(ณ ห้องพยาบาล)
โฮคุโตะ: พวกเรานั้นต่างไร้พลัง แต่ศัตรูของเราคือผู้คุมอำนาจของโรงเรียนอันแข็งแกร่ง
อาจจะจบที่เราโดนเหยียบเบาๆจนแหลกไปก็ได้ แต่พวกเราก็ตัดสินใจแล้วว่าจะสู้ ก่อนที่หัวใจของพวกเราจะถูกฆ่าไปทั้งๆแบบนี้
ถ้าแค่ฉันคนเดียวล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก เคยชินกับการถูกบังคับอยู่แล้วล่ะ
แต่ฉันทนเห็นพวกพ้องร่วมสู้คนอื่นที่มีทั้งความสามารถและปณิธานอันแรงกล้า ถูกบดขยี้ไปแบบนั้นไม่ได้หรอก
ถึงอาเคโฮชิจะดูเป็นพวกบ้าไม่ค่อยคิดอะไรก็เถอะ.....
แต่ถึงจะเป็นในโรงเรียนแบบนี้ หมอนั่นก็ยังคงไล่ตามความฝัน สามารถยืดอกบอกชอบในสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆได้ เป็นไอ้บ้าที่กระตือรือร้นน่าดู
แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจอาเคโฮชิที่เป็นแบบนั้นเลย ไม่ว่าใครก็ต่างหลีกหนีที่จะข้องเกี่ยวกับเขา ......อาเคโฮชิไม่ได้รับการยอมรับจากโรงเรียนแห่งนี้
ก่อนหน้านี้หมอนั่น..... ได้แต่หัวเราะ ร้องเพลง และเต้นอยู่ตัวคนเดียว ราวกับเป็นตัวตลกไม่มีผิด
ถ้าหากการไล่ตามความฝันเหมือนหมอนั่น..... การทำให้คนรอบข้างมีความสุขและรอยยิ้มเอง ยังไม่อาจทำได้ล่ะก็
โรงเรียนยูเมะโนะซิกินี่ ก็คือขุมนรกดีๆนี่เอง ฉันไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด
ส่วนยูกินั้น กลับค้นพบพรสวรรค์ในด้านที่เจ้าตัวเองไม่ได้ต้องการ แล้วได้แต่คอยทำตามคำสั่งของผู้มีอำนาจเท่านั้น
ปิดกั้นหัวใจ ละทิ้งความคิดตัวเอง แล้วกลายเป็นเหมือนหุ่นยนต์ไป
ถึงจะมีแต่คนรอบตัวชื่นชม แต่หัวใจของหมอนั่นก็ค่อยๆเริ่มสึกกร่อน แล้ววันหนึ่งก็ได้พังทลายลงไป
ยูกิน่ะ หัวใจของหมอนั่นน่ะ ได้ส่งเสียงกรีดร้องแห่งความสิ้นหวังแล้วแหลกสลายไปแล้ว
หมอนั่นในตอนนี้เอง ก็กำลังค่อยๆพยายามเก็บรวบรวมเศษซากหัวใจที่หลงเหลือนั่นขึ้นมาใหม่อยู่
แต่คนรอบข้างกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แล้วหัวเราะเยาะยูกิที่เป็นแบบนั้น ว่าเป็น "นักเรียนชั้นเลวนอกคอก"
ถ้าหากพวกนั้นอยากปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของพวกเรา แล้วให้ทำตัวราวกับเป็นหุ่นยนต์เพียงอยู่เดียวล่ะก็...... พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องมีหัวใจแล้วล่ะ
แต่พวกเราคือมนุษย์ที่มีหัวใจนะ เป็นมนุษย์ที่ต้องโกรธ เสียใจ หัวเราะ รัก และเคารพในกันและกัน
ในที่สุดยูกิที่นับตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก ไม่เคยถูกใครปฏิบัติตัวราวกับเป็นมนุษย์ด้วย จะได้เริ่มเรียนรู้ถึงเรื่องนั้นเสียที
พวกที่มาดูถูก และหาว่าความพยายามสุดความสามารถของหมอนั่นมันไร้ความหมายน่ะ มันไม่ถูกต้องหรอก.....
