(ณ ห้องเรียน)
โคงะ: โว้ยยยย! ไอ้ชุดฟิตเปรี๊ยะนี่มันอะไรวะเนี่ย! ขยับลำบากโว้ย!!
ฮึ้ยยยย! ทนไม่ไหวแล้ว! ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนล่ะ!
เรย์: ช้าก่อนวังโกะ คิดจะเปลี่ยนชุดตั้งแต่เรายังไม่เปิดร้านเลยงั้นหรือ
จากนี้เดี๋ยวก็จะมีแขกเข้ามากันแล้ว หากไม่มีเจ้าอยู่ด้วยคนก็ไม่พอน่ะสิ
โคงะ: ช่างแม่งดิ! ข้าไม่เกี่ยวซักหน่อย!
เรย์: เดี๋ยวเถิด อย่าเตะเก้าอี้สิ ให้ตายเถอะ ช่างเป็นลูกหมาที่อยู่ไม่สุขจริงๆ
ถึงหน้าตาจะพอใช้ได้ แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำให้แขกพอใจได้หรอกนะ
อโดนิส: ...ฉันเองก็เหมือนกับโอกามินั่นล่ะ ที่ไม่ถนัดการสร้างความบันเทิงให้ผู้คน
ถึงจะใส่ชุดเหมือนเป็นพ่อบ้านยังไง แต่ภายในก็ยังคงเป็นฉันอยู่ดี แม้จะถูกบอกให้พูดคุยต่อบทสนทนายังไง ก็ไม่ไหวจริงๆนั่นล่ะ
คาโอรุ: เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันช่วยเอง ไม่ต้องห่วงหรอก~
จะสาวน้อยน่ารักกี่คนก็มาเลย ปกติฉันก็ต้องทนอยู่กับไอ้โรงเรียนชายล้วนนี่อยู่แล้ว อย่างน้อยก็ขอเอาไว้เป็นรางวัลหน่อยเถอะ♪
พอชวนสาวๆหลายคนให้มา เค้าก็บอกว่าจะมาให้ได้ด้วย~ อื้มๆ น่าตั้งตารอจริงๆเลย~♪
เรย์: อารมณ์ดีกว่าที่เคยเลยนี่นา การที่จะทำให้คาโอรุคุงมีไฟขึ้นมาได้นั้น จำเป็นต้องมีพลังหญิงจริงๆสินะ
คาโอรุ: ก็แบบนั้นล่ะ~ แต่ว่าไม่ใช่แค่นั้นนะ ยังมีเรื่องที่ตั้งตารออยู่อีกอย่างนึง แต่ขอเก็บเอาไว้เป็นความลับก่อนแล้วกัน
เรย์: คงไม่ใช่ว่าคิดจะหนีไปกลางคันใช่ไหม
คาโอรุ: ไม่ต้องห่วงหรอก อันที่จริงมันจะยิ่งทำให้เราขายดีขึ้นซะอีกนะ~
เรย์: เช่นนั้นก็ได้อยู่หรอก...
อโดนิส: ซาคุมะเซ็มไป ด้านนอกเริ่มจะคึกคักกันขึ้นมาแล้ว
เรย์: หืม เหมือนว่าแขกจะมากันแล้วสินะ ทุกนาย เตรียมพร้อมได้!
จากนี้ จะทำการเปิดร้านคาเฟ่พ่อบ้านล่ะนะ มาทำให้สาวน้อยมากมาย ได้เห็นค่ำคืนแห่งฝันหวานกันเถิด...♪
คาโอรุ: ถึงจะบอกว่าค่ำคืน แต่ตอนนี้ยังกลางวันแสกๆอยู่เลยนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น