(ณ ย่านการค้า) (ฤดูร้อน)
มาโคโตะ: เฮ้อ ช่วงนี้เริ่มจะร้อนขึ้นแล้วสิ เหงื่อซกไปหมดเลย
เมื่อก่อนเราเป็นเหงื่อไม่ค่อยออกเท่าไหร่ด้วย... แต่เพราะช่วงนี้ออกกำลังกายบ่อยหรือเปล่านะ เหมือนระบบเผาผลาญจะเริ่มทำงานจะทำงานดีขึ้นแล้วสิ
แต่ก็ดีใจเหมือนกันแฮะ ที่ค่อยๆดูสมเป็นมนุษย์มากขึ้นแบบนี้
...เหวอ!?
เดี๋ยวสิ~ อันสึจัง! จู่ๆก็อย่าฉีดสเปรย์ดับกลิ่นเหงื่อใส่สิ ตกใจหมดเลยนะ! นี่ผมตัวเหม็นเหงื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่ใช่เหรอ? ฉีดเพราะเห็นว่าผมรำคาญเหงื่อ? ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่เป็นห่วง แต่อย่างน้อยก็ช่วยทักกันก่อนจะทำอะไรสิ~?
อ๊ะ หัวเราะคิกคักใหญ่เลย... อันสึจังเนี่ย ใสซื่อเกินคาดเลยนะ
ทั้งที่ตอนเพิ่งย้ายมาใหม่ๆยังดูขี้กลัวอยู่เลยแท้ๆ~ เริ่มจะค่อยๆเป็นตัวของตัวเองขึ้นแล้วหรือเปล่านะ?
ดีจังนะ เหมือนยอมเปิดใจให้พวกเราเลย... ถือว่าเป็นเกียรติมากเลยล่ะ จากนี้เองถ้าสนิทกันมากขึ้นก็คงจะดีนะ♪
หืม? มีอะไรเหรอ อันสึจัง? มองไปทางอื่นแบบนั้น...?
จุน: .........
มาโคโตะ: หวา นั่นมัน... เด็กจาก Eve นี่นา ชื่อซาซานามิคุงสินะ? มาทำอะไรในที่แบบนี้กันน่ะ?
เอ๊ะ? อันสึจัง จะลองไปทักดูเหรอ?
ทำเรื่องแบบนั้นได้สบายๆเลยเหรอ น่าชื่นชมจังเลย~ เนื้อแท้ของอันสึจังเนี่ย ต่างจากผมจริงๆด้วย ไม่ได้ขี้อายซักนิดเลยสินะ
จุน: หืม? อ้าว พวกคุณคือ...?
มาโคโตะ: วะ... หวัดดี! ซาซานามิคุง♪
จุน: อา เหนื่อยหน่อยนะครับ! ยูกิซัง อันสึซัง!
มาโคโตะ: หวาๆ ไม่ต้องโค้งคำนับหรอกน่า แทนที่จะบอกว่ามีมารยาทเกินคาด แต่แบบนี้มันออกจะสุดโต่งเกินไปแล้วนะเนี่ย
เราอายุเท่ากันไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องเติม "ซัง" ก็ได้นะ~ ไม่ต้องใช้ภาษาสุภาพด้วยเหมือนกัน♪
จุน: เฮ้อ... แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ก็เป็นคนร่วมงานนี่นา
แต่ว่าผมเองก็ไม่ค่อยถนัดพูดภาษาสุภาพด้วย ถือว่าดีเลยล่ะครับ
พอดีพวกเราถูกสอนมาว่าต้องมีมารยาทเวลาทำงานน่ะครับ ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เบื้องสูงเบื้องต่ำน่าดู โรงเรียนเรย์เมย์นี่เข้มงวดจริงๆเลยนะ
มาโคโตะ: เห งั้นเหรอ? เป็นโรงเรียนปั้นไอดอลเหมือนกันแท้ๆ แต่บรรยากาศส่วนใหญ่คงจะต่างกันลิบลับเลยนะ?
