(ณ ดาดฟ้า)
ฮาจิเมะ: ~♪
อา วันนี้เป็นวันที่อากาศดีเหมาะแก่การซักผ้าจริงๆเลยครับ...♪
เพราะเป็นช่วงฤดูกาลแบบนี้ เลยมีทีท่าว่าฝนจะตกอยู่ตลอด จนมีผ้ารอซักอยู่ซะแน่นเอี๊ยดเลยล่ะครับ
มิตสึรุคุงเนี่ย ถึงฝนจะตกก็ยังวิ่งเล่นได้สบายใจเฉิบเลยล่ะครับ
แต่ว่า ถึงเสื้อจะเลอะคราบโคลนหรือคราบน้ำมัน ผมก็จะทำให้มันขาวจั๊วะด้วยผงซักฟอกสูตรพิเศษเองครับ~♪
โทโมยะ: หืม? เรียกเหรอ ฮาจิเมะ?
ฮาจิเมะ: อ๊ะ เปล่านะครับ ผมพูดว่า "ขาวจั๊วะ(masshiro)" ต่างหากล่ะ~?
โทโมยะ: อ๋อ งี้นี่เอง นึกว่าจู่ๆก็โดนฮาจิเมะเรียกว่า "มาชิโระ" ห้วนๆแล้วซะอีก ทำเอาตกใจหมดเลยล่ะ ก็ปกติเรียกกันว่า "โทโมยะคุง" อยู่ตลอดนี่นา?
ฮาจิเมะ: ฮุฮุ ขอโทษที่พูดจาชวนเข้าใจผิดนะครับ ผมเองก็เผลอสะดุ้งทุกทีเวลาที่มีคนพูดคำว่า "เริ่ม(hajimemasu)" เหมือนกัน...♪
โทโมยะ: อา~ เข้าใจเลยล่ะ นายเองก็เป็นพวกชอบเว้นระยะห่างกับคนอื่นอยู่แล้วด้วนี่นะ
แต่ถ้าเรียกกันด้วยนามสกุลก็คงจะดูห่างเหินไปหน่อย เพราะงั้นจะเรียกว่า "โทโมยะ" ห้วนๆไปเลยก็ได้นะ?
ฮาจิเมะ: อะฮะฮะ ก็ดีใจอยู่หรอกครับ แต่ขอโทษด้วยนะ เพราะกลัวว่าถ้าเรียกชื่อห้วนๆแล้วจะโดนโกรธเอา ผมก็เลยติดนิสัยว่าจะต้องเติม "คุง" หรือ "ซัง" ด้วยแล้วล่ะครับ
ผมคงจะ ถ่อมตัวจนดูน่าเกลียดเลยใช่ไหมครับ...?
โทโมยะ: ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็สมเป็นฮาจิเมะดีออก อย่างมิตสึรุน่ะไร้มารยาทออกจะตายไป ให้ฮาจิเมะเป็นคนที่น้อบน้อมแบบสุดโต่งทดแทนก็ถือว่าหายกันแล้วใช่ไหมล่ะ
เอ๊ะ แต่ถ้าแบบนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องอยู่ด้วยนี่นา?
ฮาจิเมะ: โทโมโยะคุงให้อารมณ์ "ธรรมดา" ... ไม่สิ อยู่ทางสายกลางยังไงล่ะครับ♪
โทโมยะ: อย่าบอกว่า "ธรรมดา" สิ~ มันเจ็บปวดนะ ทางนี้ตากผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ให้ไปช่วยของทางนั้นไหม?
ฮาจิเมะ: ทางนี้เองก็ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ ไปพักเถอะครับ วันนี้อากาศดีด้วย เหมาะแก่การอาบแดดสุดๆเลยล่ะครับ...♪
เฮ้อ กลิ่นดินชื้นฝนกับกลิ่นผงซักฟอกหอมจังเลย...♪ ซู้ด ฮ่า...♪
โทโมยะ: นายเนี่ย บางทีก็ชอบตั้งอกตั้งใจดมกลิ่นจังเลยนะ แต่มันจะดูเหมือนเป็นคนแปลกๆเอา เพราะงั้นอย่าไปทำต่อหน้าคนอื่นเค้าล่ะ
ส่วนฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกนะ~?
แต่ก็เอาเถอะ ถ้างั้นก็จะขอพักตามที่นายว่ามาดีกว่า...
