Main Story - บท Rebellion ตอนที่ 37 [เลือดและหยาดเหงื่อ]

 

(ณ ห้องชมรมดนตรี)

โฮคุโตะ: ....ยะ ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ยูกิ?

มาโคโตะ: ตัวเองก็ยังประหลาดใจเหมือนกัน แต่เหมือนจะยังมีชีวิตอยู่แหล่ะ ฮิดากะคุง

โฮคุโตะ: สีหน้าแย่มากเลยนะยูกิ แล้วไหงเสื้อผ้าถึงเยินขนาดนั้นล่ะ การฝึกของนายหฤโหดขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?

มาโคโตะ: ฮิดากะคุงเอง ก็ทำสีหน้าและน้ำเสียงเหมือนคนตายเลยนะ?

โฮคุโตะ: เหมือนจะเจอนรกกันมาทั้งคู่สินะ

มาโคโตะ: นี่ต้องฝึกแบบนี้ไปอีกสองสัปดาห์เหรอเนี่ย

โฮคุโตะ: ถึงจะรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย แต่ฉันอาจจะต้องตายเอากลางทางก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ขอฝากที่เหลือไว้กับนายด้วยนะ

บางทีพวกเราอาจจะขายวิญญาณให้กับปีศาจไปแล้วก็ได้

มาโคโตะ: เปรียบเทียบได้ดีนี่นา หุหุหุ ตอนนี้ก็คงได้แค่หัวเราะเท่านั้นล่ะ ถ้าทำถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ชนะสภานักเรียนล่ะก็ อาจจะช็อคตายไปจริงๆเลยก็ได้

โฮคุโตะ: นั่นสินะ เราจะต้องชนะเท่านั้น ไม่งั้นเลือด หยาดเหงื่อ และน้ำตาของเราจะต้องสูญเปล่า

มาโคโตะ: ร้องไห้ด้วยเหรอเนี่ยฮิดากะคุง นึงภาพนายร้องไห้ไม่ออกเลยแฮะ

โฮคุโตะ: โดนทำให้หัวเราะจนร้องไห้น่ะสิ การฝึกของฉันมันก็ประมาณนั้นล่ะ ก็ฉันถูกบอกให้ผ่อนคลายและยืดหยุ่นมากกว่านี้ใช่ไหมล่ะ

โดนจับให้ดูสองแฝดแสดงมังไซกันบ้าง แล้วพอไม่หัวเราะก็จะโดนจับจั๊กจี้ทั่วตัว หัวเราะจนแทบใกล้ตายอยู่รอมร่อแล้ว (มังไซจะเป็นการทอร์คโชว์รับส่งมุขไปมาของญี่ปุ่น)

แล้วพอมาถึงเรื่องการฝึกนิสัยยืดหยุ่น ก็โดนให้กินของเปรี้ยวซะเต็มที่เลย

แล้วก็มีฝึกความยืดหยุ่นของร่างกายด้วย..... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร

หัวเราะหนักซะจนปวดท้องกับกล้ามเนื้อใบหน้าไปหมดแล้ว... ถ้าดูการแสดงของสองแฝดแล้วหัวเราะไม่ถูกจังหวะล่ะก็ จะโดนจับจั๊กจี้อีก นี่มันทรมานกันชัดๆเลย

แต่เพราะงั้น ถึงได้เรียนรู้เรื่องการหัวเราะมาบ้างพอสมควรแล้วล่ะ

มาโคโตะ: นี่พวกเราเป็นไอดอลกันแน่ใช่ไหม.....?

โฮคุโตะ: อืม ก็น่าจะเป็นนั่นล่ะ ถึงที่ฉันซ้อมจะเป็นการฝึกหัวเราะขั้นพื้นฐานก็เถอะ อ้อ แล้วก็มีการให้แสดงมังไซของตัวเองด้วยนะ

มาโคโตะ: โฮคุโตะคุงแสดงมังไซ.... นึกภาพไม่ออกอีกแล้วแฮะ มันประมาณไหนเหรอ?

โฮคุโตะ: ไม่อยากพูด อยากลืมๆมันไปซะหมดหมดเลย แต่ก็ต้องทำใจให้ชินให้ได้นี่สิ

ฉันโดนบอกให้ "ทำตัวติ๊งต๊องกว่านี้หน่อย!" ตั้งหลายต่อหลายครั้ง ฉันก็พยายามทำตัวติ๊งต๊องเต็มที่แล้ว..... ทั้งที่พยายามสุดชีวิตแล้วแท้ๆ...

มาโคโตะ: ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วนะฮิดากะคุง ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ นายคงเหนื่อยมามากแล้วสินะ

เหมือนการฝึกของฮิดากะคุงจะเป็นด้านการฝึกจิตใจสินะ แต่ฝั่งผมเป็นการฝึกกล้ามเนื้อปกติเลยล่ะ ระบมไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย

เหมือนว่าจะแรงกายไม่พอ เลยโดนจับฝึกวิ่งเพิ่มกล้ามเนื้อโดยมีโอกามิคุงถือดาบไม้ไผ่ฟาดไปด้วยเลยนะ

แล้วก็ บันจี้จัมพ์ด้วย

โฮคุโตะ: หมายความว่าไง?

