(ณ สนามกีฬาสี)
มิโดริ: เศร้าชะมัด อยากตาย...
ทำไมเราต้องมาแข่งกินขนมปังด้วยนะ...? ให้ไปแข่งยืมของซะยังจะดีกว่า...
เป็นเพราะนักเรียนทั้งโรงเรียนเข้าร่วม ก็เลยมีคนมากมายจ้องเราด้วย... คนที่อยู่แถวบ้านก็มาด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวต้องถูกเอาไปหัวเราะเยาะแน่เลย...
ตอนที่ลูกค้าจะมาซื้อของ แล้วพูดถึงเรื่องงานกีฬาสีขึ้นมา เราต้องรู้สึกอับอายขายขี้หน้าสุดๆแน่... ช่วยฆ่าๆฉันไปก่อนที่จะเป็นแบบนั้นทีเถอะ...
มิตสึรุ: มิโดริจัง ไม่ร่าเริงเลยนะ~? ส่วนฉันตื่นเต้นที่จะได้กินขนมปังสุดๆเลยล่ะ!
หนมปัง หนมปัง หนมปัง หนมปัง! ชอบขนมปังสุดๆเลย~♪
โคงะ: หนมปังหนมปังอยู่ได้ น่ารำคาญเฟ้ย!
...ชิ แข่งกินขนมปังอะไรกัน ไอ้ผีดูดเลือดเวรนั่น ให้ข้าคนนี้มาแข่งกินขนมปังเนี่ยนะ
โว้ยยยยย! พอนึกขึ้นมาก็หัวเสียแล้ว!
มิตสึรุ: หวา จู่ๆก็เริ่มอาละวาดแล้ว~!
อะฮะฮะ เหมือนแมวที่กำลังหงุดหงิดอยู่เลย☆ ตลกจัง~
โคงะ: นี่แกล้อข้าเล่นหรือไงวะ? รู้สึกว่าแกจะชื่อ... เท็นมะสินะ
มิตสึรุ: ฉันเองก็จำโคงะจังเซ็มไปได้นะ~ เพราะโคงะจังเซ็มไปอยู่ยูนิตเดียวกับอโดจังเซ็มไป ก็เลยจำได้ดีน่ะ☆
โคงะ: โคงะจังเซ็มไปงั้นเหรอ...? อย่ามาตั้งชื่อเล่นงี่เง่านะเฟ้ย แก!
มิตสึรุ: หวาๆ น่ากลัวจังเลย~
โคงะจังเซ็มไป สไมล์เอาไว้นะ สไมล์☆
โคงะ: โดนล้อชื่อตัวเองแบบนี้ จะยังให้ยิ้มอยู่ได้ยังไงล่ะฟะ
เฮ้ย เท็นมะ เดี๋ยวข้าจะจัดการฉีกกระชากแกให้เป็นชิ้นๆเดี๋ยวนี้ล่ะ โอร่า...!
มิตสึรุ: โคงะจังเซ็มไป สายตาเอาจริงน่าดูเลย! มิโดริจัง ช่วยด้วย~!!
มิโดริ: อย่ามาขอความช่วยเหลือจากฉันสิ...
ถึงฉันจะตัวใหญ่เลยโดนคิดว่า "น่าจะต่อยตีเก่งแน่ๆ" แต่ก็ไม่ชอบความเจ็บปวดหรอกนะ... ไม่ชอบที่จะต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคนน่ากลัวมากกว่าอีก
โคงะ: เอ้า เป็นไงล่ะ? ถ้าจะเข้ามาพร้อมกันทั้งคู่ล่ะก็ ย่อมได้นะเฟ้ย? ถ้าไม่เป็นฝ่ายเข้ามาล่ะก็ ข้าจะบุกเข้าไปหาเอง!
...เฮ้ย อันสึ แก จู่ๆอย่าพุ่งเข้ามาขวางสิวะ!? เกือบจะพลาดไปต่อยแล้วนะเฟ้ย!
หะ? ห้ามทะเลาะกัน?
...ชิ น่ารำคาญชะมัด นี่เป็นปัญหาของข้ากับเจ้าเด็กเวรตรงนั้นนะเฟ้ย
คนนอกอย่างเธออย่ามาสอดปากสิวะ ห๋า?
เฮ้ย อย่ามารั้งแขนข้านะ เดี๋ยวขย้ำทิ้งซะหรอก
...ให้ตายสิ หมดรมณ์แล้ว เอ้า รีบๆไสหัวไปได้แล้ว
มิตสึรุ: หวา... อันสึเน่จัง เป็นอะไรไหม?
ค่อยยังชั่วที่อันสึเน่จังไม่ได้รับบาดเจ็บ~♪
โคงะจังเซ็มไปเป็นคนน่ากลัวนี่เอง ฉันจะจำเอาไว้ล่ะ! จากนี้จะระวังไม่เข้าไปใกล้โคงะจังเซ็มไปนะ~!
มิโดริ: คือว่า อันสึเซ็มไป สงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วล่ะครับ เชือกนั่นมันอะไรเหรอ...?
มิโดริ: เอาไว้มัดมือสองข้าง...? อ๋อ จะได้ไม่ใช้มือจับขนมปังสินะครับ...
ไม่ได้อึดอัดหรอกครับ... ถึงจะอายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับทนไม่ได้หรอก...