จุน: นั่นสินะ โรงเรียนยูเมะโนะซากิเนี่ย จะเรียกว่าเหลาะแหละหรือยังไงดี ให้ความรู้สึกอิสระซะจนทำเอาตกใจหมดเลยล่ะครับ
พวกเนื้อหาไลฟ์ก็ให้นักเรียนเป็นคนวางแผนจัดการเองใช่ไหมล่ะ คิดไม่ถึงมาก่อนเลยครับ
มาโคโตะ: จะว่าไปแล้วก็แปลกจริงๆด้วยล่ะนะ... ทั้งที่เป็นงานที่เกี่ยวกับเงินๆทองๆแท้ๆ แต่ไม่ได้ให้มืออาชีพทำ ปล่อยนักเรียนทำทุกอย่างตามใจชอบได้หมดเลย
แต่นั่นก็เป็นแค่ส่วนของงานในโรงเรียนเท่านั้นล่ะ... เวลามีงานนอกโรงเรียน พวกอาจารย์ก็จะคอยดูแลอย่างดีเหมือนกัน
เพราะว่าจะปล่อยให้ไปสร้างปัญหาให้คนทั่วไปไม่ได้นี่นา
นับจากปีหน้าเป็นต้นไป นักเรียน "แผนกโปรดิ๊วซ์" คนอื่นนอกจากอันสึจังก็จะมีเพิ่มขึ้นด้วย
เป็นการทดสอบ ว่าพวกนักเรียนจะจัดการกันเองได้ดีแค่ไหนหรือเปล่านะ
จุน: หืม... อ๊ะ ขอโทษด้วยนะครับ ยูกิซังกับอันสึซัง หรือว่าจะมาเดตกันอยู่เหรอ? นี่ผมมาเกะกะหรือเปล่า?
เห็นว่าช่วงนี้ทั้งสองคนไปเที่ยวที่เกมเซ็นเตอร์กันด้วยนี่นา... เลิฟๆกันดีจังเลยนะครับ
มาโคโตะ: เดี๋ยวๆ! ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย! คือว่านะ เรื่องมันอาจจะยาวนิดนึง...
แต่พวกเรา Trickstar ตกลงกันว่าจะผลัดกันไปส่งอันสึจังที่บ้านทุกวันน่ะ
แล้ววันนี้เป็นคิวของผมเท่านั้นเอง
จุน: เห... ให้ความสำคัญกับอันสึซังกันดีจังเลยนะครับ
ก็ไม่ใช่นักเรียนธรรมดาแต่เป็นโปรดิวเซอร์นี่นะ จะตามจีบบ้างก็ไม่เสียหายอะไรใช่ไหมล่ะ?
มาโคโตะ: อ๊ะ เปล่านะ ไม่ได้มีจุดประสงค์แบบนั้นซักหน่อย แค่คิดว่าถ้าสนิทกันได้ก็คงจะดีเฉยๆเอง!
จุน: เฮ้อ... เหลาะแหละกันจริงๆด้วยนะครับ อย่างพวกเราเนี่ยจะคิดเรื่องมิตรภาพหรือความรักก็ไม่ได้เลย เป็นชีวิตวัยรุ่นสีเทาหม่นหมองสุดๆ
โดยเฉพาะอย่างผม ที่เพิ่งได้ขึ้นมาเป็น "นักเรียนชั้นพิเศษ" ด้วย
ต้องเรียนแล้วก็ฝึกซ้อมเจียนตายอยู่ทุกวันๆ... ต้องคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้ไต่ขึ้นไปสู่จุดที่สูงกว่านี้ได้เท่านั้นล่ะ
มาโคโตะ: ? "นักเรียนชั้นพิเศษ" นี่มันอะไรเหรอ? เหมือนว่าจะเป็นระบบเฉพาะของโรงเรียนเรย์เมย์สินะ เคยลองค้นดูแล้วแต่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลยน่ะ?
จุน: เห... ค้นเรื่องของพวกเราด้วยสินะครับ
มาโคโตะ: อื้ม ผมติดนิสัยชอบรวบรวมข้อมูลเป็นงานอดิเรกน่ะ... แล้วก็เพราะถูกซาซานามิคุงดุว่าควรจะค้นคว้าเกี่ยวกับคนที่จะร่วมงานด้วยให้ดีนี่นา
จุน: ไม่ได้ตั้งใจจะดุซักหน่อยครับ มันควรจะเตรียมตัวเรื่องนั้นเอาไว้อยู่แล้วนะ
พวกเราเองก็ค้นเรื่องเกี่ยวกับยูเมะโนะซากิมาพอตัวเลย จากในชั้นเรียนปกติบ้าง หรือจากข้อมูลข่าวสารบ้างอะไรบ้าง
เพราะว่ายูเมะโนะซากิก็เป็นโรงเรียนหัวกะทิที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานด้วยนี่นา?
แต่ว่าเดี๋ยวก็ไล่ตามทันแล้วล่ะครับ เดี๋ยวจะซัดให้หงายเลยล่ะ~?
