(ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้)
คุโร่: ฮ่ะ!
เทโทระ: อึก...
(ลูกเตะของนายพลนี่ทั้งเร็วทั้งหนักจริงๆเลยฮะ! ค่อยยังชั่วที่หลบไปได้ฉิวเฉียด ถ้าข้ากว่านี้ซักหน่อยล่ะก็ได้ไปนอนกองกับพื้นแน่)
เหวอ!
(ท่าฟาดฝ่ามือ...! ถึงจะพอหลบได้อยู่ แต่การตั้งท่าของเราตอนนี้ไม่อำนวยเลย!)
(แบบนี้ล่ะก็หลบนายพลไม่พ้นแน่! แต่ว่า ผมไม่มีทางยอมโดนทั้งๆอย่างนี้หรอก!)
(ใช้โอกาสนี้ล่ะ ถีบสวนกลับไปเลย!)
คุโร่: อึก
เทโทระ: (เตะเข้าท้องนายพลได้สวยเลย! ต้องซ้ำเข้าไปอีกที...)
คุโร่: .........
เทโทระ: ...เอ๊ะ? นายพล?
คุโร่: .........
เทโทระ: โถ่ นายพล เลิกล้อเล่นเถอะฮะ คนอย่างนายพล จะล้มไปเพราะแค่ถูกถีบได้ไงล่ะ~
คุโร่: แค่ก... แค่ก....
เทโทระ: เออออ๋!? เอาจริงเหรอฮะ!? ถูกน็อคเอาท์แล้วจริงๆเหรอฮะ!?
นายพล! ทำใจดีๆเอาไว้นะฮะ!
คุโร่: แค่ก แค่ก เท็ตสึ.... ยอดเยี่ยมมาก...
ฉัน... ไม่มีอะไรจะสอนนายแล้วล่ะ...
นายเป็นลูกผู้ชาย... ตัวจริงเสียงจริงแล้ว
เทโทระ: นะ... นายพล ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะฮะ ผมยังมีเรื่องอยากให้นายพลสอนอยู่ตั้งเยอะตั้งแยะนะ
แล้วก็ อย่าพูดจาเหมือนสั่งเสียแบบนั้นสิฮะ~!
คุโร่: นาย... โค่นฉันได้แล้ว ต่อจากนี้นายก็จงคอยชี้นำผู้อื่นซะ เท็ตสึ ถ้าเป็นนายล่ะก็ทำได้แน่ ถ้าเป็นนายที่โค่นฉันลงได้ล่ะก็...... จะต้องทำได้แน่นอน
อา เหมือนจะมีทูตสวรรค์มารับแล้วล่ะ ถึงจะเป็นฉันที่เป็นแบบนี้ แต่ก็น่าดีใจจริงๆที่ถูกสวรรค์เรียกหา
แต่ว่า... ที่ยังมีห่วงอยู่ก็คือ ยังไม่ได้ทำข้าวเย็นให้น้องสาวเท่านั้นล่ะ
ขอโทษทีนะ ที่พี่ไม่ได้ทำคาราอาเกะของโปรดของน้อง... ให้
..........
เทโทระ: นายพล...?
นายพล ลืมตาขึ้นสิฮะ! นายพล นายพ๊ล!!
ฮึก.... ฮือ....... จุดจบแบบนี้ ไม่เอานะฮะ แถมคำพูดสุดท้ายยังเป็นคาราอาเกะอีก แบบนี้ก็ร้องไม่ออกพอดี!
แล้วต่อจากนี้ผมจะมีชีวิตอยู่โดยยึดอะไรเป็นเป้าหมายดีล่ะฮะ ช่วยตอบทีเถอะ นายพล!
คุโร่: .........
เทโทระ: มะ.... เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงท้องร้อง? หรือจะเป็น นายพลเหรอฮะ?
คุโร่: เปล่า ไม่ใช่ฉันหรอก
เทโทระ: นั่นสินะฮะ ไม่มีทางจะเป็นนายพล...
เดี๋ยวสิ นายพลตอบมาแบบนี้ก็เหมือนกับยอมรับว่าตัวเองเป็นคนร้ายเลยไม่ใช่หรือไงฮะ!
เอ้า นายพล อย่าแกล้งหลับสิ ตื่นได้แล้วฮะ
ให้ตายสิ ถ้าหิวล่ะก็บอกกันก็ได้นี่ฮะ ทำเอาใจหายหมดเลยนะ
คุโร่: โทษทีนะ เท็ตสึ
แต่ว่า ฉันไม่ได้หิวหรอกนะ... ปวดท้องต่างหากล่ะ
เทโทระ: ปวดท้องนี่ ยังไงนะฮะ
คุโร่: ที่จริงแล้ว เหมือนว่าอาหารเซ็ตปลาที่ทานไปเมื่อตอนกลางวันมันจะเลยวันหมดอายุแล้วน่ะ
หลังจากทานเข้าไปแล้ว ท้องไส้ก็เริ่มจะไม่ค่อยดี
แต่ว่าจะไปโทษป้าโรงอาหารก็ใช่เรื่อง เพราะป้าเค้าก็รู้ตัวว่ามันเลยวันหมดอายุอยู่แล้ว เลยบอกฉันว่าจะทำให้ใหม่
แต่ฉันก็เป็นคนปฏิเสธป้าเค้าไปเองนั่นล่ะ เพราะงั้นคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือฉัน
เทโทระ: แล้วไหงถึงกินเข้าไปล่ะฮะ!? ถ้ารู้ว่าเลยวันหมดอายุแล้วก็ต้องทิ้งสิฮะ
คุโร่: ทิ้ง... งั้นเหรอ? จะให้ทิ้งอาหารเซ็ตปลาที่ป้าทุ่มเทกายใจทำขึ้นมาได้ยังไงกันเล่า แบบนั้นก็บาปแย่สิ
เทโทระ: ไม่บาปหรอกฮะ!
ทำไมถึงได้ชอบทำตัวสะเพร่าแบบนี้อยู่เรื่อยเลยฮะเนี่ย นายพล~
คุโร่: ไม่ได้สะเพร่าซักหน่อย จะใช้เหตุผลว่าอาหารหมดอายุ เพื่อทิ้งขว้างของกินได้ยังไงล่ะ
เทโทระ: เออออ๋!? แล้วไหงถึงได้เน้นเรื่องนั้นจังล่ะฮะ! ไม่เป็นไรหรอกฮะ ถ้ามันหมดอายุแล้วก็ไม่ต้องฝืนกินก็ได้น่า!
เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมจะพานายพลไปห้องพยาบาลเอง ทำใจดีๆเอาไว้ก่อนนะฮะ!
เอาล่ะนายพล จะไปแบบเต็มสปีดล่ะนะฮะ~!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น