(ณ เวทีเทศกาลวิวาทะ)
เอย์จิ: ผมน่ะ มีชีวิตอยู่ด้วยการกัดกิน ช่วงชิงความฝันของเคย์โตะ
ถ้าไปพูดแบบนี้กับเจ้าตัวล่ะก็คงจะถูกปฏิเสธ แล้วจับเทศน์แน่ๆ แต่ผมคิดแบบนั้นนะ
ต้องคืนความฝัน คืนชีวิตของเคย์โตะแล้ว ที่ผมสามารถใช้ชีวิตของตัวเองอย่างภาคภูมิได้ ก็เพราะเคย์โตะนี่นา
ความอบอุ่นที่เคย์โตะได้มอบให้เรื่อยมาตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ได้กลายเป็นเปลวไฟ และเปล่งประกายดั่งดวงตะวันอยู่ภายในตัวของผม
ตราบใดที่ยังมีไออุ่นนี้อยู่ ผมก็จะไม่เป็นไรหรอก
รู้สึกตัวอีกที รอบข้างก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา ทุกๆวันสนุกมากเลยล่ะ วาตารุ โทริ ยูซึรุ ทุกคน... แน่นอนว่าเธอเองก็ด้วยนะ อันสึจัง
ผมน่ะ ไม่ใช่เผด็จการที่จมอยู่กับความโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว
ไม่ใช่แค่ปีศาจ ที่ช่วงชิงและกัดกินความอบอุ่นและความฝันของทุกคนอีกแล้ว
เพราะผมได้กลายเป็นไอดอล ที่ตอบแทนพวกเขาคืนไปด้วยรอยยิ้มและความสุขหลายร้อยเท่าเลยนี่นา
ต้องบอกเพื่อนสมัยเด็กขี้เป็นห่วงคนนั้นให้ได้น่ะ ว่าผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ
ไม่ใช่คนที่ต้องคอยช่วย คอยโอ๋เพียงอย่างเดียว... แต่อยากจะยืนอยู่ข้างๆ เคียงบ่าเคียงไหล่กัน นั่นน่ะ คือสิ่งที่เรียกว่าเพื่อนใช่ไหมล่ะ?
หึหึ ขอโทษที่คุยเสียลากยาวเลยนะ อันสึจัง
จุดสูงสุดน่ะ การเป็น "จักรพรรดิ" น่ะ มันโดดเดี่ยวนี่นา ก็เลยไม่ค่อยมีคนที่สามารถระบายความรู้สึกในใจได้ซักเท่าไหร่... ทั้งที่เธอเองก็น่าจะยังมีงานอยู่แท้ๆ
แต่ว่า... ดันแสดงด้านน่าสมเพชให้เธอเห็นไปเสียหน่อยแล้วสิ
ช่วยอย่าเอาไปโพนทะนาจนทั่ว ว่าหูของพระราชาเป็นหูลาเลยนะ (อิงจากนิทานอีสปเรื่องพระราชาหูลา)
นี่เป็นบัลลังค์ที่แสนลากเลือดกว่าจะเอื้อมถึง แล้วผมก็จะปกครองอยู่บนบัลลังค์นั้นต่อไปอย่างภาคภูมิ
ฮึ้บ... อืม สภาพร่างกายกลับมาคงที่บ้างแล้วล่ะ หึหึ มาอ่อนล้าเพราะอากาศหน้าร้อนแบบนี้ น่าสมเพชจังเนอะ
ไลฟ์ต่อเนื่องมาหลายวันด้วย จนทั่วทั้งร่างร้องระงมเลยล่ะ
แต่ว่าความสนุกต้องมาก่อนอยู่แล้ว อา หัวใจกำลังเต้น สั่นระรัวไม่หยุดเลย เป็นหลักฐานว่าผมมีชีวิตอยู่สินะ
พวกเธอเป็นคนที่ช่วยบอกให้ผมรู้ ว่าชีวิตนั้นวิเศษเพียงใด
ขอบคุณนะ ช่วยเฝ้าดูด้วยล่ะ อันสึจัง
การทะเลาะวิวาทแบบสุดเหวี่ยงระหว่างผมคนนี้ กับเพื่อนสมัยเด็กน่ะ
เคย์โตะ: เอย์จิ!
เอย์จิ: อ้าว เคย์โตะ มาช้ากว่าที่คิดไว้นะ รอจนรากงอกแล้วล่ะ หึหึหึ♪
เคย์โตะ: หัวเราะอะไรของแก น่าเกลียดชะมัด มากดดันกันตั้งขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าจะไม่แสดงใน "เทศกาลวิวาทะ" หรอกใช่ไหม?
ทางฉันน่ะ มีเรื่องที่อยากจะพูดกับแกกองเป็นภูเขาเลากาเลย!
เอย์จิ: ถ้าจะเทศน์ล่ะก็เอาไว้ที่หลังนะ เคย์โตะ เหล่าผู้ชมเองก็มารวมตัวกันแล้วใช่ไหมล่ะ?
