(ณ หน้าประตูโรงเรียน)
เรย์: เมื่อยามราตรีมาเยือน เป็นสัญญาณบอกจุดจบของงานเลี้ยงอันสุขสันต์...♪
พวกเราที่ได้มอบการพักผ่อนอันยาวนานให้แก่เหล่าสตรี จากนี้จะทำการกระพือปีกโผบินไปยังโลกแห่งราตรีมืด
พวกเรานั้นคือสาวกแห่งความมืดมิด ถูกห่อหุ้มไปด้วยความมืดอันโกลาหน และจักขอทำการพักผ่อนอย่างยาวนานเช่นกัน...♪
โคงะ: ห๋า? อย่ามาพ่นคำเบียวแดกแถวนี้นะเว้ย!
ถ้าอยากพักผ่อนขนาดนั้นล่ะก็ ข้าคนนี้จะทำให้แกหลับไหลไปชั่วนิรันดร์เอง!
คาโอรุ: ทั้งสองคนนี้ร่าเริงกันจังนะ~ ฉันเหนื่อยกับการรับลูกค้าจะตายอยู่แล้ว จนทำเอาอยากให้แบ่งความร่าเริงนั้นมาให้บ้างเลย
นี่ เท็นโคเซย์จัง ฉันพยายามน่าดูเลยใช่ม้า? ก็ UNDEAD ได้รับเลือกเป็นบูธที่ได้รับความนิยมสูงสุดเลยนี่นา
ส่วนใหญ่นั่นก็น่าจะมาจากความพยายามของฉันด้วยนั่นล่ะ~ แน่นอนว่าเป็นเพราะพลังของทุกคนด้วยเหมือนกัน แต่คนที่คอยโฆษณา แล้วเชิญชวนเด็กสาวๆให้มาก็คือฉันนี่?
ฉันเอง ก็อยากได้รับรางวัลความพยายามบ้างเหมือนกันนะ เข้าใจความหมายหรือเปล่า~?
อืม พูดถึงขนาดนี้ก็ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เท็นโคเซย์จังนี่หัวแข็งจังเลยนะ หรือว่าตั้งใจวางแผนจะกวนประสาทฉันกันน้า?
ฮะฮะ ทำหน้าตาลำบากใจแบบนี้ก็ยังน่ารัก...☆ ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งแท้ๆ แต่ก็ทำเอาอยากแกล้งให้มากขึ้นซะแล้วสิ~
อโดนิส: ฮาคาเสะเซ็มไป รังแกสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆแบบนี้ ไม่ดีนะ
ฉันเองก็ถูกพี่สาวกลั่นแกล้ง จิกหัวใช้มาตั้งแต่เป็นเด็กตัวเล็กๆแล้วล่ะ
ถ้าหากรังแกสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆแค่เพราะตัวเองตัวใหญ่และแข็งแกร่งล่ะก็ ซักวันจะต้องได้รับบทเรียนแน่
"ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง" นั้น ไม่ได้เกิดจากการกลั่นแกล้ง แต่จากการเลี้ยงดูต่างหากล่ะ
คาโอรุ: อา~ ก็ไม่ได้จะแกล้งอะไรอยู่แล้วล่ะน่า
ก็แค่เด็กผู้ชายที่จีบเด็กผู้หญิงที่ตัวเองสนใจเท่านั้นเอง?
เอ๊ะ? แต่แบบนั้น ก็แปลว่าฉันอยู่ระดับเดียวกับเด็กม.ต้นเลยไม่ใช่หรือไง
หวา~ ดันรู้สึกตัวถึงเรื่องแย่ๆเข้าซะได้~ เพราะงี้นี่เองเท็นโคเซย์จังถึงได้ระแวงฉัน
ขอโทษนะเท็นโคเซย์จัง จากนี้ฉันจะพยายามปรับปรุงตัวเองแล้วล่ะ ถ้าพอจะให้อภัยฉันได้บ้างซักนิดล่ะก็จะยินดีมากเลย~
อ๊ะ ให้จูบที่หลังมือเป็นสัญลักษณ์แทนคำขอโทษดีไหม?
ว่าไปนั่นล่ะ แบบนั้นคงไม่ใช่การขอโทษแต่เป็นการแสดงความภักดีแทนสิเนอะ แถมชุดแบบนี้ก็ไม่เข้ากันด้วย~
ถ้าเป็นชุดพ่อบ้านล่ะก็ คงจะต่างออกไปล่ะนะ
โอ๊ะ จะว่าไปแล้ว นี่ เท็นโคเซย์จัง ใน UNDEAD ใครเข้ากับชุดพ่อบ้านที่สุดเหรอ?
