(ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้)
คุโร่: ขอโทษที่เรียกตัวมาแบบนี้นะ แม่หนู คงจะงานยุ่งน่าดูเลยสินะ
เอ้า ลองดูนี่สิ
ดรีมเฟสที่แม่หนูต้องจัดการเนี่ย... "เทศกาลทานาบาตะ" สินะ ฉันตัดชุดแรกเสร็จแล้วล่ะ
ถึงเธอจะยืนยันดีไซน์ให้แล้วก็จริง แต่ฉันว่ามาดูของจริงด้วยตาตัวเองน่าจะดีกว่าน่ะ
เป็นไงล่ะ แต่ฉันก็กะจะเพิ่มรายละเอียดให้มากกว่านี้อีกซักหน่อยนะ
ออกมาดูดีไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ ถึงจะฉูดฉาดไปหน่อยก็เถอะ... แต่ก็เป็นงานเทศกาลนี่นะ สภาพอากาศมันก็ต้องมืดๆอยู่แล้ว
ช่วงเวลาที่เปิดดรีมเฟสเอง ก็เหมือนจะเป็นตอนกลางคืนด้วย ให้ชุดมันออกโทนสว่างเอาไว้ก็ดีแล้วล่ะ
ไลฟ์ไปพร้อมกับชมทางช้างเผือกไปด้วยงั้นเหรอ ก็สมเป็นทานาบาตะดีนะ แต่ช่วงนี้มีแววว่าฝนจะตกด้วยสิ
ก็เลยทำให้ชุดมันกันน้ำไว้ เพื่อที่ถึงเปียกก็จะได้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ
ถ้าเกิดไม่มีปัญหาอะไรล่ะก็ ไว้เดี๋ยวจะลองทำแพทเทิร์นอื่นๆดูบ้าง
ก็ในเทศกาลทานาบาตะ มียูนิตขึ้นแสดงหลายยูนิตเลยใช่ไหมล่ะ ถ้าเกิดชุดแบบเดียวกันไปหมด ผู้ชมก็แยกยูนิตไม่ออกกันพอดี
เป็นทานาบาตะทั้งที ก็อยากจะทำแนว "ฮิโกโบชิ" กับ "โอริฮิเมะ" น่ะ อย่างน้อยถ้าแยกออกเป็นสองแบบล่ะ่ก็ ตอนประชันไลฟ์กันจะได้แยกออกด้วย
ชุดของโอริฮิเมะ ก็ให้พวกน่ารักๆอย่าง Ra*bits เป็นคนใส่ไป
แต่ว่า ฉันไม่ค่อยมีหัวเรื่องน่ารักๆเท่าไหร่น่ะ
แม่หนูช่วยออกแบบให้หน่อยได้หรือเปล่า เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องแบบแปลนกับการตัดเย็บเอง
แต่ว่า แม่หนูก็คงจะยุ่งอยู่ใช่ไหมล่ะ?
หืม? จะช่วยออกแบบให้เหรอ ขอบใจนะ กระตือรือร้นจริงๆเลยนะแม่หนูเนี่ย
ก็นี่เป็นงานใหญ่ครั้งแรกของเธอในฐานะโปรดิวเซอร์เลยนี่นะ
ไม่ใช่ดรีมเฟสที่เป็นไปตามระเบียบแบบแผนของสภานักเรียน แต่เป็นของแม่หนูที่เป็นผู้ผลิกโฉมโรงเรียนยูเมะโนะซากินี้ไงล่ะ
ทุกคนตั้งตารอชมเทศกาลทานาบาตะอยู่นะ แน่นอนว่าฉันก็เหมือนกัน
แต่ก็อย่าฝืนตัวเองล่ะ เพราะมีพวกที่จะคอยบุกน้ำลุยไฟเพื่อช่วยเหลือแม่หนูอยู่เพียบเลยล่ะ
พึ่งพาคนอื่นเถอะนะ ฉันเองก็จะตัดชุดนี่ให้ออกมาสมบูรณ์แบบด้วยเหมือนกัน
คุโร่: เรื่องนั้นไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วสินะ แต่ขอบใจนะที่วางใจให้ฉันเป็นคนตัดชุดน่ะ
ไอเดียมันหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆจนหยุดไม่อยู่เลยล่ะ
เจ้าฮาสึมิเองก็ชมเหมือนกันนะ บอกว่าดูไม่ออกเลยว่าเพิ่งเคยวางแผนเป็นครั้งแรก
ถึงจะเป็นการเลียนแบบดรีมเฟสที่เคยจัดขึ้นมาในอดีตก็จริง แต่ก็เห็นถึงความเป็นตัวของตัวเองอยู่ด้วยเหมือนกัน
...เป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ กลัวว่าเทศกาลทานาบาตะจะไปได้สวยหรือเปล่างั้นเหรอ
หรือว่าจะเหนื่อยที่ต้องวิ่งวุ่นเตรียมงานอยู่ทุกวันกันล่ะ?