มามอบเสียงเพลง การเต้นรำ และทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเราให้พวกเขากันเถอะ นั่นล่ะคือไอดอล
เคย์โตะ: ทำเป็นพูดเหมือนรู้ดี... แปลว่าไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องคอยจ้ำจี้จ้ำไชแล้วสินะ?
เอย์จิ: อืม จะคิดแบบนั้นก็ได้นะ หยุดการต่อล้อต่อเถียงแล้วขึ้นมาบนเวทีได้แล้วล่ะ
มาทะเลาะกันเถอะ สหายเอ๋ย เหมือนกับเด็กผู้ชายตัวน้อยๆน่ะ
เคย์โตะ: ฉันก็ลากสังขารมาถึงนี่เพื่อการนั้นนั่นล่ะ อันสึ หลบไปซิ
จะกลายเป็นเวทีที่ป่าเถื่อนซักหน่อยล่ะ ถ้าพรวดพราดเข้ามาเดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา
ได้ยินเรื่องที่พวกแกคุยกันหมดแล้วล่ะ ก็ฉันมันหูผีจมูกมดนี่นะ มีแต่เรื่องไร้สาระทั้งเพ...
เอย์จิ ขอบอกไว้ก่อนนะ
ฉันไม่คิดว่าถูกแกกัดกินความฝันไปหรอก แกน่ะ ไม่ได้ช่วงชิงอะไรจากฉันไปทั้งนั้น
ก็แค่ได้เจออะไรที่น่าสนุกยิ่งกว่าการเป็นตัวเอกในการ์ตูนเรื่องไหนๆเท่านั้นล่ะ เพราะงั้นถึงได้หยุดวาด อย่าเข้าใจผิดไปซะล่ะ
ไม่จำเป็นที่แกจะต้องกังวลหรอก ในหลายๆความหมายน่ะ
เอย์จิ: ...งั้นเหรอ ถ้างั้นขอแก้เรื่องที่พูดไปซักอย่างก็แล้วกัน เธอน่ะ อ่อนโยนจริงๆเลยนะ
แต่จะไม่ยอมออมมือให้เพราะเรื่องนั้นหรอก ถ้าหากพวกผมชนะใน "เทศกาลวิวาทะ" นี้ล่ะก็ จะขอยุบอาคัตสึกิล่ะนะ
บุกเข้ามาแบบถวายชีวิตเลยสิ ผมอยากจะทะเลาะแบบนั้นกับเธอนะ
เพราะอยู่ในหุบเหวแห่งความตาย ชีวิตจึงเปล่งประกาย เธอเป็นคนสอนเรื่องนั้นให้ฉันรู้เองนะ เคย์โตะ
เคย์โตะ: รู้อยู่แล้วล่ะ ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เอย์จิ
อยากจะตั๊นหน้าแกที่ชอบเอาแต่ใจทำตัวอวดเบ่งจนน่าหงุดหงิดให้ยู่มานานแล้ว♪
แต่ก่อนอื่น ทำไมเจ้าฮิบิกิถึงดัดแปลงศาลเจ้ามิโคชิให้กลายเป็นหุ่นยนต์ยักษ์แล้วเริ่มออกอาละวาดก็ไม่รู้ ควบคุมไม่อยู่แล้ว แกช่วยไปหยุดทีซิ
เจ้านั่นไม่ฟังคนอื่นนอกจากแกหรอก จับใส่ปลอกคอไว้บ้างสิ ทำหน้าที่ในฐานะเจ้านายให้ดีๆหน่อย ให้ตายเถอะ ไร้สาระจริงๆ
เอย์จิ: เอ๊ะ อะไรน่ะนั่น น่าสนุกจัง วาตารุเนี่ยร่าเริงจริงๆเลยนะ
ไม่ควรจะรออยู่ที่เวทีตัดสินเหมือนกับเป็นลาสบอสแล้วสิ ผมเองก็จะไปรวมกลุ่มกับเหล่าเพื่อนพ้องที่รักเหมือนกัน
เคย์โตะ: ก็เอาสิ ผู้ชมเองก็มากันมากกว่าที่คาดไว้อีก เข้ามาในหอประชุมได้ไม่หมดหรอก
อันสึ โทษทีนะแต่ฝากไปแจ้งสมาชิกสภานักเรียนให้ช่วยจัดระเบียบเหล่าผู้ชมที
ช่วยโปรดิวซ์ศึกตัดสิน การทะเลาะวิวาทของพวกเรา อย่างสง่างามด้วยนะ
เอย์จิ: หึหึ ชักจะวุ่นวายแล้วสิ น่าสนุกจัง น่าตื่นเต้นจริงๆเลย งานเทศกาลเนี่ย...♪
อา ดีจริงๆที่ยังมีชีวิตอยู่...☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น