(ณ เวทีกลางแจ้งที่คนแน่นขนัด)
โคงะ: "คึฮ่าฮ่า สนุกชะมัดเลย แม่งเอ้ย!"
"เป็นอะไรไป เจ้าหัวแหลม! แสดงให้เห็นหน่อยสิว่า ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียนไม่ได้มีดีแค่นี้น่ะ!"
"ข้ายังมีแรงอยู่อีกเหลือล้นเฟ้ย!"
คุโร่: "ลูกฮึดเยอะซะจริงนะ แต่ถ้าแกสนุกก็ดีแล้วล่ะ"
"ส่วนฉันไม่สนุกด้วยหรอก ไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรงขนาดนั้นด้วย"
"ขณะที่มัวแต่ปัดป้องสะเก็ดไฟที่มาโดนตัว ก็อาจจะร่วงตกลงไปในหลุมลึกที่ไม่อาจเลี่ยงโดยไม่รู้ตัวก็ได้"
"ไม่ได้อยากจะดึงเด็กอย่างแกหรือเท็ตสึต้องตกลงไปในหลุมไร้ก้นของการใช้กำลังหรอกนะ แต่ก็คงพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะเพลงเองก็ใกล้จะจบลงแล้วเหมือนกัน"
"แล้วถ้าออมมือให้ละก็คงเสียมารยาทน่าดู"
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เพราะว่าอยู่ระหว่างทานข้าวเลยไม่อยากให้มือเลอะน่ะ ก็เลยผนึกมือของตัวเองไว้อยู่"
"แต่ดูเหมือนว่าสำหรับเจ้าลูกหมาตัวนี้ แค่เตะเบาๆให้กระเด็นอย่างเดียวคงไม่พอแล้วสิ"
โคงะ: "เหอะ เลิกพูดพร่ำทำเพลงแล้วเอาจริงซักทีน่า! แล้วไอ้ที่ว่าผนึกมือนี่คือยังไง จะบอกว่า "ตอนนี้ฉันแค่ยังไม่เอาจริงเท่านั้นหรอกน่า~" งั้นเหรอ?"
"เป็นวัยเข้าสู่ช่วงจูนิเบียวหรือไงฟะ!"
"ไอ้เรื่องน่าสมเพชแบบนั้น แค่เจ้าผีดูดเลือดของชมรมดนตรีเราคนเดียวก็พอแล้วเฟ้ย!"
"แสดงความเจ๋งของแกให้เห็นซักหน่อยเซ่ ที่ดูดีมีแค่ชื่อเท่านั้นหรือไง? เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย!"
คุโร่: แทนที่จะมัวแต่มาเห่าหอน ไปสนใจเรื่องเพลงกับดนตรีของตัวเองเถอะ
"นั่นสินะ ฝากไปบอกซาคุมะทีก็แล้วกันว่าคราวหน้าอย่ามัวแต่ส่งรุ่นน้องมารับหน้าแล้วโผล่หัวมาเองซะบ้าง ถ้าเป็นหมอนั่นล่ะก็คงจะสู้กันได้สนุกกว่านี้อยู่หรอก"
โคงะ: "หาา!? จะบอกว่าอย่างข้าไม่คณามืองั้นเหรอ ชักจะหยาบคายไปหน่อยล่ะมั้ง! เดี๋ยวฆ่าทิ้งแม่งซะเลย!"
"แล้วก็อย่ามาพูดถึงเรื่องของไอ้ผีดูดเลือดเวรนั่นสิวะ! คนที่แกสู้อยู่ด้วยคือข้าคนนี้นะเฟ้ย มองมาที่ข้านี่! โว้ยยยย หงุดหงิดซะจนขนลุกไปหมดแล้ว!"
คุโร่: "แต่เดิมทีคนที่พูดถึงซาคุมะก่อนคือแกไม่ใช่หรือไงเล่า"
"เอาเถอะ การต่อสู้กำลังเข้มข้นได้ที่ ถึงเวลาปิดฉากกันเสียที"
"ถูกเรียกว่าเป็นคนขี้ขลาดเสียยังดีกว่าจะเป็นผู้พ่ายแพ้.... ขอใช้วิชาให้แกเห็นซักหน่อยแล้วกัน"
โคงะ: เหวอ!?
