(ณ ห้องชมรมดนตรี)
เรย์: ฮืม....
งั้นหรือ งั้นหรือ ข้าได้เห็นเพอร์ฟอร์แมนซ์ของพวกเจ้าบ้างแล้ว พอได้แล้วล่ะ
มาโคโตะ: เฮ้อออ! ค่อยยังชั่ว จบซักที!
คนๆนี้ ให้เราแสดงไม่พักมาตั้งกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย!?
โฮคุโตะ: เกรงว่าคงจะเพื่อประเมินแรงกายของพวกเราอยู่ล่ะมั้ง ก็การไลฟ์นั้นแข่งกันที่พลังกายนี่นา
กลายเป็นว่าเราโดดเรียนคาบบ่ายไปซะแล้วสิ สำหรับเท็นโคเซย์ก็ถือว่าเป็นสองวันติดแล้ว
เป็นห่วงจัง เท็นโคเซย์จะโดนมองว่าเป็นเด็กมีปัญหาเพราะพวกเราหรือเปล่านะ....?
มาโคโตะ: ฮิ... ฮิดากะคุงดูไม่เหนื่อยเลยนะ? สมแล้ว ทำเอาชื่นชมเลยล่ะ!
โฮคุโตะ: ไม่ล่ะ ที่จริงแค่ยืนก็เต็มกลืนแล้ว ขาสั่นพับๆไปหมดแล้วเนี่ย ฉันเป็นพวกที่ถึงเหนื่อยก็ไม่แสดงออกทางสีหน้าน่ะ
สุบารุ: เป็นไง เพอร์ฟอร์แมนซ์ของพวกเราน่ะ? พอจะชนะสภานักเรียนได้ใช่ไหมล่ะ? เนอะเนอะ♪
มาโคโตะ: แล้วไหงอาเคโฮชิคุงถึงยังมีแรงโดดไปมาอย่างนั้นได้อยู่ล่ะเนี่ย.... เป็นยอดมนุษย์งั้นเหรอ!?
โฮคุโตะ: ก็หมอนั่นคนละระดับกับเรานี่นา แค่ตามให้ทันก็ลำบากแล้ว
เดิมทีอาเคโฮชิ ควรได้รับการประเมินค่าให้สูงกว่านี้ด้วยซ้ำ
ไม่ต้องมาเกลือกกลั้วกับระดับอย่างพวกเราแล้วมุ่งเป้าไปให้สูงกว่านี้ได้อยู่แล้ว แต่ว่า....
สุบารุ: ขอเงินหน่อยสิ เงินน่ะ☆ แสดงเพอร์ฟอร์แมนซ์ให้ดูแล้ว ขอค่าตอบแทนด้วยสิ~♪
โฮคุโตะ: .....เพราะไอ้นิสัยแบบนั้นนั่นล่ะ รู้เหตุผลที่ประเมินยากแล้วหรือยังล่ะ?
ช่างเถอะ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ ซาคุมะเซ็มไป?
พอจะถูกใจพวกเราแล้วหรือยังล่ะ?
เรย์: คึคึคึ อย่าใจร้อนเช่นนั้นซี่ ช้าๆได้พร้าเล่มงามนะ ช่างอ่อนเยาว์ ไร้ประสบการณ์ และไร้เดียงสาเสียจริง....♪
โฮคุโตะ: ไร้ประสบการณ์งั้นเหรอ ก็จริงนั่นล่ะ เรารู้ตัวดีว่ามีพลังไม่เพียงพอ
ดูเหมือนว่าซาคุมะเซ็มไปจะไม่ค่อยพึงพอใจเท่าไหร่เลยนะ พวกเราสอบตกงั้นเหรอ? เราทำให้คุณสนุกสนานไม่ได้ใช่หรือเปล่า....?
เรย์: คึคึคึ ก็บอกว่าอย่ารีบร้อนไปไงเล่า
ไม่มีตกหรอก วิเศษมากทีเดียว♪ ไม่สิ ทำได้ดีเสียยิ่งกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก!
หากถามว่าผ่านหรือไม่ผ่านล่ะก็ ถือว่าสอบผ่านอย่างไร้ที่ติเชียวล่ะ
เพอร์ฟอร์แมนซ์ของพวกเจ้านั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความฝันและความเป็นไปได้มากมายที่จะฝ่าทางไปสู่อนาคต เป็นแสงสว่างอันมากล้นเกินมือของข้าเลยล่ะ
แต่ถึงพวกเจ้าจะอยากให้ข้าช่วยชี้แนะให้ก็เถอะ แต่ข้ากับพวกเจ้าในตอนนี้ก็เป็นแค่คนแปลกหน้ากัน
อาจจะต้องมาต่อสู้กันเองในดรีมเฟสก็ได้ ดังนั้นจึงไม่อาจเป็น "พวกพ้อง" ให้แก่เจ้าได้หรอก
แต่ทว่า..... ถ้าแค่ให้ยืมมันสมองจากผู้ที่มีอายุมากกว่าล่ะก็ ย่อมได้อยู่แล้ว
แถมยังมีเรื่องอยากจะบอกมากมายก่ายกองเสียจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเลยล่ะ!
