(ณ เวทีกลางแจ้งที่คนแน่นขนัด)
โฮคุโตะ: ท่าจะแย่แล้วสิ
มาโคโตะ: เกิดอะไรขึ้นเหรอ ฮิดากะคุง?
โฮคุโตะ: ไม่รู้สึกตัวงั้นเหรอยูกิ แต่ก็คงต้องแบบนั้นล่ะ ทุกคนที่นี่เล่นเอาแต่มองดูบนเวทีอย่างเดียวเลยนี่นา
แต่ว่าลองมองรอบๆให้ดีสิ มันมีพวกที่เคลื่อนไหวผิดปกติอยู่นะ
แถมดูเหมือนว่าจะเป็นพวกสภานักเรียนซะด้วยสิ
โฮคุโตะ: เหวอ ถ้างั้นก็ท่าจะแย่ของจริงเลยนี่นา!
สุบารุ: ง๊า~ ปกติตอนพักกลางวัน พวกนั้นน่าจะทานอาหารแล้วก็ทำงานเอกสารที่ห้องสภานักเรียนกันหัวหมุนเลยไม่ใช่เหรอ ต้องรู้สึกตัวเพราะทำเสียงอึกทึกกันซะขนาดนี้แน่ๆเลย
มาโคโตะ: นั่นสิ พวกที่ติดเข็มกลัดตราสภานักเรียน เริ่มเคลื่อนไหวเข้ามาปิดล้อมเวทีเรื่อยๆแล้ว!
สุบารุ: ฉันว่าเรารีบเผ่นกันก่อนจะติดร่างแหไปด้วยดีกว่ามะ?
โฮคุโตะ: อืม... ลำบากใจจริง นี่น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะให้เท็นโคเซย์ได้เห็น "วิถีทาง" ของพวกสภานักเรียนเลยนะ.... แล้วก็ยังมีปัญหาอยู่อีกอย่าง
โอกามิที่ถูกคิริวเซมไปซัดกระเด็น กำลังลอยมาทางนี้แล้วด้วย
มาโคโตะ: ไอ้ที่ว่ามาที่หลังนั่นเหตุด่วนกว่าไม่ใช่เหรอ!?
โฮคุโตะ: โทษที ฉันคิดอะไรพร้อมกันสองเรื่องไม่ถนัดน่ะ
สุบารุ: อะฮะฮะ ก็เพราะว่าฮกเก้เป็นคนที่มุ่งไปที่เป้าหมายอย่างเดียวอยู่ตลอดเลยไงล่ะ~☆
โฮคุโตะ: ก็แค่ขอบเขตการมองเห็นมันแคบไปเท่านั้นล่ะน่า แล้วตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาจะมาคุยกันสบายใจเฉิบด้วย
.......จะเอายังไงดีละเนี่ย?
สุบารุ: เหวอ! ลอยมาทางนี้แล้วจริงๆด้วย!
กามิซางง อย่ามาทางนี้นะ! จะทับแล้ว จะทับแล้วว!?
โคงะ: นะ หนวกหูเฟ้ย! ขยับหลบกลางอากาศได้ที่ไหนกันเล่า ไม่ใช่แมวซักหน่อย! ข้าคือหมาป่าต่างหากล่ะ!
สุบารุ: ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศแบบนั้น ยิ่งเห่าไปก็ยิ่งดูติ๊งต๊องนะ กามิซางงง!
โฮคุโตะ: ช่วยไม่ได้ เรารีบถอยจากที่นี่กันก่อนเถอะ จะได้หนีจากพวกสภานักเรียนด้วย ถือว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย
โอกามิมันทนทายาดอยู่แล้ว ถึงตกลงมาก็คงไม่เจ็บอะไรนักหรอก
สุบารุ: มันก็ใช่อยู่หรอก แต่กามิซังเค้าเป็นเพื่อนซี้กับหมาที่บ้านฉันนะ! ปล่อยไปไม่ได้หรอก ฉันจะช่วยรับไว้เอง!
มาทางนี้มาา โม๊ะโม๊ะ โม๊ะโม๊ะ☆
โคงะ: ชิ อย่ามาเกะกะสิวะ อาเคโฮชิ! ถึงไม่ต้องมีแกช่วยข้าก็....
ไม่สิ เดี๋ยวนะ--
ดีล่ะ คิดอะไรดีๆออกแล้ว! ข้านี่มันอัจฉริยะซะจริง! เฮ้ย อย่าขยับไปจากตรงนั้นล่ะอาเคโฮชิ!
เมิงตายยยยยยยยยยย!
สุบารุ: จ๊ากกกกกกกกก!?
มาโคโตะ: เหวอ โอคามิคุงเหยียบเข้าหน้าอาเคโฮชิคุงซะเต็มที่เลย!?