ฉันอยากจะคอยเป็นคนสนับสนุนหมอนั่น คอยกุมมือและเดินเคียงข้างไปด้วยเอง
พวกเรา Trickstar คือกลุ่มของคนที่ถูกปฏิเสธในวิถีชีวิต ในความฝันของตัวเองมารวมตัวกัน
พวกเรานั้น คือเพื่อนพ้องที่ถูกเชื่อมโยงกันด้วยความเจ็บปวด และเสียงกรีดร้องในหัวใจแบบเดียวกัน...... ที่ตั้งมั่นจะเคลือบแคลงสงสัยและก่อกบฎต่อโรงเรียนนี้
เป็นเหมือนพี่น้องร่วมแบ่งปันความฝันเล็กๆน้อยๆ ในยูเมะโนะซากิที่เป็นดั่งทะเลทรายไร้แม้แต่ต้นกล้านี้
พวกเราพยายามบ่มเพาะเมล็ดพันธ์เพื่ออนาคต แล้วเฝ้าฝันถึงวันที่จะงอกเงย
ถ้าต้องมาทำตัวตายซากประจบสอพลอคนใหญ่คนโตน่ะ นั่นไม่ใช่ไอดอลที่เราใฝ่ฝันถึง ก่อนวันที่เรามาเข้าเรียนที่นี่หรอก!
พวกเราจะปฏิวัติโรงเรียนที่เน่าเฟะนี่ จะเข้าต่อสู้แลกชีวิต เพื่อโค้นล้มสภานักเรียนในปัจจุบันนี้
แต่ว่า ฉันพลาดเองที่ฝืนดึงเธอที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยมาเป็นพวก
ฝืนโดยที่ไม่คิดถึงใจ แล้วความรู้สึกของเธอ.....
ทำแบบนั้นมันเหมือนกับสภานักเรียนไม่มีผิด แต่ฉันกลับรีบร้อนดึงเธอเข้ามาพัวพัน
คิดว่าเธอที่มี "จุดยืนพิเศษ" จะกลายมาเป็นผู้กอบกู้ของพวกเราได้ แต่ที่จริงเธอเองก็เป็นแค่ "เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ" เหมือนกัน
ฉันไม่น่าจะหลงลืมเรื่องนั้นไปเลยแท้ๆ
ขอโทษนะ ที่คิดจะใช้เธอ จนทำให้เธอต้องบาดเจ็บ.... ฉันขอโทษจริงๆ
ถึงเธอจะรังเกียจกันก็ไม่เป็นไร จะแกล้งทำเป็นเมินแล้วหนีห่างกันไปก็ได้
พวกเราก็แค่ตั้งความหวังไปเองอยู่ฝ่ายเดียว เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก
แต่เธอก็เป็น "คนพิเศษ" จริงๆ พวกเราจำเป็นต้องมีเธอนะ
.......ถึงจะน่าเสียดาย แต่คนที่ตัดสินใจก็คือเธอ ได้แต่หวังให้หัวใจของเธอ ร่ำร้องเหมือนกับหัวใจของพวกเราเท่านั้น
เธอจะกลายเป็นศัตรู พวกพ้อง หรือแม้แต่คนแปลกหน้าของพวกเรากัน......
เราไม่รู้หรอก แต่ยังไงก็คาดหวังในตัวเธออยู่นะ เท็นโคเซย์
ว่าเธอจะเป็นคนที่ช่วยเปิดช่องลมให้กับโรงเรียนที่ปิดตายนี้ได้
ว่าความหวัง จะช่วยทำให้ดอกไม้นี้เบ่งบานได้
เพราะว่าเธอคือความฝันอันไม่อาจหาสิ่งใดแทน ที่พวกเราเฝ้ารอมานานแสนนานยังไงล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น