วันจันทร์ที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2564

Idol Story(!) - ซาซานามิ จุน - ตอนที่ 1

 

(ณ หน้าสถานี)

จุน: เฮ้~ โอฮี่ซัง~?

GODDAMN! หายไปไหนของเค้ากันเนี่ย ไอ้ชนชั้นสูงโง่เง่านั่น?

น่าจะจับใส่ปลอกคอกันไม่ให้หลงทางซะรู้แล้วรู้รอดไปเลย...

ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาล่ะก็ ชีวิตเราเองก็ต้องมืดมนไปด้วยนะ?

โถ่~ กะไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้...

ให้ Eve มาติดต่อกับโรงเรียนอื่นทั้งที่แม้แต่ตอนอยู่ในโรงเรียนตัวเองยังไม่เห็นหัวคนอื่นเนี่ยนะ ไม่เห็นจะเข้ากันเลยซักนิด

กะแล้วว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นจนได้ ถึงได้พยายามห้ามไงเล่า...

เดิมทีก็ไม่ได้อยากจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ ก็โรงเรียนยูเมะโนะซากิเนี่ย เป็นโรงเรียนที่มีซากามิ จิน คนนั้นอยู่ใช่ไหมล่ะ?

จะให้ทางนี้เป็นฝ่ายไปก้มหัวแล้วพูดว่า "มาสนิทกันไว้นะครับ♪" หรือไง?

ไม่ไหวแหงๆอยู่แล้วล่ะ น่าจะรู้กันแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?

ทั้งอย่างนั้น โอฮี่ซังก็ดันบอกว่า "ยูเมะโนะซากิเป็นโรงเรียนเก่าของผม! แปลว่าพวกผมเหมาะสมกับงานนี้มากที่สุดแล้วล่ะ!" ซะงั้น~

ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราเลยแท้ๆ~...?

อุตส่าห์บ่นแล้วก็ปฏิเสธไปตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เจ้างั่งนั่นก็ยังตอกกลับมาว่า "ไม่ได้ถามความคิดเห็นของเธอซักหน่อย!" ได้หน้าตาเฉย ชอบดูถูกคนอื่นไม่เปลี่ยนเอาซะเลย

...เหวอ!?

อะ... อะไรเหรอครับ? มาจ้องผมแบบนั้น...?

(อืม~ เป็นเพราะส่งเสียงดังโวยวาย เลยตกเป็นเป้าสายตาซะแล้วหรือเปล่านะ?)

(อ้าว? ชุดนักเรียนที่คนๆนี้ใส่อยู่ รู้สึกว่าจะเป็น...?)

คือว่า ขอโทษนะครับ คุณคือคนของโรงเรียนยูเมะโนะซากิเหรอ?

อ๋อ งั้นเหรอครับ นั่นสินะ ในเอกสารที่ก่อนหน้านี้ค้นคว้ามา มีเรื่องเกี่ยวกับชุดนักเรียนเอาไว้อยู่ด้วยนี่นา

ถึงปกติผมจะเป็นคนทำเพราะโอฮี่ซังเกลียดงานหรืองานเรื่อยเปื่อยแบบนั้นก็เถอะ

แต่ว่า นั่นชุดนักเรียนแผนกไอดอลของโรงเรียนยูเมะโนะซากิจริงๆด้วยสินะ~ ไม่ใช่ว่ามีแต่เด็กผู้ชายล้วนๆหรอกเหรอ?

แต่ว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมล่ะ ใส่กระโปรงด้วยนี่นา?

หืม? ช่วงนี้มีการก่อตั้ง "แผนกโปรดิ๊วซ์" งั้นเหรอ?

อ๋อ~... เหมือนจะเคยได้ยินอยู่เหมือนกัน ที่ว่าโรงเรียนยูเมะโนะซากิจะเปลี่ยนระบบอะไรซักอย่างเนี่ยล่ะ?

อย่างโรงเรียนของผม... โรงเรียนเรย์เมย์ หรือโรงเรียนชูเอทสึ เริ่มจะมีอำนาจขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะ~

โรงเรียนยูเมะโนะซากิที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานเอง ก็ตั้งใจจะปฏิรูปโครงสร้างขึ้นมาใหม่เหมือนกันเหรอครับ?