มิตสึรุ: พอโดนมัดมือทั้งสองข้างแล้วรู้สึกแปลกๆจังเลย โอ๊ะ วิ่งไม่ค่อยถนัดเลยอ่ะ~...
โคงะ: ทำไมข้าคนนี้ถึงต้อง... ชิ เห็นแก่หน้าเธอ คราวนี้จะยอมๆให้ก็แล้วกัน แต่ว่าไม่มีครั้งหน้าแล้วนะเฟ้ย?
มิโดริ: โอกามิเซ็มไป ท่าทางจะยอมใจอ่อนกับอันสึเซ็มไปจังเลยนะครับ...
ถึงจะยังไม่ชอบใจที่ต้องมาแข่งกินขนมปังก็เถอะ... แต่ก็ไม่อยากให้อันสึเซ็มไปเห็นสภาพดูไม่จืดด้วย...
ไม่สิ แข่งกินขนมปังนี่มันก็ดูไม่จืดอยู่แล้วนี่นา? แต่ว่า มัวแต่บ่นกระปอดประแปดแบบนี้ก็ดูไม่จืดยิ่งกว่าเดิมอีก...
ถ้างั้น ไปก่อนนะครับ อันสึเซ็มไป...
มิตสึรุ: ..........
แดช แดช! เอาเป็นว่า แดชเอาไว้ก่อนล่ะ~♪
มิตสึรุ: แล้วก็จั๊มป์ให้สุดตัวไปเลย! งั่ม☆
ฮี้เฮือฮ้อแฮ่ฮีบฮิ่งไฮเฮ่าฮั้นฮ่ะ~☆(ที่เหลือก็แค่รีบวิ่งไปเท่านั้นล่ะ~☆)
มิโดริ: (ถึงจะฝึกฝนร่างกายจากชมรมบาสมาแล้ว ทำให้พอจะวิ่งเร็วอยู่บ้างก็จริง... แต่ก็สู้ชมรมกรีฑาไม่ได้จริงๆแฮะ...)
(คาบถุงขนมปังแล้ววิ่งแจ้นไปถึงโน่นแล้ว... ถ้าเราเอาจริงตรงนี้ล่ะก็ อาจจะไล่ตามเท็นมะคุงทันก็ได้...)
(แต่ว่าเราวิ่งหน้าตั้งแบบนั้นไม่ไหวหรอก... แค่จินตนาการก็น่าขายหน้าจะแย่แล้ว ทำเอาอยากตายขึ้นมาเลย...)
มิโดริ: (แต่ว่า เราก็ประกาศไปแล้วด้วยนี่นาว่าไม่อยากให้อันสึเซ็มไปเห็นสภาพดูไม่จืดน่ะ... มีแต่ต้องเก็บซ่อนความอับอายเอาไว้แล้ว...)
......!
(ค่อยยังชั่ว... คาบถุงขนมปังได้แล้ว... ถ้าพลาดล่ะก็ คงไม่มีหน้าไปเจออันสึเซ็มไปแล้วล่ะ...)
จิอากิ: เป็นอะไรไปน่ะ ริวเซย์กรีน! อย่ามัวหยุดยืนเฉยสิ กรีน! วิ่งไปให้ถึงท้ายที่สุดสิ กรีน...!!
มิโดริ: (ถึงเราจะไม่ชอบให้เรียกชื่อจริงก็เถอะ แต่ช่วยหยุดเรียกว่ากรีนซ้ำไปซ้ำมาได้ไหมเนี่ย...)
(โดนสายตาจับจ้องซะเต็มที่เลย ถ้าต้องวิ่งเข้าเส้นชัยไปทั้งๆแบบนี้ล่ะก็ เจ็บปวดชะมัด...)
(ได้รับความอัปยศถึงขนาดนี้ มันก็เหมือนกับการเข้าเส้นชัยเป็นที่โหล่เลยนี่นา...? ถ้าอย่างนั้นเราก็คงไม่จำเป็นต้องพยายามอะไรแล้วล่ะ...)
(เมื่อกี๊ เหมือนจะได้ยินเสียงอะรไเลย...? นั่นมัน อันสึเซ็มไป...?)
(เหมือนว่าจะถืออะไรโบกไปโบกมาอยู่ด้วย หรือว่าจะเป็น มาสคอตของงานกีฬาสีแบบทำมือเหรอ...?)
(เพื่อให้เสียงส่งมาถึงเรา และมองเห็นตัวได้ในทันทีก็เลยเตรียมการเอาไว้ถึงขนาดนั้นสินะครับ... เสียงของรุ่นพี่ ส่งมาถึงแล้วล่ะ...)
(ผม จะวิ่งไปให้ถึงเส้นชัยนะครับ... ถึงอาจจะไม่ใช่ที่หนึ่ง หรือต้องไปอยู่ตำแหน่งแถวๆรองบ๊วยก็ตาม)
(แต่ถึงอยากนั้น ผมก็หักหลังความคาดหวังของเหล่าผู้คนที่อุตส่าห์เชียร์ผมไม่ได้หรอกครับ...)
....!
แฮ่ก.... แฮ่ก.... แฮ่ก..... อันสึเซ็มไป เป็นยังไงบ้างครับ...?
ฮะๆ ขอบคุณมากครับ... ถึงจะไม่ชอบการพยายามเพราะมันน่ารำคาญก็เถอะ แต่พอได้วิ่งสุดตัวแล้วก็รู้สึกดีจังเลย...
ชักจะหยุดไม่อยู่ซะแล้วสิ...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น