(ณ ลานบาสเกตบอล)
สุบาระ: ฟู่ว~!
มาโคโตะ: เหมือนว่าจะสลัดพวกสภานักเรียนหลุดแล้วนะ? นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว!
โฮคุโตะ: ยังวางใจไม่ได้นะ
เทียบกับจำนวนผู้ชมที่มาดูดรีมเฟสแล้ว คนของสภานักเรียนถือว่าน้อยกว่ามาก แล้วพวกเราเองก็ไม่ใช่ตัวต้นเหตุด้วย....
คิดว่าคงไม่ไล่ตามพวกเรามาถึงนี่หรอก
สุบารุ: เหมือนกับไม่สนใจลูกกระจ๊อกอย่างพวกเราเลยแฮะ ถึงจะน่าเจ็บใจก็จริง แต่ก็ไม่อยากสัมผัสกับความน่าสะพรึงกลัวในการเป็นศัตรูกับสภานักเรียนหรอกนะ
โฮคุโตะ: แต่ซักวันหนึ่งก็ต้องเป็นศัตรูกันอยู่ดี คราวนี้ถือว่าจำเอาไว้เป็นบทเรียนก็แล้วกัน
มาโอะ: พวกนายนี่พูดจาดูมีพิรุธกันชะมัดเลยรู้บ้างไหมเนี่ย?
สุบารุ: อ๊ะ ซารี่♪ ขอบใจนะที่ช่วยพาพวกเราหนี!
ช่วยได้มากเลยล่ะ ซารี่นี่เป็น "จอมเวท" ของพวกเราจริงๆด้วย~☆
เป็นถึงจอมเวทเมอลินเลยล่ะ! ส่วนพวกเรานั้นคืออัศวินโต๊ะกลม!
โฮคุโตะ: อย่าเอาพวกเราไปเปรียบเป็นกลุ่มที่ล่มสลายเพราะความขัดแย้งภายในอย่างนั้นน่า
เรื่องน่ารำคาญน่ะขอผ่านเถอะ! พอข้องเกี่ยวกับพวกนายทีไรก็เป็นแบบนี้ซะทุกที! ดิ่งลงเหวชัดๆ ไม่น่าไปจับกลุ่มยูนิตกับคนอย่างพวกนายเลย!
สุบารุ: เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย!? ซารี่นี่อารมณ์แปรปรวนจังเลยนะ ผ่อนคลายหน่อยสิ! จริงด้วย มาร้องเพลงกันเถอะ♪
มาโอะ: ไม่ได้อารมณ์แปรปวนซักหน่อย พวกนายต่างหากล่ะที่ลั้ลลากันเกินไป! อ๊า หงุดหงิดชะมัด ใช้สมองคิดบ้างสิ!
ช่วยคิดก่อนทำกันซะบ้างเถอะ ให้ตายสิ! นี่พวกนายเกือบจะโดนจับกันยกกลุ่มทั้งๆที่ยังไม่ทันเริ่มทำอะไรแล้วนะ!
สุบารุ: หึหึ♪ เพราะเชื่อมั่นไงล่ะ! ว่าถ้าเกิดพวกเราตกที่นั่งลำบากแล้วซารี่จะต้องมาช่วยแน่ๆ!
มาโอะ: ไม่ต้องมาเชื่อกันเลย มันทำให้ฝั่งนี้ยุ่งยากกว่าเดิมอีก! พวกนายก็น่าจะรู้จุดยืนของฉันอยู่แล้วนี่นา ถ้ามัวแต่ต้องคอยช่วยเหลือพวกนาย ฉันเองก็จะเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน!
เห็นแบบนี้ฉันเองก็เป็นสมาชิกของสภานักเรียนเหมือนกันนะ!
โฮคุโตะ! นายเองก็อยู่ด้วยแท้ๆ!
ช่วยคุมเจ้าพวกติ๊งต๊องนี่ซะบ้างสิ! อย่าปล่อยให้วิ่งพล่านไปทั่ว พอเห็นพวกนายเป็นแบบนี้แล้วฉันเองก็เป็นห่วงเหมือนกันนะ!
โฮคุโตะ: ขอโทษที ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรหรอก ฉันเองก็ใจร้อนไปหน่อยด้วย
ทั้งที่นายอยู่ในจุดยืนที่อันตรายแท้ๆ แต่ก็ยังคอยช่วยเหลือพวกเราอยู่แบบนี้ ต้องขอบคุณจริงๆนะ อิซาระ
มาโอะ: มาพูดขอบคุณเอาตอนนี้มันออกจะตงิดๆอยู่ก็จริง แต่ตอนลำบากก็ต้องคอยช่วยเหลือกันนั่นล่ะ ก็เป็นเพื่อนร่วมชะตาชีวิตนี่นา
ฉันเอง ก็เป็น "Trickstar" เหมือนกัน
แต่ที่ฉันทำคราวนี้ ก็แค่พาพวกนายออกจากสมรภูมิเอง คงไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง?
แล้วไหงพวกนายถึงไปอยู่ในที่แบบนั้นกันล่ะเนี่ย?
ฉันก็เตือนแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ทำตัวสงบเสงี่ยมจนกว่าจะเตรียมการโต้กลับสภานักเรียนเรียบร้อยแล้วน่ะ?