โฮคุโตะ: ทำอะไรกันเนี่ยโอกามิ ใบหน้าคือชีวิตของไอดอลเชียวนะ แล้วก็เป็นข้อดีอย่างเดียวของอาเคโฮชิด้วย
สุบารุ: โหดร้ายที่สุดเลยฮกเก้! กามิซังก็ด้วย! ทั้งที่ฉันตั้งใจจะช่วยชีวิตนายเอาไว้แท้ๆ! กลับมาเหยียบกันซะได้เนี่ย~!
โคงะ: ชิ...... แค่หน้าโง่ๆของอาเคโฮชิมาเป็นที่รองเท้า ยังไม่หนำใจเลยเฟ้ย
เฮ้ย ยัยผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นหน้านั่นน่ะ! กัดฟันทนยืนเอาไว้ให้ได้ซะละ!
โฮคุโตะ: เท็นโคเซย์!? นี่แกคิดจะทำอะไรเนี่ย โอกามิ!?
โคงะ: ให้ยัยนี่เป็นเบาะรองเท้าของข้าด้วยไงล่ะ!
โอร่า!
มาโคโตะ: ทะ เท็นโคเซย์จางงง!? ไหวหรือเปล่า?
เหวอ เท็นโคเซย์จังโดนโอกามิคุงผลักจนล้มไปแล้ว! คะ ใครก็ได้~! ตรงนี้มีอาชญากรอยู่คร้าบบ รีบมาจับมันที~!
โคงะ: หนวกหูชะมัดเลยเฟ้ยไอ้เจ้าแว่น! หึหึ♪ เป็นเบาะที่ไม่เลวเลยนี่หว่า มีประโยชน์ซะจริง!
ขอชมเชยก็แล้วกัน ถึงจะไม่รู้ว่าแกเป็นใครก็เหอะ!
การแข่งขันยังไม่จบลงหรอกนะเฟ้ย! เพลงยังเล่นไม่จบเลย! กฎการแพ้คือออกนอกวง..... หรือก็คือเท้าแตะพื้นนอกเขตเวที!
แต่ข้าคนนี้ มียัยนี่กับอาเคโฮชิเป็นเบาะรองเท้าอยู่ เพราะงั้นยังถือว่าเท้าไม่แตะพื้น! ยังไม่แพ้หรอกเฟ้ย จากนี้นี่ล่ะของจริง!
จะให้แกได้รับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของหมาป่าที่บาดเจ็บเอง เจ้าคนที่แข็งแกร่งที่สุด!
เฮ้ย ยัยผู้หญิง! แบกข้าไปจนถึงเวทีทั้งๆแบบนี้ซะ! ข้าจะฝังคมเขี้ยวแห่งการล้างแค้น ใส่เจ้าหัวตั้งที่บังอาจเตะข้าซะลอยกระเด็นมันซะเลย!
โฮคุโตะ: ไม่ไหวหรอกโอกามิ เท็นโคเซย์เค้าเป็นลมไปแล้ว
โคงะ: ห๊ะ? เห้ย จริงด้วยว่ะ ไหงยัยนี่มันกระจอกขนาดนี้ฟะเนี่ย!? แม่งเอ้ง ใช้การไม่ได้เลย!
โฮคุโตะ: ตัวเองเป็นคนทำเค้าเองแท้ๆยังจะมาพูดอีกนะ?
ออกไปจากบนตัวของเท็นโคเซย์ซะ โอกามิ ยัยนั่นเป็นเพื่อนร่วมห้องของเรานะ
เป็นเพื่อนใหม่คนสำคัญของพวกเรา
โคงะ: หา? อย่ามาหาเรื่องกันนะเว้ยไอ้เนิร์ด! จะเอาหรือไงหะ เดี๋ยวจะเป็นคู่มือให้ก็ได้! กล้ามาหาเรื่องกับข้าเดี๋ยวแกจะต้องเสียใจ!
โฮคุโตะ: โทษทีนะ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมามัวแต่เล่นกับแกหรอก
อย่าเข้าใจผิดไปสิโอกามิ ศัตรูที่แท้จริงของพวกเราโผล่หัวออกมานู่นแล้วไง
เคย์โตะ: ทุกคนจงอยู่ในความสงบ! พวกเราคือสภานักเรียน!
ดรีมเฟสนี้นั้นไม่ได้รับการอนุญาตจากทางโรงเรียน! ตามกฎมาตราที่สี่ของยูเมะโนะซากิแล้ว ขอทำการพิพากษาผู้จัดงานและผู้ชมทุกคน!
ไม่มีการลดหย่อนโทษให้หรอกนะ เจ้าพวก "นอกคอก"
ในฐานะตัวแทนของเทนโชอิน เอย์จิ ผู้เป็นประธานนักเรียน ฮาสึมิ เคย์โตะผู้นี้จะทำการฝังกฎตัวโตๆลงไปในสมองกลวงๆของพวกแกเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น