วันจันทร์ที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2564

Idol Story(!) - มาชิโระ โทโมยะ - ตอนที่ 1

 

(ณ ห้องเรียน 2-A)

โทโมยะ: ชะ ชะชะ ช่วยด้วยครับ โฮคุโตะเซ็มไป!

อ้าว โฮคุโตะเซ็มไปไม่อยู่หรอกเหรอเนี่ย?

แย่ล่ะสิ! ทั้งที่คนที่จะหยุดเจ้า "หน้ากากโรคจิต" นั่นได้ บนโลกนี้มีเพียงโฮคุโตะเซ็มไปคนเดียวแท้ๆ!?

ไม่เอานะ! แบบนี้ต้องโดนเจ้าโรคจิตนั่นจับทำเป็นตุ๊กตาแต่งตัวแหงๆเลย

คนๆนั้น นอกจากจะมีความสามารถอันเปล่าประโยชน์อย่างการเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วแล้ว ยังแรงเยอะเกินคาดอีก ต้านไม่อยู่เลย!

จะโดนทำให้แปดเปื้อนแล้ว! อัตลักษณ์ของฉันกำลังจะถูกทำลายจนป่นปี้หมดแล้ว!

ถ้าแค่ให้ใส่ชุดแปลกๆล่ะก็ยังพอทน แต่ดันโดนเอาไปอัพลงเน็ตซะอีก!

ทั้งที่ฉันไม่ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ เพื่อมารับความตายทางสังคมแบบนี้นะ!

ไม่เอาแล้ว!

ไม่อยากจะโดนจับแต่งชุดเอเลี่ยนที่ถอดไม่ออก จนกลายเป็นข่าวลือซุบซิบอีกแล้ว~!

ไม่เอาแล้ว! ไม่อยากจะโดนน้องสาวเป็นห่วงว่า "นี่พี่โดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งเหรอ?" อีกแล้ว!

พอแล้ว ออกดีกว่า! ออกจากไอ้ชมรมการแสดงนั่นไปซะ! ไม่สิ หรือจะออกจากไอ้โรงเรียนงี่เง่านี่ไปดีล่ะ!?

ฮึก ฮือ.........?

.......อ๊ะ ขอโทษที่เสียงดังครับ!

เออ... เพื่อนร่วมห้องของโฮคุโตะเซ็มไปสินะครับ?

พอจะรู้... พอจะทราบไหมครับว่าโฮคุโตะเซ็มไปอยู่ที่ไหน?

ขะ ขอโทษด้วยนะครับ! พอดีผมไม่ค่อยถนัดพูดภาษาสุภาพเท่าไหร่!

แบบว่า โดนจับให้อ่านบทเพื่ออินกับตัวละครเยอะๆ ก็เลยทำให้ลืมวิธีพูดแบบธรรมดาไปซะแล้ว!

ผมอยู่ชมรมการแสดงน่ะครับ ที่มีประธานชมรมแปลกๆน่ะ....

เพื่อให้ "เข้าถึงตัวละคร" จู่ๆก็ลักพาตัวผมบ้าง แล้วทั้งยังให้ไปค้างบ้านคนที่ไม่รู้จักอีก!

น่าหงุดหงิดสุดๆไปเลยครับ!

คนที่สามารถต้าน และหยุดการกระทำของประธานได้อย่างเยือกเย็นนั้น มีเพียงโฮคุโตะเซ็มไปผู้เดียวเท่านั้นล่ะครับ!

โฮคุโตะเซ็มไป คือดวงดาวแห่งความหวังของผม!

ถ้าไม่มีโฮคุโตะเซ็มไปล่ะก็.... ผม ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ! รู้สึกเหมือนจะสูญเสียตัวตนของตัวเองยังไงไม่รู้เลย!

งะ งั้นเหรอครับ.... วันนี้โฮคุโตะเซ็มไปต้องทำงานสินะ

เซ็มไปเป็นคนให้ความสำคัญกับงานด้วย จะให้พูดว่า "ช่วยพามาหาผมที" ก็คงไม่ได้

เข้าใจแล้วครับ! ผมจะลองพยายามทำอะไรซักอย่างด้วยตัวเองดู! ผมจะต้องเอาตัวรอด จนกว่าโฮคุโตะเซ็มไปจะกลับมาให้ได้...!

