(ณ ห้องซ้อมเต้น)
โทโมยะ: ขอโทษนะครับ! อาจจะช้าไปหน่อย แต่พาตัวมิตสึรุมาแล้วล่ะ~♪
นาซึนะ: โอ๊ะ โทโมะจิน เหนื่อยหน่อยนะ~ รออยู่เลยล่ะ♪
มิตสึรุ: งือ... โทโมะจังกับอันสึเน่จัง จับแขนซ้ายขวาเอาไว้จนหนีไม่ได้เลย
เหมือนถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวเอาไว้เลย อันตัวข้าคือ--- มนุษย์--- ต่าง--- ดาว---
นาซึนะ: อย่าทำเสียงแปลกๆสิ แล้วก็นั่งตรงนั้นซะ
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงทำตัวเหนื่อยหน่ายไม่เข้ากับตัวเองแบบนั้น แต่มีอะไรก็บอกมาเถอะ ปรึกษากับนี่จังได้นะ♪
เป็นอะไรไปเหรอมิตสึรุจิน ช่วงนี้ไม่สมเป็นมิตสึรุจินเลยนะ
ทุกคนเค้าเป็นห่วงกันนะ~ ทั้งฉัน ทั้งฮาจิเมะจิน ทั้งโทโมะจิน อันสึเองก็เหมือนกัน สำนึกไว้ด้วยล่ะ~?
เมฆหมอกน่ะ ไม่เหมาะกับทั้งทานาบาตะและมิตสึรุจินหรอกนะ แสดงรอยยิ้มอันส่องประกายเจิดจ้าเหมือนอย่างเคยทีสิ~?
มิตสึรุ: งือ~... ขอโทษนะ ไม่ได้อยากจะทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงหรอก
แต่ว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับทุกคนใน Ra*bits ด้วย เพราะงั้น... ฉันก็เลยไม่อยากทำให้ทุกคนต้องลำบากน่ะ
เพราะว่า Ra*bits น่ะ กำลังจะเริ่มต่อจากนี้ไปต่างหาก
ต้องพยายามพัฒนาตัวเองขึ้นไปเรื่อยๆเพื่อที่จะกลายเป็นยูนิตอันแสนสุดยอด ก็เลยไม่อยากให้วุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ~?
โทโมยะ: เจ้าหมอนี่ ทำตัวห่างเหินชะมัดเลย เป็นแค่มิตสึรุแท้ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ทั้งที่ตอนปกติชอบทำตัวเอาแต่ใจจนน่าโมโห แล้วก็สร้างปัญหาตลอดยังไม่ยอมสำนึกแท้ๆ
มิตสึรุ: งือ~... พูดแบบนั้นก็เถียงไม่ออกพอดีน่ะสิ ขอโทษน้า?
แต่ว่าฉัน เพิ่งเคยเจอแบบนี้เป็นครั้งแรก ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีนี่นา!
นาซึนะ: เอ้าๆ อย่าไปว่าเค้ามากนักเลย โทโมะจิน แต่ที่บอกว่าทำตัวห่างเหินมันก็จริงนั่นล่ะ
พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชะตากันนะ ถึงจะยังเป็นแค่ไข่ของไอดอลที่ยังไม่ฟักก็เถอะ...
เพราะงั้น ต้องร่วมแรงร่วมใจสนับสนุนกันสิ แบ่งปันความอบอุ่นให้กัน เพื่อที่ซักวันจะได้ฟักออกมาอย่างงดงาม
ถึงจะไม่หรอกนะว่าเรื่องอะไร แต่ต้องไม่เป็นไรแน่ วางใจเถอะนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถึงจะเลวร้ายขนาดไหน นี่จังก็จะปกป้องเอง
มิตสึรุ: นี่จัง.... แงงงงงง ขอโทษจริงๆน้า!
ฉันผิดไปแล้วล่ะ ยังไงฉันก็ยังอยากอยู่ใน Ra*bits อยู่ดี! อยากจะอยู่ด้วยกันกับทุกคนที่ทั้งอบอุ่น อ่อนโยน อยู่กับทุกคนที่ฉันรัก!
ฮาจิเมะ: มะ... หมายความว่ายังไงเหรอครับ? พูดเหมือนจะไปที่ไหนเลย หรือว่าจะย้ายโรงเรียนเหรอ? ทะ... ทำไงดีล่ะ!
นาซึนะ: ...หืม? อันสึรู้เรื่องอะไรด้วยเหรอ ช่วยอธิบายหน่อยได้หรือเปล่า? มิตสึรุจินเป็นพวกพูดเรียงลำดับขั้นตอนไม่เก่ง ก็เลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
หืม มิตสึรุจิน ทำสถิติในการแข่งขันกรีฑาได้ยอดเยี่ยมเลยงั้นเหรอ อ๋อ~ แบบนี้นี่เอง เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว
ฮาจิเมะ: เอ๊ะ? แล้วมันมีปัญหาตรงไหนเหรอครับ น่ายินดีออกนี่นา?
มิตสึรุ: อือ มันก็ใช่อยู่หรอก
แต่ฉันไม่ค่อยมีผลงานในฐานะไอดอลเลยนี่นา...