แค่คิดว่าจะโปรดิ๊วซ์พวกเจ้าอย่างไร ก็ทำเอาข้าเผลอใจเหม่อลอยจนเหนื่อยเลยล่ะ ร่างกายของข้าค่อนข้างอ่อนแอน่ะนะ
แต่ว่า ความฝันเองก็ค่อยๆแผ่ขยายไปเรื่อยๆแล้วล่ะ
ความสามารถของพวกเจ้านั้นยังอ่อนหัดนัก ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันก็แทบจะไม่มี
ตั้งยูนิตไปด้วยกันก็ไร้ความหมาย ไม่ได้ช่วยส่งเสริมเสน่ห์ของกันและกันเลยแม้แต่นิด แต่ยังคงมีความงดงามอยู่ หากขัดเกลาต่อไปล่ะก็จะต้องเป็นอัญมณีที่ส่องประกายได้อย่างแน่นอน
แล้วแม่หนูเท็นโคเซย์ รู้สึกอย่างไรบ้างเล่า?
ทุกคนพยายามกันอย่างเต็มที่เพื่อเจ้าเชียวนะ น่าประทับใจเสียจริงๆ
เพอร์ฟอร์แมนซ์ทั้งหมดที่พวกเขาแสดงออกมาเมื่อครู่นั้น ก็เพื่อมอบให้แก่เจ้า
สิ่งที่เจ้ารู้สึกในยามนี้นี่ล่ะคือทุกสิ่ง ลองบอกออกมาเสียสิ ความเห็นของข้าน่ะไม่จำเป็นในตอนนี้หรอก
เพราะนี่คือ "ยูนิต" ของเจ้า คือกล่องสมบัติของเจ้า คุณค่าของมัน เจ้าต้องเป็นผู้ตัดสินเอง
เพราะว่าข้ามีชีวิตมายืนยาวเกินไปด้วยกระมัง.... ความรู้และประสบการณ์กลับกลายมาเป็นสิ่งเกะกะเสียนี่
หากเทียบกับเหล่าไอดอลที่เคยได้เป็นดั่งดวงดาวส่องสว่างเปล่งประกายในโรงเรียนยูเมะโนะซากิแห่งนี้แล้ว พวกเจ้าก็ยังคงเป็นเพียงลูกเจี๊ยบตัวน้อยๆเท่านั้น
เป็นลูกเจี๊ยบน่ารัก ได้แต่ร้องจิ๊บๆไงเล่า♪
ส่วนเท็นโคเซย์นั้นยังไม่มีความรู้เฉพาะทางเลยแม้แต่นิด ราวกับคนธรรมดาทั่วไป ไม่อาจช่วยอะไรเรื่องเพอร์ฟอร์แมนซ์ได้ แต่ความสามารถของเธอจะต้องแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างแน่นอน
วิธีการรองเพลงในฐานะไอดอลของพวกเจ้านั้น ยังเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจเฉกเช่นเดียวกันกับเธอ มันถึงได้ธรรมดาสามัญและแข็งกระด้าง
ดังนั้น ความคิดเห็นของเธอที่มีความธรรมดาสามัญเช่นเดียวกันนั้น จึงมีค่ามากเสียจนยากหาสิ่งใดแทนได้
.......โอ๊ะโอ แม่หนูเองก็เผลอเหม่อไปด้วยเหมือนกันงั้นหรือเนี่ย
คึคึคึ เป็นเพราะต้องไปติดพันกับเด็กหนุ่มน่ารักถึงสามคนหรือเปล่านะ?
คงจะเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีสำหรับเด็กสาวไร้เดียงสาอย่างเจ้าทีเดียว น่าอิจฉาเสียจริงเชียว♪
เอาล่ะ Trickstar เอ๋ย ก่อนอื่นข้าต้องขอขอบคุณสำหรับการแสดงอันแสนสนุกสนานด้วย คุ้มค่ากับที่ต้องถ่างตาตื่นมารับชมเลยล่ะ
พวกเจ้านั้นยังมีสิ่งที่ขาดไปอยู่ก็จริง แต่หากอุดสิ่งนั้นได้ล่ะก็จะต้องเปล่งประกายได้มากกว่าเดิมอย่างแน่นอน
แม่หนูเท็นโคเซย์คนนี้ ก็เป็นผู้ที่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ยอมรับความรู้สึกของพวกเจ้าเอาไว้อย่างตรงไปตรงมา
มองดูเสียสิ เธออ่อนไหวเสียจนร้องไห้ออกมาแล้วใช่ไหมเล่า
หากเป็นแม่หนูคนนี้ล่ะก็ อาจจะสามารถอุด "สิ่งที่ขาดไป" ของพวกเจ้าได้ก็ได้นะ.....♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น