(ณ ห้องชมรมดนตรี)
โคงะ: กรรรรรร! ไม่ต้องมาทำตัวสบายใจเฉิบเลยนะเฟ้ย! เดี๋ยวปั๊ดเชือดทิ้งซะหรอก!
เรย์: มีอะไรเล่า ส่งเสียงเอะอะเช่นนั้น
ข้าตื่นนอนไม่ค่อยไหว พอมีคนมาเสียงดังข้างๆแล้วมันปวดหัวนะ?
เอ้าเอ้า เป็นเพราะห่างจากข้าไปนาน ก็คงจะเหงาใช่ไหมเล่า?
มานี้มามะ วังโกะ เดี๋ยวจะเล่นปาบอลด้วยเอง♪
โคงะ: อย่ามาเรียกว่าวังโกะนะเว้ย! ข้าไม่ใช่หมาธรรมดา แต่เป็นหมาป่าผู้ทรงเกียรติต่างหากล่ะเฟ้ย!
แล้วมาอาการจูนิเบียวกำเริบอะไรตั้งแต่ตื่นนอนเนี่ย เรียกตัวเองว่า "ข้า(Wagahai)" แบบนั้น น่าโมโหเฟ้ย!
ถ้าเป็นผีดูดเลือด ก็ฝังตัวเองอยู่ในโลงไปตลอดกาลให้สมกับชื่อซะเซ่!
เรย์: แต่รู้สึกว่าไอ้ "ข้าคือหมาป่า" ของเจ้า เจ้าก็เป็นคนตั้งให้ตัวเองไม่ใช่หรือ~?
เอ้าเอ้า วังโกะผู้น่าสงสาร ข้ารู้แล้วนะ โดนคิริวคุงแกล้งจนวิ่งหนีหางจุกตูดกลับมาใช่ไหมเล่า?
เจ้าเด็กปีศาจนั่นก็เป็นดั่งเกาลัดในกองเพลิงนั่นละ หากสัมผัสโดยไม่ระวังล่ะก็จะได้แผลเอานะ
อันตรายยิ่งกว่าสภานักเรียนเสียอีก เลือกคนกัดผิดคนแล้วกระมั้ง วังโกะเอ๋ย?
เอ้า อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ มาทางนี้นี่มา ข้าผู้แสนใจดีจะคอยปลอบให้เอง จะช่วยลูบๆหัวให้เอง♪
โคงะ: เดี๋ยวปั๊ดฆ่าทิ้งซะหรอก! หลังจากฆ่าไปร้อยรอบ ก็จะฆ่าซ้ำไปอีกร้อยรอบเลย!
ยูตะ: แต่ท่าทางเหมือนรู้เรื่องอะไรอยู่เลย ซาคุมะเซมไปเองก็ได้ดูดรีมเฟสเมื่อวานด้วยงั้นเหรอครับ?
ฮินาตะ: ยังหูผีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะครับเนี่ย~
เรย์: คึคึคึ หากเป็นเรื่องของโรงเรียนนี้ล่ะก็ ข้านั้นรู้ทุกอย่างนั่นละ
แต่ว่า..... อย่าทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองนักเล่า วังโกะ
หากถูกสภานักเรียนเพ่งเล็งเข้าล่ะก็ ไม่ค่อยจะโสภานักหรอกนะ?
โคงะ: เพราะแกมันขี้ขลาดข้าก็เลยต้องเป็นคนอาละวาดเองต่างหากเล่า! อย่างน้อยก็ทำอะไรซะบ้างซักหน่อยเซ่! ขอทีเหอะ!
แกเอง ก็ไม่คิดว่าโรงเรียนเราที่เป็นแบบนี้มันดีแล้วหรอกใช่ไหมล่ะ! ห๋า!?
เรย์: ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่ แต่ใจเย็นเสียเถอะวังโกะ ข้าคือหนึ่งใน "สามประหลาด" นะ จะเคลื่อนไหวโดยไม่ไตร่ตรองไม่ได้หรอก
หาก "สามประหลาด" เปิดฉากสงครามกับสภานักเรียนอย่างเต็มรูปแบบขึ้นมา ฝ่ายที่ถูกขยี้จะเป็นพวกเราเสียเองนะ?
