(ณ ห้องเต้น)
เคย์โตะ: เฮ้อ..... เป็นเพราะแก ถึงได้ใช้แรงไปโดยใช่เหตุเลยเนี่ย
โซมะ: ฉาสึมิโดโนะนี่ ควรจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เอาไว้บ้างก็ดีนะ จริงสิ ฮาสึมิโดโนะ มาฝึกฝนการเป็น "ไอโดรุ" ร่วมกับข้า เพื่อสร้างเสริมแรงกายให้มากขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างไรล่ะ?
เคย์โตะ: ฝึกฝนการเป็นไอดอล...? แกก็แค่หวดดาบไปมาเฉยๆไม่ใช่หรือไง
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ ข้ามิได้แค่หวดดาบไปมาเสียเฉยๆหรอกนะ นี่คือการฝึกฝนเป็น "ไอโดรุ" ที่คิดขึ้นมาเป็นอย่างดีต่างหากล่ะ!
"ไอโดรุ" นั้นจำต้องเต้นพลางร้องเพลง โดยที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา
หรือก็คือ แรงกายนั้นเป็นสิ่งสำคัญ! ที่ข้าหวดไปมาอยู่เช่นนี้ ก็เพื่อขัดเกลาร่างกายอย่างไรล่ะ!
เคย์โตะ: อึก ไม่นึกเลยว่าแกจะตอบอะไรเป็นหลักการกลับมาแบบนี้... เป็นความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวของ ฮาสึมิ เคย์โตะคนนี้จริงๆ
โซมะ: เอ่ยถึงขนาดนั้น แสดงว่าภายในความคิดของฮาสึมิโดโนะคิดว่าข้าเป็นคนไร้สามัญสำนึกงั้นสินะ... ช่างน่าเศร้าเสียจริง
แล้ว ฮาสึมิโดโนะเข้าใจถึงการฝึกฝน "ไอโดรุ" ของข้าแล้วหรือยังล่ะขอรับ?
เคย์โตะ: อา เข้าใจแล้วล่ะ เหมือนว่าแกเองก็ตั้งใจศึกษา ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของอาคัตสึกิอยู่เหมือนกันสินะ ฉันเองก็จะพยายามฝึกฝนการเป็นไอดอลของตัวเองเพื่อไม่ให้แพ้แกด้วยเหมือนกัน
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ จะไปไหนงั้นหรือขอรับ? นั่นมันทางออกนะ
เคย์โตะ: นานๆทีก็กะจะเอาคันซากิเป็นเยี่ยงอย่าง แล้วฝึกฝนร่างกายตัวเองดูบ้างน่ะ
โซมะ: โอ้! จริงหรือขอรับ...!? ไม่เคยรู้สึกประทับใจเช่นนี้ มาตั้งแต่ที่บ้านพาไปทานซูชิเมื่อคืนเลยล่ะขอรับ!
เคย์โตะ: ก็ยังไม่นานนี่หว่า
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ! หากฮาสึมิโดโนะกล่าวถึงขนาดนั้นล่ะก็ ข้าจะขอทำการฝากดาบเล่มนี้ไว้กับฮาสึมิโดโนะนะขอรับ เป็นดาบดีที่แหลมคมมาก ยามใช้โปรดระวังด้วย
เคย์โตะ: มะ... ไม่ดีกว่า เกรงใจ
โซมะ: ไม่จำเป็นต้องเกรงใจไป เอ้า เชิญเลย เชิญเลย....!
เคย์โตะ: เดี๋ยวก่อน คันซากิ ฉันไม่ได้ถนัดการออกกำลังกายเหมือนกับนายหรอกนะ
ให้ถือดาบหนักขนาดนี้หวดไปมา กล้ามเนื้อจะอักเสบเอา หากจับปากกาแล้วมือเกิดสั่นขึ้นมาล่ะก็ ทำงานเอกสารไม่ได้เอาพอดี
โซมะ: เมื่อถึงเวลานั้นก็ให้ข้าช่วยก็ได้นี่?
เคย์โตะ: ถึงคันซากิจะเป็นเมมเบอร์ของอาคัตสึกิ แต่ก็ไม่มีทางจะให้ผู้ที่ไม่ใช่คนของสภานักเรียนอย่างแกทำอยู่แล้วน่า
ถึงจะไม่ถนัดการออกกำลังกายที่กินแรง แต่ก็ถนัดการยินธนูอยู่เหมือนกัน ก็ฉันเป็นทั้งประธานชมรมยิงธนุ และรองประธานนักเรียนของสภานักเรียนนี่นา
แกน่ะไม่ต้องใส่ใจแล้วฝึกหวดดาบอยู่ที่นี่ไปซะเถอะ ส่วนฉันจะไปซ้อมที่โรงยิงธนู
โซมะ: ถ้าหากฮาสึมิโดโนะไม่ว่าอะไรล่ะก็ ขอข้าติดตามไปด้วยได้หรือไม่?
เคย์โตะ: มันก็ได้อยู่หรอก... แต่ถ้าจะไปฝึกหวดดาบที่โรงยิงธนูล่ะก็ ฝึกอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่านะ ไม่จำเป็นต้องตามฉันมาหรอก
โซมะ: ในฐานะคนของอาคัตสึกิเหมือนกันแล้ว การได้ชม "เล็สสึน(Lesson)" ของฮาสึมิโดโนะในระยะใกล้ๆเองก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้เช่นกัน ฮาสึมิโดโนะ ได้โปรดให้ข้าไปด้วยเถิด!
เคย์โตะ: ...เข้าใจแล้ว แต่ว่าอย่าหวดดาบในโรงยิงธนูล่ะ จะปล่อยให้โรงฝึกอันศักดิ์สิทธิ์เป็นรอยไม่ได้เด็ดขาด
โซมะ: ถะ...ถ้าเช่นนั้น ข้าควรจะทำอะไรดีล่ะ...? ชีวิตต่อจากนี้ของข้าล่ะ! ได้โปรดขอให้ข้าร่วม "เล็สสึน" ด้วยได้หรือเปล่า?
ฮาสึมิโดโนะ ได้โปรดเถิด...!
เคย์โตะ: ฮะ...เฮ้ย อย่ามาเกาะแข้งเกาะขาคนอื่นน่า!
โซมะ: จนกว่าฮาสึมิโดโนะจะพยักหน้าตกลงล่ะก็ จะไม่มีวันปล่อยมือนี้เด็ดขาด!
เคย์โตะ: อึก... พอเป็นแบบนี้ คันซากิก็จะตื๊อไม่เลิกซะด้วยสิ
คันซากิ จะหวดดาบก็ได้ แต่อย่าทำให้พื้นเป็นรอยล่ะ หากสัญญาไม่ได้ล่ะก็ ฉันก็พาแกไปด้วยไม่ได้หรอก
โซมะ: รับทราบแล้ว! เข่นนั้นก็ ฮาสึมิโดโนะ ไปยังโรงยิงธนูกันเลยเถิด!
เคย์โตะ: ฮะ...เฮ้ย อย่าดึงมือน่า! เดินเองได้! คันซากิ ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย...!?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น