(ณ โรงยิงธนู)
โซมะ: ย่า! ฮ่า! ฮึ้ยย่าาาา...!
เคย์โตะ: (ไม่ไหว ท่าทางจะไม่ได้ฟังที่พูดเลยซักนิด... ช่วยไม่ได้ ฉันก็ไปฝึกในส่วนของตัวเองบ้างดีกว่า)
(...พอได้ยืนอยู่ต่อหน้าเป้ายิงแบบนี้ ทำเอาสงบจิตสงบใจจริงๆ)
(การยิงธนูนั้น หากทำ "แปดขั้นตอนในการยิง" ได้ไม่สมบูรณ์แบบล่ะก็ ศรก็จะไม่อาจเข้าเป้าอย่างถูกต้องได้)
(ว่าตามตรงแล้ว เป็นกีฬาที่ยากเอามากๆ หากตั้งท่าได้เพียงครึ่งๆกลางๆล่ะก็ คงพลาดเป้าไปเสียหมด)
(การยิงธนู เป็นกีฬาที่จำเป็นต้องใช้ "แรงใจ" มากกว่า "แรงกาย")
(แน่นอนว่าไม่ใช่ไม่จำเป็นต้องใช้แรงกายไปเสียทีเดียว)
(แต่ว่าแค่ไม่จำเป็นต้องมีการฝึกฝนเป็นพิเศษอย่างฝึกวิ่ง ฝึกสควอชเพื่อเพิ่มกล้ามเนื้อเท่านั้นเอง)
(แรงกายนั้นจะได้รับมาจากการยิงธนูเอง แต่แรงใจนั้นไม่อาจได้มาด้วยตัวเองหรอก)
(ไม่ว่าจะพยายามฝึกฝนซักเท่าไร แต่หากถึงยามแข็งจริงแล้วล่ะก็ย่อมต้องมีการหวั่นไหวกันบ้าง)
(ดังนั้น จึงต้องหมั่นฝึกซ้อม ให้ตนเองพร้อมอยู่เสมอ เพื่อที่จะเอาชนะความกังวลในยามแข่งขันได้ยังไงล่ะ)
(เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามหวั่นไหว ต้องมีแรงใจที่เข้มแข็งเข้าไว้)
(และนั่นล่ะ คือสิ่งที่จำเป็นสำหรับฉันในตอนนี้...)
โซมะ: ฮ่าาาาา...! ย่า! ฮึ้ยย่า...!
ตรงนั้นล่ะ...! ย่าาาาาาาา...!
เคย์โตะ: (ตั้งสมาธิเข้าไว้ เคย์โตะ ถึงเสียงของคันซากิจะหนวกหูขนาดไหนช่าง ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ)
(แต่ว่า... แค่ฟาดดาบไปมา ทำไมต้องส่งเสียงดังขนาดนั้นด้วยกัน? แต่ก็ยังดีที่พื้นกับผนังเหมือนจะไม่ได้รับความเสียหาย)
(พอเห็นคนเหวี่ยงดาบไปมาอย่างนั้นแล้ว ก็ทำเอาอดคิดไม่ได้ว่าอาจจะมีโอกาสซักหนึ่งในหมื่นที่จะพลาดมาโดนฉันด้วยเหมือนกัน...)
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ ขออภัยด้วย! เชสโตะ...!
เคย์โตะ: อะ.....!?
โซมะ: โอ้ หลบการโจมตีเมื่อซักครู่ได้ด้วย สมแล้วที่เป็นฮาสึมิโดโนะ!
เคย์โตะ: แก....... ถ้าคิดจะมากวนฉันล่ะก็ รีบไสหัวไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!
โซมะ: ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ข้าเห็นเหมือนฮาสึมิโดโนะกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ ก็เลยว่าจะเรียกสติให้...