พอใช้แรงเยอะแล้ว ก็ทำเอาเหนื่อยขึ้นมาหน่อยๆแล้วสิ
พวกเรา Ra*bits เนี่ย เอาแต่ทำงานที่ไม่สมกับเป็นไอดอลทั้งนั้นเลยนะ~?
ฮาจิเมะ: ขอโทษนะครับ เป็นเพราะผมรับงานพิเศษในโรงเรียนมาทำ จนถึงขนาดต้องให้โทโมยะคุงมาช่วยด้วย ขอโทษจริงๆนะครับ
โทโมยะ: ไม่ต้องคิดมากน่า เราเพื่อนกันไม่ใช่หรือไง จะว่าไปแล้ว นี่จังกับมิตสึรุล่ะ? ไม่ใช่ว่าจะมาช่วยงานพิเศษในโรงเรียนของฮาจิเมะด้วยกันทุกคนหรอกเหรอ?
ฮาจิเมะ: อา มิตสึรุคุงไปห้องพักครู่อาจารย์เพราะถูกอาจารย์คุนุกิเรียกตัวไปเมื่อครู่... แล้วถ้านี่จังล่ะก็ กำลังตบตีกับอุปสรรคชิ้นโตอยู่ตรงนั้นไงครับ~?
นาซึนะ: อุเนี๊ยะ อะไรเนี่ย? มองอะไรไม่เห็นเลย คัยก็ได้ช่วยล่วย! เฮ้ ฮาจิเมะจิน โทโมะจิน อยู่ใกล้ๆนี่ใช่หยือเปล่า? ง๊าาาา!
ฮาจิเมะ: อะฮะฮะ นี่จังถูกฟูกคลุมเอาไว้ตั้งแต่หัวจรดหางเลยครับ จะเข้าไปช่วยไหมครับโทโมยะคุง?
โทโมยะ: คร้าบคร้าบ ก็นี่จังเล่นจะตากผ้าปูผืนใหญ่ทั้งที่ตัวเองตัวเล็กกระจิ๊ดเดียวนี่นา
อย่าดิ้นสิครับ อุตส่าห์ซักมาอย่าดีแล้วเดี๋ยวก็เปื้อนอีกหรอก... หืม?
คาโอรุ: โหวกเหวกโวยวายมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ พวกนายน่ะ คนเค้ากำลังนอนกลางวันสบายใจเฉิบอยู่แท้ๆ~?
โทโมยะ: เหวอ มีใครกำลังนอนอยู่บนหอเก็บน้ำด้วย...?
นาซึนะ: อ๋า เสียงนั่นมันคาโอรุจินนี่! ช่วยทีสิ ผ้าฟูกทำเอาขยับตัวลำบากหมดแล้ว! มองอะไรไม่เห็นเลย ด้านไหนเป็นด้านหน้า ด้านไหนเป็นด้านหลังล่ะเนี่ย~?
คาโอรุ: ทำอะไรอยู่เนี่ย นาซึนะคุง อะฮะฮะ เจ้าพวกตัวกระเปี๊ยกเนี่ยดูท่าทางสงบสุขกันอยู่เสมอเลยนะ~?
นาซึนะ: อย่ามาเรียกว่าตัวกระเปี๊ยกนะ! ฮ่า ในที่สุดก็หลุดจากผ้าปูได้ซักที! อากาศบริสุทธิ์นี่มันสดชื่นจริงๆ ซู้ด ฮ่า♪
โทโมยะ: นิ... นี่จัง รู้จักกับคนๆนั้นเหรอครับ?
นาซึนะ: อื้ม อยู่ชั้นปีเดียวกันน่ะ~ ถึงจะดูน่ากลัวแต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ
นี่ คาโอรุจิน ถ้าว่างอยู่ล่ะก็ช่วยกันหน่อยสิ ฉันตัวเตี้ยก็เลยตากผ้าปูไม่ค่อยได้น่ะ นายตัวใหญ่ออก ช่วยตากแทนหน่อยสิ~?
คาโอรุ: เอ๋~... ต่อจากถูกรบกวนเวลาการนอน ก็ถูกบังคับใช้แรงงานงั้นเหรอ? นี่ฉันไปทำบาปอะไรไว้กันนะ~?
นาซึนะ: ถ้าตากผ้ากันเสร็จแล้ว เดี๋ยวบนดาดฟ้านี้ก็จะกลับไปเงียบสงบเหมือนเดิมเองล่ะน่า ถ้าอยากนอนต่อล่ะก็มาช่วยกันซะ เข้าใจใช่ไหม~?