ขอโทษนะครับ ช่วยถ่ายรูปผมเอาไว้หน่อยได้หรือเปล่า?

ถ้าไม่ทิ้งร่องรอยในตอนนี้ของตัวเองเอาไว้ ตอนโดนจับแต่งหน้าแต่งตัวแล้วจะลืมตัวจน "กลายเป็นคนอื่นไป" พอดี!

เอ๊ะ แต่จะว่าไป.... เซ็มไป? ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนผู้หญิงล่ะครับ?

หรือว่าเซ็มไปเอง ก็ถูกประธานโรคจิตของทางนี้จับแต่งตัวเหมือนกันงั้นเหรอ?

บ้าเอ้ย กล้าลงมือกระทั่งคนบริสุทธิ์แบบนี้! เจ้าคนที่ทำให้ชมรมการแสดงต้องแปดเปื้อน...!

เซ็มไปโชคร้ายจริงๆเลยนะครับ! ช่วงนี้ผมเองก็เกือบจะโดนประธานจับแต่งหญิงด้วยเหมือนกัน

ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจกันนะว่าการใช้กำลังจับคนอื่นเปลี่ยนเสื้อผ้ามันเป็นอาชญากรรมน่ะ?

สภาพแบบนี้ คงจะลำบากน่าดูเลยใช่ไหมครับ?

ดีล่ะ ตอนลำบากก็ต้องช่วยกัน! ผมให้ยืมชุดนักเรียนของผมนะครับ เชิญใส่ได้เลย!

ผมโดนประธานจับทำเป็น "ตุ๊กตาแต่งตัว" แล้วให้สุดชุดแปลกๆเดินไปเดินมาเป็นชีวิตประจำวันแล้วล่ะ....

ถึงตกเป็นเป้าสายตาจากการถอดชุดนักเรียนจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว ก็คงจะแค่ถูกคิดว่า "อ๊ะ หมอนี่โดนอีกแล้วเหรอ" เท่านั้นล่ะครับ!

คนที่โดนประธานทำให้แปดเปื้อนน่ะ ให้ผมโดนคนเดียวก็เกินพอแล้ว!

เอ้า เชิญเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ!

อะ เอ๊ะ...?

ขะ ขะขะขะ ขอโทษด้วยคร้าบ! อ้าว เอ๊ะ เป็นผู้หญิงจริงๆหรอกเหรอเนี่ย....!?

ไหงงั้นอ่ะ? คือว่า ผมไม่รู้น่ะครับ! ขอโทษด้วยครับ อย่าเอาเรื่องของผมไปร้องเรียนเลยนะครับ!

อ๋อ จะว่าไปแล้ว เหมือนโฮคุโตะเซ็มไปจะเคยบอกเอาไว้ว่า "มีผู้หญิงย้ายเข้ามาใหม่" นี่นา....?

คุณคือ "เท็นโคเซย์ซัง" ที่เค้าล่ำลือกันงั้นเหรอครับ!

ขะ ขอโทษนะครับ! ที่ทำเสียมารยาทอย่างถอดเสื้อตัวเอง แล้วตั้งท่าจะถอดเสื้อคุณด้วยแบบนั้น!

ได้โปรด ช่วยเก็บเป็นความลับต่อโฮคุโตะเซ็มไปด้วยเถอะครับ!

ถ้าโดนโฮคุโตะเซ็มไปเข้าใจว่าผมเองก็เป็น "ไอ้โรคจิตชอบล่วงละเมิดคนอื่น" อย่างประธานล่ะก็ ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ!

อึก... อืออ! ขอโทษครับ ขอโทษครับ! ขอตัวก่อนนะคร้าบ~!

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

Obbligato - ศรัทธาต่อคาเซฮายะ ทัตสึมิ/ตอนที่ 4

  <เวลาเดียวกัน ห้องโหลยโท่ยของโรงเรียนเรย์เมย์> ทัตสึมิ: ーครับ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คานาเมะ: ......... ทัตสึมิ: ผมขอให้ทุกคนออกไ...