(ณ ห้องสภานักเรียน)
เอย์จิ: การวางแผนจัดการบริหารดรีมเฟสนั้น เป็นงานที่ใหญ่มาก และเกินกำลังของอันสึจังในตอนนี้มากเกินไป ถึงเธอคนนั้นจะใช้พลังทั้งหมดที่มีทุ่มสุดตัว ก็ยังไม่พออยู่ดี
ถึงพวกเราสภานักเรียน หรือเหล่าคณาจารย์ หรือทุกคนในโรงเรียนยูเมะโนะซากิที่รักในตัวเธอจะให้ความร่วมมือเต็มที่ก็ตาม...
จะสำเร็จหรือไม่ ก็อยู่ที่ประมาณห้าสิบห้าสิบล่ะมั้ง
ไม่สิ จะเปิดดรีมเฟสได้ตามปกติหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
เคย์โตะ: ที่ฉันเป็นห่วงก็คือ ทำไมต้องเป็น S1 ด้วย ให้ยัยนั่นค่อยๆเริ่มจาก A1 ไปทีละขั้นไม่ดีกว่าหรือไง
หรือไม่ก็ เอาเป็น B1 ที่ถึงจะทำพลาดไปก็ไม่เกิดปัญหาอะไรก็ได้
เอย์จิ: ก็ไลฟ์ข้างทางอย่าง B1 ไม่ได้รับการยอมรับจากพวกเราสภานักเรียนนี่นา
อาจารย์หรือสภานักเรียนก็ช่วยเป็นแบคให้ไม่ได้ด้วย ภาระของเธอจะหนักหนายิ่งกว่า S1 เสียอีก
แล้ว A1 ก็เป็นดรีมเฟสของพวกมือใหม่ด้วย มีแต่พวกนักเรียนที่ไม่ได้เข้าใจถึงคุณค่าของอันสึจังกันทั้งนั้น
ดังนั้น การที่สามารถร่วมมือกับเหล่าพวกพ้องที่รู้ใจกันได้อย่าง S1 น่ะ ดีแล้วล่ะ
แน่นอนว่าหากเทียบ S1 กับดรีมเฟสระดับต่ำกว่าแล้ว จะต้องใช้เงินและจำนวนคนในการดำเนินการต่างกันมาก
ภาระหน้าที่ของอันสึจังก็จะยิ่งหนักมากขึ้นไปอีก หากทำพลาดล่ะก็การประเมินของเธอคงจะดิ่งลงเหวแน่
เคย์โตะ: หืม นั่นคือเป้าหมายของนายงั้นเหรอ? เป็นกับดักที่ไล่ต้อนอันสึให้เข้าไปติดกับ เพื่อที่จะบดขยี้ยัยนั่นหรือไง?
เอย์จิ: ไม่หรอก ผมไม่ได้คิดว่าเธอคนนั้นเป็นศัตรูหรอกนะ เรียกได้ว่ารักซะมากกว่า
ถ้าเกิดเธอถูกบดขยี้ขึ้นมาก็แย่น่ะสิ ถึงจะอยากไล่ต้อนไปถึงท้ายที่สุดด้วยก็เถอะ♪
S1 ก็คือเวทีใหญ่ที่เตรียมไว้เพื่อการนั้นไงล่ะ ผมจะได้คอยเฝ้าดูทุกสิ่งทุกอย่างของเธอคนนั้นที่ทุ่มเทสุดกำลังเพื่อฟันฝ่าอุปสรรค และเรียนรู้เอาไว้
น่าตื่นเต้นจังเลยเนอะ เคย์โตะ?
องค์หญิงนั้น ย่อมต้องได้รับบททดสอบอันแสนยากลำบากจากราชินีใจร้ายอยู่แล้วล่ะ ถึงผมจะไม่ใช่ราชินีแต่เป็น "จักรพรรดิ" ก็เถอะ
ทั้งต้องถูกกดขี่ ต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างบ้าคลั่ง สูญเสียทั้งหยาดเหงื่อและน้ำตา...
