หืม จะช่วยทำชุดแสดงของ Trickstar ให้เหรอ เธอช่วยเราไว้ซะเยอะเลยนะ

ขอบคุณมากนะ แต่ว่าจะทำทันในหนึ่งสัปดาห์เหรอ?

เพราะงั้นถึงได้อยู่ทำงานเสียจนดึกดื่นเพื่อที่จะทำเสร็จให้ทันสินะเนี่ย ลำบากหน่อยนะ ถ้าเสียงเพลงดังหนวกหูรบกวนสมาธิล่ะก็เดี๋ยวปิดให้ก็ได้นะ

ยังไงฉันก็โหลดเพลงลงอุปกรณ์เอาไว้ด้วย ยังฟังจากหูฟังได้นั่นล่ะ ถึงจะเกะกะตอนเต้นไปบ้างก็เถอะ

......ไม่เป็นไรงั้นเหรอ? พอเห็นฉันเต้นแล้ว มันทำให้นึกภาพออกง่ายขึ้นเหรอ?

งี้นี่เอง งั้นฉันกลับไปเต้นต่อไม่กวนแล้วล่ะ ถ้าหนวกหูล่ะก็ขอโทษด้วยนะ

แล้วก็ ถ้าจะกลับก็มาบอกกันด้วยนะ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านเอง ข้างนอกมันมืดแล้ว ให้เด็กผู้หญิงเดินคนเดียวมันอันตรายใช่ไหมล่ะ?

ต้องคอยดูแลเธอให้ดีอยู่แล้วละ ก็ตามที่สุบารุกับโฮคุโตะว่าเอาไว้....

เพราะเธอน่ะ เป็นเหมือนเทพธิดาแห่งชัยชนะของพวกเรา Trickstar เลยนี่นา

~♪

Idol Story(!) - มาชิโระ โทโมยะ - ตอนที่ 2

 

(ณ ทางเดินชั้น 1)

โทโมยะ: เฮ้อ.... เฮ้ออออ.......

อ๊ะ อา.... รุ่นพี่เท็นโคเซย์.... สวัสดีครับ.....

ท่าทางไม่ร่าเริงเลย งั้นเหรอครับ? ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ ผมไม่ได้ไม่สบายอะไรหรอก แต่มันก็ แบบว่า....

เปล่าครับ ไม่ใช่เรื่องของชมรมการแสดงหรอก ผมชินกับความประหลาดของประธานได้แล้วล่ะ

ทั้งที่ไม่อยากจะชิน แต่ก็โดนทำให้ชินไปซะแล้ว.....

ก่อนหน้านี้เอง ก็โดนประธานจับแต่งชุดผิดเอกลักษณ์ตัวเอง จนโดนคนรอบข้างซุบซิบนินทาด้วย....

ขนาดน้องสาวยังทำสายตาเย็นชาใส่ ทำเอาไม่อยากไปโรงเรียนเลยล่ะครับ....

แต่ก็พยายามจนผ่านพ้นไปได้แล้วล่ะ ถ้าไม่ไปโรงเรียนเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วงเอาด้วย

แต่ เรื่องที่เศร้าอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะครับ! ฮือ.... แค่นึกก็เศร้าขึ้นมาอีกแล้ว...

เออ อยากจะรู้เหตุผลที่ผมไม่ร่าเริงสินะครับ?

ที่จริงแล้วผมออกตัวช้าไป จนมาไม่ทันซื้อเซ็ตข้าวห่อไข่ชื่อดังในโรงอาหารน่ะสิครับ

ดันพลาดเซ็ทข้าวห่อไข่ที่เป็นสิ่งเยียวยาจิตใจเพียงหนึ่งเดียวไปซะได้....

ช็อกยิ่งกว่าโดนประธานจับใส่ชุดพิลึกๆอีกครับ....

ทั้งที่อดทนรอซื้อมาตั้งหนึ่งสัปดาห์แท้ๆ!

ถึงจะอยากกินมันทุกวันเลยก็เถอะ แต่ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นของตายไป ถึงได้อดทนรอ แต่กลับเป็นแบบนี้ไปซะได้!

ขอโทษนะครับเซ็มไป ผมไม่ไหวแล้วล่ะ.... ความหวังในการมีชีวิตอยู่ดับวูบลงไปซะแล้ว...

ผมเหนื่อยที่จะโดนประธานกลั่นแกล้ง และโดนทุกคนมองด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจอยู่ทุกวันแล้วล่ะครับ....