แม้จะเป็นพวกข้า "ห้าประหลาด" ที่เคยรุ่งโรจน์ ก็มีสองคนแยกตัวไป และสถานะของอีกสองคนนอกจากข้าก็ถูกคุมบังเหียนเอาไว้จนไม่อาจทำอะไรตามใจตนได้
หากมีข้าเข้าต้านแต่เพียงผู้เดียว ก็ไม่อาจทำให้สภานักเรียนเกิดรอยขีดข่วนได้หรอก
ความสงบสุขนั่นล่ะดีที่สุดแล้ว ถึงจะอึดอัดไปเสียบ้างแต่ความสงบสุข ก็คือความสงบสุข ฉะนั้นจึงมีแต่ต้องทำใจยอมรับมัน ใช่ไหมเล่าวังโกะ?
จะว่าไปแล้ว อาหารของวันนี้ยังไม่ได้อีกหรือ?
โคงะ: อย่ามาทำเป็นบื้อนะเว้ยไอ้เวรเอ้ย เป็นแบบนี้ต่อไปมันจะไปดีได้ไงเล่า!?
การต่อต้านนั่นล่ะ คือหลักการของร็อค แอนด์ โรล! ถึงจะมีข้าคนนี้คนเดียว ก็จะจัดการพวกสภานักเรียนให้ดู!
เรย์: น่า ก็บอกให้ใจเย็นก่อนไงเล่า
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา แต่ความรู้สึกที่ว่าโรงเรียนในปัจจุบันนั้น "น่าเบื่อ" เอง ข้าก็มีเช่นกัน
ข้าเตรียมการจนกว่าทุกอย่างจะสมบูรณ์.... เพื่อที่จะได้พร้อมเคลื่อนไหวตลอดเวลาอยู่
โชคดี ที่มีเมล็ดพันธ์แห่งความวุ่นวายถูกบ่มเพาะขึ้นในโรงเรียนนี้พอดี
และจะเบ่งบานออกมาเป็นดอกไม้ปกคลุมไปทั่วทั้งโรงเรียนที่แม้แต่ความฝันยังแหลกสลายกลายเป็นเศษซากนี้
ในยามที่มันแตกหน่อขึ้นมา ก็เป็นโอกาสที่พวกเรารอคอยแล้ว เฝ้ารอยามที่ราตรีจะมาถึงเถิด วังโกะ
ซักวันหนึ่งเมื่ออาทิตย์อัสดง ค่ำคืนจะมาถึงอย่างแน่นอน ไม่มีตะวันใดที่จักเปล่งประกายไปชั่วกาล
เมื่อนั้นบริวารแห่งความมืดเช่นพวกเราจักออกเคลื่อนไหว มาเฝ้ารอค่ำคืนอันแสนโกลาหลนั้นกันเถิด คึคึคึ♪
โคงะ: หา? หมายความว่าไงวะ ช่วยพูดภาษาคนให้มันเข้าใจหน่อยเด๊ะ!
เรย์: คึคึคึ อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง ในตอนนี้เพียงแต่เป็น "คลื่นลมสงบก่อนพายุจะเข้า" เท่านั้น
แต่ก่อนอื่น ข้ามีเรื่องที่สนใจอยู่เสียหน่อย เกี่ยวกับเท็นโคเซย์ที่เค้าล่ำลือกันน่ะ พอจะหาโอกาสให้มาพบกันได้หรือเปล่า?
โคงะ: เท็นโคเซย์เนี่ย..... ยัยผู้หญิงนั่นงั้นเหรอ? คนที่อยู่ด้วยกันกับเจ้าโง่อาเคโฮชิน่ะ?
เรย์: อืม ขอโทษทีนะพวกอาโออิคุง ช่วยพาเท็นโคเซย์มาที่นี่ทีได้หรือเปล่า ข้าอยากจะประเมิณเอาไว้เสียก่อน ว่าเธอเป็นคนเช่นไร
วังโกะก็ไปทำตัวเสียมารยาทใส่เขามาแล้วเสียด้วย ต้องไปขอโทษเธอด้วยสิ
ขอโทษอย่างสุภาพๆ ด้วยเล่า ในบางที เท็นโคเซย์ อาจจะกลายเป็นสมบัติที่เลอค่าที่สุดของโรงเรียนนี้ก็ได้ หากมีเรื่องบาดหมางกันจะแย่เอาเสีย ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น