มาโคโตะ: ยะ... ทำให้กลายเป็นเรื่องทะเลาะวิวาทเลยนะ? ยังไงจากนี้ก็ต้องเป็นสหายที่จะช่วยกันทำให้ "ซัมเมอร์ไลฟ์" คึกคักด้วย มาสนิทกันเอาไว้เถอะ♪
จุน: สหายงั้นเหรอ เหลาะแหละกันไปจนถึงแก่นจริงๆเลยนะ... พวกคุณเนี่ย
จะตีซื่อทำเป็นรักสงบหรือไง เอาเถอะ ถ้าพวกคุณเป็นฝ่ายติดประมาทล่ะก็ เราจะได้ทำงานง่ายขึ้นหน่อย
ถึงจะเป็นราชาแห่งสรรพสัตว์ที่แข็งแกร่งเพียงใด ก็ถูกไฮยีน่าฆ่ากินได้อยู่ดี
...ระวังตัวเอาไว้หน่อยก็ดีนะครับ ถ้าเผลอประมาทล่ะก็ ทางเราก็จะไม่ปราณีเหมือนกัน
แล้วก็ เกี่ยวกับคำถามเมื่อครู่...
"นักเรียนชั้นพิเศษ" เป็นระบบเฉพาะของโรงเรียนเรย์เมย์ คือการที่ให้คนที่เหลือทั้งหมดคอยเป็นฐานเหยียบให้กับ "นักเรียนชั้นพิเศษ" จำนวนหยิบมือนึงยังไงล่ะครับ
นักเรียนคนอื่นจะต้องพลีกายเป็นเพื่อ "นักเรียนชั้นพิเศษ" ที่มีอยู่ไม่ถึงหนึ่งในสิบของนักเรียนทั้งหมด ก็เหมือนกับการปกครองระบอบขุนนางนั่นล่ะครับ~?
แล้วก็ ที่ผ่านมาผมเองก็เป็นนักเรียนส่วนมากที่ไม่ได้เป็น "นักเรียนชั้นพิเศษ" นั่นล่ะ
ก็แค่บังเอิญถูกตาต้องใจโอฮี่ซังเข้า เลยถูกช่วยดึงขึ้นมาจากการใช้ชีวิตที่เหมือนกับอยู่ในท่อระบายน้ำอันแสนมืดมนเท่านั้นล่ะ...
ถ้าเกิดทำพลาดขึ้นมาล่ะก็ ทุกอย่างจะหวนคืนกลับสู่สภาพเดิมทันที ชีวิตจะเปลี่ยนจากหน้ามือไปเป็นหลังมือเลย
ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก จะไม่มีทางยอมออมมือให้ด้วย จะจัดการกัดกินพวกคุณด้วย "ซัมเมอร์ไลฟ์" นั้นล่ะ...
ก็ ฝากตัวด้วยนะครับ
มาโคโตะ: อะ... อืม พวกเราเองก็จะทำให้เต็มที่อยู่แล้วล่ะ มาพยายามไปด้วยกันนะ
จุน: อืม... จะว่าไปแล้ว พูดไปซะขนาดนี้ก็ถามลำบากแล้วสิ...
แถวนี้มีร้านที่ขายวัตถุดิบอาหารราคาย่อมเยาว์แนะนำบ้างไหมครับ?
เพราะโอฮี่ซังเอาแต่งอแงอยู่นั่นล่ะ ว่า "อยากจะกินอาหารที่จุนคุงทำ!" น่ะ...
ก็เลยต้องออกมาหาซื้อวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็นน่ะครับ แต่ว่าไม่รู้จักร้านแถวนี้เลย...
แถมโอฮี่ซัง ก็ไม่ได้ให้เงินไว้ เหมือนกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาอีก...
ขอเอาแบบถูกๆเลยนะครับ ไม่งั้นล่ะก็ผมคงถังแตกในไม่กี่วันแน่
มาโคโตะ: งะ... งั้นเหรอ.... ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ท่าจะลำบากน่าดูเลยนะ วันนี้ผมก็เป็นคิวทำอาหารที่บ้านด้วย ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ไปซื้อด้วยกันไหมล่ะ?
ถึงจะต้องพาอันสึจังไปส่งบ้านก็เถอะ แต่ถ้าไปส่งเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะพาไปด้วยกันนะ
จุน: เอ๊ะ แต่ว่าแบบนั้นจะดีเหรอครับ? ไม่เป็นไรหรอก นี่ไม่ใช่ต่างประเทศด้วย...
พวกราคาสินค้า คงไม่ต่างจากแถวบ้านผมเท่าไหร่หรอก
แค่มองหาซักหน่อย ก็คงจะร้านที่สินค้าราคาสมเหตุสมผลได้แล้วใช่ไหมล่ะ?
ก็ตามนั้นล่ะ... ผมขอตัวเท่านี้ก่อนนะครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้วุ่นวาย
มาโคโตะ: หวา พอโค้งคำนับเสร็จก็ไปซะแล้ว... ถึงจะมารยาทดีกว่าที่คิด แต่เหมือนถูกตั้งกำแพงไว้ด้วย
เป็นเด็กที่เหมือนกับไฮยีน่า ที่เลี้ยงยังไงก็เลี้ยงให้เชื่องไม่ได้จริงๆเลยนะ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น