คาโอรุ: อืม~ แค่เปลี่ยนที่นอนก็พอแล้วนี่นา
แต่ว่าสร้างบุญคุณให้กับพวกนาซึนะคุงบ้างก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ~ ถึงจะดูหน้าตาน่ารักกันก็จริงแต่ก็ตัวผู้กันล้วนๆเลยใช่ไหมล่ะ?
นาซึนะ: นายนี่นะ หัดทำอะไรโดยไม่ต้องโยงไปเรื่องผู้หญิงบ้างเถอะ! ไม่งั้นจะเอาไปป่าวประกาศให้ทุกคนรู้เลยนะว่าเมื่อตอนเข้าเรียนมาใหม่ๆ นายมาหลีฉันเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงน่ะ~?
คาโอรุ: เฮ้อ นั่นเป็นความผิดพลาดชั่วชีวิตเลยล่ะ... ก็นาซึนะคุงชวนให้เข้าใจผิดนี่นา
โอ๊ะ เหมือนว่าจะมีใครขึ้นมาบนดาดฟ้านะ ถ้าจะขอร้องให้ช่วยล่ะก็ไปขอร้องเขาแทนแล้วกัน~?
นาซึนะ: ไหงนายถึงได้ไร้ใจขนาดนี้กันเนี่ย... อ๊ะ อันสึ!
คาโอรุ: เอ๋~ จริงด้วยนี่นา อันสึจัง หรือว่าจะมาหาฉันงั้นเหรอ?
นาซึนะ: ร่าเริงจนออกนอกหน้าเลยนะ คาโอรุจิน จะเรียกว่าเป็นคนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวหรือคนดูออกง่ายดีล่ะเนี่ย... แล้ว อันสึมาทำอะไรบนดาดฟ้าล่ะ?
หืม ตามหามิตสึรุจินอยู่เหรอ เพราะเห็นพวกเรา Ra*bits ซักผ้ากันบนดาดฟ้า ก็เลยคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ด้วยสินะ...?
แต่ว่ามิตสึรุจินไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ มีใครพอจะรู้อะไรบ้างหรือเปล่า~?
ฮาจิเมะ: ไม่เลยครับ หลังจากที่เห็นถูกเรียกไปที่ห้องพักครูแล้วก็ไม่เจอตัวเลยนะ~?
อันสึซัง เจอมิตสึรุคุงที่ห้องพักครูเหรอครับ? อืม~ จะไปอยู่ที่ไหนกันนะ?
โทโมยะ: ถ้าเป็นมิตสึรุล่ะก็ อาจจะลืมว่าพวกเราซักผ้ากันอยู่บนดาดฟ้า จนวิ่งวุ่นตามหาพวกเราทั่วทั้งโรงเรียนล่ะมั้ง?
นาซึนะ: ก็เป็นไปได้นะ~ อันสึ เดี๋ยวฉันจะลองใช้เสียงตามสายเรียกมิตสึรุจินดู เพราะงั้นช่วยพวกฮาจิเมะจินซักผ้าแทนฉันให้หน่อยได้หรือเปล่า?
ตกลงแล้วนะ~ โอเค๊? ถ้างั้น ก็เอาตามนั้นล่ะ☆
เดี๋ยวฉันไปที่ห้องกระจายเสียงก่อน ที่เหลือขอฝากด้วยล่ะ~
คาโอรุ: อ๊ะ งั้นฉันก็จะซักผ้ากับอันสึจังด้วยนะ! ฉันเองก็ถนัดเรื่องงานบ้านเหมือนกัน~ แบบนี้ต้องมาเป็นคู่สามีภารยากันแล้วล่ะมั้ง?
นาซึนะ: พออันสึมาคาโอรุจินก็กระตือรือร้นขึ้นมาแบบโจ่งแจ้งเลยนะ... แต่ก็ช่างเถอะ ฝากเรื่องซักผ้าด้วยล่ะ~♪
ฮาจิเมะ: ครับ ไปดีมาดีนะครับ นี่จัง♪
ขอบคุณมากเลยนะครับอันสึซัง ฮาคาเสะเซ็มไปก็ด้วย... เอะเฮะเฮะ โลกเราไม่สิ้นคนดีจริงๆด้วย♪
เพื่อเป็นการตอบแทน ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยได้ล่ะก็ ผมก็จะขอช่วยนะครับ
บอกผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ ถึงอาจจะพึ่งพาไม่ค่อยได้เท่าไหร่ก็เถอะ...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น