ดูเหมือนว่าจะทำเกินกว่าเหตุไปสินะขอรับ ข้าขาดความรอบคอบเกินไปแล้ว ฮาสึมิโดโนะ ข้าขอชดใช้ด้วยการคว้านท้อง!
เคย์โตะ: ไม่ต้องล่ะ อย่าให้เลือดมาแปดเปื้อนโรงฝึกอันศักดิ์สิทธิ์นะ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ารู้สึกผิดจริงๆล่ะก็ช่วยลดเสียงตะโกนเวลาหวดดาบทีเถอะ
มีเสียงดังเอะอะอยู่ข้างๆแบบนี้ ก็รวบรวมสมาธิไม่ได้พอดี
โซมะ: รับทราบแล้ว ต่อจากนี้ ข้าขอให้คำมั่นว่าจะไม่เปล่งเสียงยามหวดดาบอีก
เคย์โตะ: อย่าลืมที่พูดซะล่ะ
โซมะ: แน่นอน ฮาสึมิโดโนะโปรดวางใจเถิด
เคย์โตะ: (ถึงจะยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ แต่คันซากิก็ไม่ใช่ชายที่จะผิดสัญญาด้วย ตอนนี้มีแต่ต้องเชื่อในคำพูดของหมอนี่เท่านั้นล่ะ)
......
(สูดลมหายใจเข้าลึก...... เยี่ยม แบบนี้ล่ะ)
(ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรหรอก ก็แค่แผลงศรให้ตรงใจกลางเป้า เหมือนอย่างที่ทำมาตลอดก็พอ)
(ถึงการที่มีคันซากิอยู่ข้างๆจะเป็นตัวแปรก็ตาม แต่ก็ต้องใจเย็นๆ ไม่รีบร้อน เช่นนั้นแล้วผลลัพธ์ก็จะออกมาเอง)
......ฮ่า!
(ในช่วงเวลาง้างคันธนูออก และปล่อยศรไป.... ไม่ว่าจะมีประสบการณ์มาแล้วซักเท่าใด ภายในร่างกายก็ยังคงสั่นไหวอยู่ดี)
(เป็นความรู้สึกอิ่มเอมใจ เทียบเท่ากับการได้ยืน และร้องเพลงอย่างเต็มที่อยู่บนเวทีในฐานะไอดอลเลย)
(อา แบบนี้ล่ะก็ ศรจะต้องเข้าไปยังกลางเป้า จนก้องกังวาลเป็นเสียงอันไพเราะแน่)
(เอาล่ะ ตอนนี้แหล่ะ...)
โซมะ: ขะ ขออภัยด้วยฮาสึมิโดโนะ ดาบของข้าดันไปถูกศรที่ฮาสึมิโดโนะยิงมาเสียแล้ว...!
เคย์โตะ: อะไรนะ!? เดี๋ยวสิ ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะ!?
ไม่สิ เหตุผลน่ะจะยังไงก็ช่างเถอะ
(ใจเย็นไว้ ฮาสึมิ เคย์โตะ ยิ่งเป็นสถานการณ์เหนือความคาดหมายแบบนี้ ก็จะยิ่งสูญเสียความเยือกเย็นไปไม่ได้)
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ ดูนั่นสิขอรับ!
เคย์โตะ: อะไรอีกคันซากิ ฉันกำลังยุ่ง..... นะ.. นั่นมัน!?
(ลูกศรที่ฉันยิงออกไป ไม่ได้เบี่ยงวิถีแต่กลับเข้าไปใจกลางเป้า... งั้นเหรอ!?)
โซมะ: ฮาสึมิโดโนะ นี่คืออภินิหารที่เกิดจาก "คอนบิเนช่อน(combination-การร่วมแรง)" ของข้ากับฮาสึมิโดโนะยังไงล่ะขอรับ! บางที ข้ากับฮาสึมิโดโนะอาจจะเข้าขากันได้ดีก็เป็นได้นะ!
เคย์โตะ: ....โทษทีนะ แต่ขอบายล่ะ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น