ฉันสนใจอนาคตอันเปล่งประกาย ที่อยู่ ณ ปลายทางของเธอคนนั้นไงล่ะ
ต่อจากนี้ไปเอง ก็จะตั้งตารอชมเลยล่ะ เป็นเพราะชัยชนะใน DDD ก็ทำให้ได้รู้แล้วว่าเธอคนนั้นคู่ควรที่จะเป็นเพื่อนเล่นกับผม
ที่เหลือ ผมก็แค่อยู่เล่นด้วยกันกับเธอจนกว่าตัวเองจะเบื่อเท่านั้นเอง
ยังไงผมก็คาดหวังให้เธอคนนั้น เติบโตได้อย่างแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ แล้วช่วยมาบดขยี้จักรพรรดิใจร้ายนี้ให้แหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้อยู่นะ
เธอคนนั้นยังไม่ใช่ศัตรูของผมหรอก แต่ว่าซักวันหนึ่งก็อยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน เป็นคำอธิษฐานจากใจเลยล่ะ
เคย์โตะ: ...แกนี่มัน น่าผิดหวังจริงๆเลย ถึงแกอาจจะสนุกไปกับการทำลายล้างและภัยอันตรายได้ก็จริง แต่ทางนี้ที่ถูกลากให้ไปข้องเกี่ยวด้วยเนี่ย ใช่ว่าจะทนได้หรอกนะ?
เอย์จิ: ถ้าไม่ชอบล่ะก็ไม่ต้องตามมาก็ได้นะ เคย์โตะ ผมก็บอกแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนี่
เธอคนนั้นอยู่ปีสอง แล้วผมก็อยู่ปีสาม ยังไงซะ ผมก็ต้องเป็นฝ่ายที่ต้องลงไปจากเวทีที่เป็นดั่งความฝันนี้เร็วกว่าอยู่แล้ว
จนกว่าจะถึงตอนนั้น ก็อยากตื่นตาตื่นใจซักหน่อยน่ะ
เคย์โตะ: อย่าคิดจะหาเรื่องซ้ำชั้นเพราะยังเล่นสนุกไม่พอซะล่ะ แกเองก็เอาแต่เข้าโรงพยาบาลด้วย แล้วชั่วโมงเรียนจะพอเหรอ?
เอย์จิ: คิดว่าผมเป็นใครกันล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก
ผมไม่คิดจะซ้ำชั้นเหมือนเพื่อนของเธอหรอกนะ ถ้า "เวลานั้น" มาถึงล่ะก็ ผมจะขอหายตัวไปโดยไม่เผยให้เห็นสภาพอันแก่ชราเลยล่ะ
เคย์โตะ: "เพื่อน" ที่ว่านั่นหมายถึงซาคุมะน่ะเหรอ ก็แค่เพื่อนเก่าเพื่อนแก่เท่านั้นล่ะ เจ้าหมอนั่นเองก็คงจะยอมจบการศึกษาภายในปีนี้แล้วเหมือนกัน
ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเจ้าหมอนั่น คิดจะอยู่ในโรงเรียนยูเมะโนะซากิไปตลอดกาลยังไงก็ไม่รู้สิ
เอย์จิ: ก็ไม่รู้สินะ แม้เป็นผมเอง บางครั้งก็ยังเข้าใจ "สามประหลาด" ได้ยากเลย... โอ๊ะ มีแขกมานี่นา?
โซมะ: ขออนุญาต! ฮาสึมิโดโนะ ข้าพาอันสึโดโนะมาแล้วนะ!
เหมือนว่าเธออยากจะปรึกษาเกี่ยวกับการวางแผนจัดการบริหารโดรีมุเฟสึน่ะขอรับ แม้อาจจะเป็นปัญหาไปบ้าง แต่ได้โปรดช่วยเป็นกำลังให้ เพื่อเป็นการเห็นแก่หน้าข้าทีเถิด!
เคย์โตะ: คันซากิ จริงสิ พวกแกเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนี่นะ... คิดจะรับงานวางแผนจัดการบริหารดรีมเฟสแล้วหรือไง อันสึ
พอได้ยินเรื่องเมื่อกี๊แล้ว ก็ทำเอาอยากจะพูดว่า "ขอแสดงความเสียใจด้วย" ขึ้นมาเลย
หากก้าวเข้ามายังสนามรบครั้งหนึ่งแล้วล่ะก็ จะย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้วนะ?
ช่างเถอะ จะช่วยสอนสั่งให้ตั้งแต่ต้นยันจบเอง ถ้าจะทำล่ะก็ อย่าได้ทำอะไรขาดตกบกพร่องเชียวล่ะ
นั่งตรงนั้นซะ เดี๋ยวฉันจะบอกทุกอย่างที่ฉันรู้ให้เอง
เอย์จิ: หึหึ สุดท้ายแล้ว เคย์โตะก็ชอบดูแลเอาใจใส่คนอื่นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะนะ...♪
เคย์โตะ: เป็นเพราะมีเพื่อนสมัยเด็กเจ้าปัญหาแบบนี้ไงล่ะ มันก็เลยเรียนรู้ไปเองตามธรรมชาติ
คันซากิ โทษทีนะ ช่วยชงชาให้ที ไม่สิ ก่อนอื่นไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ เปียกปอนไปหมดเลยนะ ข้างนอกฝนตกเหรอ?
