(ณ หน้าลานน้ำพุ) (ฤดูใบไม้ผลิ)
นัตสึเมะ: ทางนี้ ลูกแมวน้อย... มาทางนี้สิ♪
อืม พอดีว่าวันนี้ พวกเรา Switch มีซ้อมน่ะ ก็เลยอยากให้เธอช่วยกำกับดูแลให้หน่อย
ในฐานะโปรดิวเซอร์น่ะนะ คงได้ใช่ไหมล่ะ?
ถ้ามีกำหนดการอื่นอยู่ล่ะก็ จะไปทำอย่างอื่นก็ได้นะ ยังไงพวกเราก็ตั้งใจจะไม่ทำกิจกรรมอะไรซักพักอยู่แล้วด้วย
ตั้งใจว่าจะไม่ไปข้องเกี่ยวกับกระแสธารอันยิ่งใหญ่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้น่ะ... เลี่ยงจากศูนย์กลางของเรื่องราว แล้วค่อยตักตวงสิ่งที่เหลืออยู่ดีกว่า
แบบนั้น น่าจะคุ้มค่ามากกว่านะ
แล้วก็ เธอเป็นโปรดิวเซอร์คนแรกของโรงเรียนยูเมะโนะซากิด้วย ผูกมิตรกันเอาไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรใช่ไหมล่ะ
หรือก็คือ วันนี้แค่มาลองพบหน้ากันเฉยๆเท่านั้นล่ะ
ไม่ขอให้มือใหม่อยากเธอ ช่วยชี้นำหรือช่วยเรื่องอะไรยากๆหรอกนะ
ทำตัวสบายๆเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ได้นะ... ลูกแมวน้อย♪
โซระ: อ๊ะ ชิโชว~! อันสึก็ด้วย ทางนี้ๆ! ทางนี้ครับ~♪
นัตสึเมะ: Good Morning... โซระ วันนี้ก็ร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะ
ขอโทษที่ช้านะ พอดีว่าคาบเรียนของผมดันปล่อยเกินเวลาน่ะ
โซระ: อ๋อ ชิโชวกับอันสึอยู่ห้องเดียวกันใช่ม้า? เพราะงั้นถึงได้มาด้วยกันสิน้า~?
นัตสึเมะ: อืม เพราะเซ็มไปขอว่าให้พาลูกแมวน้อยมาด้วยกันเลยน่ะ...
นานๆทีก็ต้องช่วยรับฟังคำขอร้องของเขาบ้างล่ะ ถ้าเกิดเสียใจขึ้นมาล่ะก็มันน่ารำคาญนี่นา
จะว่าไปแล้ว ทำเป็นถือดีเรียกพวกเราให้มาหาแท้ๆ แต่ยังไม่เห็นเจ้าตัวเลยนะ
เพราะเห็นว่าพวกผมมาช้าก็เลยเป็นห่วงจนไปตามหาหรือเปล่านะ?
โซระ: HaHa~ ก็เซ็มไปเค้าขี้เป็นห่วงนี่นา~♪
นัตสึเมะ: ขนาดนั้น เรียกว่าป่วยได้แล้วล่ะ
แม้การกังวลต่ออนาคตอันไม่แน่นอนนั้นจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่ามนุษย์คือสิ่งมีชีวิตอันทรงปัญญาก็เถอะ แต่การกังวลจนเสียสุขภาพและถูกจำกัดการกระทำเนี่ย มันจะผิดปกติเกินไปแล้วนะ
สึมุกิ: พะ... พูดอะไรเสียๆหายๆเกี่ยวกับผมอยู่หรือเปล่าครับ...!?
นัตสึเมะ: พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลย ไม่ได้พูดอะไรเสียหายซักหน่อย กำลัง "เป็นห่วง" ในทำนองเดียวกับนายอยู่ต่างหากล่ะ
สึมุกิ: คือว่า นัตสึเมะคุง? ถึงจะเคยบอกไว้แล้วก็เถอะ แต่ว่าพูดจาสุภาพกับคนที่เป็นรุ่นพี่หน่อยดีกว่าไหมครับ?
นัตสึเมะ: หา? ให้ผมสุภาพกับนายน่ะเหรอ? เพื่ออะไรกันล่ะ ทั้งที่เป็นแค่รุ่นพี่แท้ๆ?
สึมุกิ: เอ๊ะ เอ๊ะ? ขอโทษนะ ผมพูดอะไรแปลกๆออกไปเหรอ? ไม่เห็นเข้าใจเลย! เด็กสมัยนี้ น่ากลัวจัง! พูดคุยด้วยไม่ได้เลย...!
นัตสึเมะ: แค่ผมยอมลดตัวไปพูดคุยในระดับเดียวกับคนไร้ความสามารถอย่างนายเนี่ย ก็ควรจะรู้สึกปลาบปลื้มแล้วนะ
แล้วเซ็มไป วันนี้มีธุระอะไรกันล่ะ?
