(ณ ห้องเรียนพ่อบ้าน)
โคงะ: อา เวรเอ้ย ยัยผู้หญิงคนนั้น...!
ฉีดน้ำหอมกลิ่นฉุนๆไว้ซะทั่วทั้งตัวเลย...! ทำเอาจมูกข้าเพี้ยนหมดแล้วเนี่ย แม่งเง้ย!!
หืม? แกมันเท็นโคเซย์ไม่ใช่เหรอ ไหงถึงได้มาอยู่นี่ล่ะ ห๋า? ถูกไอ้ชีกอนั่นชวนมา?
จะว่าไปแล้วหมอนั่นก็พูดทำนองว่า มีเรื่องที่ตั้งตารออยู่อีกอย่างด้วนี่นา
ชิ ข้าทนอยู่ในที่ๆมีแต่สาวๆไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเฟ้ย ต้องไปบ่นไอ้หมอนั่นซักหน่อยล่ะ!
ห๋า? อะไรของแกวะ มาจ้องหน้าคนอื่นอยู่ได้ เดี๋ยวก็ขย้ำให้ตายซะหรอก?
ทำไมถึงต้องใส่แว่น งั้นเหรอ? ไอ้เรื่องนั้นข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันนั่นล่ะ!
ยัยผู้หญิงนั่น ทำเอาตัวข้าฉุนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมยังไม่พอ ยังให้สวมของถูกๆแบบนี้อีก!
โว้ยยยย! แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว!
ไอ้ของแบบนี้ ถึงจะจับฉีกเป็นชิ้นๆก็ยังไม่หนำใจเลยเฟ้ย! ต้องเหยียบขยี้ให้แหลกซะจนไม่เหลือซากเลย...!
ชิ จู่ๆก็อย่ากระโจนเข้ามาหากันอย่างงั้นสิฟะ เกือบจะเผลอเตะสวนไปแล้วไง นี่แกอยากตายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ห๋า?
"เข้ากันดีออก จะทำลายก็น่าเสียดายแย่สิ" งั้นเหรอ? เหอะ นี่ตาแกบอดเรอะ?
คิดว่าพูดแบบนั้นแล้วข้าจะดีใจหรือไง ถ้าอยากทำให้ข้าคนนี้ดีใจล่ะก็ ไปจัดการไอ้ผีดูดเลือดเวรนั้นให้ข้าเซ่!
ไม่สิ... คนที่จะจัดการไอ้ผีดูดเลือดเวรนั่นคือข้าคนนี้ต่างหากล่ะ จะปล่อยให้แกจัดการไม่ได้หรอก
เพราะงั้น ทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่พูดเมื่อกี๊ทีแล้วกัน เคนะ?
คาโอรุ: เท็นโคเซย์จัง ขอโทษที่ให้รอนะ~ ของขึ้นชื่อของโรงเรียนยูเมะโนะซากิ กับชาแอพพริคอตมาเสิร์ฟแล้ว♪
โคงะ: เหวอ!? กะ... แกนะแก จู่ๆก็อย่าโผล่พรวดมาสิวะ!
คาโอรุ: อ้าว? โคงะคุงก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย พอดีว่าฉันเห็นมองเห็นแค่เท็นโคเซย์จังคนเดียวน่ะ~ โทษที โทษที
โคงะ: แก อย่ามาโกหกกันนะเว้ย!! ก็เห็นข้าอยู่ตำๆตาไม่ใช่เรอะ!
คาโอรุ: อืม... คิดไปเองหรือเปล่า? ยิ่งไปกว่านั้น นี่เท็นโคเซย์จัง พอมองฉันแล้ว ไม่มีอะไรอยากจะพูดหน่อยเหรอ?
อื้มอื้ม สังเกตเห็นแล้วสินะ♪ จะลูบๆหัวให้เป็นรางวัลเอง...♪
อะฮะฮะฮะ ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้ารังเกียจกันแบบนั้นสิ ถึงเป็นฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนา~?
หืม? ทำไมถึงใส่แว่นน่ะเหรอ? อยากให้ฉันบอกเหรอ? ฉันอยากให้เท็นโคเซย์จังรู้ด้วยตัวเองมากกว่านะ~
ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง ถึงจะทายผิดก็ไม่โกรธหรอก อา แต่ว่า ถ้ามีบทลงโทษอะไรซักอย่างก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ~?
จริงสิ ถ้าทายผิดล่ะก็มาเดทกับฉันเป็นไง? ถึงอันที่จริงควรจะต้องเป็นทายถูกก็เถอะ
แต่แบบนี้ น่าจะมีผลกับเท็นโคเซย์จังมากกว่านี่นะ~?
โคงะ: เฮ้ย แกน่ะ แกล้งเด็กผู้หญิงแล้วสนุกมากนักหรือไงวะ? ห๋า?
คาโอรุ: ฉันก็แค่พูดคุยกับเท็นโคเซย์จังอย่างสนุกสนานเอง เนอะ เท็นโคเซย์จัง?
โคงะ: มองยังไงก็ทำท่าทางลำบากใจอยู่ไม่ใช่หรือไง! แกเองก็อย่าเอาแต่เลิกลั่กดิ๊ ถ้าไม่ชอบก็บอกไปว่าไม่ชอบซะเซ่ น่ารำคาญชะมัด
แล้วก็ ถ้าไม่ชอบให้เจ้าหมอนี่คอยบริการล่ะก็ ให้ข้าทำแทนก็ได้นะ? แต่ไม่ได้ทำเพื่อแกหรอก
เอาแต่ทำหน้าอมทุกข์แบบนั้น เดี๋ยวอาหารก็ไม่อร่อยกันพอดี
คาโอรุ: เดี๋ยวสิ ฉันเป็นคนชวนเท็นโคเซย์จังมานะ
โคงะ: ช่างแม่งดิ! เอ้า เท็นโคเซย์ อ้าปากซะ
ข้าคนนี้จะเป็นคนป้อนให้เองเลยนะเฟ้ย ก้มลงกราบกรานด้วยความขอบคุณซะเถอะ
คาโอรุ: เท็นโคเซย์จัง คอแห้งแล้วใช่ไหมล่ะ? เดี๋ยวจะเสิร์ฟชาที่ฉันอุตสาหะตั้งใจรินให้เองนะ~♪
ยังมีให้เติมอยู่อีกนะ จะคอยบริการให้จนกว่าจะถึงใจเลยนะครับ คุณหนู...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น