เซ็มไป ฝากบอกโฮคุโตะเซ็มไปทีนะครับ ผมอาจจะออกเดินทางไปไกลเสียหน่อย แต่ได้โปรดอย่าออกตามหากันเลย

อา ไม่ได้จะลาออกจากโรงเรียนหรอกครับ แค่จะออกเดินทางค้นหาตัวตนซักหน่อยเท่านั้นเอง

เอ๊ะ? เซ็มไปจะทำข้าวห่อไข่ให้งั้นเหรอครับ?

เอ๊ะ เออออออออออ๋!? ก็ ก็ดีใจนะครับที่เซ็มไปเสนอตัวช่วย แต่ว่ามันจะดีจริงๆเหรอครับ!?

ขะ ขอบคุณมากเลยนะครับเซ็มไป! ว้าววว

มีผู้หญิงช่วยทำอาหารให้แบบนี้.... เอ๊ะ หรือนี่จะเป็นความฝันกันนะครับ?

เซ็มไปช่วยดึงแก้มผมหน่อยได้ไหมครับ!? ผมอยากพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆหรือเปล่า!

อ๊ะ....โอ๊ยย แบบนี้ ไม่ใช่ความฝันสินะครับ!

ฮึก.... ถ้านี่คือผลลัพธ์ของการอดทนอดกลั้นต่อการกระทำของประธานล่ะก็ ถือว่าลบเจอลบเป็นบวกสินะครับ!

ถ้างั้นก็ แบบว่า... จะ จะตั้งตารอเลยล่ะครับ! ขอตัวก่อนนะคร้าบ~!!

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 50 [เคียงบ่าเคียงไหล่]

 

(ณ ห้องซ้อมเต้น)

มาโคโตะ: งั้น จะเปิดเพลงล่ะนะ~ ระดับเสียงประมาณนี้โอเคไหม?

โฮคุโตะ: ที่นี่เป็นห้องเก็บเสียงนะ จะเพิ่มระดับเสียงขึ้นอีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ไปรบกวนใครด้วย มีแค่พวกเรา Trickstar เท่านั้นล่ะที่ใช้ห้องนี้

รูปแบบการเต้นเป็นแบบฟรีสไตล์ เต้นไปตามที่ต้องการได้เลย ถ้าเป็นไปได้ก็ มีรอยยิ้มเอาไว้ด้วยล่ะ

ช่วงนี้ฉันเพิ่งเริ่มรู้สึกตัวน่ะ ว่าถ้ามีรอยยิ้มแล้ว จะร้องหรือจะเต้น ก็ยิ่งทำให้เปล่งประกายได้มากขึ้นเชียวล่ะ

มาโคโตะ: อะฮะฮะ ฮาดากะคุงเนี่ยก็เริ่มมีความคิดนุ่มนิ่มขึ้นมาแล้วเนอะ~♪

โฮคุโตะ: คิดว่าคงเป็นผลจากการฝึกพิเศษกับสองแฝดละมั้ง ตัวฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก

ยูกิเอง ก็ดูเข้มแข็งขึ้นมากกว่าก่อนแล้วนะ แต่อย่างน้อยฉันว่าตอนเต้น นายน่าจะถอดแว่นสายตาออกแล้วเปลี่ยนเป็นแว่นเล่นกีฬาแทนได้แล้วล่ะ

มาโคโตะ: อา ว่าไปก็จริงนั่นล่ะ วิสัยทัศน์กว้างไกลขึ้นจริงๆนะเนี่ยฮิดากะคุง~ ถึงจะน่ารำคาญนิดหน่อยที่จู้จี้มากขึ้นตามก็เถอะ♪

โฮคุโตะ: หึ ถ้าไม่อยากถูกบ่นล่ะก็ ลองพัฒนาตัวเองให้ฉันหาจุดว่าไม่เจอซะสิ

ฉันเองก็จะไม่ยอมแพ้พวกนายเหมือนกัน โดยเฉพาะอาเคโฮชิกับอิซาระที่เคยโดดฝึกพิเศษน่ะนะ

สุบารุ: เอ๋~ อย่างฉันไม่ได้ถือว่าโดดซักหน่อย แต่ก็นะ ช่างเหอะ

แต่หลังจากที่ได้คลุกคลีกับเท็นโคเซย์มาหนึ่งสัปดาห์ ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะรู้จัก "มุมมองของคนอื่น" เพิ่มขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ

