โทโมยะ: เฮ้อ.... เฮ้ออออ.......
อ๊ะ อา.... รุ่นพี่เท็นโคเซย์.... สวัสดีครับ.....
ท่าทางไม่ร่าเริงเลย งั้นเหรอครับ? ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ ผมไม่ได้ไม่สบายอะไรหรอก แต่มันก็ แบบว่า....
เปล่าครับ ไม่ใช่เรื่องของชมรมการแสดงหรอก ผมชินกับความประหลาดของประธานได้แล้วล่ะ
ทั้งที่ไม่อยากจะชิน แต่ก็โดนทำให้ชินไปซะแล้ว.....
ก่อนหน้านี้เอง ก็โดนประธานจับแต่งชุดผิดเอกลักษณ์ตัวเอง จนโดนคนรอบข้างซุบซิบนินทาด้วย....
ขนาดน้องสาวยังทำสายตาเย็นชาใส่ ทำเอาไม่อยากไปโรงเรียนเลยล่ะครับ....
แต่ก็พยายามจนผ่านพ้นไปได้แล้วล่ะ ถ้าไม่ไปโรงเรียนเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วงเอาด้วย
แต่ เรื่องที่เศร้าอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะครับ! ฮือ.... แค่นึกก็เศร้าขึ้นมาอีกแล้ว...
เออ อยากจะรู้เหตุผลที่ผมไม่ร่าเริงสินะครับ?
ที่จริงแล้วผมออกตัวช้าไป จนมาไม่ทันซื้อเซ็ตข้าวห่อไข่ชื่อดังในโรงอาหารน่ะสิครับ
ดันพลาดเซ็ทข้าวห่อไข่ที่เป็นสิ่งเยียวยาจิตใจเพียงหนึ่งเดียวไปซะได้....
ช็อกยิ่งกว่าโดนประธานจับใส่ชุดพิลึกๆอีกครับ....
ทั้งที่อดทนรอซื้อมาตั้งหนึ่งสัปดาห์แท้ๆ!
ถึงจะอยากกินมันทุกวันเลยก็เถอะ แต่ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นของตายไป ถึงได้อดทนรอ แต่กลับเป็นแบบนี้ไปซะได้!
ขอโทษนะครับเซ็มไป ผมไม่ไหวแล้วล่ะ.... ความหวังในการมีชีวิตอยู่ดับวูบลงไปซะแล้ว...
ผมเหนื่อยที่จะโดนประธานกลั่นแกล้ง และโดนทุกคนมองด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจอยู่ทุกวันแล้วล่ะครับ....
เซ็มไป ฝากบอกโฮคุโตะเซ็มไปทีนะครับ ผมอาจจะออกเดินทางไปไกลเสียหน่อย แต่ได้โปรดอย่าออกตามหากันเลย
อา ไม่ได้จะลาออกจากโรงเรียนหรอกครับ แค่จะออกเดินทางค้นหาตัวตนซักหน่อยเท่านั้นเอง
เอ๊ะ? เซ็มไปจะทำข้าวห่อไข่ให้งั้นเหรอครับ?
เอ๊ะ เออออออออออ๋!? ก็ ก็ดีใจนะครับที่เซ็มไปเสนอตัวช่วย แต่ว่ามันจะดีจริงๆเหรอครับ!?
ขะ ขอบคุณมากเลยนะครับเซ็มไป! ว้าววว
มีผู้หญิงช่วยทำอาหารให้แบบนี้.... เอ๊ะ หรือนี่จะเป็นความฝันกันนะครับ?
เซ็มไปช่วยดึงแก้มผมหน่อยได้ไหมครับ!? ผมอยากพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆหรือเปล่า!
อ๊ะ....โอ๊ยย แบบนี้ ไม่ใช่ความฝันสินะครับ!
ฮึก.... ถ้านี่คือผลลัพธ์ของการอดทนอดกลั้นต่อการกระทำของประธานล่ะก็ ถือว่าลบเจอลบเป็นบวกสินะครับ!
ถ้างั้นก็ แบบว่า... จะ จะตั้งตารอเลยล่ะครับ! ขอตัวก่อนนะคร้าบ~!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น