ได้ยินว่าจะซ้อมกันนี่นา แต่พวกเรา Switch จะไม่มีงานไปอีกซักพักนะ
อันที่จริง จะซ้อมไปเพื่ออะไรกันล่ะ?
สึมุกิ: เอ๊ะ... ก็ ถึงจะไม่มีงานก็ควรจะซ้อมเอาไว้บ้างนะ
เราไม่รู้ด้วยว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ต้องเตรียมตัวรับมือให้พร้อมทุกเมื่อเอาไว้นะครับ
นัตสึเมะ: การวิ่งไปโดยไร้จุดหมาย มันก็มีแต่เหนื่อยโดยเปล่าประโยชน์นั่นล่ะ
เรื่องง่ายๆแบบนี้ยังต้องให้มาอธิบายอีกหรือไง นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆเลย
สึมุกิ: เอ๊ะ เอ๊ะ? ทำไมผมถึงโดนว่าล่ะเนี่ย? โดนเด็กอายุอ่อนกว่าสั่งสอนซะแล้ว...!
แต่ยังไง ก็จำเป็นต้องซ้อมกันใช่ไหมล่ะครับ? ใช่ไหม โซระคุง?
โซระ: HaHa~♪ ชิโชวไม่ได้เจอเซ็มไปนานก็เลยอารมณ์เสียน่ะครับ!
แต่พอวันนี้ได้คุยกันแล้ว ก็ท่าทางมีความสุขน่าดูเลยน้า~♪
สึมุกิ: อ๊ะ จะว่าไปแล้วผมก็หายหน้าหายตาไปซะนานเลยนี่นา ขอโทษนะครับนัตสึเมะคุง ผมคงทำให้เหงาสินะ?
วางใจเถอะครับ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็รักทุกคนเสมออยู่แล้วล่ะ...♪
นัตสึเมะ: .........(ไม่พูดอะไรแล้วต่อยแก้มสึมุกิ)
สึมุกิ: โอ๊ย!? ทะ... ทำไมถึงต่อยกันล่ะครับ? ใช้ความรุนแรงแบบนี้ไม่ดีนะ เธอน่าจะเป็นเด็กใจดีไม่ใช่เหรอครับ นัตสึเมะคุง!
ทำไมถึงทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กันล่ะครับ ไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้เลยจริงๆ...!
นัตสึเมะ: ขอโทษที ต่อยหน้าไม่ได้สินะ ถึงจะเน่าเฟะยังไงเซ็มไปก็เป็นไอดอลด้วยนี่นา...
ถ้าต่อจากนี้พูดอะไรไม่เข้าเรื่องอีกล่ะก็ จะต่อยที่ท้องแทนก็แล้วกัน
สึมุกิ: อย่าต่อยเลยนะครับ... กะ... โกรธเรื่องอะไรอยู่กันเนี่ย? ไม่เข้าใจเลย!
เออ... ที่ผมหายหน้าหายตาไปนาน ก็เพราะว่าไปเย็บชุดยูนิตของ Switch ที่ห้องชมรมหัตถกรรมน่ะครับ
ถึงจะใช้เวลาไปบ้าง แต่ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ~♪
นัตสึเมะ: เอ๊ะ? จำได้ว่าขอให้พี่ชูช่วยตัดชุดของพวกเราให้นี่นา?