ถ้าคิดว่าฉันเป็นคนเดียวกับเมื่อก่อนล่ะก็ คิดผิดมหันต์เลยล่ะ

ซารี่เองก็มาสิ มาเต้นด้วยกัน! ถ้ามัวแต่ยืดยาดล่ะก็จะทิ้งไว้แล้วน้า~☆

มาโอะ: จ้าจ้า ให้ตายสิ พวกนายนี่ดีจังแฮะ ร่าเริงได้ตลอดเวลาแบบนี้เนี่ย

อาจจะออกตัวช้าไปบ้าง แต่ฉันเองก็จะพยายามเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับพวกนายด้วยเหมือนกัน

ไม่สิ ตอนนี้ไม่ต้องไปคิดเรื่องยุ่งยากแล้วมาสนุกกันดีกว่า♪

ดูนี่ดูนี่ ท่าไม้ตายของฉัน.... เบรคแดนซ์~♪

สุบารุ: อู้หูว เท่สุดๆ! ฉันเองก็ลองมั่งสิ หมุนติ้วๆๆ~☆

มาโคโตะ: ทำได้ไงล่ะนั่นน่ะ!? สุดยอดไปแล้ว!

ฮึ้ยยย เจ็บใจ! มีแต่ผมคนเดียวที่เต้นแข็งเป็นหุ่นยนต์เหรอเนี่ย ต้องฝึกเพิ่มซะแล้ว!

โฮคุโตะ: (.....อืม สมกับที่เป็นอิซาระ มองไม่ออกเลยว่าก่อนหน้านี้แยกตัวไปจนไม่ได้ฝึกด้วยกัน แถมยังร่วมวงเต้นได้อย่างเป็นธรรมชาติอีก)

(เป็นเพราะคอยสังเกตสิ่งรอบตัวอยู่เสมอล่ะมั้ง ความสมดุลนั่นก็ถือว่าเข้าขั้นอัจฉริยะเลยล่ะ)

(แถมยังเข้าคู่กับอาเคโฮชิได้ดีเสียด้วย สมแล้วที่อยู่ชมรมบาสด้วยกัน รู้ใจกันจริงๆ)

(ทั้งสองคนฟิตกันซะขนาดนี้ ฉันเองยังต้องยอมแพ้เลย)

(เป็นเพราะการฝึกจากสองแฝด ก็เลยทำให้รู้ตัวว่าเวลาไหนควรจะทำอะไรมากขึ้นงั้นสินะ)

(ยูกิเองก็กำลังพยายามไล่ตามอย่างสุดความสามารถเหมือนกัน การแข่งขันกันภายในวงนั้นจะยิ่งทำให้ทุกคนพัฒนาขึ้นไปได้อีก)

(เริ่มจะดูดีขึ้น จนผิดไปจากเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเลย)

(ซาคุมะเซ็มไป มอบคำชี้แนะที่ถูกต้องให้พวกเราจริงๆ)

(ถึงจะยังไม่รู้ว่าพวกเราที่แข็งแกร่งขึ้นนี้จะเอาชนะสภานักเรียนได้หรือไม่ก็ตาม)

(แต่ความเป็นไปได้ก็ไม่ใช่ศูนย์ เชื่อว่ายังต้องมีความหวัง ดังนั้นจึงพยายามต่อไปได้อยู่)

(คุณย่าครับ บางทีผมเอง ก็อาจจะยังหลงรักสิ่งที่เรียกว่า "ไอดอล" ได้อยู่ก็ได้)

สุบารุ: อ้าว เท็นโคเซย์ทำท่าทางดี๊ด๊าแบบนั้น หรือว่าจะอยากมาเต้นด้วยกันเหรอ~?

ได้สิ กระโจนเข้ามาร่วมวงด้วยเลย! ไอ้เรื่องยากๆอย่าง "เลือกลำดับเพลง" อะไรนั่นเอาไว้ที่หลังก็ได้ ตอนนี้มาสนุกด้วยกันก่อนดีกว่า☆

ไต่เต้าขึ้นไปให้สูงร่วมกันกับทุกๆคนเลย! พวกเราจะวิ่งฝ่าท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด แล้วกลายเป็นดวงดาวเปล่งประกายจรัสแสง!

เป็นดาวฤกษ์แห่งไอดอลที่จะเปลี่ยนแปลงโรงเรียนนี้ เป็น "Trickstar" ยังไงล่ะ!

อะฮะฮะ~☆

Idol Story(!) - มาชิโระ โทโมยะ - ตอนที่ 1

 

(ณ ห้องเรียน 2-A)

โทโมยะ: ชะ ชะชะ ช่วยด้วยครับ โฮคุโตะเซ็มไป!

