(ณ โรงยิม)
คาโอรุ: อันสึจัง ดูอยู่หรือเปล่า~? เดี๋ยวจะวิ่งเพื่ออันสึจังเองนะ ช่วยมองดูอยู่ตรงนั้นทีล่ะ♪
อื้มๆ รู้อยู่แล้วล่ะว่านี่เป็นแค่การซ้อม
แต่ว่าก็ไม่อยากออมมือแค่เพราะเป็นการซ้อมนี่นา จะปล่อยให้เท็นโคเซย์จังเห็นสภาพน่าอดสูของฉันได้ยังไงกันล่ะ?
โซมะ: คิดจะคุยกับอันสึโดโนะไปถึงเมื่อไหร่กัน ถ้าแกไม่วิ่งแล้วจะส่งไม้ให้ท่านประธานได้ยังไงล่ะ
คาโอรุ: คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบ... เอาล่ะ วอร์มร่างกายไว้เท่านี้คงจะพอแล้วล่ะมั้ง
ยูตะ: เห ฮาคาเสะเซ็มไปก็วิ่งเร็วใช้ได้นะครับเนี่ย
แถมฟอร์มก็ดีด้วย ถ้าเข้าชมรมกีฬาก็คงจะไปรอดแท้ๆ ทำไมไปเข้าชมรมสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลกันล่ะ...?
โซมะ: ฮาคาเสะโดโนะนั้นเป็นตัวแปดเปื้อนประจำชมรมสิ่งมีชีวิตใต้ทะเล ข้าไม่คิดที่จะยอมรับว่าฮาคาเสะโดโนะเป็นสมาชิกชมรมสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ยูตะ: โดนเกลียดเต็มที่เลยนะครับเนี่ย อันสึซังเองก็เคยระแวงฮาคาเสะเซ็มไปอยู่ช่วงนึงนี่นา?
ก็ฮาคาเสะเซ็มไปเป็นพวกทำอะไรแต่พอดี ถึงได้ถูกคนที่เอาจริงเอาจังเกลียดเข้าล่ะมั้ง
แต่ว่า ฮาคาเสะเซ็มไปคนนั้นจะเข้าร่วมแข่งวิ่งผลัดเหรอเนี่ย? แถมยังอุตส่าห์มาซ้อมด้วยอีก... ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยครับ
คาโอรุ: เอ้า คานาตะคุง จะส่งไม้แล้วนะ
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪ ขอบคุณนะคร้าบ คาโอรุ♪
คาโอรุ: ไม่ต้องก้มหัวให้แบบนั้นก็ได้น่า เอา รีบรับไม้แล้ววิ่งไปได้แล้ว
คานาตะ: พอต้องทำอะไรพร้อมกันมากๆแล้ว ก็ทำเอาสับสนไปหมดเลยคร้าบ...? เออ... รับ "ไม้ผลัด" แล้วก็วิ่งสินะ...?
คาโอรุ: อื้มๆ แค่วิ่งไปเฉยๆก็พอแล้วล่ะ เห็นโซมะคุงตรงนั้นใช่ไหม? วิ่งไปให้ถึงตรงนั้นแล้วก็ส่งไม้นะ เอ้า ไปเลย!
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪ วิ่งสนุกจังเลยนะคร้าบ แต่ว่า เล่นน้ำใน "น้ำพุ" เนี่ย สนุกมากกว่านี้อีก...♪
ถึงจะอยากว่ายน้ำใน "ทะเล" จริงๆก็เถอะ แต่ผมว่ายน้ำไม่เป็นนี่นา ถ้าลง "ทะเล" ล่ะก็ จมแน่คร้าบ
ถ้าว่ายน้ำได้แม้จะอยู่ "บนบก" ก็คงจะดีนะคร้าบ...? ว่ายไปด้วยกันกับ "เพื่อนพ้อนในท้องทะเล" มากมาย คงจะมีความสุขมากๆเลย...♪
พอนึกถึง "เพื่อนพ้องในท้องทะเล" แล้ว จะว่าไปก็ใกล้เวลาให้ "อาหาร" แล้วนี่นา ทุกคนคงจะหิวแย่แล้วล่ะคร้าบ
ถ้าหิวล่ะก็ น่าเศร้าแย่เลย... ท้องก็จะร้อง "จ๊อกๆ" จนรู้สึกทรมานด้วย...
โซมะ: หืม ท่านประธาน เป็นอะไรไปน่ะ นั่นมันทางออกจากโรงยิมนะ
...ท่านประธาน? ท่านประธาน...!
ไม่ได้การแล้ว เหมือนว่าเสียงของข้าจะส่งไปไม่ถึงท่านประธานด้วย ใครก็ได้ช่วยหยุดท่านประธานทีเถิด...!?
ยูตะ: โอ๊ะ ชินไคเซ็มไป โดดซ้อมไม่ได้นะครับ?
คานาตะ: อย่าห้ามผมเลยคร้าบ~ ผมต้องกลับไปให้ "อาหาร" "เพื่อนพ้องในท้องทะเล" นะ ทุกคนกำลังเศร้าเพราะท้องหิวอยู่...
โซมะ: ท่านประธานโปรดวางใจเถิด ข้ารับหน้าที่ให้อาหารไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางที่พวกมันจะเศร้าเพราะท้องหิวอย่างเด็ดขาด
คานาตะ: อย่างงั้นเหรอคร้าบ~... ค่อยสบายใจหน่อย♪ ขอบคุณนะ โซมะ♪
แล้วก็ เออ... อ๋อ จริงด้วยสิ ลืมไปซะสนิทเลยคร้าบว่าต้องวิ่งไปส่ง "ไม้" ให้โซมะ...