สึมุกิ: ครับ แต่ว่าชูคุง... บอกว่าชุดยูนิตของพวกเราเอง ให้ผมที่รู้เรื่องยูนิตมากกว่าเย็บน่าจะดีกว่าน่ะครับ
เพราะงั้นผมก็เลยเป็นคนจัดการหมดตั้งแต่ออกแบบเลย แต่ชูคุงเองก็คอยให้คำแนะนำด้วยเหมือนกันนะ
แล้วก็ โดนชูคุงสั่งแก้เยอะสุดๆไปเลย ถึงได้ใช้เวลาไปตั้งขนาดนี้น่ะครับ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับทั้งสองคน
นัตสึเมะ: ไม่ต้องไปโทษคนอื่นเลยนะ ที่มันเสร็จช้าเพราะความสามารถของเซ็มไปไม่พอนั่นล่ะ
แต่ว่า... พี่ชูเองก็เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเป็นเหมือนกันด้วยสินะ
คนๆนั้นเองก็คงจะค่อยๆเปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน
สึมุกิ: นัตสึเมะคุงเองก็ต้องเปลี่ยนบ้างแล้วสิ เห็นว่าห้าประหลาดคนอื่นๆแต่ละคน ก็ต่างพากันเข้ายูนิตอื่นหมดเลยนะครับ
คุณเอง ก็มาเบ่งบานใน Switch ดีกว่านะครับ♪
นัตสึเมะ: หึ ห้าประหลาดสินะ... ที่ผมอยู่ก็แค่ให้ตัวเลขมันเพิ่มเฉยๆนั่นล่ะ ถ้าเทียบกับพวกพี่ๆแล้วยังถือว่าอ่อนหัดมากนัก
ทำเอารู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ ที่พวกเขาถูกจัดให้อยู่ในระดับเดียวกับผม
แต่ว่า พวกพี่ๆกำลังออกวิ่งกันอยู่แบบนี้ ผมจะมัวแต่ย่ำอยู่กับที่ก็คงไม่ได้สินะ
ถึงจะเร็วกว่าที่วางแผนเอาไว้ก็เถอะ แต่โลกนี้ก็ไม่เคยยอมผ่อนปรนให้ใครอยู่แล้ว
จะปล่อยให้ชุดที่อุตส่าห์ตัดเสร็จเน่าคาตู้เสื้อผ้าก็น่าเสียดายแย่... พวกเราเองก็ควรจะเริ่มทำอะไรให้มันจริงจังแล้วสิ
สึมุกิ: อื้ม มาพยายามกันเถอะนะครับ
ที่ขอให้อันสึจังที่เป็นโปรดิวเซอร์มาด้วยนั้น
ก็เพราะว่าอยากจะให้ช่วยแนะนำงานดีๆให้หน่อยน่ะครับ
ว่าไงล่ะครับอันสึจัง? พอจะมีงานอะไรดีๆบ้างหรือเปล่า?
โซระ: HiHi~♪ งานที่สนุกๆหน่อยก็ดีน้า~ อันที่สีสวยๆน่ะ!
นัตสึเมะ: อืม~ ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรด้วย ค่อยๆวางแผนกันไปก็ได้
ก่อนอื่นก็ลองสวมชุดยูนิต ไปร้องแล้วก็เต้นกันดูไหมล่ะ เพื่อให้ลูกแมวน้อยได้เห็น... Switch ในตอนนี้ไงล่ะ
พวกเรานั้นคือผู้ที่ไม่อาจถูกหยุดยั้ง กลุ่มจอมเวทย์ที่ละออกมาจากเส้นทางกระแสหลัก
แต่เพราะพวกเราเป็นเช่นนั้นจึงมองเห็นเส้นขอบฟ้า ที่มีความสุขและความฝันที่เราตักตวงอยู่ได้
ทุกคนมาตามหาไปด้วยกันเถอะ มาเสาะหาแก่นแท้ ที่ช่องว่างระหว่างแสงอาทิตย์และแสงจันทร์ไปด้วยกัน
โซระ: สรุปแล้วหมายความว่าไงน่ะ? เซ็มไปเข้าใจหรือเปล่า?
สึมุกิ: หมายความว่านัตสึเมะคุงแรงใจเกินร้อยเลยยังไงล่ะครับ ถึงจะชอบเอาแต่พูดเรื่องเข้าใจยาก แต่ก็เป็นเด็กที่ธรรมดากว่าที่คิดเอาไว้นะ♪
นัตสึเมะ: อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลยน่า เป็นแค่เซ็มไปแท้ๆ
เอาเถอะ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความรักมาทางเนื้อผ้า... ที่รุ่นพี่ขี้เป็นห่วงคนนี้ใส่ใจเย็บขึ้นมาเลย
คงจะช่วยคุ้มครองจิตวิญญาณของพวกเราได้นั่นล่ะ
สึมุกิ: หรือก็คือ ชอบชุดนี้สินะครับ?
ค่อยยังชั่ว~♪ กังวลแทบแย่เลยว่าถึงจะตัดชุดออกมายังไง ก็คงจะโดนนัตสึเมะคุงบ่นอยู่ดี!
ชมกันตรงๆก็ได้นะครับ โถ่ ดื้อจังเลย
ดูโซระคุงเอาไว้เป็นตัวอย่างบ้างสิครับ ทำตัวให้เหมือนเป็นเด็กอายุอ่อนกว่าหน่อยสิ
นัตสึเมะ: .........(ไม่พูดอะไรแล้วต่อยท้องสึมุกิ)
สึมุกิ: โอ๊ย!? ก็บอกว่าอย่าต่อยไงครับ ได้ชื่อว่าเป็นจอมเวทย์แท้ๆ! ทำไมถึงได้เอาแต่ใช้ความรุนแรงกับผมตรงๆอยู่เรื่อยเลยล่ะ...!
นัตสึเมะ: หึ ก็ทำไมเวทมนต์ของผมถึงใช้กับเซ็มไปไม่ได้ผลก็ไม่รู้น่ะสิ
ทั้งที่โดนดึงดูดเอาไว้ด้วยเวทมนต์ของคนอื่นง่ายๆแท้ๆเลย... โถ่ น่าหงุดหงิดจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น