อ้าว โฮคุโตะเซ็มไปไม่อยู่หรอกเหรอเนี่ย?

แย่ล่ะสิ! ทั้งที่คนที่จะหยุดเจ้า "หน้ากากโรคจิต" นั่นได้ บนโลกนี้มีเพียงโฮคุโตะเซ็มไปคนเดียวแท้ๆ!?

ไม่เอานะ! แบบนี้ต้องโดนเจ้าโรคจิตนั่นจับทำเป็นตุ๊กตาแต่งตัวแหงๆเลย

คนๆนั้น นอกจากจะมีความสามารถอันเปล่าประโยชน์อย่างการเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วแล้ว ยังแรงเยอะเกินคาดอีก ต้านไม่อยู่เลย!

จะโดนทำให้แปดเปื้อนแล้ว! อัตลักษณ์ของฉันกำลังจะถูกทำลายจนป่นปี้หมดแล้ว!

ถ้าแค่ให้ใส่ชุดแปลกๆล่ะก็ยังพอทน แต่ดันโดนเอาไปอัพลงเน็ตซะอีก!

ทั้งที่ฉันไม่ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ เพื่อมารับความตายทางสังคมแบบนี้นะ!

ไม่เอาแล้ว!

ไม่อยากจะโดนจับแต่งชุดเอเลี่ยนที่ถอดไม่ออก จนกลายเป็นข่าวลือซุบซิบอีกแล้ว~!

ไม่เอาแล้ว! ไม่อยากจะโดนน้องสาวเป็นห่วงว่า "นี่พี่โดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งเหรอ?" อีกแล้ว!

พอแล้ว ออกดีกว่า! ออกจากไอ้ชมรมการแสดงนั่นไปซะ! ไม่สิ หรือจะออกจากไอ้โรงเรียนงี่เง่านี่ไปดีล่ะ!?

ฮึก ฮือ.........?

.......อ๊ะ ขอโทษที่เสียงดังครับ!

เออ... เพื่อนร่วมห้องของโฮคุโตะเซ็มไปสินะครับ?

พอจะรู้... พอจะทราบไหมครับว่าโฮคุโตะเซ็มไปอยู่ที่ไหน?

ขะ ขอโทษด้วยนะครับ! พอดีผมไม่ค่อยถนัดพูดภาษาสุภาพเท่าไหร่!

แบบว่า โดนจับให้อ่านบทเพื่ออินกับตัวละครเยอะๆ ก็เลยทำให้ลืมวิธีพูดแบบธรรมดาไปซะแล้ว!

ผมอยู่ชมรมการแสดงน่ะครับ ที่มีประธานชมรมแปลกๆน่ะ....

เพื่อให้ "เข้าถึงตัวละคร" จู่ๆก็ลักพาตัวผมบ้าง แล้วทั้งยังให้ไปค้างบ้านคนที่ไม่รู้จักอีก!

น่าหงุดหงิดสุดๆไปเลยครับ!

คนที่สามารถต้าน และหยุดการกระทำของประธานได้อย่างเยือกเย็นนั้น มีเพียงโฮคุโตะเซ็มไปผู้เดียวเท่านั้นล่ะครับ!

โฮคุโตะเซ็มไป คือดวงดาวแห่งความหวังของผม!

ถ้าไม่มีโฮคุโตะเซ็มไปล่ะก็.... ผม ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ! รู้สึกเหมือนจะสูญเสียตัวตนของตัวเองยังไงไม่รู้เลย!

งะ งั้นเหรอครับ.... วันนี้โฮคุโตะเซ็มไปต้องทำงานสินะ

เซ็มไปเป็นคนให้ความสำคัญกับงานด้วย จะให้พูดว่า "ช่วยพามาหาผมที" ก็คงไม่ได้

เข้าใจแล้วครับ! ผมจะลองพยายามทำอะไรซักอย่างด้วยตัวเองดู! ผมจะต้องเอาตัวรอด จนกว่าโฮคุโตะเซ็มไปจะกลับมาให้ได้...!

ขอโทษนะครับ ช่วยถ่ายรูปผมเอาไว้หน่อยได้หรือเปล่า?

ถ้าไม่ทิ้งร่องรอยในตอนนี้ของตัวเองเอาไว้ ตอนโดนจับแต่งหน้าแต่งตัวแล้วจะลืมตัวจน "กลายเป็นคนอื่นไป" พอดี!

