(ณ สนาม)
เทโทระ: งืม~?
ก็สงสัยอยู่หรอกฮะ ว่าทำไมชินไคเซ็มไปถึงคิดว่าผมกับหัวหน้าคล้ายกันได้
รู้อยู่แล้วล่ะฮะ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่หัวหน้าก็ไม่เคยมีจิตคิดร้ายเลยน่ะ เรื่องที่พยายามอย่างมากเพื่อจะเป็น "มิตรแห่งความเที่ยงธรรม" ก็ด้วย
ผม จะกลับไปขอโทษหัวหน้าที่หนีออกมาก่อนนะฮะ แล้วก็จะลองปรับตัวให้มากขึ้นด้วย
ถึงจะใช้หัวคิดไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้อะไรสินะฮะ ต้องลองพุ่งเข้าชนไปเลย
แล้วจากนั้น... บางทีหัวใจที่เหมือนอยู่ในหน้าฝนของผมก็อาจจะสว่างสดใส อากาศดีขึ้นมาได้ก็ได้นะฮะ?
ชินไคเซ็มไปเอง ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ไปด้วยกันไหมฮะ? ถ้าตากฝนต่อไปล่ะก็ตัวจะเย็นจนเป็นหวัดเอานะฮะ~?
คานาตะ: อืม~ อยากจะอาบ "น้ำฝน" เอาไว้เยอะๆ ในระหว่างที่ยังเป็น "หน้าฝน" อยู่น่ะคร้าบ
...โอ๊ะ? นั่นมัน "ชิโนบุ" นี่คร้าบ?
ชิโนบุ: เทโทระคุง~!
เทโทระ: เหวอ เซนโกคุคุง! มีอะไรเหรอฮะ เซนโกคุคุงก็ทนไม่ไหวจนหนีออกมาเหมือนกันเหรอ?
ชิโนบุ: เสียมารยาทนัก ผู้ที่อดทนและหลบซ่อนจากทุกสิ่งนั่นล่ะขอรับ คือนินจา!
ยิ่งไปกว่านั้น แย่แล้วล่ะขอรับ ท่านหัวหน้าเป็นลมไปซะแล้วล่ะขอรับ!
เทโทระ: เห? หมายความว่ายังไงเหรอฮะ ในที่สุดมิโดริคุงก็ทนไม่ไหวจนตั๋นหน้าเค้าไปแล้วจริงๆเหรอ~♪
ชิโนบุ: เทโทระคุง งี่เง่าที่สุด~!
เทโทระ: เหวอ ชูริเคนนี่นา!? อันตรายนะฮะ ถึงผมจะหลบได้เพราะฝึกฝนมาแล้วก็เถอะ!
ชิโนบุ: ขออภัย ขออภัย♪ แต่ชูริเคนนี่ทำจากยาง ถึงจะโดนไปก็แค่ร้อง "โอ๊ย" เท่านั้นล่ะขอรับ?
ยิ่งไปกว่านั้น... ให้ตายเถอะ คิดว่าที่หัวหน้าเป็นลมไปเป็นความผิดของใครกันล่ะขอรับ!
ก็ต้องความผิดของเทโทระคุงน่ะสิ สำนึกผิดซะเถอะขอรับ!
เทโทระ: เอ๊ะ? เพราะผมเหรอ หมายความว่าไงฮะ?
ชิโนบุ: ไม่เข้าใจงั้นหรือขอรับ? ก็ท่านหัวหน้าออกมาวิ่งฝ่าฝนเพื่อตามหาตัวเทโทระคุง จนเป็นหวัดยังไงล่ะขอรับ!
เทโทระ: เอ๋ คนๆนั้นเป็นหวัดได้ด้วยเหรอฮะ?
ชิโนบุ: อืม นี่เป็นช่วงเวลาประวัติศาสตร์ที่ทำให้เราพิสูจน์ความเชื่อที่ว่า "คนบ้าไม่เป็นหวัด" ได้เลยล่ะขอรับ!
แล้วดูเหมือนว่าช่วงนี้ ท่านหัวหน้าจะอดหลับอดนอนด้วย...
