(ณ ห้องซ้อมกันเสียง)
โฮคุโตะ: ในที่สุดวันพรุ่งนี้ก็จะถึงวันแข่ง S1 แล้วล่ะ
ทุกคนคงจะกระสับกระส่ายกันเพราะนี่เป็นจุดแตกหักของชีวิตพวกเราเลยสินะ แต่ว่าคืนนี้ ขอให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตัวเองเถอะ
ร่างกายคือพื้นฐานของไอดอลนะ โดยเฉพาะอิซาระ ยูกิ แล้วก็เท็นโคเซย์.... เหมือนว่าช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาจะฝืนกันเกินไปหน่อยนะ
ถ้าดันล้มหมอนนอนเสื่อขึ้นมาในวันจริงก็แย่สิ ฉันจะต้องให้พวกนายกลับไปนอนบ้านให้ได้ถึงจะต้องเอาเชือกมักพวกนายเอาไว้ก็ตาม
มาโอะ: เข้าใจแล้วล่ะ
สัปดาห์ที่ผ่านมา พวกเราพยายามฝึกให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว
ถ้าทำถึงขนาดนี้แล้วยังไปไม่รอดล่ะก็ ถือว่าเป็นโชคชะตาของพวกเราก็แล้วกัน
เราจะตัดใจยอมแพ้แต่โดยดี.... ไม่สิ ขอแค่เราพยายามเต็มที่ ก็รู้สึกเหมือนว่าทำสำเร็จแล้วล่ะ
ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ที่เหลือก็แค่แสดงผลลัพธ์จากความพยายามของพวกเราบนเวทีเท่านั้น
มาพยายามกันเถอะ ทุกคน
มาโคโตะ: อื้ม ถึงผมจะยังหวั่นๆใจอยู่บ้างนิดหน่อยก็เถอะ.... แต่จะมาบ่นเอาป่านนี้ก็คงไม่ได้หรอก
พวกเราจะต่อสู้กับสภานักเรียนแล้วคว้าชัยชนะมาให้ได้ เลือด เหงื่อและน้ำตาที่หลั่งรินมาก็เพื่อวันนี้ จะไม่มีทางทำให้มันต้องสูญเปล่าเด็ดขาด
มาพยายามกัน พวกเราเปลี่ยนแปลงโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ได้นะ
สุบารุ: อย่าเพิ่งดีดกันมากเกินไปนักล่ะ~ มาตื่นเต้นเอาซะตั้งแต่ตอนนี้ก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่าๆ
ให้ฮกเก้เล่นตลกแบบที่เรียนมาให้เราดูเพื่อเป็นการผ่อนคลายกันดีกว่า☆ เอ้า ฮกเก้ เชิญเลย! ตื่นเต้นตื่นเต้น♪
โฮคุโตะ: มา "เชิญเลย" แบบนี้ก็แย่สิ ฉันไม่เล่นด้วยหรอกน่า เดี๋ยวจะตลกเกินไปจนคืนนี้พวกนายขำจนนอนไม่หลับกันพอดี
สุบารุ: อะฮะฮะ อะไรอ่ะนั่น โคตรตลกไปเลย มุกของฮกเก้นี่มันช่างเย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจเหลือเกิน☆
โฮคุโตะ: ไม่ได้เล่นมุกซักหน่อย แต่การทำอะไรเพื่อปลุกความสามัคคีเผื่อวันพรุ่งนี้เอาไว้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
ทุกคน มาล้อมวงเป็นวงกลมกัน
อาเคโฮชิ อิซาระ ยูกิ เท็นโคเซย์เองก็มาด้วยสิ
พรุ่งนี้ เราจะต้องชนะให้ได้
สุบารุ: แหงอยู่แล้ว! ก็เราพยายามกันมาเพื่อการนั้นนี่นา~☆
มาโคโตะ: มาพยายามกันเถอะ ซัดสภานักเรียนให้ปลิวไปเลย!
