(ณ ห้องชมรมดนตรี)
เรย์: หืม เป็นอะไรไปหรือ?
ดูเหมือนแม่หนูเท็นโคเซย์จะเหม่อลอยจนไม่ขยับเขยื้อนไปเสียแล้วสิ
อาเคโฮชิ สุบารุ
สุบารุ: อ๊ะ คร้าบ! มีอะไรเหรอครับ เรื่องเงินเหรอครับ! จะให้เงินเหรอครับ?
เรย์: ยังไม่มีใครพูดแบบนั้นเลยซักคำ... เอาเถอะ ตั้งใจฟังให้ดีๆล่ะ
แต่ที่จริงก็ไม่มีเรื่องอะไรจะกล่าวกับเจ้าหรอก เจ้าเก่งกาจมากทีเดียว
เจ้ามีทักษะที่ไอดอลพึงมีเหนือเกณฑ์ค่าเฉลี่ยทั่วไปอยู่แล้ว ทั้งการร้อง การเต้น ความมีเสน่ห์ และอื่นๆก็ด้วย
แต่ว่าคงใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานเกินไป จึงยังคงขาดการฝึกซ้อมกับคนรอบข้างในฐานะยูนิต จนทำให้ความสามารถเหล่านั้นสูญเปล่าไปเสีย
ก่อนอื่น เจ้าต้องให้ความสำคัญกับการสนิทสนมกับผู้อื่นให้มากยิ่งขึ้น
ช่วงนี้ก็..... คอยทำหน้าที่ช่วยสอนเรื่องต่างๆให้แม่หนูเท็นโคเซย์ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก่อนก็ได้
เจ้านั้นเป็นอัจฉริยะ ดังนั้นจะต้องข้ามผ่านความยากลำบากได้ดียิ่งกว่าคนธรรมดาเป็นแน่ แต่เพราะการนั้นจึงทำให้เจ้าไม่รู้จักความคิดธรรมดาๆเช่นกัน
หากพูดคุยและคอยชี้แนะเธอที่เป็นเพียงคนธรรมดาๆล่ะก็ จะต้องมีสิ่งที่เจ้าได้รับอย่างแน่นอน
เจ้านั้น มักจะเป็นผู้ที่ไปถึงจุดสูงสุดได้เร็วยิ่งกว่าใคร จนทำให้เจ้าเผลอเรอไม่ระมัดระวังตัว
จากข้อมูลที่รวบรวมมาแล้ว ข้าเห็นว่าเจ้าทำพลาดท่าไปเสียมากทีเดียว มุ่งเน้นไปที่การแก้ไขจุดนั้นเสียก่อนเถิด
สุบารุ: งั้นหรอกเหรอเนี่ย? ไอ้ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องตัวเองหรอก แต่ถ้ามันทำให้เปล่งประกายได้มากขึ้นล่ะก็ จะพยายามนะ!
ฝากตัวด้วยล่ะ เท็นโคเซย์♪
โฮคุโตะ: แต่การคอยดูแลเท็นโคเซย์ มันเป็นงานของฉันไม่ใช่เหรอ.......?
ช่างเถอะ แล้าทางฉันล่ะ ควรทำยังไงดี?
เรย์: อืม ฮิดากะ โฮคุโตะ ตรงข้ามกับอาเคโฮชิคุงเลยล่ะ เจ้าใส่ใจกับคนรอบข้างมากจนเกินไป
เจ้าวางกรอบให้ตัวเอง เกรงอกเกรงใจผู้อื่น ไม่มีการดึงเอกลักษณ์ของตัวเองออกมา เจ้า "วางระยะห่าง" เอาไว้อยู่ หัดเชื่อใจคนรอบตัวให้มากขึ้นกว่านี้เถิด
โฮคุโตะ: ก็ตั้งใจว่า จะเชื่อใจอยู่หรอก.... งั้นเหรอ คุณมองเห็นเป็นอย่างงั้นเองสินะ
เรย์: เจ้าเองก็เก่งกาจเช่นกัน แต่ว่ากลับกดให้ตัวเองด้อยค่าลงเสียนี่
บนเวทีนั้น ไอดอลคือราชา คือพระเจ้า จงทรนงตัวให้มากกว่านี้เถิด
ลุกขึ้นยืนหยัดให้ดังกึกก้องไปเลยว่า "จงมองมาที่ฉัน จงฟังเพลงนี้ซะ" ไม่เห็นจำเป็นต้องเกรงอกเกรงใจอะไรเลยใช่ไหมเล่า?
ชอบโยนบทเด่นให้คนอื่น แล้วพอเพื่อนพ้องเกิดเป็นภัยขึ้นมาเจ้าก็จะเอาตัวเองเข้าไปปกป้อง
การใช้ชีวิตเช่นนั้นของเจ้าอาจจะมองดูเป็นคนดีมีคุณธรรมก็จริง แต่หัดกล้าได้กล้าเสียยิ่งกว่านี้เสียหน่อยก็ได้
บนเวทีนั้น ไม่ต้องเสแสร้งหลอกลวงตัวเองหรอก มิเช่นนั้นจะเป็นการเสียมารยาทต่อเหล่าผู้ชมด้วย
หากไม่ทุ่มหมดทั้งใจและจิตวิญญาณล่ะก็ ไม่อาจสั่นคลอนจิตใจของผู้ชมได้หรอก
โฮคุโตะ: ........
เรย์: หากจะให้แก้นิสัยนั้นเสียทันทีเลยก็คงเป็นการยากไปเสียหน่อย
จุดบกพร่อง.... ไม่สิ บุคลิกเช่นนั้นของเจ้า มันเกิดจากการเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมของที่บ้านมานมนาน เสียจนฝังรากลึกไปจนถึงชีวิตและจิตวิญญาณแล้วนี่นะ
แต่อย่างน้อย ก็อยากให้เจ้าตระหนักรู้เอาไว้ว่าเมื่ออยู่บนเวที ก็จงพยายามทำลาย "ข้อจำกัด" นั้นของตัวเจ้าเองลงให้ได้
โฮคุโตะคุง ช่วงนี้เจ้าจงมาฝึกซ้อมกับสองแฝดเสียเถอะ
พวกเขาเป็นเหมือนดั่งตัวแทนของความอิสระเสรีไร้ขีดจำกัดเชียวล่ะ เจ้าจะต้องได้เรียนรู้อะไรบ้างอย่างแน่นอน พวกอาโออิคุงเองก็โอเคใช่ไหม?
ฮินาตะ: ได้อยู่แล้ว~ พวกเราชอบแกล้งคนจริงจังแบบนี้ที่สุดเลยล่ะ~☆
ยูตะ: อย่าเหมารวมผมเป็น "พวกเรา" ไปด้วยสิพี่
แต่ว่า ผมเองก็อยากซ้อมเยอะๆอยู่พอดีเลย มีคนมาเพิ่มแบบนี้อาจจะช่วยเพิ่มแรงจูงใจให้ก็ได้นะ ฝากตัวด้วยล่ะ~♪
โฮคุโตะ: อะ อืม ฝากตัวด้วย ฉันเองก็จะพยายามยืดหยุ่นและเอาแต่ใจตัวเองให้มากขึ้นเท่าที่ทำได้นะ
ฮินาตะ: แต่ก็ทำท่าทำทางแข็งโป๊กเป็นหินแต่เริ่มแล้วนะครับเนี่ย....
ถ้างั้น มาแข่งทำหน้าตลกกันดีกว่า อะปุ๊ปุ๊~☆
ยูตะ: ยิ้มเข้าไว้ ยิ้มเข้าไว้~♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น