เดิมทีสภาพร่างกายก็ไม่เอื้ออำนวยอยู่แล้ว พอถูกฝนสาดอีกก็เลยล้มพับไปน่ะขอรับ!
เค้าเอาแต่พูดละเมอเพ้อพูดชื่อเทโทระคุงอยู่ตลอดเลย รีบไปเร็วเข้าเถอะขอรับ!
เทโทระ: เอ๊ะ ทำไมถึงตามหาผมกันล่ะ...? ขะ... เข้าใจแล้วฮะ! จะไปด้วยเดี๋ยวนี้ล่ะ เพราะงั้นอย่าดึงสิฮะ!
คานาตะ: อุฮุฮุ "หวัด" เหรอคร้าบ? สิ่งที่จะ "ป้องกัน" การเป็น "หวัด" ได้นั้น ก็คือ "ปลา" นะคร้าบ~♪
ชิโนบุ: โอ๊ะ ชินไคโดโนะ ทำไมถึงเปียกโชกไปเสียทั้งตัวแบบนั้นล่ะขอรับ? แต่ชินไคโดโนะก็เป็นแบบนี้เสมออยู่แล้วนี่นะ เป็นชายที่ดูดียามต้องน้ำจริงๆขอรับ~♪
ชินไคโดโนะเองก็มาด้วยกันเถิดขอรับ! ในขณะที่ท่านหัวหน้าล้มพับไปอย่างตอนนี้ ผู้ที่ต้องทำหน้าที่เป็นศูนย์รวมของริวเซย์ไตก็คือชินไคโดโนะที่อยู่ชั้นปีสูงที่สุดน่ะขอรับ!
คานาตะ: เอ๋~... ไม่ค่อย "ชอบ" เท่าไหร่เลยคร้าบ แต่ว่า ผมก็ "เป็นห่วง" "หัวหน้า" ด้วยสิ
ชิโนบุ: อืม! เช่นนั้นก็ไปกันเถิด ท่านหัวหน้าอยู่ที่ห้องพยาบาลนะขอรับ!
มิโดริคุงกับเท็นโคเซย์โดโนะกำลังเฝ้าไข้อยู่ ตอนนี้อยู่ในขั้นวิกฤติขนาดที่ละสายตาไปไม่ได้เลยล่ะขอรับ!
อย่างน้อยริวเซย์ไตก็ควรจะไปรวมตัวกันให้กำลังใจ เพื่อให้ท่านหัวหน้าแข็งแรงขึ้นมาซักนิดกันเถอะขอรับ!
(ณ ห้องพยาบาล)
เทโทระ: หัวหน้า~!
ชิโนบุ: ท่านหัวหน้า อาการเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?
คานาตะ: หัวหน้า หัวหน้า...♪ "ปลาไท" กับ "ปลาลิ้นหมา" กำลังเต้นรำกัน...♪ (คำว่าหัวหน้า (taichou) พ้องเสียงกับปลาไท (tai) ในภาษาญี่ปุ่น)
จิอากิ: ฟุฮ่าฮ่าฮ่า! ครื้นเครงกันจังเลยนะ พวกพ้องของฉัน! ช่วยใส่ใจทางนี้ที่เป็นคนป่วยหน่อยสิ เสียงโวยวายมันดังก้องในหัวจนปวดไปหมดแล้วนะ!
เทโทระ: อ้าว แข็งแรงกว่าที่คิดอีกนี่ฮะ?
มิโดริ: ไม่ใช่เหรอ... หัวหน้าเค้าฝืนตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองแข็งแรงต่างหากล่ะ...
จนผมกับเท็นโคเซย์ซัง ต้องทุ่มกำลังจับเค้ามัดไว้กับเตียงเลย...
แล้วเหมือนว่า อาการจะย่ำแย่มากเลยล่ะ... ดูปรอทวัดไข้นี่สิ...
เทโทระ: เหวอ ตัวร้อนแบบนี้ไม่ใช่เล่นๆแล้วนะฮะ ไหงถึงได้ปล่อยไว้จนเป็นถึงขนาดนี้กันล่ะ?