เอ้าๆ ไม่เป็นไรหรอก จากนี้ไปอาจจะถูกไหว้วานให้ทำงานวางแผนแบบนี้อีกก็ได้ ลำบากในตอนนี้เอาไว้ก่อนเถอะ
ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ มันก็จะกลายเป็นประสบการณ์ให้แม่หนูแน่
ถ้าไม่ไหวขึ้นมาจริงๆล่ะก็ จะมาพึ่งพาฉันก็ได้นะ
โอ๊ะ ออกแบบเสร็จแล้วเหรอ ไหนขอดูหน่อยซิ แม่หนูนี่งานเร็วจริงๆเลยนะ... ไม่ต้องอายไปหรอกน่า ขอดูหน่อย ไม่มีใครเค้าหัวเราะเยาะหรอก
โอ๊ะ น่ารักดีนะ อย่างฉันคงออกแบบไม่ได้แหงๆ...
แต่ว่ามันออกจะดูเป็นเด็กผู้หญิงไปหน่อยหรือเปล่า ถ้าให้น้องสาวฉันใส่ก็คงจะดีใจอยู่หรอก แต่จะมีผู้ชายคนไหนยอมใส่หรือเปล่านะ
อา ไม่ได้บอกว่าใช้ไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวจะลองตัดจากดีไซน์นี้ดู
ถ้าตัดเสร็จแล้วเดี๋ยวจะเรียกนะ ช่วยพาใครก็ได้ใน Ra*bits มาทีสิ
ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นล่ะก็น่าจะใส่เข้านะ ถ้าช่วยลองชุดให้ล่ะก็จะดีมากเลย
จะให้แม่หนูลองชุดก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ยังไงรูปร่างของผู้ชายกับผู้หญิงมันก็ต่างกันนั่นล่ะ
ส่วนฉันใส่ไม่ได้หรอก ไซส์ก็ไม่พอดีตัว แถมยังไม่เข้ากับของน่ารักๆอีก
.....หืม? ข้างนอกเอะอะจังนะ เท็ตสึที่ออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งกลับมาแล้วเหรอ?
อ้อ เท็ตสึที่อยู่ในชมรมคาราเต้ของฉันเป็นพวกซุ่มซ่ามน่ะ ก็เลยพยายามไม่เข้ามาอยู่ใกล้ๆตอนที่กำลังตัดชุด
พอหมอนั่นบอกว่าจะช่วย สุดท้ายก็เผลอทำผ้าฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยตลอดเลย
แถมถ้าฉันดุจนหมอนั่นเกิดหงอยไปล่ะก็น่าสงสารแย่
โทโมยะ: หยุดนะะะ! แกนะแก วันนี้ล่ะ ไม่ปล่อยให้หนีไปแน่!
มิตสึรุ: ละ... ไล่ตามมาทำไมล่ะเนี่ย โทโมะจัง! เพราะฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์เหรอ หรือเพราะคาริสม่าที่เอ่อล้นของฉันมันดึงดูดกัน!?
คุโร่: เฮ้ย เอะอะอะไรกันเนี่ย ก่อนจะเข้าโรงฝึกต้องโค้งคำนับก่อนครั้งนึงนะ แล้วก็ต้องถอดรองเท้าด้วย ให้ตายสิ เสียมารยาทจริงๆเลย
โทโมยะ: เหวอ คิคิ.. คิริวเซ็มไปจากชมรมคาราเต้!?