มาโอะ: ยังไงก็ยังรู้สึกน่าตื่นเต้นอยู่ดีแฮะ~ ไม่ได้ขึ้นแสดงไลฟ์ตั้งนานแล้วด้วย ขอให้เต็มที่ไปเลยก็แล้วกัน♪
โฮคุโตะ: เหมือนว่าชุดแสดงของพวกเราที่เท็นโคเซย์เป็นคนช่วยทำ จะเสร็จวันพรุ่งนี้นะ
ตั้งตารอเลยล่ะ..... วันนี้น่าจะหลับฝันดีแน่ๆเลย
สุบารุ: ความฝันของพวกเรานั้นไร้ขีดจำกัด! ต้องชนะให้ได้เลย~ เอ้ เอ้ โอ้ว☆
เรย์: หืม ทั้งๆที่เป็นคืนก่อนศึกตัดสินแท้ๆ ร่าเริงกันดีเสียจริงเชียว
ช่างน่าอุ่นใจเสียจริงที่ได้เห็นพวกเจ้ายิ้มแย้มเช่นนี้ก่อนจะก้าวเท้าเข้าสู่ลานประหาร คึคึคึ♪
สุบารุ: อ๊ะ ซาคุมะเซ็มไป ทั้งๆที่ล็อคห้องนี้เอาไว้แล้วแท้ๆ เข้ามาจากทางไหนกันล่ะเนี่ย?
เรย์: ก็เพราะข้าเป็นผีดูดเลือดนี่นา ล็อคประตูไปก็ไม่มีความหมายอันใดหรอก... ว่าไปนั่นล่ะ พอดีว่ามีกุญแจผีที่ทำเอาไว้ตั้งแต่สมัยยังซนๆน่ะ
ว่าไปแล้ว นี่คงจะทำตัวผ่อนคลายกันก่อนจะถึงแสดงจริงสินะ.... ท่าทางจะเติมกำลังใจเอาไว้พร้อมแล้วล่ะสิ?
ช่างน่าอุ่นใจเสียจริง เท่านี้ข้าก็คงจะพอคาดหวังกับพวกเจ้าได้บ้างแล้วสิ เหล่า Trickstar♪
โฮคุโตะ: อืม สองสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้คุณช่วยเอาไว้เยอะเลย.... ซาคุมะเซ็มไป
ตามตรงแล้วไม่ได้คาดหวังเอาไว้เลยว่าคุณจะให้การช่วยเหลือเราถึงขนาดนี้ ให้ขอบคุณอีกกี่ครั้งก็คงไม่พอ ขอบคุณจริงๆ
เรย์: ไม่จำเป็นต้องเอ่ยขอบคุณหรอก ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย แค่ช่วยผลักดันพวกเจ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง
พอเห็นเด็กหนุ่มสาวร่าเริงกันเช่นนี้แล้ว ทำเอาข้ารู้สึกราวกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาให่เลยล่ะ ข้าต่างหากล่ะที่ควรจะต้องขอบคุณ♪
เดิมทีพวกเจ้าก็มีความสามารถกันอยู่ก่อนแล้วล่ะ เป็นดั่งต้นกล้าแห่งความหวังอันทอประกาย ข้าไม่อยากจะเห็นมันถูกสภานักเรียนขยี้จนเละแล้วล่ะ
ข้าเบื่อที่จะต้องเห็นเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้ว
การที่เด็กหนุ่มวัยละอ่อนเช่นพวกเจ้า ไม่ถูกให้ค่าและโดนกลบฝังดินไปเช่นนั้น.... มันน่าหงุดหงิดใจเหลือเกิน
เป็นความสูญเสียของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ ของวงการไอดอล... ไม่สิ ของมนุษยชาติเลยก็ว่าได้
การทำให้สมบัติล้ำค่าต้องแปดเปื้อน และโยนทิ้งลงถังขยะเช่นนั้นช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลายิ่งนัก นี่ก็คงถือว่าเป็นการชดใช้บาปของข้าด้วย
พวกข้าที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่า "ห้าประหลาดนั้น" เคยเป็นดั่งร่างจำแลงแห่งความชั่วร้าย
เอาแต่เที่ยวเล่นไปตามใจชอบ เปลี่ยนโรงเรียนยูเมะโนะซากิให้กลายเป็นเบ้าหลอมแห่งความไร้ระเบียบและผิดศีลธรรม
ผู้ที่กำราบพวกข้าที่เป็น "ความชั่วร้าย" และนำพาโรงเรียนยูเมะโนะซากิสู่ความสงบสุขนั้น ก็คือสภานักเรียน
เหมือนดั่งพวกเจ้า ในตอนนี้...