มาโคโตะ: เพื่อจะแก้นิสัยขี้ขลาด ผมก็เลยโดนจับให้โดดบันจี้จัมพ์จากดาดฟ้าโรงเรียน......

โดดซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้งไม่รู้จักจบจักสิ้น จนกระทั่งอาจารย์เข้ามาเจอแล้วต่อว่านั่นล่ะ

แล้วเหมือนว่าโอกามิคุงจะดันหงุดหงิดขึ้นมากลางทาง ครั้งสุดท้ายก็เลยให้โดดบันจี้จัมพ์แบบไม่ได้ผูกเชือกด้วย

แบบนั้นมันก็เหมือนผมโดดตึกฆ่าตัวตายน่ะสิ

ฮือ แถมดันทำแว่นตกแตกระหว่างโดดด้วย

ถึงตอนนี้จะใส่อันสำรองแล้วก็จริง แต่พอโอกามิคุงเห็นหน้าผมก็ดันโมโหขึ้นมาอย่างไม่รู้เหตุผลซะงั้น! ไม่เห็นเข้าใจเลย!

แถมยังโดนหย่อนลงไปในหลุมที่มีแต่สัตว์เลื้อยคลานกับแมลงยั้วเยี้ยด้วยนะ

โดนจับนั่งมอเตอไซค์ของเพื่อนโอกามิคุงแล้วเล่นเกมไก่ตื่นบ้าง แล้วยังโดนปืนโมเดลยิงใส่บ้างอีก.....

นี่มันเป็นการฝึกฝนของไอดอลจริงๆเหรอ? ไอดอลนี่มันคืออะไรกันแน่เนี่ย?

โฮคุโตะ: แทบจะเป็น PTSD เลยสิ นายเองก็ลำบากแย่เหมือนกันนะ

มาโคโตะ: สิ่งที่ปวดใจที่สุดก็คือ ไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันเกี่ยวอะไรกับการเพิ่มความสามารถในฐานะไอดอลหรือเปล่านี่ล่ะ!

นี่ฮิดากะคุง ไม่ใช่ว่าพวกเรากำลังโดนซาคุมะเซ็มไปปั่นหัวอยู่หรอกเหรอ?

โฮคุโตะ: ไม่ต้องแคลงใจหรอกน่า ยูกิ

นี่ล่ะคือการฝึกฝน ต้องเป็นความยากลำบากเพื่อที่พวกเราจะได้เติบโตขึ้นแน่นอน.... ถ้าไม่พูดแบบนี้ฉันเองก็คงปวดใจไปด้วยเหมือนกัน

ตอนนี้ก็ทำได้แค่เชื่อมั่นและพยายามเท่านั้นล่ะ แล้วเฝ้าฝันว่าซักวันหนึ่งความพยายามนี้จะช่วยส่งผลอะไรบ้าง

มาโคโตะ: จะว่าไปแล้ว ระหว่างที่พวกเราต้องพบเจอกับการฝึกซ้อมราวกับฝันร้ายแบบนี้ อาเคโฮชิคุงก็คงกำลังเดทกับเท็นโคเซย์จังอย่างสบายใจเฉิบเลยสินะ

โฮคุโตะ: นั่นสินะ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมายังไงไม่รู้สิ

มาโคโตะ: อืม อาเคโฮชิคุงรอดตัวคนเดียวแบบนี้ ขี้โกงจังเนอะ

โฮคุโตะ: อา ก็พวกเราเป็น "ยูนิต" เดียวกันนี่นา♪

มาโคโตะ: เป็นเพื่อนกันนี่เนอะ เพราะงั้นอาเคโฮชิคุงเองก็ต้องได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานและความสิ้นหวังแบบเดียวกับพวกเราด้วย♪

โฮคุโตะ: .......หืม

มาโคโตะ: เป็นอะไรไปเหรอ ฮิดากะคุง

.....อ้าว เท็นโคเซย์จัง!

เท็นโคเซย์จังอยู่คนเดียวเหรอ? ไม่ได้อยู่กับอาเคโฮชิคุงหรอกเหรอ?

ปะ เป็นอะไรไปเหรอ? อย่าดึงๆกันแบบนั้นสิ ผมปวดระบมไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว เดี๋ยวตัวจะหลุดเป็นชิ้นๆเอาพอดี!

โฮคุโตะ: เท็นโคเซย์ เกิดอะไรขึ้น รายงานสถานการณ์มาซะ

ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันช่วยเอง เพราะงั้นใจเย็นๆก่อน สูดหายใจเข้าลึกๆ

.......เกิดอะไรขึ้นกับอาเคโฮชิงั้นเหรอ?

ยูกิ ขยับไหวไหม? ถึงจะยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าเราจะมีปัญหาแล้วล่ะ

ถึงวันนี้จะอยากรีบกลับบ้านไปนอนอืดบนเตียงก็เถอะ แต่เกรงว่าจะทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว

มาโคโตะ: คร้าบๆ เรื่องยุ่งประดังมาไม่หยุดไม่หย่อนเลยแฮะ~ ชักจะกลายเป็นเรื่องน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ!