(ณ ห้องชมรมดนตรี)
โคงะ: ฮึ้ยยยยยย! กรรรรรรรร!
แม่งเอ้ย แม่งเอ้ยย! ที่นี่มันเป็นบ่อบำบัดน้ำเสียหรือไงกันฟะ!? ไอ้หน้าไหนก็เน่าเฟะไปซะหมด จนจมูกข้าเพี้ยนไปแล้วเนี่ย!
ฮึ้ยยยยยย! โมโหซะจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ใครก็ได้ช่วยมาไล่ความหงุดหงิดของข้าไปทีเหอะ!
เข้าร่วม "ศึกราชันย์มังกร" ไป ก็นึกว่าจะได้คลาดเครียดแท้ๆ! สุดท้ายก็ไม่เห็นได้เรื่องได้ราวอะไรเลยซักนิด!
กรรรร! แค่นึกถึงก็โมโหขึ้นมาแล้ว ทั้งเจ้าคิริวจากชมรมคาราเต้! ทั้งเจ้าพวกสภานักเรียน! แล้วก็ยัยผู้หญิงนั่นก็ด้วย....!
ถึงจะให้ฉีกแขนฉีกขาก็ยังไม่หนำใจเลยเฟ้ย! จะเล่นงานให้ยับไปเลย!
ฮินาตะ: หวา โอกามิเซมไป กำลังคลั่งเต็มที่เลยแฮะ~
ยูตะ: นะโมตัสสะ ขอให้ผีบ้าในตัวโอกามิเซมไปหายไปด้วยเถิด~
ฮินาตะ: อะไรล่ะเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นกับโอกามิเซมไปงั้นเหรอ~?
ยูตะ: ก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเท่าไหร่ แต่เหมือนว่าจะไปแพ้การแข่งแบบขาจรเมื่อวานแบบราบคาบมาแหล่ะ?
โคงะ: ห๋า? ไม่ได้แพ้เฟ้ย!
การแข่งหยุดกลางคันต่างหาก จบแบบครึ่งๆกลางๆอย่างนั้นมันก็ต้องหงุดหงิดอยู่แล้ว!
รู้สึกอย่างกับอกของข้าโดนฉีกออกเป็นสองซีกเลย ฮึ้ยยยยยยยย!
แผลที่โดนเจ้าคิริวเล่นงานมันปวดไปหมด จนกว่าจะกระชากเจ้านั่นออกเป็นชิ้นๆ บาดแผลนี้ก็ไม่มีวันหายหรอก!
ฮินาตะ: อย่าเตะผนังแบบนั้นสิ~ เซมไป
โรงเรียนเราทุ่มเงินไปกันธุรกิจไอดอลซะเยอะ จนเหลืองบมาให้ชมรมอย่างพวกเราแค่นิดเดียวเองนะครับ
ยูตะ: งบประมาณเราตอนนี้ก็ร่อยหรอเต็มที่แล้ว ถ้าทำกำแพงพังล่ะก็จะไม่มีค่าซ่อมเอานะครับ~
พวกเครื่องดนตรี ก็ใช้งบส่วนตัวของพวกเราเองทั้งนั้น....
อ้าว แต่ว่าไอ้เครื่องที่โอกามิเซมไปกำลังดีดอยู่นั่น เป็นกีต้าร์ของพี่ (อานิกิ) ไม่ใช่เหรอ?
ฮินาตะ: อ๊ะ จริงด้วย! เดี๋ยวเถอะเซมไป บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเอาเครื่องดนตรีคนอื่นไปใช้ตามใจชอบน่ะ?
โคงะ: หนวกหูเว้ย ของๆพวกแกก็คือของๆข้า! ของๆข้าก็คือของๆข้า!
ว่าไปแล้วแยกไม่ออกเลยเฟ้ยว่าฝั่งไหนเป็นคนพูด เจ้าคู่ฝาแฝดนี่!
หงุดหงิดโว้ยยย! ที่หลังอย่าโผล่หน้ามาพร้อมกันสิวะ มันสับสนนะเว้ย! เหลือไว้แค่คนเดียวก็พอแล้ว!
ยูตะ: ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะน้า....
แล้วก็ ถ้าส่งเสียงเอะอะมากๆเข้า เดี๋ยวซาคุมะเซมไปเค้าจะตื่นเอานะครับ?
โคงะ: ช่างแม่งดิ! ทำไมข้าต้องไปห่วงไอ้เจ้าผีดูดเลือดเวรนั่นด้วย ห๊า?
ถ้ามีปัญหาล่ะก็เข้ามาสิวะ เดี๋ยวเป็นคู่มือให้พวกแกพร้อมๆกันทั้งสองคนเลย!
ยูตะ: อย่าหันมากัดกระทั่งพวกเราด้วยสิครับ~ โอกามิเซมไปนี่บ้าเลือดจริงๆเลย
ฮินาตะ: ให้ซาคุมะเซมไปดูดเลือดไปบ้างดีกว่ามั้ง?
เรย์: เรียกข้างั้นเหรอ เหล่าลูกรักแห่งชมรมดนตรีของข้าเอ๋ย~♪
ฮินาตะ: อ๊ะ ตื่นแล้วแฮะ อรุณสวัสดิ์ครับซาคุมะเซมไป!
ยูตะ: ที่ผ่านมานี่ ก็ยังอุตส่าห์หลับลงทั้งๆที่เสียงดังซะขนาดนี้เหรอครับเนี่ย?
โอ๊ะโอ? ทำไมรู้สึกเหมือนเห็นอาโออิคุงมีสองคนกันล่ะเนี่ย.....?
ยูตะ: มีสองคนมาตั้งแต่แรกแล้วครับ ก็เราเป็นฝาแฝดนี่นา อย่าละเม้อจนเพ้อสิครับ ซาคุมะเซมไป
ฮินาตะ: เซมไป ดื่มน้ำเย็นๆซักหน่อยจะได้ตื่นตัวไหมล่ะครับ~? เชิญเลยๆ♪
เรย์: ขอโทษที่ต้องคอยให้ช่วยนะ อาโออิคุง..... เฮ้อ น้ำเย็นๆ นี่มันช่างซึมลึกไปทั่วทุกอณูในร่างกายเสียจริง .......♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น