เมื่อก่อนสภานักเรียนนั้น ราวกับเป็นผู้กอบกู้ที่จำแลงร่างมาจากคำอธิฐาน เป็นความหวังของเหล่านักเรียนที่ถูกพวกข้า "ห้าประหลาด" กดขี่
ประวัติศาสตร์จะต้องซ้ำรอยอย่างแน่นอน นั่นล่ะคือสัจธรรม การที่ตอนนี้ มีพวกเจ้าลุกขึ้นยืนขึ้นมาเพื่อโค่นล้มสภานักเรียนที่กลายเป็นทรราชผู้หยิ่งผยองนั้น ก็ถือเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว
เพื่อที่จะปฏิรูปโรงเรียนยูเมะโนะซากิที่เสื่อมโทรมและเป็นดั่งบ้านป่าเมืองเถื่อน สภานักเรียนจึงได้เข้าควบคุมโรงเรียนนี้ด้วยกฎเหล็ก
ผลสุดท้าย ถึงโรงเรียนนี้จะเข้มงวดเสียจนน่าอึดอัด แต่ก็กลายเป็นโรงเรียนอันสงบสุขได้จริงๆ
และตอนนี้ล่ะ คือสถานการณ์ที่พวกข้า ห้าประหลาด รอคอย
เป็นเพราะพวกข้าในยามเยาว์วัยนั่นช่างแสนโง่เขลา เอาแต่อาศัยความเป็นไอดอลที่เจิดจรัส ใช้ความนิยมและชื่อเสียงเล่นสนุกจนเกินเลยไปวันๆ นั่นล่ะ
หากจะวิ่งหนีหางจุกตูด และฝากฝังทุกอย่างให้พวกเจ้าผู้ไร้ความผิดล่ะก็ข้าคงจะเจ็บใจเป็นแน่ ดังนั้นข้าจึงได้คอยช่วยเหลือเท่าที่ข้าจะทำให้ได้
ศึกตัดสินในวันพรุ่งนี้.... ใน S1 เอง ข้าก็จะขอร่วมแรงกับพวกเจ้าในการโค่นล้มสภานักเรียนด้วยเช่นกัน
แต่ว่า เพียงแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ขอให้พวกเจ้าจงเชื่อ
ข้าไม่ได้เข้าร่วมศึกเพราะเคียดแค้นที่ถูกสภานักเรียนกดขี่ หรือเพื่อที่จะทวงคืนความรุ่งโรจน์ในครั้งอดีตกลับมา....
ในอดีต พวกข้าเคยเป็น "ความชั่วร้าย" มิได้ไร้ยางอายพอจะมาบอกว่าตัวเองคือ "ความยุติธรรม" เอาป่านนี้หรอก
ข้าเหนื่อยหน่ายกับการแย่งชิงอำนาจแล้ว ไม่ใช่คนหนุ่มสาวเลือดร้อนที่จะมาสนุกกับการแก่งแย่งชิงดีแล้วล่ะ
ดังนั้น นี่คือ "ความรับผิดชอบ" อย่างไรล่ะ และในขณะเดียวกันพวกเจ้าก็เริ่มนำไปสู่ความเปลี่ยนแปลง..... ที่ข้าอยากจะเห็นโรงเรียนยูเมะโนะซากิโฉมไหม ก็เป็นเพียงความอยากรู้อยากเห็นของคนมีอายุเท่านั้นล่ะ
ฝากด้วยล่ะ ทำให้เข็มนาฬิกาที่หยุดนิ่งมาเนิ่นน่านนี้เริ่มออกเดินอีกครั้งด้วยเถิด
บรรเลงความฝันของพวกเจ้าให้ข้าผ่านเสียงร้องเพลงและดนตรีให้ข้าได้ฟังทีเถิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น