(ณ สตูดิโอ)
สึคาสะ: ที่ถูกท่านพูด ก็ถูกต้องนั่นล่ะครับ...
แต่ว่าผม ทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ! ถ้าไม่ได้คัดค้านอะไร Leader บ้างล่ะก็ ผมยอมไม่ได้หรอก!
ถ้าแค่ไม่โผล่หน้ามา หรือไม่ขึ้นแสดงบน Stage ก็คงพอทน...
ผมเพิ่งสังเกตได้วันนี้เลย คนๆนั้น นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้ชมสบายใจเฉิบเลยนะครับ!?
ทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ!? คนๆนั้นเองก็เป็น Knights ไม่ใช่เหรอ เป็น Leader ของพวกเราไม่ใช่เหรอ!?
แถมที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือ เขายังหาวออกมาด้วยท่าทางเบื่อหน่ายด้วยนะครับ?
แล้วยังยิ้มเยาะด้วยรอยยิ้มไม่พิสมัยอีก... ทำเอาผมมัวแต่สงสัยซะจนมีสมาธิอยู่กับ Performance ไม่ได้เลย!
จนเผลอทำ Mistaาำ ไปจนได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ Leader คนนั้นเลยครับ!
อาราชิ: อ๋อ จะว่าไปแล้วรู้สึกว่าวันนี้สึคาสะจังจะไม่ค่อยมีสมาธิจริงๆด้วยสิ...
รู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบ ก็เลยหงุดหงิดสินะ? โถ่ เอาจริงเอาจังจังเลย♪
อิซึมิ: การที่ตั้งสมาธิไม่ได้ มันก็เป็นความรับผิดชอบของตัวนายเองอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง~ เจ้าอ่อนด๋อยนี่ แต่ว่า การถูกมองพินิจพิจารณาเนี่ย มันก็คงไม่น่าพอใจจริงๆนั่นล่ะ?
เจ้าหมอนั่น คิดว่าตัวเองเป็นใครกันเนี่ย!
ดูไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่... ถึงจะรู้จักกันมานาน แต่เมื่อก่อนหมอนั่นก็ไม่ได้นิสัยน่าเกลียดแบบนั้นนี่นา?
ทั้งเอาจริงเอาจัง ทั้งเปล่งประกาย... เป็นไอดอลไฟแรงเลยล่ะ เหมือนคาสะคุงในตอนนี้นั่นแหล่ะ?
หลังจากตอนนั้นไปก็เริ่มทำตัวประหลาดขึ้นเรื่อยๆเลย เรียกว่าพังทลายไปเลยดีกว่า
ตั้งแต่สมัยที่ "จักรพรรดิ" คนนั้นกับ "ห้าประหลาด" เข้าห้ำหั่นกันน่ะนะ?
ในขณะเดียวกัน ความตกต่ำของ Knights เองก็ได้เริ่มต้นขึ้นด้วย
ยูนิตที่อยู่มาตั้งแต่สมัยยุคมืดของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ อย่างเช่นริวเซย์ไต... ก็เหลือรอดอยู่แค่เพียงน้อยนิดเท่านั้นเอง
การที่ Knights ข้ามผ่านยุคสมัยอันโหดร้าย และคงอยู่ต่อไปได้นั้น...
ก็เป็นผลจากความพยายามแทบเป็นแทบตายของเจ้าหมอนั่น ที่เป็น "ราชา" ด้วยเหมือนกัน
ละทิ้งหลายสิ่งหลายอย่าง และเข้าต่อสู้จนกว่าจะพังทลาย...
แต่ก็ใช่ว่า Knights จะไร้ซึ่งบาดแผลเลย หมอนั่นเองก็ละทิ้งสิ่งที่เหมือนกับความเป็นมนุษย์ของตัวเองทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
ตอนนี้เจ้าหมอนั่นกลายเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนนั้น...
ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน หมอนั่นเป็นอัจฉริยะมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เป็นคนที่ดูไม่ออกหรอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
แต่สำหรับหมอนั่นแล้ว Knights จะต้องเป็นยูนิตที่แสนสำคัญอย่างแน่นอน
เพราะมันคือที่อยู่อันไม่อาจหาใดแทน ที่หมอนั่นปกป้องเอาไว้ได้จนเลือดอาบและตกอยู่ในสภาพร่อแร่ไงล่ะ
ถึงจะเป็นคนที่เข้าใจไม่ได้เหมือนกับมนุษย์ต่างดาวก็เถอะ แต่การกระทำทุกอย่างของหมอนั่นก็เป็นการทำเพื่อ Knights... อย่างน้อยฉันก็อยากจะเชื่อแบบนั้นนะ
ฉันไม่อยากจะคิดหรอกนะว่าหมอนั่นเสียสละทุกอย่างเพียงเพื่อความต้องการของตัวเอง จนกลายเป็นทรราชไปน่ะ
เพราะแบบนั้น หมอนั่นจะเป็นเหมือนกับ "จักรพรรดิ" ที่ตัวเองเคยเกลียดที่สุดไงล่ะ?
อาราชิ: อิซึมิจัง... เป็นอะไรไปน่ะ กินอะไรผิดสำแดงเข้าไปเหรอ? พูดปร๋อเชียว? คงจะเหนื่อยจากการไลฟ์ติดต่อกันหลายวันจริงๆสินะ?
สึคาสะ: โอเน่ซามะ! ช่วยเรียก Doctor มาเร็วเข้าครับ!
อิซึมิ: หา? เสียมารยาทเกินไปแล้วมั้ง? นี่ การที่ฉันพูดจาจริงจังนี่มันแปลกขนาดนั้นเลยหรือไง? น่ามคาญจริง!
เลโอ: วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆ ฉันได้ยินเรื่องที่พูดทุกอย่างแล้วล่ะ!
อ๊ะ โทษทีที่โกหก ที่จริงแล้วได้ยินแค่ครึ่งหลังเท่านั้นเอง! แต่ว่าสบายใจเถอะ ฉันใช้จินตนาการคิดถึงเนื้อหาที่พวกนายคุยกันไว้แล้วล่ะ...☆
อิซึมิ: ตกใจหมด!? เดี๋ยวสิ เมื่อกี๊โผล่มาจากไหนเนี่ย? กระโดดเข้ามาจากทางหน้าต่างใช่ไหม ไอ้แอคชั่นแบบไร้ความหมายนั่นมันอะไรเนี่ย!?
ริทสึ: หะ? อะ... อะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น...?
อา~ "ราชา" นี่นา ยังร่าเริงไม่เปลี่ยนเลยนะ หึหึหึ แต่ว่า ฉันกำลังนอนกลางวันอยู่น่ะ อยากโหวกเหวกนักได้หรือเปล่า...?
เลโอ: โอ๊ะ ริสสึ! หลับอยู่เหรอ! ทำไมล่ะ ถึงความฝันจะเสร็จสมบูรณ์ได้เพราะสมองก็จริง แต่ความเป็นจริงเองก็กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุดนะ!
เดี๋ยวปีศาจของเหลือก็โผล่มาหรอก แค้น~ เหลือ~ เกิน~ งี้♪
หลับได้หลับดีจริงๆเลยนะนายเนี่ย! ถึงเค้าจะบอกว่าเด็กยิ่งนอนยิ่งโตก็เถอะ แต่เด็กส่วนใหญ่ก็นอนกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
แปลว่าการที่ฉันตัวไม่สูงนั้น ไม่ได้เป็นเพราะเอาแต่อดหลับอดนอนแต่งเพลงหรอกใช่ไหม!?
ริทสึ: หืม... พูดอะไรน่ะ...?
อิซึมิ: เดี๋ยวเถอะ "ราชา" ... จู่ๆก็โผล่มานึกว่าจะมีอะไร แล้วนี่อะไรเนี่ย น่ามคานจริง!
