(ณ ห้องเรียนพ่อบ้าน)
คาโอรุ: ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณหนู
เช่นนั้นก็ จะขอนำทางไปยังโต๊ะนะครับ
อโดนิส: (...ท่าทางชินมือสุดๆไปเลย ถึงจะได้ยินจากซาคุมะเซ็มไปว่าฮาคาเสะเซ็มไปเป็นคนที่เหลาะแหละเอาแน่เอานอนไม่ได้ก็จริง แต่ก็แสดงฝีมือได้เป็นอย่างดีเลย)
(แต่ว่า ก็เข้าใจที่เรียกว่าคุณหนูอยู่หรอก... แต่ทำไมต้องเป็น ยินดีต้อนรับกลับ ด้วยนะ?)
(ถ้าเข้ามาในร้านค้า ก็น่าจะใช้คำว่า ยินดีต้อนรับ เฉยๆไม่ใช่เหรอ)
คาโอรุ: คุณหนู จะออกไปข้างนอกงั้นเหรอครับ?
วันนี้อากาศปลอดโปล่งไร้ก้อนเมฆ พระผู้เป็นเจ้าเองก็คงจะกำลังต้อนรับให้คุณหนูออกไปข้างนอกอยู่เป็นแน่
แต่ว่า โปรดกลับมาก่อนที่จะมืดค่ำด้วยนะครับ ถ้าหากกลับดึกล่ะก็ ผมคงจะเป็นกังวลมากเลยล่ะครับ ได้โปรดรีบกลับมาด้วยนะ...?
เช่นนั้นก็ ไปดีมาดีนะครับคุณหนู
อโดนิส: (...หืม ส่งแขกว่าไปดีมาดี แล้วบอกว่าให้รีบกลับมานี่ มันหมายความว่ายังไงกัน?)
(แถมแขกที่ถูกพูดแบบนั้นใส่ยังดีใจกันยกใหญ่เลยด้วย ทานไปตั้งขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ยังทานไม่พออีกเหรอ?)
(ไม่สิ... แบบนี้นี่เอง เป็นเพราะพวกเธอตัวเล็ก ก็เลยต้องทานเยอะๆเพื่อที่จะได้เติบใหญ่ขึ้นสินะ)
(หรือก็คือ แขกส่วนใหญ่ที่มาที่นี่ ก็เพื่อหวังจะได้ "เติบใหญ่และแข็งแกร่ง" ยิ่งขึ้นสินะ)
(ถ้างั้น ฉันก็แค่แนะนำแขกให้ "ทานเข้าไปเยอะๆ" ก็พอแล้วสิ)
...ทานขนมเข้าไปซะ เอาเป็นว่าทานเข้าไปเยอะๆเลยนะ
หมดจานแล้วนี่นา รอก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบไปยกจานใหม่มาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ
...เอ้า ทานเข้าไปซะ เอาขนมพูนจานมาเสิร์ฟแล้วล่ะ ทานเข้าไปเยอะๆ และ "เติบใหญ่" ขึ้นซะ
ฉันจะคอยสนับสนุนผู้ที่พยายามจะ "เติบใหญ่และแข็งแกร่ง" ขึ้นให้เต็มที่เอง
เพราะตอนที่ฉัน "เคยตัวเล็กและอ่อนแอ" นั้น ไม่เคยมีใครมาช่วยเหลือฉันเลย
ฉันไม่คิดเศร้าใจในเรื่องนั้นหรอกนะ แต่ว่า ก็คิดจากใจจริงว่าไม่อยากให้มีใครต้องมารู้สึกแบบเดียวกันกับฉันอีกแล้ว
อโดนิส: ดังนั้น ฉันจะคอยช่วยเหลือ "สิ่งมีชีวิตตัวเล็กและอ่อนแอ" เอง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มาพี่งพาฉันได้เลย
ถ้าเพื่อเธอแล้วล่ะก็ ฉันจะขอเดิมพันด้วยชีวิตนี้เลย
เรย์: โอ้ พอได้ยินคำสารภาพอันเร่าร้อนของอโดนิสคุงเข้าไป ทำเอาสาวๆตาเป็นรูปหัวใจไปเลยนะเนี่ย
เท่านี้คาโอรุคุงก็คงจะตั้งใจมากขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่ถูกอโดนิสคุงแย่งลูกค้าไปแล้ว แบบนี้ก็อาจจะเกินคาดอยู่นะเนี่ย
หืม? แม่หนู แม่หนูที่แอบเหล่มองมาทางนี้ตรงนั้นน่ะ
มีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ? ...หืม อยากจะให้ข้าบริการให้สินะ
แม่หนูนี่แปลกจริงนะ ข้านึกคำพูดที่จะทำให้เด็กสาวยินดีได้เช่นคาโอรุคุงไม่ออกหรอก
ก็นะ เพราะคาโอรุคุงกับอโดนิสคุงถูกรั้งตัวเอาไว้เสียขนาดนั้น ก็เลยมีแต่ข้ากับวังโกะนี่นะ
โคงะ: แก! อย่าเอาข้าไปเหมารวมกับแกตามใจชอบสิวะ!