โซมะ: อืม ก็ภาวนาให้เป็นแค่ฝนตกปรอยๆน่ะ... อันสึโดโนะ ใช้ผ้าขนหนูนี่เช็ดผมให้แห้งสิ
เอย์จิ: เริ่มจะครึกครื้นขึ้นมาแล้วสิ รอบๆตัวอันสึจังเนี่ย เต็มไปด้วยความวุ่นวายอยู่ตลอดเลยจริงๆนะ
ตัดสินใจได้ดีเลยนี่นา อันสึจัง ผมขอคาดหวังในตัวเธอ จากหัวใจเลยนะ
คิดไว้แล้วหรือยังล่ะว่าจะทำดรีมเฟสแบบไหน แน่นอนว่าพวกเราสภานักเรียนเองก็จะให้ความร่วมมือเต็มที่เหมือนกันนะ♪
หืม ระหว่างทางที่เดินมา ก็ได้พูดคุยหลายๆเรื่อง จนตัดสินใจว่าจะทำดรีมเฟสธีม "ทานาบาตะ" สินะ?
จะว่าไปก็เข้าช่วงนั้นพอดีเลยนี่นะ การตัดสินเลือกธีมที่จะเป็นหัวใจหลักเนี่ยสำคัญมากๆเลยล่ะ อื้มๆ เธอเนี่ยแยกแยะลำดับความสำคัญได้เสมอเลยนะ♪
เคย์โตะ: แกนี่ประเมินอันสึเอาไว้สูงจริงๆนะ เอย์จิ แต่ว่าก็ตัดสินใจได้ดีจริงๆนั่นล่ะ
หากพูดถึงดรีมเฟสที่เกี่ยวกับเทศกาลประจำปีล่ะก็ ซากุระเฟสเมื่อคราวก่อนเองก็ใช่เหมือนกัน
ยูเมะโนะซากิในอดีตนั้น ชอบจัดขึ้นมาบ่อยๆเลยล่ะ
หลังจากมีการจัดแรงค์ให้ดรีมเฟสแล้ว ดรีมเฟสประเพณีส่วนใหญ่ที่เป็นแบบนั้นก็เลยถูกยกเลิกไป...
แต่บางทีในอดีต ก็อาจจะมีดรีมเฟสที่เกี่ยวกับทานาบาตะอยู่เหมือนกันก็ได้
หากตรวจสอบเอกสารสมัยก่อนดูล่ะก็ อาจจะพบกรณีที่คล้ายกันก็ได้ การอ้างอิงข้อมูลในอดีตนั้นจะเร็วกว่าคิดทุกอย่างใหม่ตั้งแต่ต้น
คันซากิ ตรวจสอบตรงชั้นนั้นให้ที จะต้องมีเอกสารที่เกี่ยวกับดรีมเฟสที่เคยถูกจัดขึ้นในอดีต แยกตามแต่ละปีอยู่แน่
โซมะ: รับทราบแล้ว แต่ว่านี่เป็นเอกสารของทางสภานักเรียนนะ ให้คนนอกเช่นข้าแตะต้องมันจะดีงั้นหรือ?
เคย์โตะ: ยังไงแกก็ไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ฉันเชื่อแบบนั้นนะ เพราะงั้นฉันถึงได้รับแกเข้ามาในอาคัตสึกิไงล่ะ เอ้า อย่ามัวแต่เหม่อ รีบทำงานได้แล้ว
โซมะ: รับทราบ ข้าจะขอจัดการด้วยการเตรียมใจอันแน่วแน่ เพื่อที่จะได้ไม่เป็นการทรยศต่อความเชื่อใจของฮาสึมิโดโนะขอรับ
เอย์จิ: หึหึ อาคัตสึกิเนี่ยดูโบราณคร่ำครึจังเลยนะ แต่ก็สมเป็นเคย์โตะนั่นล่ะ
แต่ว่า ทานาบาตะเอง ก็ให้ความรู้สึกดีๆเหมือนกันนะ
น่าจะกลายเป็นดรีมเฟสอันงดงามดั่งทางช้างเผือก ที่เหล่าไอดอลจะได้เปล่งประกายดั่งดาวระยิบระยับ พัดพาเมฆฝนอันมัวหมองออกไปเลยล่ะ...♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น