เอ๊ะ แต่จะว่าไป.... เซ็มไป? ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนผู้หญิงล่ะครับ?

หรือว่าเซ็มไปเอง ก็ถูกประธานโรคจิตของทางนี้จับแต่งตัวเหมือนกันงั้นเหรอ?

บ้าเอ้ย กล้าลงมือกระทั่งคนบริสุทธิ์แบบนี้! เจ้าคนที่ทำให้ชมรมการแสดงต้องแปดเปื้อน...!

เซ็มไปโชคร้ายจริงๆเลยนะครับ! ช่วงนี้ผมเองก็เกือบจะโดนประธานจับแต่งหญิงด้วยเหมือนกัน

ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจกันนะว่าการใช้กำลังจับคนอื่นเปลี่ยนเสื้อผ้ามันเป็นอาชญากรรมน่ะ?

สภาพแบบนี้ คงจะลำบากน่าดูเลยใช่ไหมครับ?

ดีล่ะ ตอนลำบากก็ต้องช่วยกัน! ผมให้ยืมชุดนักเรียนของผมนะครับ เชิญใส่ได้เลย!

ผมโดนประธานจับทำเป็น "ตุ๊กตาแต่งตัว" แล้วให้สุดชุดแปลกๆเดินไปเดินมาเป็นชีวิตประจำวันแล้วล่ะ....

ถึงตกเป็นเป้าสายตาจากการถอดชุดนักเรียนจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว ก็คงจะแค่ถูกคิดว่า "อ๊ะ หมอนี่โดนอีกแล้วเหรอ" เท่านั้นล่ะครับ!

คนที่โดนประธานทำให้แปดเปื้อนน่ะ ให้ผมโดนคนเดียวก็เกินพอแล้ว!

เอ้า เชิญเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ!

อะ เอ๊ะ...?

ขะ ขะขะขะ ขอโทษด้วยคร้าบ! อ้าว เอ๊ะ เป็นผู้หญิงจริงๆหรอกเหรอเนี่ย....!?

ไหงงั้นอ่ะ? คือว่า ผมไม่รู้น่ะครับ! ขอโทษด้วยครับ อย่าเอาเรื่องของผมไปร้องเรียนเลยนะครับ!

อ๋อ จะว่าไปแล้ว เหมือนโฮคุโตะเซ็มไปจะเคยบอกเอาไว้ว่า "มีผู้หญิงย้ายเข้ามาใหม่" นี่นา....?

คุณคือ "เท็นโคเซย์ซัง" ที่เค้าล่ำลือกันงั้นเหรอครับ!

ขะ ขอโทษนะครับ! ที่ทำเสียมารยาทอย่างถอดเสื้อตัวเอง แล้วตั้งท่าจะถอดเสื้อคุณด้วยแบบนั้น!

ได้โปรด ช่วยเก็บเป็นความลับต่อโฮคุโตะเซ็มไปด้วยเถอะครับ!

ถ้าโดนโฮคุโตะเซ็มไปเข้าใจว่าผมเองก็เป็น "ไอ้โรคจิตชอบล่วงละเมิดคนอื่น" อย่างประธานล่ะก็ ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ!

อึก... อืออ! ขอโทษครับ ขอโทษครับ! ขอตัวก่อนนะคร้าบ~!

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 49 [ของทานเล่น]

 

(ณ ห้องซ้อมเก็บเสียง)

มาโคโตะ: ง่ำง่ำง่ำ♪

อู้ฮู้ว ถึงจะไม่รู้ว่าคืออะไรก็เหอะแต่อร่อยสุดๆไปเลย พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเจ้าก้อนๆนี่คืออะไร แต่ก็อร่อย!

โฮคุโตะ: พวกของท่านเล่นปกติอย่างเลม่อนราดน้ำผึ้งหรือเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพก็มีเหมือนกันนะ

มีแต่เจ้าก้อนๆนี่แหล่ะที่ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ก็น่าจะกินได้แหล่ะ

ง่ำๆ แถมยังอร่อยด้วย

มาโอะ: อ๋อ อันนั้นเป็นเพราะว่าเซนโกคุจากสมาคมนินจา เค้าตามกลิ่นหอมน่ากินมาจนมาถึงการ์เด้นเทอแรนซ์น่ะ

