(ณ ทางเดินชั้น 1)
คาโอรุ: ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที~♪ เดี๋ยวจากนี้จะได้อันสึจังช่วยแนะนำให้แบบถึงพริกถึงขิงแล้ว แฮปปี้จริงๆเลย♪
โซมะ: ไอ้เจ้าหื่นกาม ลองแตะต้องอันสึโดโนะแม้แต่ปลายนิ้วดูสิ จะใช้ดาบนี้ฟันให้ดิ้นเลย
คาโอรุ: เหวี่ยงดาบไปมาอีกแล้ว มันอันตรายนะโซมะคุง
โอ๊ะ คานาตะคุง ทางนั้นไม่ใช่โรงยิมซักหน่อยนะ? ให้ตายสิ พอละสายตาแล้วต้องหายตัวไปตลอดเลยนะ
คานาตะ: ก็ "ทะเล" กำลังเรียกหาผมอยู่นี่นา~?
วันนี้อากาศดีด้วย อากาศดีๆแบบนี้ ถ้าได้ "เล่นน้ำ" ล่ะก็ จะรู้สึกดีมากเลยล่ะคร้าบ...♪
คาโอรุ: อาจจะรู้สึกดีจริงอย่างที่ว่าก็ได้ แต่เอาไว้เล่นคราวหลังนะ
ก็วันนี้เราขอร้องอันสึจังมาช่วยเป็นโค้ชสำหรับงานกีฬาสีให้นี่นา ต้องให้ความสำคัญกับทางนั้นก่อนสิ
คานาตะ: แบบนี้เอง... ถึงจะน่าเสียดายที่ "เล่นน้ำ" ไม่ได้ก็จริง แต่ก็ช่วยไม่ได้สินะคร้าบ~
คาโอรุ: ใช่ๆ อ๊ะ ดูนั่นสิ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมันอันสึจังไม่ใช่เหรอ?
เฮ้ อันสึจัง!
...หืม ไม่ได้ยินหรือไงนะ แต่นั่นเป็นอันสึจังไม่ผิดแน่
เอาเป็นว่า โซมะคุง เดี๋ยวฉันล่วงหน้าไปก่อนนะ ฝากคานาตะคุงด้วยล่ะ~
โซมะ: อ๊ะ เดี๋ยวสิ! แก คิดจะทำอะไรอันสึโดโนะกัน...!?
อึก... ถึงจะอยากไล่ตามไป แต่ก็ทิ้งท่านประธานเอาไว้ไม่ได้ด้วย...!
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า♪ ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก ค่อยๆเป็นค่อยๆไปกันน้า~♪
(ณ โรงยิม)
คาโอรุ: อันสึจังวิ่งเร็วจังเลยนะ แต่ก็ตามทันได้ซักที...
ยูตะ: อ๊ะ ฮาคาเสะเซ็มไป วันนี้ขอฝากตัวด้วยนะครับ
คาโอรุ: เอ๊ะ ไหงนายมาอยู่กับอันสึจังล่ะเนี่ย?
ยูตะ: อ้าว อันสึซังไม่ได้บอกหรอกเหรอครับ?
ที่อันสึซังมาขอให้ผมช่วยแนะนำเกี่ยวกับการแข่งขันวิ่งผลักของทุกคนในชมรมสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลน่ะครับ
คาโอรุ: ว่าไปแล้ว เหมือนพูดเอาไว้ว่าจะเรียกตัวช่วยมานี่นา... เออ... นายคือหนึ่งในฝาแฝดสินะ ชื่ออะไรล่ะ?
ยูตะ: อาโออิ ยูตะครับ
คาโอรุ: โอเค ยูตะคุงสินะ แต่ว่าตอนเจอกันครั้งหน้าก็อาจจะลืมแล้วล่ะ ก็ฉันไม่มีเหตุผลที่จะจำชื่อของผู้ชายนี่นา~?
ยูตะ: เฮ้อ........
อันสึซัง จะดีจริงๆเหรอครับ? จะว่าไปแล้ว ไหงถึงได้รับปากจะเป็นโค้ชให้กันล่ะ... เอ๊ะ? ถูกตู้ปลาไซส์มินิล่อลวงมา?
อะฮะฮะ อันสึซังก็ชอบอะไรแบบนั้นเหมือนกันสินะครับ เมื่อก่อนผมเองก็เคยสะสมของเล่นไซส์มินิด้วยเหมือนกัน น่าคิดถึงจังเลย
ไว้คราวหน้าอันสึซังมาเที่ยวบ้านผมไหมล่ะครับ? น่าจะมีพวกของเล่นที่สะสมไว้ตอนนั้นอยู่ในตู้เก็บของนะ...
เดี๋ยวจะลองไปถามอานิกิดูนะครับ♪
คาโอรุ: เดี๋ยวสิ เดี๋ยว~ อย่ามาจีบอันสึจังต่อหน้าฉันจะได้ไหม?
ฉันตั้งใจจะเลี้ยงดูปูเสื่ออันสึจังเป็นอย่างดีเลยนะ อย่ามาขัดแผนการนั้นได้หรือเปล่า~?
