(ณ ห้องเรียน 2-A)
สุบารุ: เพราะงั้น ได้เวลาพักกลางวันแล้วนะ เท็นโคเซย์☆
มาโคโตะ: ไอ้ที่ว่า "เพราะงั้น" อาจจะฟังดูพิกลๆก็จริง แต่ก็พักกลางวันอย่างที่อาเคโฮชิคุงว่าแล้วนะเท็นโคเซย์จัง!
สุบารุ: โอ๊ะโอ ไม่ปล่อยให้ไปไหนหรอกน่า! คงต้องขอให้รับฟังเรื่องของพวกเราก่อนล่ะ! นี่เป็นอีเวนท์บังคับไงล่ะ! ฟุฮ่าฮ่า เจ็บใจไหม? เจ็บใจใช่ไหมล่ะ!
มาโคโตะ: แต่ก็คิดว่าเค้าคงไม่ได้เจ็บใจอะไรหรอกมั้งอาเคโฮชิคุง!
....อ๊ะ ตะกี๊คือให้ตบมุขสินะ! เข้าใจแล้วล่ะอาเคโฮชิคุง!
"หึหึหึ! ถ้าไม่คิดจะยอมฟังเรื่องของพวกเราจริงๆล่ะก็ แว่นตานี้ของผมจะ.......
โฮคุโตะ: หยุดได้แล้วไอ้คู่หูติ๊งต๊อง เท็นโคเซย์เค้าลำบากใจอยู่นะ
มาโคโตะ: ง๊า ไม่เอาน่าฮิดากะคุง! ฮิดากะคุงก็มาเล่นด้วยกันกับพวกเราหน่อยน่า!
นี่เป็นโอกาสที่จะได้เปลี่ยนจาก "คู่หูติ๊งต๊อง" เป็น "ไตรติ๊งต๊อง" เลยนา!
โฮคุโตะ: ไม่ต้องการโอกาสแบบนั้นเฟ้ย ช่างมันเถอะน่า พวกแกช่วยหุบปากกันไปซักสามสิบวินาทีเถอะ ขอล่ะ อาเคโฮชิ เดี๋ยวฉันให้เหรียญสิบเยนนะ
สุบารุ: ฮกเก้.... ไม่สิ ท่านโฮคุโตะ! ผมจะเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของท่านโฮคุโตะเลยครับ! ในสามสิบวินาทีนี้ จะไม่ปริปากพูดอะไรไร้สาระแน่นอน☆
มาโคโตะ: โดนซื้อไปได้ด้วยเงินสิบเยนเหรอ ค่าตัวถูกไปแล้วอาเคโฮชิคุง! ถ้าเกิดไม่มีอาเคโฮชิคุงคอยชงมุขให้ ผมก็เหมือนกลายเป็นคนไร้แขนไร้ขาไปน่ะสิ!
โฮคุโตะ: เอ้าเอ้า พวกนาย อยู่เงียบๆกันแบบนั้นไปซะ
สุบารุ: ..........
มาโคโตะ: ...........
โฮคุโตะ: พอไม่พูดแล้วนี่ดูน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ
เอาเถอะ ขอโทษด้วยนะที่โหวกเหวกกัน เท็นโคเซย์
ถ้ามีธุระอย่างอื่นล่ะก็ไปทำก่อนได้เลย แต่ถ้าไม่มีแผนการอะไรล่ะก็ พักกลางวันนี้อยากให้ช่วยสละเวลามาให้พวกเราหน่อยน่ะ
ขอร้องล่ะ
เอ้า นี่ เดี๋ยวฉันให้คอมเปโตนะ (คอมเปโต-ลูกกวาดญี่ปุ่น)
มาโคโตะ: (........!? อยากตบมุขกลับชะมัดเลย!)
(อยากอธิบายให้เท็นโคเซย์จังรู้จังเลยว่ามุขคอมเปโตนี่เป็นมุขประจำตัวของฮิดากะคุง~!)
สุบารุ: (เย็นไว้อุ๊กกี้! ถ้าพูดตอนนี้เดี๋ยวไม่ได้สิบเยนพอดีหรอก!?)