ขะ... ขอโทษด้วยครับ! เพราะนายเลยโดนโกรธเลยเนี่ยมิตสึรุ! เพราะนายเอาแต่หนีวิ่งพล่านไปทั่วนั่นล่ะ~!
มิตสึรุ: เอ๋~? ถ้าโทโมะจังไม่ไล่ตามมาล่ะก็ ฉันก็ไม่หนีหรอกน่า! ฮึ้ม ฮึ้ม!
คุโร่: อา จะยังไงก็ช่างเถอะ มีเรื่องอะไรล่ะ ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ อย่ารบกวนนักได้หรือเปล่า แล้วฉันก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรหรอก
โทโมยะ: อ๋า ต้องขอโทษที่รบกวนจริงๆนะครับ!
อ๊ะ อันสึซัง! เมื่อกี๊นี่จังกำลังตามหาตัวอยู่เลยครับ เห็นว่าอยากจะปรึกษาเรื่องเพลงประกอบ กับเพลงที่จะใช้ในงานเทศกาลทานาบาตะน่ะ!
คุโร่: ฮะฮะ งานยุ่งจริงๆเลยนะโปรดิวเซอร์ เอ้า ไปสิ เดี๋ยวฉันจะตัดชุดให้เสร็จเอง
มิตสึรุ: หึหึหึ จังหวะนี้ล่ะ... แดชหนีไปเลยดีกว่า บรื้นนน~☆
คุโร่: ฮึ้บ ก็บอกว่าอย่าใส่รองเท้าวิ่งในโรงฝึกไง ไร้มารยาทจริงๆนะ ไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไร แต่ถ้านายเป็นลูกผู้ชายล่ะก็อย่าหนีสิ
มิตสึรุ: งือ~! ขยับไม่ได้อ่ะ พอโดนหิ้วหลังคอแล้วรู้สึกเหมือนทั่วทั้งร่างกายมันอ่อนแรงขึ้นมาเลย!
โทโมยะ: อา ขอบคุณมากครับคิริวเซ็มไป! เอ้า ไปหาพวกนี่จังกันได้แล้ว
ให้ตายสิ ทุกคนเค้าเป็นห่วงกันแทบแย่เลยนะ? ช่วงนี้นายแปลกๆไปหรือเปล่า?
มิตสึรุ: งืออออ~ พวกโทโมะจินไม่เกี่ยวซักหน่อย! นี่เป็นปัญหาของฉันนะ ช่วยเมินๆไปทีได้หรือเปล่า~?
โทโมยะ: (โถ่ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จะให้ปล่อยไปได้ยังไงกันเล่า ก็เราเป็นทั้งเพื่อน และ Ra*bits เหมือนกันนี่นา ทำตัวห่างเหินจังเลยนะ มิตสึรุ)
(ถ้ามีปัญหาล่ะก็มาพึ่งพากันบ้างก็ได้แท้ๆ ถึงพวกเราอาจจะทำประโยชน์อะไรให้ไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็ยังพอช่วยให้คำแนะนำได้นะ)
(...พอคิดดูแบบนั้นแล้ว อันสึซังเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ ทั้งถูกพึ่งพาจากทุกๆคน แถมยังได้รับฝากฝังให้ทำงานใหญ่อีก)
(ทุกคนต่างรักอันสึซัง ไม่ใช่แค่เพราะเป็นโปรดิวเซอร์หรอกนะ เรียกว่าเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวหรือเปล่า?)
(ทั้งที่เมื่อตอนที่พบกันครั้งแรกในเดือนเมษายน... ยังรู้สึกว่า "ธรรมดา" เหมือนเราเลยแท้ๆ)
(กลายเป็นคนที่สุดยอดผิดหูผิดตาไปเลยนะ)
(ฉันกับอันสึซัง แตกต่างกันตรงไหนนะ น่าอิจฉา ไม่สิ น่าชื่นชมจริงๆเลย)
(ฉันเองก็จะเอาอันสึซังเป็นแบบอย่าง แล้วก้าวไปข้างหน้าอีกซักก้าวดีกว่า! พยายามเติบโตให้มากกว่านี้อีก!)
(เพื่อการนั้นแล้ว ก่อนอื่นก็ต้องจัดการปัญหาของมิตสึรุ... ของพวกเรา Ra*bits ให้ได้ซะก่อนล่ะนะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น