ถ้าไม่สบายล่ะก็ นอนพักสบายๆให้ร่างกายอบอุ่นเถอะฮะ!
จิอากิ: ขอปฏิเสธ! ฉันมีหน้าที่ที่จะต้องปกป้องความสงบสุขของโลกอยู่ จะมัวแต่นอนได้ยังไงล่ะ!
อุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นนั้น จะต้องเป็นผลกระทบจากดวงใจที่ลุกโชนของฉันต่อกายเนื้อแน่... แค่ก แค่กแค่ก!?
เทโทระ: อย่าฝืนพูดสิฮะ! เดี๋ยวได้ตายเอาจริงๆหรอก เจ้าหัวหน้าบ้านี่!
จิอากิ: อือ... น่าอับอายจริงๆ มาพ่ายแพ้ให้กับไข้หวัดแบบนี้ "มิตรแห่งความเที่ยงธรรม" อะไรกัน!
เจ็บแค้นใจในความไร้พลังของตัวเองจริงๆ! ขยับสิ ร่างกายของฉัน ก็แค่อดนอนไปสามวันเองไม่ใช่หรือไง!
...บ้าเอ้ย ฉันทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แต่เหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้วสิ โทษทีนะ แต่ที่เหลือขอฝากด้วยล่ะ! เหล่าพวกพ้องของฉัน ริวเซย์ไตเอ๋ย!
ทวงคืนความรักและสันติสุขกลับมาสู่โลกใบนี้ที! ช่วยต่อสู้กับความชั่วร้ายแทนส่วนของฉันที!
ช่วยปกป้องรอยยิ้ม ของทุกคน ไว้... ค่อก!?
เทโทระ: หัวหน้า~! ห้ามตายนะฮะ~!?
มิโดริ: ไม่น่าจะตายหรอก... เมื่อกี๊บังคับให้กินยาแก้หวัดแล้วล่ะ...
แล้วเหมือนว่ายาจะได้ผลดีกับหัวหน้าด้วย...
น่าจะแค่หลับไป จากผลข้างเคียงของยาแก้หวัดน่ะ...
คานาตะ: คร้าบ นอน "หลับปุ๋ย" เลยล่ะคร้าบ~♪
เทโทระ: อ๊ะ แค่หลับไปงั้นเหรอฮะ คนๆนี้นี่ ชอบ "เล่นใหญ่" ซะจริงๆเลย~
แต่ว่าทำไม เค้าถึงได้ฝืนตัวเองจนเกินรับไหวแบบนี้กันล่ะฮะ?
ช่วงนี้ริวเซย์ไตก็ไม่มีกำหนดการอะไร น่าจะอยู่แบบว่างๆกันนี่ฮะ?
แต่ก็เพราะเป็นช่วงหน้าฝนด้วยล่ะฮะ ไลฟ์ที่ต้องแสดงกลางแจ้งตามกำหนดการ ก็เลยต้องยกเลิกกลางคันเพราะติดฝนไป...
หรือว่าจะยุ่งกับกิจกรรมของชมรมบาส หรือเรื่องอื่นกันนะ?
มิโดริ: ไม่หรอก... เป็นเพราะฝนก็เลยทำให้ชมรมที่ทำกิจกรรมกลางแจ้งเข้ามาใช้งานโรงยิม ก็เลยต้องแบ่งพื้นที่ให้พวกนั้นด้วยล่ะ การซ้อมของชมรมบาสก็เลยลดลงไปตาม...
เทโทระ: หืม~ งั้นเป็นเพราะอะไรกันล่ะเนี่ย โถ่เอ้ย หัวหน้านี่ก็หลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย! ไม่เห็นเข้าใจเลยฮะ~?
...หืม? เท็นโคเซย์ซัง พอจะทราบอะไรงั้นเหรอฮะ?
จะว่าไป ไหงเท็นโคเซย์ซังถึงอยู่ด้วยล่ะฮะ เหมือนว่าจะถูกหัวหน้าเรียกตัวมานี่นา มีเรื่องอะไรจะขอร้องกับเท็นโคเซย์ซังกันนะ...?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น