แล้วเค้าเขาก็เลยสอนวิธีทำเจ้า "ก้อนอะไรซักอย่าง" นี่ให้น่ะ

เห็นเรียกว่าเฮียวโรกัน เป็นเสบียงฉุกเฉินของนินจาอะไรเนี่ยแหล่ะ เซนโกคุบอกว่า "แค่ลูกเดียวก็วิ่งปร๋อได้ถึง 300 กิโลเมตรเลยล่ะขอรับ!" แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นักหรอก

โฮคุโตะ: เซนโกคุเหรอ.... อ๋อ เหมือนจะเคยได้ยินชื่ออยู่ เด็กปีหนึ่งที่ทำตัวแปลกๆสินะ

เคยเห็นใส่ผ้าเตี่ยวประหลาดๆแล้ววิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ให้ชายผ้าเตี่ยวแตะพื้นน่ะ

มาโอะ: ใช่ๆ แล้วเหมือนว่าจะค่อนข้างลำบากเรื่องงบประมาณด้วย เพราะ "สมาคมนินจา" เป็นแค่กลุ่มเล็กๆน่ะ

พอเห็นแบบนั้น ฉันก็เลยให้เขาคอยช่วยทำงานของสภานักเรียนอยู่บ้างน่ะ

เจ้าเซนโกคุคงจะรู้สึกเหมือนเป็นหนี้บุญคุณล่ะมั้ง หมอนั่นเลยช่วยแบกของว่างที่เท็นโคเซย์ทำมาซะเยอะแยะมาจนถึงนี่เลยนา~

โฮคุโตะ: งั้นเหรอ ขอพูดขอบคุณที่เขาช่วยซักหน่อยได้หรือเปล่า

มาโอะ: เซนโกคุเค้าเป็นคนขี้อายน่ะ พอเสร็จธุระปุ๊ปก็หายจ๋อยไปเลย แต่เหมือนว่าหมอนั่นจะเริ่มเชื่องกับเท็นโคเซย์แล้วนะ?

มาโคโตะ: หืม แถมเธอยังพูดคุยกับทั้งคิริวเซ็มไปที่ดูน่ากลัวคนนั้นทั้งโอกามิคุงได้อย่างเป็นปกติด้วยนี่นะ

สุดยอดไปเลยเท็นโคเซย์จัง สนิทได้กับทุกคนเลยนะเนี่ย~

โฮคุโตะ: หืม เป็นความสามารถที่หาตัวจับยากเลยนะเนี่ย แถมยังเป็นทักษะสำคัญของโปรดิวเซอร์ด้วย เท็นโคเซย์ก็อนาคตไกลเหมือนกันนะ

การที่เธอตั้งอกตั้งใจค้นคว้าข้อมูล ทำของว่างมาให้พวกเราแบบนี้ ดีใจมากเลยล่ะ ขอบคุณนะเท็นโคเซย์ เธอเริ่มจะสนับสนุนพวกเราขึ้นมาได้จริงๆแล้วล่ะ

หืม? นั่นอะไรน่ะ กล่องเก็บความเย็น?

โห "ชูครีมคอนเปโต" งั้นเหรอ....? อะไรน่ะนั่น น่าสนใจสุดๆ!

ทำมาให้ฉันโดยเฉพาะเลยเหรอ? รู้ได้ยังไงน่ะว่าฉันชอบคอนเปโต?

สุบารุ: หุหุหุ ก็เห็นเทนโคเซย์อยากจะรู้เรื่องของทุกคนให้มากขึ้น ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันก็เลยบอกหลายๆอย่างให้ไงล่ะ~

ให้เธอรู้สิ่งที่พวกเราชอบเอาไว้ ก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว☆

โฮคุโตะ: งั้นเหรอ ดีใจจังนะที่เธอรู้สึกอยากรู้จักพวกเราให้มากกว่านี้

งั่มงั่ม ถึงจะแปลกๆนิดหน่อยแต่ชูครีมคอนเปโตนี่ก็อร่อยใช้ได้เลย แต่กินก่อนซ้อมแบบนี้ น้ำตาลคงจะสูงเกินไปซักหน่อย

ถ้างั้น ขอฉันเอาชูครีมคอนเปโตนี้กลับบ้าน..... แล้วเก็บไว้กินทีละนิดละหน่อยก็แล้วกัน

สุบารุ: อ๋า เก็บไว้คนเดียวอีกแล้วนะฮกเก้! ฉันเองก็อยากกินบ้างอ่ะ! ขี้โกงนี้นา ฉันเพิ่งได้กินไปแค่เฮียวโรกันเองนะ!

