(ณ ห้องเรียน 2-A)
สุบารุ: อ๊ะ เท็นโคเซย์! ค่อยยังชั่ว ยังมาโรงเรียนอยู่สินะ!
อะฮะฮะ พวกเรากังวลแทบแย่เลยแน่ะว่าจะโดนเธอเกลียดแล้วหรือเปล่า! เท็นโคเซย์~☆
มาโคโตะ: เท็นโคเซย์จาง~♪
โฮคุโตะ: เฮ้ย หยุดเลยนะ อย่าพุ่งเข้าใส่เท็นโคเซย์เต็มที่แบบนั้นน่า แล้วก็หยุดจับโยนขึ้นฟ้าด้วย!
ไอ้อาการลิงโลดแบบนั้นของพวกนายทำให้เท็นโคเซย์เค้าเป็นทุกข์นะ!
สุบารุ: พูดเหมือนกำลังรู้อะไรอยู่เลยนะฮกเก้ เมื่อวานไปทำอะไรกับเท็นโคเซย์ที่ห้องพยาบาลกันสองต่อสองเอ่ย?
ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันแล้วเหรอ~?
ขี้โกงนี่นาฮกเก้~! พวกเราเองก็อยากจะสนิทกับเท็นโคเซย์เหมือนกันนะ!
การจะสนิทกัน ก็ต้องสกินชิพนี่ล่ะ! วัชโช่ย วัชโช่ย☆
มาโคโตะ: วัชโช่ย วัชโช่ยย♪
โฮคุโตะ: ก่อนอื่นก็หยุดโยนเธอขึ้นฟ้าก่อนเถอะ เท็นโคเซย์เค้าตาลายหมดแล้ว....
ฉันรู้ว่าพวกนายดีใจที่เธอมาเรียน แต่อย่าทำอะไรรุนแรงนักน่า ปฏิบัติให้เหมือนเธอเป็นสมบัติล้ำค่ากว่านี้หน่อย
แล้ว อาการเป็นยังไงบ้างล่ะ เท็นโคเซย์?
ดูเธอเพลียมากเลยนะ....
ทั้งเหนื่อยสะสมจากเมื่อวาน แล้วยังมาโดนโยนขึ้นฟ้าแบบไร้ความหมายอย่างนี้อีก
เหงื่อไหล่พรากเลยนะ ไหวหรือเปล่า?
สำนึกผิดเอาไว้เลยนะเจ้าคู่หูติ๊งต๊อง .....ต้องมีการสอนวินัยให้พวกแกบ้างแล้วล่ะ
สุบารุ: โอ๊ะโอ แต่น่าจะมีเรื่องที่นายควรทำ ก่อนที่จะมาลงโทษพวกเราไม่ใช่เหรอ~?
มาโคโตะ: หรือก็คือ เรื่องที่ควรจะพูดกับเท็นโคเซย์จังน่ะ~?
โฮคุโตะ: นั่นสินะ บางทีฉันควรสาธิตให้เธอเห็นด้วยการปล่อยให้คู่หูติ๊งต๊องอย่างพวกนายทำตามใจตัวเองซะคงจะดีกว่า ถ้าเอาแต่คอยคุมแบบนี้ก็เหมือนสภานักเรียนไม่มีผิด
ถึงจะน่าหงุดหงิดก็จริง แต่เอาไว้ค่อยบ่นพวกนายทีหลังแล้วกัน
เท็นโคเซย์ ฉันอยากจะฟังความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมาของเธอ
ถ้าอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขโดยไม่เข้ามายุ่งกับพวกเราก็ไม่เป็นไร
แล้วจากนี้พวกเราจะไม่ไปรบกวนเธออีก สัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้เท่าที่ทำได้
แต่ว่าถ้าหาก อยากจะช่วยเหลือพวกเราซักนิดล่ะก็...
ขอต้อนรับเธอจากใจเลย
จะเคารพการตัดสินใจของเธอ จะปกป้องไว้ไม่ให้ถูกทำร้ายอีกเป็นหนที่สองแน่ ถึงต้องเดิมพันด้วยกายและชีวิต ฉันก็จะเป็นคนปกป้องเธอเอง
สุบารุ: จริงจังไปแล้วน่าฮกเก้ นี่ไม่ใช่การรายงานหน้าชั้นซักหน่อย?
ถึงเราจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับสภานักเรียน แต่ก็ไม่ได้จะฆ่าแกงกันถึงชีวิตซักหน่อย พูดด้วยอารมณ์ประมาณ "มาเล่นด้วยกันเถอะ" แทน จะดีกว่าหรือเปล่า?
โฮคุโตะ: ถ้าเตรียมใจเอาไว้แค่ครึ่งๆกลาง ก็มีแต่จะเป็นทุกข์ทั้งสองฝ่ายเท่านั้นล่ะ
พวกสภานักเรียนไม่มีการมาผ่อนปรนให้หรอกนะ ถ้าถูกมองว่าเป็นเพื่อนของเราล่ะก็ เท็นโคเซย์ก็จะโดนหางเลขไปด้วย
แต่พูดถึงมันก็ใช่นั่นล่ะ ฉันเองก็เอาแต่เข้มงวดเกินจำเป็นอยู่ตลอดเหมือนกัน
สุบารุ: แต่นั่นเองก็เป็นข้อดีของฮกเก้ด้วยเหมือนกันนะ ยืนหยุ่นกว่านี้ซักหน่อยน่า ยิ้มหน่อยน้า ยิ้มหน่อย~?
ถ้าเกิดบรรยากาศมืดมนอึดอัดแบบนี้ ฉันคงอึดอัดหายใจไม่ออกแย่!
แต่ช่วงแรกก็เฝ้าดูแบบสบายๆอย่างนี้ไปก็ได้ ถ้าช่วยร่วมมือกับเราเท่าที่พอจะทำได้ล่ะก็ จะดีใจมากเลยล่ะ เท็นโคเซย์
แค่นั้น ก็ช่วยพวกเราได้มากแล้วล่ะ
ก่อนอื่นก็มายิ้มแย้มสนุกสนานกันเถอะ รอยยิ้มจะนำพาโชคลาภเข้ามาหา~ มั้งนะ♪
มาโคโตะ: ช่ายช่าย แล้วถึงเราจะโดนสภานักเรียนว่าอะไรมา ก็แค่ทำเมินแล้วบอกไปว่าเท็นโคเซย์จังไม่เกี่ยวข้องด้วยก็พอแล้ว
ให้เป็น "กำลังรบเสริม" แบบอิซาระคุง ประมาณนั้น?
โฮคุโตะ: ถ้าเริ่มความสัมพันธ์กับพวกเราอย่างสบายๆแบบอิซาระ ก็อาจจะกลายเป็นเหมือนโดนดูดลงใปยังบ่อน้ำไร้ก้นก็ได้..... แต่เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ
เท็นโคเซย์ แค่มีเธออยู่พวกเราก็มีความหวังขึ้นมาแล้วล่ะ เริ่มมีความรู้สึกว่าจะต่อต้านสภาพที่เป็นอยู่นี้ได้แล้ว ต้องสู้ได้แน่
เพราะงั้น แค่เธอมาโรงเรียนพวกเราก็ดีใจแล้ว
พวกเราดีใจจริงๆ ขอบคุณนะเท็นโคเซย์ ในตอนนี้ ขอแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว พวกนายไปเตรียมตัวเรียนเถอะ
เกี่ยวกับภารกิจสำหรับการต่อต้านสภานักเรียนนั้น.... เอาไว้ค่อยคุยตอนพักกลางวัน หรือหลังเลิกเรียนก็แล้วกัน
สุบารุ: เอ๋~? ไม่อยากเรียนอ่ะ! อยากเล่นมากกว่า! เราไปเล่นเป็นผู้ก่อการร้ายกันแทนเถอะน้า~!
โฮคุโตะ: นี่ใจจริงคิดแบบนั้นหรอกเหรอ อาเคโฮชิ โรงเรียนมันก็ต้องมีไว้ให้เรียนสิ ตอนนี้เท็นโคเซย์เค้าคงยังไม่ชินกับการเรียนการสอนของที่นี่ พวกเรามาคอยสนับสนุนเธอให้เต็มที่เถอะ
มีหนังสือเรียนหรือเปล่า เท็นโคเซย์? ถ้าขาดอะไรล่ะก็บอกมาได้ เดี๋ยวฉันให้ยืมเอง
ถ้ามีเรื่องไม่เข้าใจก็ถามฉันได้ทุกเรื่อง
เอ้า พวกนายทุกคน ไปเข้าที่ได้ อาจารย์มาแล้ว เดี๋ยวจะเริ่มเรียนกันแล้ว
มาเริ่มหนึ่งวันอัน "เหมือนปกติ" ในโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่กันเถอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น