ยูตะ: อันสึซัง ผมว่าพยายามเลี่ยงฮาคาเสะเซ็มไปจริงๆจังๆดีกว่านะครับ...? เหมือนว่าฮาคาเสะเซ็มไป จะถูกใจคุณจนเกินขั้นแล้วล่ะ
ไม่เคยเห็นฮาคาเสะเซ็มไป จริงจังกับเด็กผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้มาก่อนเลย...
คาโอรุ: เดี๋ยวเถอะ อย่าไปพูดให้อันสึจังระแวงฉันแบบนั้นสิ
ทั้งที่ช่วงนี้ยอมเริ่มคุยกับฉันบ้างแล้วแท้ๆ ถ้าเกิดโดนหลบหน้าอีกล่ะก็เพราะยูตะคุงนั่นแหล่ะ
ยูตะ: ขะ... ขอโทษครับ... จะว่าไปแล้ว ต้องโดนเกลียดขนาดไหนถึงได้ถูกหลบหน้ากันล่ะเนี่ย...
โซมะ: อันสึโดโนะ! ปลอดภัยดีหรือไม่...!?
ยูตะ: เหวอ จู่ๆก็มีคนกระโจนเข้ามาพร้อมหวดดาบไปมาด้วย!? หวาๆ จะโดนฆ่าแล้ว~!!
โซมะ: อ๊ะ ขออภัยด้วย ข้าเผลอเลือดขึ้นหน้าไปหน่อยนะ ดูจากสีของกิ๊บติดผลนั่นล่ะ... อาโออิสินะ?
ยูตะ: เดี๋ยวสิ อานิกิเองก็ชื่ออาโออิเหมือนกันนะ ผมเป็นน้องชายชื่อยูตะครับ
เฮ้อ~... แต่ก็ ทำเอาตกใจหมดเลย นึกว่าจะถูกฆ่าจริงๆซะแล้ว...
โซมะ: เพราะว่าอันสึโดโนะกำลังถูกเงื้อมมือมารของฮาคาเสะโดโนะล่อล่วง ก็เลยร้อนใจจนเผลอชักดาบน่ะ
ยูตะ: ถ้างั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก~ เพราะว่ามีผมคอยอยู่กับอันสึซังด้วยทั้งคนนี่นา
โซมะ: เช่นนั้นก็สบายใจได้แล้ว ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับอันสึโดโนะล่ะก็ ข้าจักทำการคว้านท้องเป็นการไถ่โทษเสีย...
คาโอรุ: ฉันไม่คิดจะฝืนบังคับเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบฉันหรอกนะ~
พูดจริงๆน่า♪
คานาตะ: เพราะว่าคาโอรุเป็นเด็กดีไงล่ะคร้าบ...♪ "ปลา" เองก็ชอบเด็กดีเหมือนกันนะ...♪ โยชิ โยชิ
คาโอรุ: คือว่า ช่วยอย่ามาลูบหัวกันได้ไหม... พออยู่ด้วยกันกับคานาตะคุงแล้ว ทำเอาเสียอาการตลอดเลยแฮะ...?
ยูตะ: เอาเป็นว่า เท่านี้ก็มากันครบแล้วสินะครับ! ผมเองก็ต้องเข้าร่วมการฝึกของชมรมดนตรีด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นคงจะแบ่งเวลามาให้ได้แค่วันนี้เท่านั้น
เพราะงั้นจะสอนให้แบบจัดเต็มเลย เตรียมใจเอาไว้ด้วยนะครับ~? ถ้างั้นก็ มาฝึกเรื่องวิธีส่งไม้กันเถอะครับ
คาโอรุ: วิธีส่งไม้? ไม่เห็นถึงกับต้องฝึกเลยไม่ใช่หรือไง~?
ยูตะ: คนที่พูดแบบนั้น พอเอาเข้าจริงก็ทำพลาดกันทั้งนั้นล่ะครับ
คนที่ส่งไม้พลาดจนไม้ตก แล้วเสียตำแหน่งไปภายในชั่วอึดใจเอง ...ก็มีให้เห็นอยู่บ่อยๆนะ
ต้องฝึกส่งให้ลื่นไหลเพื่อไม้จะได้ไม่ตกด้วยเหมือนกัน จะช่วยประหยัดเวลาไปได้เยอะเลยล่ะครับ
แค่ส่งไม้ผลัดให้ลื่นไหล ก็ช่วยย่นเวลาได้แล้วล่ะ
คาโอรุ: ถึงจะถูกบอกว่า "จงวิ่งให้เร็วขึ้นซะ!" ก็คงไม่ไหวก็จริง แต่ถ้าแค่ฝึกให้ส่งไม้ได้ลื่นไหล่ล่ะก็ น่าจะพอเป็นไปได้อยู่นะ
น่าจะเป็นการฝึกที่เหมาะกับพวกเราจริงๆนั่นล่ะ
ยูตะ: เดี๋ยวจะมีสอนเคล็ดลับการวิ่งให้ด้วย แต่ก็ขึ้นอยู่กับการประยุกต์ใช้ให้ดีด้วยล่ะครับ... เดี๋ยวไว้ค่อยๆอธิบายเรื่องนั้นไปทีละหน่อยก็แล้วกัน
ก่อนอื่นก็ ขอชมหน่อยก็แล้วกันนะครับ ว่าจะส่งไม้กันได้หรือเปล่า~☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น