มาโอะ: พวกนายอย่าทะเลาะกันน่า ดีๆกันหน่อย

โฮคุโตะ: อืม เพราะได้เท็นโคเซย์ช่วยเลยหายเหนื่อยบ้างแล้วล่ะ แต่เราจะมัวแต่พักอย่างเดียวไม่ได้ มาเริ่มฝึกพิเศษต่ออีกรอบกันเถอะ

ก่อนอื่นก็จัดลำดับเพลงที่จะเล่นแล้วมุ่งเน้นด้านการฝึกซ้อมเป็นหลักก็แล้วกัน กว่าจะถึง S1 ก็เหลือเวลาอีกไม่นาน จะมัวแต่ชักช้าอยู่ไม่ได้

งั้นก็..... เอาเป็นว่ามาลองฝึกเต้นหรือเพอร์ฟอร์แมนซ์เพลงที่ชมรมดนตรีให้เรามาก็แล้วกัน

จากนั้นให้เท็นโคเซย์ช่วยดู แล้วเสนอความเห็น

เราจะเอาความเห็นของเท็นโคเซย์มาพิจารณา แล้วตัดสินเลือกเพลงที่จะนำไปใช้ใน S1

มาโคโตะ: อ๋อ แบบที่ซาคุมะเซ็มไปแนะนำมาใช่ม้า ที่ว่าให้ถาม "ความเห็นแบบธรรมดาๆ" จากเท็นโคเซย์จังที่เป็นคนธรรมดาทั่วไปน่ะ

โฮคุโตะ: ใช่ ถ้าเกิดให้พวกเราที่เป็นคนแสดงคิดพิจารณากันเอาเองล่ะก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก

ให้เท็นโคเซย์ที่ไม่ค่อยมีความรู้ด้านนี้เป็นคนตัดสินอย่างเป็นกลางดีกว่า

แถมเธอยังพอรู้รสนิยมและลักษณะนิสัยของพวกเราด้วย

คำตัดสินและความรู้สึกนั้นของเธอ จะต้องเป็นสิ่งที่ "ถูกต้อง" สำหรับพวกเราแน่นอน

ต้องขอให้เธอเป็นคนช่วยชี้แนะหนทางและตัดสินใจสิ่งสำคัญให้เราแล้วล่ะ ขอฝากตัวด้วยนะ "โปรดิวเซอร์"

สุบารุ: ทำตัวสบายๆ เถอะ ไม่ต้องไปคิดมากว่าเป็น "ภารกิจอันยิ่งใหญ่!" หรอก รู้สึกยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้นได้เลยนะ~

______________________

นี่คือ "เฮียวโรกัน" อาหารเสริมสำหรับนินจาที่คงไม่ค่อยได้กินข้าว วันเดียวกินแค่สองเม็ดก็อิ่มตื้อไปทั้งวันแล้ว!

ทำจากแป้งหลายๆชนิดคลุกเข้าด้วยกัน ผสมน้ำผึ้งกับเหล้านิดหน่อย ถึงหน้าตาจะดูไม่น่าไว้ใจ แต่เห็นรีวิวคนญี่ปุ่นเค้าน่าจะชอบกันนะ

Main Story - บท Revolution ตอนที่ 48 [ส่งเสริม]

 

(ณ ห้องครัวของการ์เด้นเทอแรนซ์)

เรย์: โอ๊ะ รู้สึกว่าเจ้า จะเป็นหนึ่งในสมาชิกของ Trickstar สินะ?

มาโอะ: อ๊ะ ใช่ครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ไปร่วมฝึกพิเศษสัปดาห์ที่แล้วไม่ได้!

เรย์: ไม่ต้องมาขอโทษข้าหรอก เก็บไว้พูดกับเพื่อนๆของเจ้าเถิด

แล้ว Trickstar เป็นอย่างไรบ้างเล่า ฝึกซ้อมกันบ้างหรือเปล่า?

มาโอะ: แน่นอนครับ ทุกคนใจสู้กันอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ ทำเอาผมรู้สึกไม่อยากแพ้พวกนั้นขึ้นมาเลย♪

เรย์: งั้นหรือๆ น่าอิจฉาเด็กหนุ่มแข็งแรงเสียจริงๆ ทำเอาอยากแบ่งแรงฮึดนั่นให้คาโอรุคุงบ้างซักนิดยังดีเชียวล่ะ

เกรงว่าหลักการไม่แทรกแทรงกันและกันของข้าจะใช้ไม่ค่อยได้แล้วกระมัง UNDEAD จึงได้ไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเช่นนี้