มาโคโตะ: (แต่ว่าอาเคโฮชิคุง! นี่เป็นมุขอันเลอค่าที่ออกมาจากปากของฮิดากะคุงที่ปกติเอาแต่เป็นคนคอยตบมุขอย่างเดียวเลยนะ เป็นโอกาสหายากเลยนะ~!)
สุบารุ: (เข้าใจความรู้สึกนายนะอุ๊กกี้! แต่ตอนนี้มีแต่ต้องทนเท่านั้น เพื่อสิบเยนของฉัน! หรือก็คือ เพื่อจิตวิญญาณของฉันไงล่ะ.....!)
โฮคุโตะ: พวกนายงุบงิบอะไรกันเนี่ย? อยากเข้าห้องน้ำเหรอ? อย่ากลั้นเอาไว้ดีกว่านะ มันไม่ดีต่อร่างกาย คุณย่าสอนฉันมาอย่างนั้น
มาโคโตะ: (คุณย่าเหรอ!? บ้าเอ้ยยย ทั้งที่ผมรู้ซึ้งถึงความเกี่ยวโยงระหว่าง "คอมเปโต" และ "คุณย่า" ของฮิดากะคุงแท้ๆเลย!)
(เป็นโอกาสที่จะได้ตบมุขรวดเดียวเลยแท้ๆ!)
สุบารุ: (ใจเย็นไว้อุ๊กกี้! อดทนเอาไว้แค่สามสิบวินาทีเอง พยายามเข้า!)
โฮคุโตะ: อะไรของพวกนายกันเนี่ย...?
ช่างเถอะ แต่ยังไงซะเวลาพักกลางวันก็มีไม่มากนัก ถ้าเรื่องทัวร์โรงเรียนเอาไว้หลังโรงเรียนเลิกที่มีเวลาว่างมากพอก็ได้
แต่เท็นโคเซย์เองก็มีกำหนดการของตัวเองอยู่เหมือนกันใช่ไหมล่ะ จะให้ไปรบกวนกระทั่งเวลาหลังเลิกเรียนของเธอมันก็รู้สึกผิดอยู่ คุณย่าบอกเอาไว้ว่า เวลาน่ะเป็นเงินเป็นทอง
สุบารุ: เงิน!? คุยเรื่องเงินเหรอ?
โฮคุโตะ: พูดออกมาแล้วสินะอาเคโฮชิ ฉันไม่ให้สิบเยนแล้วนะ
สุบารุ: อ๊ะ เดี๋ยวสิ! เมื่อกี๊เปล่านะ! ไม่นับไม่นับ!
โฮคุโตะ: ช่างเถอะ เอาเป็นว่าหลังเลิกเรียน ถ้ามีเวลาล่ะก็ช่วยมาด้วยกันหน่อย....
ตอนพักกลางวันนี้ พอไปดูโรงอาหารก่อนแล้วกัน คุณย่าสอนฉันไว้ว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
หรือว่าเท็นโคเซย์จะเป็นพวกพกข้าวกล่องมาทานเองน่ะ? แต่ก็เอาไปทานด้วยกันที่โรงอาหารได้นั่นล่ะ
ฉะนั้น เราจะไปที่โรงอาหารกัน มีอะไรจะโต้แย้งไหม
โรงอาหารอยู่ทางนี้ เดี๋ยวฉันนำทางให้เอง...... เชิญพวกนายพูดได้ หายใจกันด้วยล่ะ
สุบารุ: ฮ่าาา!? หายใจได้หรอกเหรอเนี่ย! รีบๆบอกกันหน่อยสิ! เดี๋ยวขาดอากาศหายใจกันพอดี เจ้าฆาตกร! เจ้าฮกเก้คนเลือดเย็น! คนเลือดเย็น!(reiketsu kaan เล่นคำกับเจงกิสข่าน)
มาโคโตะ: ไหงพูดย้ำเหมือนเป็นชื่อราชามองโกลแบบนั้นล่ะเนี่ย? วันนี้ความคิดสร้างสรรค์บรรเจิดใช้ได้เลยนี่นาอาเคโฮชิคุง! นับถือเลยล่ะ!
สุบารุ: อยากได้เงินมากกว่าความนับถือนะ!
โฮคุโตะ: เดี๋ยวก็ทิ้งเอาไว้นี่ซะเลยนิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น