เรย์: เดี๋ยวเถิด คาโอรุคุง สำนึกผิดได้ไม่ทันไรก็ทำให้แม่หนูเท็นโคเซย์เค้าลำบากใจอีกแล้วนะ
คาโอรุ: เอ๋ ซาคุมะซังไม่สงสัยบ้างเหรอครับ? ผมสงสัยสุดๆไปเลยนะ~
โคงะ: เหอะ ไม่เห็นจำเป็นต้องถามเท็นโคเซย์เลย!
ยัยนี่ก็พูดออกมาเต็มปากเต็มคำแล้วนี่ ว่าข้านี่ล่ะ ใส่เข้าที่สุด!
คาโอรุ: เอ๋!? งั้นหรอกเหรอ เท็นโคเซย์จัง?
เรย์: แม่หนูเท็นโคเซย์พูดว่า "เข้ากับแว่น" ก็จริง แต่ยังไม่ได้พูดว่า "เข้ากับชุด" เลยซักคำนะ
โคงะ: จะอันไหนมันก็เหมือนกันล่ะเฟ้ย
คาโอรุ: ไม่อ่ะ ต่างกันฟ้ากับเหวเลยเถอะ
เท็นโคเซย์จัง ถ้าไม่กล้าพูดต่อหน้าทุกคนล่ะก็ เราปลีกตัวกันไปสองต่อสองดีไหมล่ะ? แบบนั้นเท็นโคเซย์ก็จะได้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการมากขึ้นด้วย~♪
เรย์: ปล่อยให้คาโอรุคุงกับแม่หนูเท็นโคเซย์อยู่กันสองต่อสอง ก็เหมือนจับเด็กสาวไปขังไว้ในกรงสัตว์ร้ายนั่นล่ะ
ว่าอย่างไรเล่าแม่หนู อยากจะนอนร่วมโลงกับข้าไหมเล่า?
มีการปรับอุณหภูมิให้เย็นในยามร้อน และอบอุ่นในยามหนาวด้วยนะ ไม่ต้องห่วงว่าตัวเองจะเผลอหลับไปชั่วนิจนิรันดร์หรอก
โคงะ: พูดแบบนั้นแล้วเค้าจะยังสบายใจอยู่ได้ไงเล่า ไอ้งั่ง!
อโดนิส: อย่างที่โอกามิว่านั่นล่ะ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป อันสึจะต้องกลายเป็นอาหารของผู้แข็งแกร่งแน่
อันสึ ปล่อยที่หนีให้ฉันจัดการแล้วหนีไปซะเถอะ การปกป้อง "สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ" นั่นล่ะคือหน้าที่ของฉัน
...ดีล่ะ ไปแล้วสินะ
คาโอรุ: อ๋า!? เท็นโคเซย์จัง เผ่นไปซะไกลขนาดนั้นแล้ว...!?
ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบไล่ตามไปแล้ว...!
อโดนิส: ไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้นหรอก
คาโอรุ: เหวอ ฉันไม่มีรสนิยมชอบโผเข้าใส่หน้าอกของผู้ชายหรอกนะ!?
แต่ว่า ขามันหยุดวิ่งไม่..... เหวอออออออ!?
โคงะ: อะ... ไอ้เวรเอ้ย อย่าดึงข้าเข้าไปเกี่ยวด้วยสิวะ แก!
เรย์: อย่าดิ้นน่าวังโกะ เป็นเพราะเจ้าดิ้น แขนขามันก็เลยยิ่งพันกันจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้แล้วนะ
ผู้ที่จะแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้ได้มีเพียงอโดนิสคุงเท่านั้นล่ะ แต่ว่า......
อโดนิส: ฉันจะปกป้องสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเอง
เรย์: เป็นซะอย่างนี้ ก็คงแก้ยากเสียแล้ว คงมีแต่หวังให้ใครซักคนเดินผ่านมาช่วยเท่านั้นล่ะ
โคงะ: โว้ยยย ข้าไม่ยอมให้คนอื่นมาเห็นสภาพงี่เง่าแบบนี้หรอกเฟ้ย!! ฮึ้ย...เอาเป็นว่ารีบๆไปกันได้แล้วน่า แม่งเอ้ย...!!
ーคาเฟ่พ่อบ้าน จบー
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น