เรย์: วังโกะนี่หูผีเสียจริงนะ วางใจเถิด ถึงวังโกะจะเป็นเช่นนั้นก็ยังมีคนเรียกตัวอยู่นะ
โคงะ: ห๋า?
เรย์: ก็ แม่หนูที่ยืนอยู่ใกล้กับประตูทางเข้าตรงนั้นไงเล่า เอ้าๆ หากไม่รีบล่ะก็เดี๋ยวคาโอรุคุงก็แย่งไปก่อนหรอกนะ?
โคงะ: หนวกหูเฟ้ย! เฮ้ย แกน่ะ! เรียกใช้ข้าแบบนี้ แปลว่าเตรียมใจเอาไว้แล้วสินะ!?
เรย์: จิ๊กโก๋ที่ไหนกันเนี่ย
ไม่ได้จะให้วังโกะฝืนตัวเองขนาดให้ดูคาโอรุคุงเป็นตัวอย่างก็จริง แต่นี่ก็คุณภาพต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปหน่อยแล้ว แบบนี้คาเฟ่พ่อบ้านก็ไม่มีความหมายน่ะสิ...
เอาเถอะ ถ้าหากมีคนมาถามว่าข้าเป็นพ่อบ้านหรือเปล่า ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
...หืม? ข้าเท่เหมือนกับเป็น "พ่อบ้านแก่ๆ" งั้นหรือ?
เรย์: แม่หนูนี่พูดได้น่าฟังเสียจริง ขอเซอวิสด้วยชานี้ เป็นการตอบแทนที่ทำให้ข้ายินดีก็แล้วกัน...♪
อัสสัม ดาร์จีลิง นิลคีรี ดิมบูล่า แคนดี้ ฉีเหมืน อูวา หรืออื่นๆก็มีอยู่อีกมาก สั่งมาได้ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ?
คาโอรุ: (เอาล่ะ ชักจะครึกครื้นแล้วสิ~ ถ้าไปได้สวยอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ UNDEAD อาจจะได้ชัยชนะในงานโรงเรียนก็ได้ ถึงจะไม่รู้ผลลัพธ์จนกว่าจะถึงท้ายที่สุดก็เถอะ)
(ถึงอย่างนั้นก็ช้าจังเลยแฮะ น่าจะใกล้มาได้เลยนี่นา... โอ๊ะ นั่นมัน)
เท็นโคเซย์จัง! มาหาจริงๆด้วยสินะ~ ไม่เห็นมาซักทีก็เลยว่าจะไปรับเองแล้วล่ะ
เอ้าๆ เชิญนั่งที่ตรงนี้ได้เลย เครื่องดื่มเอาเป็นอะไรดี? ให้ฉันจัดการไหม?
โอเค ไม่ได้เลือกขนมงั้นเหรอเนี่ย แต่ว่ามันอร่อยมากๆเลยล่ะ ตั้งตารอได้เลยนะ
อ๊ะ แล้วชุดนี้ล่ะเป็นไง? "เข้ากันมากเลย" งั้นเหรอ? ฮะฮะ ขอบคุณนะ☆
อา~ ฉันคงจะทำตัวดี๊ด๊าไปหน่อยสินะ ก็เท็นโคเซย์จัง รักษาสัญญาว่าจะมานี่นา?
ที่ฉันให้เงื่อนไข้ไปว่าให้หมอนั่นช่วยทำชุดให้ก็ได้ แต่ต้องมาที่ร้านของพวกเราในวันงานด้วยน่ะ เท็นโคเซย์จังเนี่ย เป็นคนเอาจริงเอาจังจริงๆด้วยสิ
แต่ว่า... ก็ไม่ได้รังเกียจในจุดนั้นหรอกนะ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น