เทโทระ: "โอ๊ะ! นายพลรุกเข้าใส่เต็มที่เลย!"
"นี่มัน หมัดทะลวงลำตัวสามขั้น ที่หาดูยาก! เป็นการโจมตีถึงสามครั้งรวดยังไงล่ะฮะ!"
"แต่ถึงกระนั่น โอกามิ โคงะเซมไป ก็ยังหลบไปได้อย่างฉิวเฉียดด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่า! ความว่องไวนั่นห่างชั้นจากคนธรรมดาทั่วไปจริงๆเลยฮะ! "
คุโร่: "จบกันซักที แกจนมุมแล้วล่ะเจ้าหนู"
เทโทระ: "โอ้ หมัดแย็บเร็วจนมองด้วยตาเปล่าไม่ทันเลย! ถึงจะเป็นหมัดที่ดูไม่ค่อยแรงเท่าไหร่นัก แต่ถ้าออกจากหมัดของนายพลล่ะก็จะราวกับหมัดดาวตกเชียวฮะ!
"ส่วนโคงะเซมไปที่ดูท่าไม่ค่อยจะดี ก็กำลังจะหนีแล้วฮะ!"
โคงะ: "ไม่ได้หนีเฟ้ย! มือสองข้างถือกีต้าร์อยู่ก็ต้องทำได้แต่หลบสิวะ ไอ้ง่าว! จะว่าไปไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นพูดจาน่ารำคาญมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ!"
คุโร่: "ช่องว่างเต็มไปหมดเลยนะ"
โคงะ: "โอ๊ะ.... เหวอ!?"
เทโทระ: "โอกามิเซมไป โดนใช้ท่าเตะตัดขาจนตัวลอยคว้างอยู่กลางอากาศแล้วว!"
โคงะ: "ชิบหายแล้ว!?"
คุโร่: "จับกีต้าร์เอาไว้แน่นๆซะละ"
โคงะ: "แอ้ก!?"
เทโทระ: "แล้วก็อีกท่าหนึ่งของนายพล ท่าทุ่นระเบิด! ใช้ร่างกายของตัวเองต่างอาวุธ พุ่งเข้าชนกับโอกามิเซมไปอย่างเต็มแรงงง☆"
โคงะ: "เหวอออออ!?"
เทโทระ: "โอกามิเซมไป ปลิวไปแล้วฮะ! ราวกับเป็นนักโหนสลิงที่โดนรถพุ่งชนไม่มีผิด"
"แต่ทั้งหมดนี่ไม่ได้เป็นการถ่ายทำ คนที่เห็นก็เป็นคนจริงๆไม่ใช่ตัวแสดงนะฮะ☆"
"โอกามิเซมไป จะต้องพ่ายแพ้เพราะออกนอกวงหรือไม่....!?"
....เอ๋?
อะ อ้าว? ไมค์โดนตัดซะแล้วฮะ กำลังได้จังหวะดีอยู่แท้ๆเชียว!
เอ แปลกจัง ทำไมกันหว่า.....
อ๊ะ หรือว่าจะเป็น!?
โทริ: เอ้าๆ พอเท่านั้นล่ะ~♪
จะเจี๊ยวจ๊าวกันเกินไปแล้วนะเจ้าพวกปศุสัตว์ทั้งหลาย โหวกเหวกโวยวายกันเสียขนาดนี้ คิดว่าพวกผมจะไม่รู้ตัวกันหรือไง?
เทโทระ: หยึย เจ้าเปี๊ยกสภานักเรียนนี่นา!?
โทริ: อย่ามาเรียกว่าเจ้าเปี๊ยกนะ! จะลามปามเกินไปแล้วเจ้าพวกนอกคอก คุมตัวเอาไว้ให้หมดเลย!
ฮุฮุ~♪ เราปิดล้อมเวทีจัดงานนี่เอาไว้หมดแล้วล่ะ ยอมจำนนแต่โดยดีซะเถอะ พวกนักเรียนชั้นต่ำทั้งหลาย♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น