(ณ สวนสาธารณะ)
เทโทระ: โอ๊ส!
ถ้างั้นก็จะขอเริ่มต้นอย่างร่าเริงให้สมกับชื่อของริวเซย์ไตล่ะนะฮะ~!
เปลวเพลิงสีดำนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความพากเพียร! จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่คอยแผดเผาสิ่งแปดเปื้อน!
ริวเซย์แบล็ค! นากุโมะ เทโทระ....!
ชิโนบุ: เปลวเพลิงสีเหลืองนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความหวัง! ปาฏิหาริย์ที่สาดส่องความมืดมิด!
ริวเซย์เยลโล่! เซนโกคุ ชิโนบุ...☆
มิโดริ: เปลวเพลิงสีเขียวนั้น คือสัญลักษณ์แห่งความเมตตา... จะช่วยเยียวยาทุกคน ด้วยตัวละครมาสคอต...
เพราะชื่อ "มิโดริ" ก็เลยเป็นริวเซย์กรีน... ทาคามิเนะ มิโดริ...♪
คานาตะ: เปลวเพลิงสีฟ้านั้น คือสัญลักษณ์แห่งความลึบลับ! มาเยือนจาก "ผืนสมุทร" สีคราม~♪
ริวเซย์บลู! ชินไค คานาตะ...☆
จิอากิ: แล้วจากนั้น...! ฉันคนนี้ มาเยือนแล้ว!
เทโทระ: เหวอ ตกใจหมด!? หัวหน้า~ ไหวมาอยู่ที่นี่ล่ะฮะ! ต้องไปนอนพักนะ...!?
จิอากิ: อย่ามาพูดบ้าๆน่า! พวกพ้องกำลังทุ่มเทต่อสู้อยู่ ฉันจะมัวแต่นอนอยู่คนเดียวได้ไงล่ะ! ฟุฮ่าฮ่า ไม่ยอมให้พวกนายได้ทำเท่อยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ...!
จะหวัด จะหน้าฝน หรืออะไรก็ช่าง ฉันจะขยี้สิ่งที่คอยบดบังรอยยิ้มของทุกคนให้แหลกไปเลย!
จิอากิ: เปลวเพลิงสีแดงนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความยุติธรรม! สุริยันแห่งชีวิตที่มอดไหม้เป็นสีแดงฉาน...!
ริวเซย์เรด! โมริซาว่า จิอากิ...☆
เทโทระ: อ๋า โถ่ ทำไมคนๆนี้ถึงเอาแต่พูดจาเพ้อเจ้อกันล่ะเนี่ย น่าปวดหัวจริงๆเลยฮะ
อะฮะฮะ อย่างผมคงรับหน้าที่เป็นตัวแทนของคนที่ชอบทำอะไรเกินคาดแบบนี้ไม่ได้หรอกฮะ
แต่ว่า ซักวันหนึ่งจะต้องแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกันให้ดูฮะ♪
จิอากิ: อื้ม! แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะนากุโมะ! ไม่สิ ริวเซย์แบล็คเอ๋ย...!
"สีดำ(แบล็ค)" นั้นคือสีที่ดูดกลืนแสงสว่างทั้งหมด หมายความว่านายคือผู้ที่กักเก็บแล้วมอบแสงสว่างให้กับพวกเรายังไงล่ะ!
ซักวันหนึ่งก็จะต้องปลดปล่อยประกายแสงนั้น มอบความสงบสุขให้แก่โลก! และมอบรอยยิ้มให้แก่ผู้คน!
จนกว่าจะได้มองดูประกายแสงนั้น จะให้ฉันมัวแต่เป็นหวัด นอนซมอยู่ได้ยังไงกันล่ะ! ฉันเองก็จะร่วมต่อสู้ไปกับพวกนายเหมือนกัน!
ชิโนบุ: ยินดีต้อนรับนะขอรับ ท่านหัวหน้า~♪ แต่ว่าเราก็เป็นห่วงสภาพร่างกายท่านจริงๆนะ~?
มิโดริ: อือ อย่าแพร่หวัดก็แล้วกันนะครับ... แค่ความรู้สึกเศร้าซึม(ไข้ทางใจ) ผมก็ลำบากพอแล้วล่ะ...
คานาตะ: ทาน "ปลา" ให้มากกว่าปกติ เพื่อ "ป้องกัน" "ไข้หวัด" กันนะคร้าบ~♪
จิอากิ: อื้ม! ตอนนี้ฉันแข็งแรงแบบไร้ขีดจำกัดเลยล่ะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอก! ต้องขอบคุณพวกนายเลยนะ เหล่าพวกพ้องแห่งริวเซย์ไตที่รักเอ๋ย!
ขอบคุณที่ช่วยสืบทอดเจตนารมณ์ของฉัน และสร้างเวทีอันเปล่งประกายนี้ขึ้นมา! พวกนายเป็นเพื่อนที่สุดยอดที่สุดเลยล่ะ จากนี้เองก็ขอฝากด้วยนะ♪
ขอโทษนะที่แบกรับอะไรไว้คนเดียว! คงทำให้ทุกคนเป็นห่วงสินะ!
แต่ว่า ไม่เป็นไรแล้วล่ะ! นากุโมะ พวกเราน่ะ "ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกัน" อยู่แล้วล่ะ♪
เอาล่ะ มาเริ่มเวทีของพวกเรากันเลย! ทุกวันก็คือสงคราม ทุกวันก็คือวันอาทิตย์! จะต้องมัวแต่นอนเพราะไข้หวัดล่ะก็น่าเสียดายแย่สิ!
เอาล่ะ ริวเซย์ไตเอ๋ย ได้จะเริ่มซุปเปอร์ฮีโร่ไทม์ล่ะนะ...☆
เทโทระ: โอ๊ส! แต่ว่าก่อนหน้านั้น... หัวหน้า คงจะไม่ได้ลืมอะไรใช่ไหมฮะ?
จิอากิ: หืม? ถ้าหมายถึงสิ่งตอบแทนเท็นโคเซย์ที่คอยเฝ้าไข้ล่ะก็ ให้ไปเมื่อกี๊แล้วล่ะ ด้วยการกอดให้แน่นๆ เพื่อเป็นการแสดงความรู้สึกขอบคุณไงล่ะ☆
ชิโนบุ: นั่นมันเป็นการล่วงละเมิดทางเพศนะขอรับท่านหัวหน้า ส่วนเรื่องที่นากุโมะคุงอยากจะพูดก็น่าจะเป็น...?
เทโทระ: อื้ม อย่างที่เซนโกคุคุงคิดไว้นั่นล่ะฮะ! เอ้า ยังขานชื่อกันไม่จบเลยนะฮะ?
จิอากิ: อ๊ะ งั้นเหรอ! นั่นสินะ ทำไมถึงได้ลืมเรื่องสำคัญแบบนั้นไปได้กันล่ะเนี่ย?
ฟุฮ่าฮ่า! ถ้างั้น เอาใหม่อีกทีนะ! ความนี้ล่ะ มากู่ร้องด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกไปเลย!
ทุกคนก็มาประสานเสียงด้วยกันนะ! ทำให้เอนเซมเบิลของพวกเรากึกก้องไปทั่วโลก และขับไล่หน้าฝนอันเปียกปอนนี้ไปกันเลย!
ห้าคนรวมกัน! พวกเราคือ "ริวเซย์ไต" ...!
ーHero Show จบー
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น