ไลฟ์เองก็จบไปแล้วด้วย ถึงจะโผล่มาตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้เราลำบากขึ้นเท่านั้นแหล่ะ?
เลโอ: โอ๊ะ เซนะ ยังบ่นเก่งเหมือนแม่ผัวด่าลูกสะใภ้เหมือนเดิมเลยนะ!
ถึงอย่างนั้นก็ยังคอยดูแล Knights มาจนถึงท้ายที่สุดเลยใช่ไหมล่ะ เก่งมากเลย! เป็นซึนเดเระสินะ!
อ๊ะ เผลอใช้ศัพท์สแลงไปซะแล้วสิ~!?
ศัพท์สแลงเนี่ย เป็นความตกต่ำของจิตวิญญาณของภาษาสื่อสารบนโลกอันคับแคบนี้ที่แพร่ระบาดไปทั่วสังคมเลยล่ะ! เหมือนกับเสียงร้องที่สูญเสียความหมายไปไม่มีผิด! ต้องพูดให้มันเหมือนกับบทกลอนมากกว่านี้หน่อย...☆
อิซึมิ: ยังพูดอะไรเข้าใจไม่ได้ไม่เปลี่ยนเลย ถ้าส่งเสียงดังเอะอะล่ะก็มันรบกวนคนรอบๆเอานะ
สตูดิโอนี้ ไม่ค่อยจะเก็บเสียงด้วยสิ...?
ถ้าถูกไล่จากที่นี่จนไม่มีที่ไปอีกก็แย่สิ? ถ้าต้องทำตัวเหมือนเป็นชนเผ่าเร่ร่อนไปตลอดล่ะก็ น่ารำคาญตายชัก
เลโอ: ใช่ๆ แบบนั้นแหล่ะ! ต้องพูดจาให้เซนส์ซิทีฟแบบนั้นสิ
ชนเผ่าเร่ร่อนเหรอ เยี่ยมเลยๆ! อา สุนทรีย์ศาสตร์ของเซนะนี่สุดยอดจริงๆด้วย...☆
สึคาสะ: Leader!
เพิ่งโผล่มาเอาซะตอนนี้สินะ! ที่ผ่านมาไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันครั้ง จะละทิ้งหน้าที่ก็ให้มันมีขอบเขตกันบ้าง!
ไม่สิ ยิ่งไปกว่านั้น! ไหนๆก็ได้เจอหน้ากันแล้วทั้งที!
สุโอ สึคาสะผู้นี้ จะขอคัดค้านถึง "วิธีการ" ของคุณซักหน่อยก็แล้วกันนะครับ!
เลโอ: นายเป็นใครเนี่ย!
สึคาสะ: โอ๊ยยย ทำไมถึงได้ลืมตัวตนของผมไปซะทุกครั้งที่ได้เจอกันเลยล่ะครับ!
จงใจเหรอครับ พยายามกวนประสาทกันอยู่เหรอครับ? ทั้งที่อุตส่าห์บอก Full Name ไปว่า "สุโอ สึคาสะ" แล้วแท้ๆ!?
วันนี้นี่ล่ะ ผมทนไม่ไหวแล้ว ป่านนี้ผมจะไม่พูดถึงเรื่องการปฏิบัติของคุณที่มีต่อผมหรอกนะครับ! แต่ว่า จะขอถามเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น!
Leader คุณคิดยังไงกับ Knights กันแน่ครับ?
การที่ช่วงนี้วาง Schedule แน่นเอี้ยดให้พวกเรา Live ติดต่อกันหลายวันนั้น มีจุดประสงค์อะไรกันเหรอครับ?
จนกว่าจะได้ฟังคำตอบที่พอจะยอมรับได้ ถึงจะต้องจับมัดผมก็ไม่ยอมให้คุณออกไปจากที่นี่ได้หรอก! ถึงจะรู้สึกละอายใจ ที่ผู้น้อยอย่างผมต้องพูดจาเสียมารยาทก็เถอะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น