(ณ ห้องชมรมดนตรี)
โคงะ: โว้ยยยยยยยยยย!
เรย์: อ้าว วังโกะ ทั้งๆที่มัดมือมัดปากเอาไว้แล้วแท้ๆ ดิ้นหลุดด้วยแรงของตัวเองได้งั้นหรือเนี่ย เก่งจริงๆเลย♪
โคงะ: แกนะแก! ทำอะไรตามใจตัวเองซะได้นะ! คิดอะไรของแกอยู่กันฟะ ไม่ทนแล้วโว้ย! ฆ่าทิ้งแม่งซะเลยนิ!
เรย์: ใจเย็นเถิดวังโกะ ก็บอกแล้วใช่ไหมเล่าว่าอย่ามองศัตรูผิดคนน่ะ ถ้ายังไล่กัดคนไม่เลือกหน้าแบบนี้ เดี๋ยวจับส่งสถานีอนามัยเสียเลยนี่?
ใจเย็นเสียก่อนเถิด เอ้า ข้าให้ลูกอมอร่อยๆนะ♪
โคงะ: โว้ย! บังอาจมาเล่นหัวกันนัก! แล้วไหงยัยผู้หญิงนั่น.... กับเจ้าพวกหน้าโง่จากห้อง A ถึงได้มาอยู่ในห้องชมรมดนตรีนี่ได้ล่ะเนี่ย!
พวกแก! อย่ามาบังอาจเหยียบปราการศักดิ์สิทธิ์ของข้าง่ายๆนะเว้ย!
เรย์: อืม... จะให้อธิบายใหม่แต่ต้นก็น่ารำคาญเสียด้วยสิ....
เพราะเจ้าไปสร้างปัญหาให้แม่หนูเท็นโคเซย์เอาไว้ ข้าจึงสร้างโอกาสให้เจ้าได้พูดคำว่า "ขอโทษครับ" เลยนะ?
โคงะ: ไม่ได้ขอเฟ้ย!
แล้วข้าก็ไม่ผิดด้วย ยัยผู้หญิงที่เอาแต่ยืนบื้ออยู่นั่นล่ะที่ผิด! ข้าไม่มีวันขอโทษเด็ดขาด!
เรย์: คึคึคึ ทั้งที่เจ้าเองก็เป็นกังวลเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันแท้ๆ ปากไม่ตรงกับใจเอาเสียเลยนะ
ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าวังโกะเป็นเด็กใจดีขนาดไหน♪
โคงะ: ฆ่าทิ้งแม่ง!
ฮินาตะ: เอาน่าเซ็มไป
ยูตะ: เย็นไว้ เย็นไว้ก่อน
โคงะ: โว้ย! เจ้าพวกแฝด อย่ามาเกะกะนะเว้ย!
แล้วก็อย่าไปคล้อยตามความคิดเมากาวของไอ้ผีดูดเลือดสิวะ! ยังไงซะก็คงเป็นเรื่องไร้สาระแหงอยู่แล้ว!
หมายถึงพวกแกด้วยนั่นล่ะ Trickstar!
หัดปกป้องยัยผู้หญิงเท็นโคเซย์นั่นเอาไว้ให้ได้หน่อยเซ่! ไหงถึงปล่อยให้เจ้าผีดูดเลือดนั่นจับตัวมาได้เนี่ย!
โฮคุโตะ: อืม ถึงจะปวดใจก็จริง แต่คงมีเหตุผลอะไรซักอย่างนั่นล่ะ
ซาคุมะเซ็มไป ขอร้องอย่างไม่อายปากเลยนะ ช่วยให้พวกเรายืมพลังได้หรือเปล่า?
หากมีพลังของ "สามประหลาด" ที่แข็งแกร่งขนาดต่อกรกับสภานักเรียนได้อย่างคุณอยู่ล่ะก็เราคงใจชื้นขึ้นเยอะ แล้วก็อยากจะให้มาช่วยเป็นผู้ชี้แนะของพวกเราด้วย
ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากสู้กันหรอก ศัตรูที่แท้จริงของพวกเราคือสภานักเรียน
อยากจะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มี เพิ่มพรรคพวก แล้วเดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่างมากกว่า
ก็รู้ตัวดีอยู่หรอก ว่าทางนี้พูดเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว.....
เรย์: อืม ก็พูดเอาแต่ได้เสียจริงๆด้วยสิ มีแต่ข้อเสนอที่พวกเจ้าได้ประโยชน์กันเองทั้งนั้น
ส่วนข้าไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยแม้แต่นิด แล้วถ้าหากเป็น "สามประหลาด" ล่ะก็ ทางฝั่งเจ้าก็มีอยู่แล้วนี่
ไปขอร้องให้ฮิบิกิคุง ที่เป็นหนึ่งในสามประหลาดช่วยเหลือดูเป็นไรเล่า
โฮคุโตะ: เจ้าโรคจิตนั่นไม่ไหวหรอก คุยกันไม่รู้เรื่องเลย
แถมตอนนี้ฮิบิกิเซ็มไปก็เป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วยเหมือนกัน ยูนิตที่เขาสังกัดเองก็เป็นยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดของสภานักเรียน "fine" เชียวนะ
เรย์: หืม หวยจึงมาลงที่ข้างั้นหรือ..... ก็สมเหตุสมผลอยู่ เจ้านี่ก็ฉลาดอยู่บ้างนะเนี่ย
ถึงจะมีชินไคคุงที่เป็นหนึ่งในสามประหลาดอีกคนด้วยก็จริง แต่ก็คุยกันไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าฮิบิกิคุงเสียอีก เป็นมนุษย์ต่างดาวของแท้เชียวล่ะ
ไอ้ข้าเอง ก็ไม่พอใจกับการกดขี่ของสภานักเรียนอยู่เหมือนกัน
ทว่า แม้จะยังไม่สมบูรณ์นัก แต่สภานักเรียนนั่นล่ะคือกฎระเบียบของโรงเรียนยูเมะโนะซากิในตอนนี้ ข้าจึงไม่ค่อยอยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเสียเท่าไรนักหรอก
ความสงบสุขนั่นล่ะ คือสิ่งสำคัญที่สุด
แต่ถ้าหาก..... หากพวกเจ้ามี "บางสิ่ง" ที่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจได้ล่ะก็ ข้าอาจจะยอมร่วมมือด้วยก็ได้นะ?
ประกายแสงที่เพียงพอต่อการจะยืมพลังของข้านั้น พวกเจ้ามีอยู่หรือเปล่าล่ะ?
สุบารุ: เงินเหรอ! อยากได้เงินสินะ! เจ้าคนโลภมาก ถ้าพูดถึง "ประกายแสง" ล่ะก็ ต้องเป็น "เงิน" แน่นอนอยู่แล้ว!
โฮคุโตะ: เงียบไปน่าอาเคโฮชิ จะคิดยังไงก็คิดไปก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันอยากมุ่งเป้าไปที่การช่วยเหลือเท็นโคเซย์มากกว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น