แต่ผมว่าไม่มีประโยชน์หรอก~ โรงเรียนยูเมะโนะซากิมันก็เป็นแค่เศษซากของอดีต ถึงจะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็มีแต่จะถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ตามยุคสมัยที่ผลัดเปลี่ยนไปเท่านั้นล่ะ

เข้าใจความหมายของคำว่า "ผู้ที่จะสร้างยุคสมัยนั้นไม่ใช่คนแก่คนเฒ่า" หรือเปล่าล่ะครับ~...?

...อ๊ะ ขอโทษครับ ไม่ได้การแล้วสิ เริ่มจะติดนิสัยพูดอยู่คนเดียวแล้ว

ช่วงนี้ผมเพิ่งจะเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็น "นักเรียนชั้นพิเศษ" หมาดๆ รอบตัวก็เลยไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไหร่เลยมีแต่ต้องพูดกับตัวเองคนเดียวน่ะ~?

มันเหงาน่ะครับ~ ส่วนโอฮี่ซังที่ปกติจะอยู่ด้วยกันตลอด ก็ทำตัวอวดเบ่งเอาแต่ใจซะจนสนทนาด้วยไม่ได้เลย

คุยกันไม่รู้เรื่องเลยล่ะครับ ไอ้ชนชั้นสูงเวรตะไลนั่น

หืม? อ๋อ "โอฮี่ซัง" ที่ว่า หมายถึงคนที่ชื่อโทโมเอะ ฮิโยริน่ะครับ

การกระทำแล้วก็คำพูดคำจาของหมอนั่นอย่างกับเป็นชนชั้นสูงยังไงยังงั้น ก็เลยเรียกว่า "โอฮี่ซัง(เจ้าหญิง)" ด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์น่ะ

แต่หมอนั่นดันไม่เข้าใจเลยซักนิดว่าตัวเองโดนรังเกียจอยู่ ถึงจะถ่มน้ำลายรดฟ้า ก็มีแต่จะตกใส่หน้าตัวเองอย่างเดียวเลย~...?

เอาเถอะ บ่นไปก็ไม่ได้อะไร มีแต่ต้องคอยติดตามเจ้าโง่นั่นอย่างเต็มที่เท่านั้นล่ะ

เฮ้อ... ไม่ว่าเมื่อไหร่ชีวิตของผม ก็มืดมนอยู่ตลอดเลย~?

จะเอายังไงต่อดีล่ะ~... เห็นว่านี้จะแค่ประชุมกันอย่างเดียว ไม่มีซ้อมอะไรด้วย ล่วงหน้าไปโรงแรมที่พักแล้วจัดสัมภาระดีไหมนะ?

เหมือนว่างานครั้งนี้ท่าจะกินเวลานานด้วย เจ้าโง่นั่นก็หอบสัมภาระมาซะเต็มที่เลย...

ต้องจัดเอาไว้ซักหน่อยแล้วสิ ก่อนจะไม่เหลือที่ให้เราไว้นอน

ยังไงถึงเราไม่ไปเข้าร่วมประชุมด้วย เดี๋ยวโอฮี่ซังก็มาเล่าให้ฟังจนหมดอยู่แล้วล่ะ

เรามีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการซะด้วยสิ แยกกันทำงานซักพักก่อนแล้วกัน

ยังไงก็ไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทหรือครอบครัวอยู่ด้วย การที่ไม่ต้องคอยจับกลุ่มคอยทำอะไรด้วยกันเนี่ยดีจังเลยนะ

จะขอทำตามใจตัวเองหน่อยก็แล้วกัน

...หืม? นี่คุณยังอยู่อีกเหรอครับ?

เออ ยังมีธุระอะไรกับผมอีกเหรอ?

หืม? "ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่พยายามเข้านะ" ?

อา... ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ

ฮะๆ อย่ามาใจดีกับผมมากนักเลยนะ ไม่ค่อยชินกับอะไรแบบนั้นด้วย... กลับจะทำให้รู้สึกจั๊กจี๊ซะอีก~?

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

Obbligato - ศรัทธาต่อคาเซฮายะ ทัตสึมิ/ตอนที่ 4

  <เวลาเดียวกัน ห้องโหลยโท่ยของโรงเรียนเรย์เมย์> ทัตสึมิ: ーครับ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คานาเมะ: ......... ทัตสึมิ: ผมขอให้ทุกคนออกไ...