แถมยังถูกคนใหญ่คนโตชักชวนให้เลิกเป็นไอดอล แล้วหันไปเอาดีด้านกรีฑาแทนด้วย
บอกว่าการจะเป็นนักกีฬาโอลิมปิกก็ไม่ใช่แค่ความฝัน อะไรแบบนี้... แต่ว่าฉันก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นหรอก แค่ดีใจที่ทำสถิติได้แล้วถูกชมเฉยๆแค่นั้นเอง
แต่ว่า ฉันอยากเป็นไอดอล! อยากจะอยู่ด้วยกันกับทุกคนใน Ra*bits!
ก็ ถึงจะเร็วขนาดไหนก็ยังวิ่งไล่ตามรถไม่ทันอยู่ดีนี่นา
แต่ถ้าเป็นไอดอลล่ะก็ ถ้าเป็นบทเพลงล่ะก็ สามารถส่งไปถึงทั่วโลกได้ภายในชั่วพริบตาเลย! จะวนรอบโลกด้วยความเร็วแสงเลยก็ยังได้!
เพราะงั้นฉันก็เลยอยากเป็นไอดอล... จนมาเข้าโรงเรียนยูเมะโนะซากินี่ล่ะ ถึงจะชอบวิ่งด้วยก็เถอะ
แต่ก็ถูกบอกว่าถ้าไม่ใช้พรสวรรค์ที่มีล่ะก็ มันจะเสียของเอาเปล่าๆ
ก็เลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี... ฉันไม่ถนัดเรื่องใช้สมองด้วย เพราะงั้นก็เลยวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อให้ความรู้สึกที่มัวหมองนี้ปลิวไปนั่นล่ะ!
โทโมยะ: อ๋อ เพราะงั้นนายถึงได้วิ่งหนีสินะ...
ไม่คิดจะหยุดยืนคิดบ้างเลยหรือไง ไหงถึงต้องเอาแต่วิ่งแบบนั้นด้วยล่ะเนี่ย นี่นายเป็นปลาทูนาที่ถ้าไม่ว่ายน้ำล่ะก็จะตายหรือไง?
แต่ว่า อย่างนั้นเองเหรอ... การที่ไม่ "ธรรมดา" เองก็ลำบากเหมือนกันนะ การที่มีพรสวรรค์ก็ด้วย
ยังไงนี่เป็นชีวิตของมิตสึรุ ฉันว่าอะไรไม่ได้หรอก แต่การได้กังวล ลังเลแบบนี้ น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ
หมายความว่านายเลือกทางได้หลายทางไงล่ะ แล้วไม่ว่ามิตสึรุจะเลือกทางไหน นายก็จะต้องวิ่งไปได้อย่างเต็มกำลังด้วยความยินดีจนถึงท้ายที่สุดแน่
เพราะงั้น ฉันก็เลยอิจฉานายไงล่ะ มิตสึรุ
มิตสึรุ: โทโมะจัง... ถ้าแลกกันได้ล่ะก็อยากจะแลกนั่นล่ะ พูดจาโหดร้ายจังเลยนะ?
ใช่แล้ว นี่คือชีวิตของฉันนี่นา เส้นทางของฉัน ฉันก็ต้องเลือกด้วยตัวเอง มีแต่ต้องวิ่งไปเท่านั้นล่ะ
แต่ว่า ทั้งที่หากมองรอบๆตัวล่ะก็ ยังมีทุกคนใน Ra*bits อยู่แท้ๆ
ทำเอาฉันที่มัวแต่อารมณ์เสียอยู่คนเดียวแบบนี้ เหมือนเป็นคนบ้าเลยล่ะ~
นาซึนะ: เอาน่า ยังไม่ต้องรีบร้อนด่วนตัดสินใจก็ได้นี่นา ค่อยๆคิดไปเถอะ พวกนายยังอยู่แค่ปีหนึ่งกันเองนะ~
?
ยังมีเวลาอยู่อีกนะ~♪
ถ้าไม่รู้ว่าจะเดินไปเส้นทางไหนดีล่ะก็ มาพึ่งพาพวกเราสิ อันสึเองก็เหมือนกัน เธอไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ
เพราะงั้น อย่าวิ่งหนีไปไหน โดยที่เหมือนละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปเลยนะ...?
ฮาจิเมะ: ใช่แล้วครับ มิตสึรุคุง ถึงแม้ว่าซักวันหนึ่งจะต้องเดินไปในเส้นทางที่แตกต่างกันก็ตาม แต่ตอนนี้ก็จะอยู่ข้างๆเองนะครับ จะอยู่ข้างๆในที่ๆเสียงและกลิ่นของพวกเราส่งไปถึง
ได้โปรด อย่าลืมเรื่องนั้นไปเลยนะ... เดี๋ยวจะเตรียมชาให้นะครับ พักหายใจหายคอกันหน่อยนะ♪
ถึงจะได้พบเจอกันเพียงปีละหนก็ตาม แต่สายสัมพันธ์ของโอริฮิเมะกับฮิโกโบชิ และความรักนั้น จะไม่เสื่อมคลายไปแน่ครับ พวกเราเองก็เป็นพวกพ้องที่เชื่อมต่อกันด้วยสายสัมพันธ์เช่นนั้นเหมือนกัน...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น