โฮคุโตะ: อืม แค่บังเอิญเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเข้าน่ะ ฉันคิดว่าอาจจะเป็นการดีต่อการดำเนินแผนการของเราก็ได้ ก็เลยประมาทไป สำนึกผิดที่ใจร้อนแล้วล่ะ
น่าจะไปปรึกษาอิซาระก่อนแท้ๆ
มาโอะ: ไม่เป็นไรน่า ถ้าติดต่อฉันบ่อยเกินไปเดี๋ยวจะเป็นเป้าสายตาเอา เอาไว้เวลามีข้อมูลจำเป็นก็พอ
ฉันรู้ดีว่าพวกนายเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว
ฉันเชื่อแบบนั้น เพราะงั้นเราถึงได้ตั้งยูนิตนี้ขึ้นมาไงล่ะ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังก็แล้วกัน แล้วถ้าเป็นไปได้ก็อย่าหาเหาใส่หัวด้วย! อันนี้ขอร้องจริงจังเลย!
โฮคุโตะ: ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ รับปากไม่ได้นะ
มาโอะ: อย่างน้อยก็รับปากแค่เรื่องนั้นทีเถอะน่า ฉันยอมใจอ่อนมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ! หาเรื่องปวดหัวมาให้กันอยู่เรื่อย เดี๋ยวตัดเพื่อนกันจริงๆซะเลยนี่!
แต่การที่โฮคุโตะทำตัวใจร้อนแบบนี้ก็แปลกเหมือนกันนะ..... มีอะไรงั้นเหรอ?
โฮคุโตะ: มีเด็กย้ายมาใหม่ เข้ามาในห้องของพวกเรา
มาโอะ: อ๋อ ได้ยินมาแล้วล่ะ ที่เป็น "เด็กผู้หญิง" แล้วยังเป็น "โปรดิวเซอร์" อีกด้วยใช่ไหม? หรือว่าคนนั้น จะเป็นคนที่โฮคุโตะแบกอยู่กัน?
โฮคุโตะ: อืม ว่าจะแนะนำอิซาระให้รู้จักซักหน่อย แต่ตอนนี้ดันสลบอยู่นี่สิ
เล่นโดนลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนเลยนี่นะ คงจะเพลียนั่นล่ะ แถมยังโดนโอกามิพุ่งเข้าใส่อีก
เจอซะขนาดนั้นก็คงต้องเป็นลมล้มไปอยู่แล้ว ก็เป็นเด็กผู้หญิงนี่นะ ฉันลืมไปเสียสนิทจนไม่ได้คอยดูแลเธอเลย ทั้งที่นี่เป็นหน้าที่ของฉันแท้ๆ
มาโอะ: อย่าฝืนเกินไปนักล่ะโฮคุโตะ แบ่งภาระหน้าที่นั่นมาให้ฉันบ้างก็ได้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มาปรึกษากันได้ทุกเมื่อเลยนะ
แย่ล่ะสิ ถ้าหายตัวไปนานเดี๋ยวจะโดนคนอื่นสงสัยเอา..... เดี๋ยวฉันกลับไปรวมตัวกับพวกสภานักเรียนก่อน พวกนายก็รีบหนีหางจุกตูดกันไปซะล่ะ
โฮคุโตะ: ตามนั้นล่ะ เดี๋ยวฉันจะแบกเท็นโคเซย์ไปจนถึงห้องพยาบาลก่อน
ใกล้จะหมดเวลาพักกลางวันแล้วด้วย อาเคโฮชิกับยูกิกลับไปที่ห้องเรียนก่อนเถอะ
สุบารุ: ขี้โกงนี่นา ยึดเท็นโคเซย์ไว้คนเดียวแบบนั้น~ ....ก็อยากจะพูดงั้นอยู่หรอก
รับทราบแล้ว วางใจได้เลย ถ้านายเข้าคาบเรียนสายล่ะก็เดี๋ยวฉันเป็นคนอธิบายให้อาจารย์ฟังเอง
แต่ว่าก็อย่างที่ซารี่ว่ามานั่นล่ะ อย่าแบกรับภาระเอาไว้คนเดียวล่ะ
มาโคโตะ: ใช่ๆ ก็พวกเราอยู่ยูนิตเดียวกันนี่นา เป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม ถึงพวกเราอาจจะพึ่งพาอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ก็เถอะ
ฮิดากะคุงมีความรับผิดชอบสูงเกิน จนแบกรับทุกอย่างเอาไว้คนเดียวแบบนี้ พวกเราก็เป็นห่วงนา?
อยากจะให้ Trickstar เป็นกลุ่มที่คอยช่วยเหลือกันและกันมากกว่า ถ้าเกิดว่าเท็นโคเซย์จัง ยอมเป็นเพื่อนกับพวกเราที่เป็นแบบนั้นก็คงจะดีน่ะสิ
โฮคุโตะ: เราพาเธอไปตกระกำลำบากน่าดูเลย คงจะเอียนกันไปแล้วก็ได้ ถ้าเธอตื่นเมื่อไหร่ล่ะก็จะลองถามดูอีกทีก็แล้วกัน ก่อนอื่นก็พาเธอไปพักที่ห้องพยาบาลก่อนดีกว่า
เด็กผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆเลยนะ ไม่รู้เลยว่าจะต้องคบกันยังไง จะต้องโต้ตอบด้วยยังไงดี
สุบารุ: ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ก็ค่อยๆใช้เวลาทำความเคยชินไปก็ได้นี่นา
แต่คราวนี้เราใจร้อนกันเกินไปจริงๆนั่นล่ะ
คราวหน้าเรามาค่อยๆเดินหน้า ทีละก้าวๆอย่างไม่รีบร้อนไปพร้อมกันทุกคนเถอะ
ค่อยๆเติบใหญ่ไปด้วยกัน จนกว่าจะเอื้อมมือไปไขว่คว้าหาดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรีได้ ค่อยๆไปด้วยกันทุกคนเลย เนอะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น