ช่างเถิด เอาเป็นว่าพวกเรา UNDEAD เอง ก็วางแผนจะร่วมมือกับพวกเจ้าในการแข่ง S1 ในสัปดาห์หน้าด้วยน่ะ

เดี๋ยวไว้มาประชุมแผนการรบกันทีหลัง อย่างไรมันก็ไม่ใช่ศึกที่เราจะชนะได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงอยู่แล้ว มีอะไรให้ใช้ ก็ต้องงัดออกมาใช้ให้หมด

ข้าเอง ถึงจะล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่ก็ยังเป็นหนึ่งในสามประหลาด จักต้องต่อสู้กับอาคัตสึกิซึ่งเป็นฝั่งสภานักเรียนได้อย่างสูสีเป็นแน่

หากไม่สูสีล่ะก็ คงคว้าชัยชนะมาไม่ได้หรอก

ต่อสู้ตัดสินกันอย่างเท่าเทียม และจากนั้น..... จะชนะหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว

ได้ข้าคนนี้คอยช่วยถึงขนาดนี้ ไม่ยอมให้พูดว่า "พยายามแต่ก็แพ้ซะแล้ว" หรอกนะ?

ข้าคาดหวังในตัวพวกเจ้าอยู่นะ อย่าทำให้ข้าต้องผิดหวังล่ะ Trickstar

........อา ลืมบอกไปเลย รู้สึกว่าแม่หนูเท็นโคเซย์ จะอยู่ข้างในตู้นั้นนะ?

ฝากบอกเธอด้วยล่ะว่าปลอดภัยแล้ว ข้าเองก็จะไปเตือนคาโอรุคุงให้ไม่มายุ่มย่ามมากเกินไปด้วย

เช่นนั้นก็ ขอตัว

หาววว~ เพิ่งตื่นนอนแล้วร่างกายมันรู้สึกหน่วงๆเสียจริง~♪

มาโอะ: อ๊ะ ครับ เหนื่อยหน่อยนะครับ....... อืม~ ในตู้งั้นเหรอ?

ตรงนี้น่ะเหรอ? เท็นโคเซย์ อยู่หรือเปล่า? ฉันเอง อิซาระไง!

หวา อยู่จริงๆด้วย ไหงเธอถึงมาหลบอยู่ในที่แบบนี้ล่ะเนี่ย...?

หืม เพราะรับรู้ถึงอันตรายจากฮาคาเสะเซ็มไปได้งั้นเหรอ?

คนๆนั้น จู่ๆก็โผล่มาพูดจาหว่านล้อมแล้วจะพาไปที่ไหนซักที่งั้นเหรอ.....?

อันตรายชะมัดเลยให้ตายเหอะ เธอเองก็อย่าเคลื่อนไหวด้วยตัวคนเดียวนักก็แล้วกัน

ก็เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวท่ามกลางผู้ชายวัยกำดัดนี่นา เหมือนกับปล่อยกระต่ายเอาไว้ท่ามกลางฝูงสิงโตนั่นล่ะ

แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่เกิดอะไรกับเธอ ยังไงก็ระวังตัวเอาไว้หน่อยนะ

แค่อยู่เฉยๆเธอก็เด่นสะดุดตาแล้วล่ะ ถ้าป้องกันตัวเองได้ก็ดีไป แต่ถ้าฝั่งผู้ชายเอาจริงขึ้นมาก็คงต้านแรงไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

มาโอะ: ยังไงแค่แรงแขนก็ไม่เท่ากันด้วย เพราะงั้นก็ระวังโดนใครทำร้ายด้วยล่ะ?

เอ้า ออกมาสิ จับมือไว้นะ เอ้าฮึ้บ♪

กลับไปที่ห้องซ้อมกันเถอะ ทุกคนเค้าเหงากันหมดเลยนะ

โอ๊ะ นี่ของทานเล่นเหรอ น่าอร่อยจัง ขอทานซักนิดได้หรือเปล่า?

อะฮะฮะ ทั้งเรียน ทั้งงานของสภานักเรียน ทั้งฝึกซ้อมใน Trickstar ก็เลยไม่ค่อยได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ

หิวสุดๆไปเลย ขอบใจนะที่ทำอะไรให้กิน♪

ยังไงเราทั้งคู่ก็ออกจะมีจุดยืนแปลกๆใน Trickstar เหมือนกันด้วย..... เลยคิดว่าเราน่าจะสนิทกันได้ดีนะ

จากนี้เองก็ขอฝากตัวด้วยล่ะ เท็นโคเซย์♪