แต่ว่า ได้โอกาสเหมาะพอดีเลย♪ นี่คร้าบโซมะ รับ "ไม้" ไปนะ♪
โซมะ: ข้าได้รับความรู้สึกของท่านประธานมาแล้ว จะทำการส่งความรู้สึกนั้น ไปให้ถึง "โกรุ(เส้นชัย)" ล่ะนะ!
ยูตะ: สต๊อป สต๊อปปป!!
ส่งไม้ให้กันนอกลู่วิ่ง ถือว่าผิดกฎนะครับ~?
โซมะ: หืม มีกฎเช่นนั้นอยู่ด้วยหรือนี่... การวิ่งผลัดช่างล้ำลึกเสียจริง
ยูตะ: ...อันสึซัง ผมชักเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิครับว่าคนพวกนี้จะไหวแน่หรือเปล่า...
การที่ฮาคาเสะเซ็มไปจะดูไปวัดไปวาได้ที่สุดในหมู่คนพวกนี้เนี่ย ท่าจะแย่แล้วนะครับ...
คาโอรุ: เสียมารยาทจังนะ~? ฉันเป็นคนที่มีสามัญสำนึกปกติดีอยู่แล้วน่า อย่าเอาไปรวมกับพวกคานาตะคุงสิ
ยูตะ: ถ้างั้น ทำไมถึงได้เข้าชมรมสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลล่ะครับ?
คาโอรุ: ก็ต้องเป็นเพราะชอบทะเลอยู่แล้วน่ะสิ แล้วก็ท่าทางจะเป็นชมรมที่โดดได้ด้วย
ยูตะ: เหตุผลต่ำช้าน่าดูเลย... เอาเป็นว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ แค่วิ่งให้จบยังยากเลยครับ
การวิ่งผลัดต้องเน้นทีมเวิร์คเป็นสำคัญนะ ถ้าเกิดไม่มีทีมเวิร์คล่ะก็ ถึงผมจะแนะนำอะไรไปยังไงก็ไม่ได้ผลหรอกครับ
โซมะ: หืม แล้วจะสร้าง "ทีมมุวาคุ" ได้อย่างไรงั้นหรือ...?
ยูตะ: อืม... ก็ อย่างการพยายามทำเป้าหมายเดียวกันให้สำเร็จอะไรแบบนี้น่ะครับ? การวิ่งผลัดในครั้งนี้เอง ก็ทำให้สร้างทีมเวิร์คได้เหมือนกัน
แต่ไม่นึกเลยว่าแม้แต่ส่งไม้ก็ยังไม่ไหวแบบนี้ เกินคาดเลยล่ะครับ อืม... จากนี้จะทำยังไงดีล่ะ...
ก่อนอื่นก็ ลองซ้อมแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆดูก่อนก็แล้วกัน เมื่อกี๊ก็เป็นแค่เหตุสุดวิสัยด้วย
ยังเร็วเกินไปที่จะสรุปล่ะมั้ง..?
คานาตะ: ปุก้า ปุก้า...♪ ต่อไปจะพยายามส่ง "ไม้" ให้โซมะให้ได้เลยคร้าบ♪
คาโอรุ: อะฮะฮะ คานาตะคุงฮึดขึ้นมาแล้วสิ~♪ ถ้าลูกฮึดนั่นไม่สูญเปล่าก็คงจะดีนะ
โซมะ: แก... คิดจะเหน็บแนมท่านประธานงั้นหรือ
คาโอรุ: โอ๊ะ อันตรายๆ
แต่ว่า โซมะคุง วิ่งทั้งๆที่พกดาบไปด้วยแบบนั้น มันอันตรายเกินไปหน่อยหรือเปล่า~? อันสึจังก็คิดงั้นใช่ไหม?
โซมะ: ...หึ พยายามพูดให้อันสึโดโนะเข้าข้างเช่นนี้ ช่างขี้ขลาดเสียจริง!
ตะ... แต่ว่า นี่เป็นดาบที่ตระกูลคันซากิสืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น ข้าถูกบิดามารดาสั่งเอาไว้ ว่าให้พกติดตัวอย่าห่างกายด้วย
ได้โปรดเถิดขอรับอันสึโดโนะ! ขอเพียงอย่ายึดดาบนี้ไปจากข้าเท่านั้น... ข้าก้มหัวขอร้องเลยขอรับ!
คาโอรุ: หวา คุกเข่าก้มหัวขอร้องเลยด้วย ถึงจะสัมผัสความเอาจริงเอาจังได้ก็เถอะ แต่แบบนี้อันสึจังก็ลำบากใจแย่สิ?
โซมะ: ตะ... แต่ว่า...!
อันสึโดโนะจะรับฝากเอาไว้หรือ?
...อันสึโดโนะก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนด้วย ถ้าหากจะฝากดาบนี้ไว้กับอันสึโดโนะก็คงไม่เป็นไร
เป็นดาบที่แหลมคมทีเดียว โปรดอย่าได้ถอดออกจากฝักเป็นอันขาดนะ
คาโอรุ: เอาล่ะ ต้องพยายามอีกนิดแล้วสิ~
วันนี้จะอยู่ซ้อมด้วยตลอดเลยล่ะ อันสึจังเองก็อย่าเพิ่งกลับไปกลางคันนะ? เดี๋ยวกำลังใจจะหดหายเอา
คานาตะ ผมเองก็ดีใจที่อันสึซังอยู่ด้วยนะคร้าบ~♪
ผมจะพยายามนะ ช่วยดูจนถึงที่สุดทีนะคร้าบ อันสึซัง...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น